บทที่1361 คุณเห็นฉันเป็นอะไร

“ฉันเปล่า…ฉันไม่ใช่…ไม่ใช่! ในฝันนั้น เสี่ยวเหยียนเริ่มขมวดคิ้วแน่น พูดออกมาเบาๆ

และแน่นอนว่าหานชิงที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ก็ต้องได้ยิน เขานึกว่าเธอ กำลังคุยกับเขาอยู่ ยังรู้สึกแปลกใจอยู่เลย ผลก็คือพอมองไปก็ เห็นว่าสาวน้อยกำลังหลับตาอยู่ แต่ว่าปากยังคงพึมพำไม่หยุด

ที่แท้ก็กำลังพูดอยู่ในฝันนั้นเอง

แต่ว่าตอนที่เธอพูดอะไรพวกนี้อยู่นั้น หน้าผากของเธอมีเหงื่อ ซึมออกมา คิ้วขมวดเข้าหากันจนจะเป็นหนอนอยู่แล้ว สีหน้าที่ดู เศร้าหมองและเจ็บปวด

“ฉันเปล่า ฉันเปล่าจริงๆ ….

หานชิงขมวดคิ้วเข้าหากัน ขยับเข้าไปใกล้เธอ แล้วก็ยื่นมือไป ตบหน้าเธอเบาๆ “เหยียนเหยียน เหยียนเหยียน? ”

เหยียนเหยียนยังคงอยู่ในความฝัน

หานซึ่งทําได้แค่ยอมตามเธอ “โอเคๆ เธอเปล่า เธอไม่ใช่ มัน ก็แค่ความฝันเท่านั้น ไม่ต้องกลัว

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธอ

และในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เงียบลง ไม่ได้ละเมอแล้ว อารมณ์ ของเธอ โล่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากนั้นเธอก็หลับไปอีกครั้ง

เฮ้อ สาวน้อยคนนี้ทำให้คนอื่นปวดหัวจริงๆ

หานซิงก้มหน้าลงแล้วเอาริมฝีปากบางของเขาแตะจมูกของ เธอ หลังจากนั้นก็กุมมือของเธอไว้ส่งต่อความอบอุ่นให้แก่เธอ

ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนหลับไปนานมาก ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นั้นฟ้าก็มืดแล้ว รถไฟจะถึงสถานีตอนตีสาม

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นผลกระทบจากความฝันหรือไม่ ตอนที่เสี่ยวเหยียนตื่นขึ้นมานั้นความกดอากาศของเธอมาก นั่งซึมอยู่ตรงนั้น แววตาไร้แสง ตอนกินข้าวก็ไม่อยากอาหาร

หานชิงพยายามกล่อมเธอกี่ครั้งก็ไม่ได้ผล และตอนนี้ท่าทางที่ ไร้เรี่ยวแรงและเหนื่อยล้าของเธอนั้นก็ทำให้หานซึ่งไม่กล้าที่จะ ใช้วิธีนั้นบังคับเธอกินข้าวอีกแล้ว ได้แต่ใช่น้ำเสียงที่อ่อนโยน เกลี้ยกล่อมเธออยู่หลายครั้ง เสี่ยวเหยียนถึงจะฝืนกินลงไปบ้าง

หลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนก็มองหน้าเขาด้วยสีหน้าอ่อนล้า

“หานชิง”

“หม? ”

“คุณรักฉันไหม? ”

หานซิง: “.………….….”

เขาน่าจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ เสี่ยวเหยียนจะถามอะไรแบบนี้ออกมา หานซึ่งนิ่ง แล้วก็สบตากับเธอเงียบๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่ได้ตอบคําถามของเธอ

เสี่ยวเหยียนมองไปที่เขา ผ่านไปนานแล้วไม่ได้คำตอบ ก็คลี่ ยิ้มออกมา “ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ตัดสินใจจะเลิกกับคุณแล้ว ไม่ว่า คุณจะรักหรือไม่รักฉัน ก็ไม่สำคัญหรอก

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็นั่งซึมตลอดทั้งทางจนรถไฟมาถึง

สถานี

เดิมทีอยากจะอาศัยโอกาสที่คนเยอะวิ่งหนี ผลก็คือวิ่งไปได้ไม่ กี่ก้าวก็โดนหานซิงจับกลับมา

“คนเยอะขนาดนี้ เธอจะวิ่งไปไหน? รอให้คนออกไปเยอะเกิน พวกเราค่อยไป พวกเราจะได้ไม่หลง

ในใจของเสี่ยวเหยียนคิดว่า นี่ฉันก็อยากจะหลงกับนายไง

ใครอยากจะอยู่กับนายกัน?

