บทที่32 บนร่างกายของเธอมีตราประทับ

ของฉัน

ริมฝีปากถูกคว้าไว้แน่น

ริมฝีปากที่เย็นและแห้งเล็กน้อยของเย่โม่เซิ นที่ไม่อ่อนโยนแม้แต่น้อยประกบริมฝีปากอ่อน นุ่มของเธออย่างรุนแรง

เสิ่นเฉียวไม่ตอบสนองอยู่นาน เธอถูกเย่โม่

เซ็นจูบแล้ว

เพราะอะไร?

เยโม่เซินกดท้ายทอยของเธอ เขาเป็นฝ่าย รุกรอบแล้วรอบเล่า จูบของเขาระคนไปด้วย ความโกรธดังนั้นจึงมีความหยาบกร้านอย่าง ชัดเจน

ตั้งแต่เสิ่นเฉียวออกมาจากพี่จิง ทาลิปสติกสี พืชนี้ ตั้งแต่เธอกัดริมฝีปากล่างเย่โม่เซินก็อยาก จะจูบปากแดงนั้น และเมื่อขึ้นรถเธอยังหลอกล่อ ท่าทีที่เหมือนเหยียบเรือสองแคมแก่เขา จนถึง ภาพที่เธอถูลู่ถูกังอยู่กับลู่สุนฉาง

เยโม่เซินถูกกระตุ้นเข้าแล้ว

อยากจะจูบเธอเพียงเพื่อระบายความแค้นใน

„iê,ใจเสิ่นเฉียวก็ยังนิ่ง อดทนต่อความต้องการของ เขา เมื่อมองอีกครั้ง เธอเบิกตาโพลงมองไปที่เขา อย่างไม่น่าเชื่อสายตา

เย่โม่เซิน ยิ่งโมโห เมื่อต้องรับมือกับจูบของ เขาเธอไม่รู้สึกอะไรเลย

อีกมือหนึ่งเย่โม่เซินจับไปที่เอวของเธอ ดึง ร่างของเธอแบบกึ่งลากกึ่งกอดมาที่หน้าตักของ ตัวเอง เสิ่นเฉียว เป็นคนตัวเล็ก ไม่ช้าก็ถูกเยโม่ เซินลากเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเย่โม่เซินอย่าง ที่ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ เธอตอบสนอง ด้วยการยื่นแขนไปคล้องคอเขาแน่น

เสิ่นเฉียว เอนตัวอยู่บนร่างของเย่โม่เซิน ใน ท่าทางดูมีคลุมเครือ

คนขับรถกับเซียวซูเห็นฉากเหล่านี้อย่าง ชัดเจน และรู้สึกว่าอุณหภูมิในรถนั้นร้อนแรงขึ้น เป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีแต่จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

เซียวเซียวคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็น ภาพเยโม่เซินเป็นเช่นนี้

เสิ่นเฉียวที่ตะลึงตั้งแต่แรกจนสุดท้ายถูกเย่ โม่เซินนำพาไปสู่แดนสุขาภิรมย์ มือเองก็กอดคอ เขาไว้อย่างไม่ทันรู้ตัว แต่เธอยังไม่รู้ว่าจะหายใจ อย่างไร ดังนั้นจึงเหมือนกับถูกเยโม่เซินดึง อากาศหายใจไปจนเกือบหมด ร่างกายหมดเรี่ยวแรงแผ่อยู่บนตัวของเขา

เยโม่เซินสังเกตเห็นสิ่งนี้แววตาเคร่งขรึมอยู่ พักหนึ่ง

จึงดึงเธอออก มือของเย่โม่เซินจับคางเธอ แน่น

“ไม่เอาอะไร? เธอก็มีความสุขมากนี่นา?”

จูบของเขาเร่าร้อน แต่คำพูดยังคงเย็นชา เหมือนน้ำแข็ง เสิ่นเฉียวได้สติกลับมาช้า ๆ มอง เห็นสายตาที่อึมครึมของเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า เสิ่นเฉียว รู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาเมื่อครู่ที่ ไม่รู้ว่าคืออะไรของตนเอง “ฉัน..”

