บทที่1558 รักความสะอาด

หลังจากจบการฝึกทหาร ทุกคนต่างก็ถูกแดดเผาจนดา พอดีกับ วันที่สองเป็นวันจันทร์ ดังนั้นทุกคนก็เลยไม่มีเวลาพักผ่อน ตอน ที่กลับไปถึงโรงเรียนก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว พอถางหยวนหยวน ได้จับโทรศัพท์แล้วสิ่งแรกที่ทำก็คือส่งข้อความไปให้ถือ

แต่เพิ่งจะได้จับโทรศัพท์ ก็ได้รับข้อความจากคู่มือ “มาที่ประตูหน้าโรงเรียนหน่อย ฉันมีของจะให้เธอ

ถางหยวนหยวนเลยยัด โทรศัพท์เข้าไปใต้หมอน แล้ววิ่งออก ไปทันที

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันพอเห็นฉากนี้แล้ว ก็มองตากันที หนึ่งจากนั้นก็วิ่งมาหมายจะหยิบโทรศัพท์เธอ เพิ่งเขือเฟยพลิก ตัวไปทับไว้ทันที “อย่ามาจับของของเขา”

“เมิ่งเขือเฟย ถอยไปเดี๋ยวนี้

“เธออีกแล้วเหรอ เธอคงเตรียมใจพร้อมที่จะเป็นศัตรูกับพวก เราแล้วสินะ”

จางเสี่ยวลู่ดึงผมยาวของเพิ่งเขือเฟย ท่าทางดุร้ายเหมือนจะ ฆ่าเธอให้ตาย เพิ่งเขือเฟยเชิดหน้า ในแววตาไร้ความเกรงกลัว “เธอตบสิ เป้าหมายของพวกเธอคือพี่ชายของหยวนหยวนไม่ใช่ เหรอ พอดีว่าฉันรู้จักกับพี่ชายเขามาตั้งนานแล้ว เธอกล้าตบฉัน ครั้งหนึ่ง ฉันก็จะไปบอกพี่ชายของถางหยวนหยวน ว่าพวกเธอเป็นพวกมีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนกับคนอื่นไปทั่ว

“เธอกล้าเหรอ!” จางเสี่ยวลู่ยกมือขึ้น อีกนิดเดียวก็จะฟาด ฝ่ามือลงไปแล้ว แต่กลับถูกหยวนเท่านั้นที่อยู่ข้างๆดึงตัวไว้ก่อน

“ทำอะไร ?” จางเสี่ยวลู่จ้องหยวนเยาหันอย่างไม่พอใจ แต่ กลับถูกเธอลากออกไปอีกทาง “ครั้งก่อนถูกสั่งสอนไปเธอยังไม่ เข็ดหลาบอีกเหรอ ตอนนี้ยังจะลงมืออีก เธอตีเขา มีแต่จะทำให้ คนอื่นมองเห็นเบาะแส ถ้าเขาอยากจะฟ้องเธอขึ้นมาก็ง่ายแสน ง่าย อีกอย่าง……..เขาสนิทกับถางหยวนหยวนขนาดนั้น ถ้าเขา พูดเรื่องไม่ดีของพวกเราต่อหน้าถางหยวนหยวน หรือพูดเรื่องไม่ ดีของพวกเราต่อหน้าพี่ชายหล่อน แล้วต่อไปจะทำยังไง?

หลังจากได้ฟังคำพูดของเธอแล้ว จางเสี่ยวลู่ก็สงบลง จากนั้น ก็หันไปถลึงตาใส่เพิ่งเขือเฟยทีหนึ่ง ก่อนจะหยุดลง

“ครั้งนี้จะปล่อยเธอไป

ถางหยวนหยวนวิ่งไปใกล้จะถึงประตูใหญ่แล้ว มองเห็นแต่

ไกลว่าฉือซูยืนพิงริมประตูอยู่ ในมือถือถุงใบหนึ่ง

เขายืนพิงอย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงนั้น ตอนก้มหน้าลงหน้า ม้าก็ลงเล็กน้อย ขนตาครอบด้วยตาไว้เบาๆ ทำให้ดวงตาของ เขายิ่งดูคมเข้มขึ้น เส้นความโค้งของใบหน้าด้านข้างมีความ ประณีตเหมือนงานเขียนของศิลปินชื่อดัง เหมือนโครงร่างของ บุคคลที่ถูกร่างขึ้นมาอย่างละเอียดพิถีพิถัน
ทางหยวนหยวนเรียกออกไปเสียงหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปกอด เอวของฉือ ซู