ดังนั้นเธอก็บิดตัวพร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่อยากรอ ฉันจะลง จากรถตอนนี้”

หานชิงขมวดคิ้วเข้าหากัน “รออีกหน่อย? ”

“ไม่ อากาศที่นี่ฉันได้กลิ่นแล้วรู้สึกไม่สบาย

ไม่มีทางเลือก หานซึ่งทำได้แค่ดูแลและพาเธอลงจากรถ เสี่ยวเหยียนที่ถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาตลอดทั้งทาง เป็นบ้ารึไง? คุ้มกันแน่นขนาดนี้ แล้วเธอจะหนีได้ยังไง?
น่าโมโห

แต่ว่าหลังจากลงจากมาก ถึงว่าคนข้างยังคงข้อมือของเธอแน่น ไม่ ยอมให้เธอห่างแต่นิ้วเดียว

เสี่ยวเหยียนแอบถอนหายใจในว่าหานชิงจะแน่นเป็น ปลาสเตอร์หนังหมาแบบ?

รถไฟ

เธอพุ่งตรงไปประเด็น คุณไม่ต้องตามฉันมาอีกแล้ว พวก เราแยกกันตรงเถอะ ต่างคน

หานซึ่งเหมือนกับไม่ได้ยินในสิ่งเธอพูด เขาหยิบโทรศัพท์ ออกมา จอง โรงแรมไว้รึยัง”

เสี่ยวเหยียน:

โรงแรมก็ไม่จอง ถ้าเกิดเจออันตรายขึ้นจะยังไง? ”

พอพูดเก็บโทรศัพท์ แล้วถือกระเป๋าขึ้นมา ไปเถอะ

“คุณจะอะไร? เสี่ยวเหยียนขวางทางไหน”

โรงแรม จองไว้เรียบร้อยแล้ว คนรอรับออก
อะไรนะ? เขาจองแล้วงั้นเหรอ? จองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“จองตั้งแต่ตอนที่เธอนอนนั่นแหละ” หานซึ่งพูดออกมาพอดี “คืนนี้กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาจะพาเธอไป เดินเล่นใกล้ๆ ”

น้ำเสียงของเขาดูเป็นธรรมชาติมาก ธรรมชาติจนเหมือนกับ ว่าทั้งสองคนมาเที่ยวกัน และก็เป็นคู่รักที่ความสัมพันธ์ดีมาก ไม่ ได้ทะเลาะกันแม้แต่นิดเดียว

ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เสี่ยวเหยียนยิ่งโมโห

เธอมองหานชิงนิ่ง “คุณไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้เหรอ? ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะว่าพวกเราแยกกันตรงนี้ ต่อไปก็ไม่ได้ เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”

พอพูดออกมาแล้ว ลมปราณจากร่างกายของหานซึ่งก็เปลี่ยน ไป เขาหรี่ตาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่หุ้มดิ่ง “ฉันเองก็พูดแล้ว ไง ว่าฉันไม่ตกลงที่จะเลิกกัน

ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน

ด้านหลังมีใครบางคนวิ่งเข้ามา “เอ๊ะๆ หลบทางหน่อย”

คนๆ นั้นเกือบจะวิ่งชนเสี่ยวเหยียนแล้ว มือของหาเชิงโอบ เอวของเธอไว้ แล้วก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

พลั่ก!
“ขอโทษด้วยนะพี่ชาย

หานซิงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าคนที่โบกมือให้เขาอยู่นั้นก็คือ เจ้าของเตียงนอนก่อนหน้านี้ ตอนที่สบตากับเขานั้น ผู้ชายคนนั้น ยังส่งท่าทาง ๆ ให้เขาอีกด้วย

หานชิงหยุดชั่วคราว หลังจากนั้นก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจาก คนในอ้อมแขน และริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้น

จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเงินที่จ่ายไปนั้นคุ้มค่ามาก

เสี่ยวเหยียนถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน ตอนที่กำลังจะต่อสู้นั้น หาเชิงก็กลับกอดเธอไว้แน่น

“พอแล้ว ไปโรงแรมก่อนแล้วค่อยว่ากัน ที่นี่คนเยอะ ถ้าเกิดว่า ของโดนขโมยไปก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่”

“คุณปล่อยฉัน ฉันจะเดินเอง

“คนเยอะ เดี๋ยวฉันโอบเธอแล้วเดินไป

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ถูกหานชิงโอบแล้วเดินออกไปที่นี่ พอมาถึงที่โรงแรมแล้ว เสี่ยวเหยียนก็มองไปที่เตียงสีขาว แล้ว ตอนนี้เองถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง

นี่เธอเรื่อยเปื่อยเกินไปรึเปล่า? ทั้งๆ ที่ตัวเองตัดสินใจจะเลิก กับเขาแล้ว ไม่เป็นมือที่สามแล้ว แล้วทำไมยังได้ตามเขามาแบบ

โง่ๆ อีกล่ะ?

เธอ….เรื่อยเปื่อยขนาดนี้เลยเหรอ?
หานซึ่งกำลังเก็บสัมภาระ เอาเสื้อผ้าเข้าไปแขวนไว้ในตู้ เสื้อผ้า เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขากำลังเอาเสื้อผ้าของตัวเองแขวน เข้าไป ก็รู้สึกสะดุ้ง

“คุณก็จะอยู่ที่นี่เหรอ? ”

หานซึ่งแขวนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ตอบเธอว่าอิ่ม

“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันไปเปิดห้องของตัวเอง

ผลก็คือเสี่ยวเหยียนพึ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็ถูกหานซึ่งดึง กลับไป พร้อมกับดันเธอเข้าไปที่กำแพง “ฉันไม่คิดว่าความ สัมพันธ์ของพวกเราตอนนี้ ต้องเปิดห้องสองห้องนะ

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากจะเน้นเรื่องที่เธอกับเขา เลิกกันอีกแล้ว ก็เลยได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นซาว่า “ฉันไม่ อยากอยู่กับคุณ ปล่อยฉันนะ

หานชิงไม่ได้ปล่อยเธอ ยังคงจับมือเธอไว้แบบนั้น

“จะอาบน้ำก่อน หรือว่าจะไปนอนเลย” หานซิงเริ่มถามเหมือน คนไม่มีประเด็นอะไรอีกแล้ว

“แบบไหนฉันก็ไม่ต้องการทั้งนั้นแหละ ฉันอยากจะลงไปเปิด ห้องใหม่ข้างล่าง

“ไม่มีบัตรประชาชน เธอก็เปิดไม่ได้หรอก”

“อะไรนะ? ” เสี่ยวเหยียนไปหาบัตรประชาชนของตัวเอง แล้ว ก็พบว่ากระเป๋าตังค์กับบัตรประชาชนของตัวเองนั้นหายไป
“ไม่ต้องหาแล้ว มันอยู่กับฉันทั้งหมดนั่นแหละ เพราะฉะนั้นต่อ จากนี้เธอต้องอยู่ข้างๆ ฉันอย่างเชื่อฟัง ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

อะไรนะ? เขาเอาบัตรประชาชนกับกระเป๋าตังค์เธอไปยังงั้นเห รอ? แถมยังไม่ให้เธอไปไหน อยู่ข้างๆ เขาก็พอแล้วงั้นเหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? คุมขังนักโทษอยู่ยังงั้นเหรอ?

เห็นฉันเป็นอะไรกัน? ”

คุมขังนักโทษ?

หานซิง : “ทำไมเธอถึงคิดแบบนี้? ”

“ถ้ายังงั้นคุณจะให้ฉันคิดยังไง? ” เสี่ยวเหยียนผลักเขาออกโกรธจนแทบทนไม่ไหว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