คนปกติไหนเล่าจะทนการพุ่งชนแบบนี้ได้ แต่ว่าร่างกายของ ฉือนั้นดีมาก ถูกยัยหนูน้อยพุ่งชนอย่างแรงแบบนี้ ก็ยังไม่ แม้แต่จะก้าวถอยหลัง แถมยังไม่ไหวติงแม้แต่น้อย

เขาก้มลงมองปลายศีรษะของถางหยวนหยวนที่หนึ่ง แล้วยืน

มือไปลูบ

“ทำไมวิ่งเร็วขนาดนั้น

ถางหยวนหยวนเงยหน้า แล้วก็สบตากับฉือซูเข้าพอดี

“โดนแดดเผาหรือเปล่า ?”

หลังจากเธอเงยหน้าขึ้นแล้ว ถือซูก็พบว่าบนใบหน้าเธอมี รอยแผลเป็นรอยหนึ่ง ถึงแม้บาดแผลจะค่อยๆสมานกันแล้ว แต่ ว่าแผลยาวมาก เลยทำให้อยซูต้องหรี่ตาอย่างอันตราย

“เกิดอะไรขึ้น ?”

“อะ ?” ถางหยวนหยวนแอบอุทานในใจว่าแย่แล้ว และรีบ ยกมือขึ้นมาบังแก้ม “กรีดโดนโดยไม่ระวัง

“ไม่ระวัง ?”

“อืม”

ฉือจับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงมือเธอออก เข้าไปก็เข้าไปด้าน หน้าแล้วมองดูอย่างละเอียด ครู่หนึ่งบรรยากาศรอบตัวก็เยือกเย็นขึ้นหลายระดับ

*ใครเป็นคนทํา ?”

ถางหยวนหยวนกะพริบตาปริบๆที่หนึ่ง ไม่ได้ตอบอะไร

เธอไม่กล้าพูด เพราะเธอจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนเด็กๆ มีเด็ก ผู้ชายคนหนึ่งในห้องรังแกตัวเอง มาถึงกระโปรงตัวน้อยของเธอ ปรากฏว่าถูกอยซูจับโยนลงไปในท่อน้ำใกล้ๆ โรงเรียน ท่อน้ำ ไม่ได้ลึก เท่าบริเวณน่องเท่านั้น

จากนั้นพี่ชายก็บีบให้เด็กคนนั้นนั่งอยู่ในท่อน้ำตลอดทั้งบ่าย และบอกว่าต่อไปห้ามดึงกระโปรงเด็กผู้หญิงแบบนี้อีก ไม่อย่าง นั้นจะไม่โดนเพียงแค่นี้แน่

ทำเอาเด็กผู้ชายคนนั้นกลัวจนต่อจากนั้นก็กลับตัวกลับใจ ไม่ กล้าก่อกวนใครอีก

ถางหยวนหยวนกลัวว่าพี่ชายจะทำแบบนั้นกับจางเสี่ยวลู่ด้วย

ดังนั้นเลยไม่กล้าพูด

“ไม่บอกเหรอ ?” ฉือยหัวเราะเสียงต่ำที่หนึ่ง “ตอนนี้หัด เรียนรู้ที่จะปิดบังพี่ชายแล้วเหรอ โตขึ้นแล้วใช่ไหม ดังนั้นเลยคิด ว่าพี่ชายไม่ต้องสนใจก็ได้ใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะคะพี่! ” พอถางหยวนหยวนได้ยินคำพูดประโยคนี้ ของเขาแล้ว ก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาทันที “หยวนหยวนก็แค่กลัวว่าพี่ ชายจะเป็นกังวล ที่จริงพวกเขาตบตีกัน จากนั้นหยวนหยวน อยากจะเข้าไปห้าม จากนั้นก็ถูกตบเข้าโดยไม่ระวัง
ตบตี ?”

ถางหยวนหยวนเล่าเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในการฝึกทหารก่อนหน้า นี้ให้ฉือซูฟังอย่างละเอียด พอยู่จื่อซูได้ฟังแล้วก็หรี่ตาลง

“ครีมกันแดดถูกขโมย ?”

ถางหยวนหยวนพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ใช่ค่ะ จู่ๆก็หาไม่เจอ หายไปทั้งสองขวดเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำหายนะคะพี่ แต่หาไม่ เจอจริงๆ แต่ว่าเฟยเฟยดีกับฉันมาก เขาแบ่งของเขามาให้ฉันใช้ ฉันก็เลยไม่ถูกแดดเผา

“อืม” ยูฉือซูฟังแล้วก็พูดขึ้นเสียงเรียบว่า “ต่อไปถ้าคนอื่น กันเธออย่าวิ่งเข้าไปตามอำเภอใจอีก

“แต่ว่าเฟยเฟยตีกับคนอื่นก็เพราะฉันนะคะ ฉันเห็นเขาถูกตีใน ใจก็รู้สึกอึดอัด ยังไงก็ต้องเข้าไปช่วย

“แล้วเธอช่วยได้ไหมล่ะ ?”

“ไม่ค่ะ…….

“ไม่เพียงช่วยไม่ได้ แถมยังทำตัวเองบาดเจ็บอีก ถูกไหม ?”

ถางหยวนหยวนรู้สึกหมดความมั่นใจทันที พูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่มุ่ยปากยืนอยู่ตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้พูดออกมา อย่างน้อยใจว่า “ถึงจะบาดเจ็บ แต่ฉันก็เต็มใจค่ะ เฟยเฟยเป็น เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ถึงแม้ฉันจะโดนรังแก แต่ฉันก็ ทนเห็นเขาโดนรังแกไม่ได้”
“ครั้งหน้าเธอต้องไปเรียกคุณครู หรือจะตึงก็ดีที่เจ็ดนิ้ว ตอน ตบตีกันอีกฝ่ายกังวลอะไรเป็นที่สุด ? พวกเธอต่างก็ยังเป็น นักเรียนอยู่ เข้าใจไหม ?”

ตอนแรกถางหยวนหยวนก็คิดไม่ออก พอเข้าใจแล้วตาก็เป็น ประกายขึ้นมาทันที “เข้าใจแล้วค่ะพี่ ครั้งหน้าหยวนหยวนจะทำ แบบนั้น”

“ใช่แล้วคะ พี่เอาอะไรมาให้ฉันเหรอ ?”

ฉือซูยื่นถุงไปให้เธอ “แม่ฉันบอกให้เอามาให้เธอ พวก ของกินของใช้นะ เธอเอาเข้าไป กลางคืนห้ามเถลไถล มือถือถ้า ไม่มีธุระก็อย่าใช้ ตั้งใจเรียนเข้า

“โห ขอบคุณมากค่ะคุณน้าจอ

“เข้าไปเถอะ”

“อืม แล้วเจอกันค่ะพี่

จากนั้นฉือซูก็ทอดมองเงาของแผ่นหลังถางหยวนหยวน ตลอดทาง จนเงาของเธอหายลับไป ถึงได้เตรียมจะจากไป

เพิ่งจะขึ้นรถบัส ยูฉือซูก็ได้สายที่โทรมาจากจงเฟิง

“โหพีซ ตอนนี้นายอยู่ไหน นายรีบกลับมาเลยนะ ผู้หญิงคนนั้น วันนี้ก็มาดักรอนายอีกแล้ว”

พอได้ยินแบบนั้น ฉือยี่ซูก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คนไหน ?” “ยังจะมีใครอีก ก็เป็นสิ่งหวดอกไม้แห่งโรงเรียนคนนั้นไง เธอแต่งตัวสวยมาก ตอนนี้อยู่ในหอพัก บอกว่าจะมาชวนนายไปงาน เลี้ยงวันเกิดเธอ”

“ไม่ไป บอกให้เธอไปซะ

“โห พี่ซู พวกเราบอกให้เธอไป เธอไม่ยอมไปนี่นา ตอนนี้มา อยู่บนเตียงนายเนี่ย”

..………..รอฉันกลับไป

พอได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปอยู่บนเตียงของตัวเอง แววตา ของฉือ ซูก็มืดลงทันที

หลังจากวางสายไปแล้ว พอจงเพิ่งหันไปก็พบว่าเงินจึงหว กำลังส่งยิ้มมาให้ตัวเอง “ขอบคุณที่นายช่วยโทรหาเขาให้ฉันนะ อีกเดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้วใช่ไหม

จงเพิ่งเบ้ปาก “ฉันขอแนะนำให้เธอลงมาก่อนดีกว่านะ เป็นพวกรักสะอาด เธอทำแบบนี้เหมือนถอนขนบนหัวเสือ ระวัง โดนเขมือบนะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