“อยากไหม?”

ทันใดนั้นเยโม่เซินโน้มตัวเข้าไปที่ข้างหูของ เธอและถามอย่างเย้ายวน

ต่อหน้าดูว่าเขาจะยั่วเย้าเธอ แต่คำพูดที่ฟังดู ไม่จริงจังของเขานั้นกำลังแทะโลมเธออย่าง ชัดเจน

เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดกับเธอก่อนที่จะจูบ เธอ เสิ่นเฉียวก็หน้าซีดเผือดไปไม่น้อย กัดริม ฝีปากล่างแน่นไม่พูดอะไร

“สาวน้อย ปฏิกิริยาของเธอบอกว่าเธอพึง พอใจเป็นอย่างมาก” มือของเย่โม่เซิน ที่วางไว้ที่เอวเขยิบขึ้นข้างบน เสิ่นเฉียวกลับโมโหอย่างฉับ พลัน “ปล่อยฉันนะ!”

เยโม่เซินหยุดชะงักด้วยสายตาอันตราย

“ทำไม? เมื่อกี้ที่ลู่สุนฉาง กอดเธอ ก็เห็นมี ความสุขมากไม่ใช่รึไง?”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง: “ตอนไหนที่คุณ เห็นว่าฉันมีความสุข? ฉันถูกบังคับคุณไม่เห็น ไง? เยโม่เซิน คุณเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคนอื่น แบบนี้ คุณมีความสุขงั้นเหรอ?”

เยโม่เซินสีหน้าเย็นชา เขามองเธอด้วย สายตาที่มีความเย็นชาซ่อนอยู่

“เธอจำเอาไว้ ต่อให้คนอย่างฉันเย่โม่เซินไม่ แยแสเธอ แต่ตอนนี้ร่างกายเธอมีตราประทับของ ฉัน ก็ห้ามไม่ให้ใครมาแตะต้องเธอ”

เสิ่นเฉียว : “..”

“ครั้งหน้า ถ้ายังให้ฉันเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น อีก ที่ถูกเหยียบย่ำคาเท้าคงไม่ใช่ศักดิ์ศรีของ เธอแน่”

พูดจบเยโม่เซิน จึงผละจากเธอ ริมฝีปากบาง ขยับเล็กน้อย: “ไป”

เสิ่นเฉียวยังคงนั่งอยู่บนตักเขา เมื่อได้ยินที่ เขาสั่งให้เธอไป ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว ริมฝีปากสั่น

“อย่าลืมว่าเธอเป็นใคร เขาประกาศเตือนอีกครั้ง

สุดท้าย เสิ่นเฉียวลดสายตาและไม่พูดอะไร กลับไปนั่งที่ของตนเองอย่างเงียบเชียบ

เมื่อกลับไปที่นั่งของตนเองแล้วเสิ่นเฉียว

เงียบมากเป็นพิเศษ หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ไม่หันไปมองโม่เซิน สักนิด แต่ลมหายใจกลับ แผ่วเบาอย่างชัดเจนจากก่อนหน้านี้มาก

หลังจากถึงตระกูลเย่แล้ว เจียวซูเข็นเย่ โม่ เซิน ลงจากรถก่อน เสิ่นเฉียวที่มองต่ำเดินตาม ติด

เยโม่เซินไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่ไปที่ห้อง หนังสือ เสิ่นเฉียวกลับไปที่ห้อง ล้างเครื่องสำอาง และอาบน้ำ รอจนเธอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เย่โม่เซินก็ยังไม่กลับห้อง เธอจึงล้มตัวลงนอน ก่อน

เมื่อล้มตัวนอนได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือก็ สั่นขึ้น

เส้นเฉียวมองดูและพบว่าเป็นข้อความจาก หลินเจียง

หลินเจียง: เฉียวเฉียวหลับรึยัง?
เมื่อเห็นข้อความนี้เธอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่หย่าขาดจากกันจนถึงตอนนี้เขาไม่เคยพูด กับเธอเลยสักคำ วันนี้ที่เจอกันที่ห้างสรรพสินค้า ก็เป็นครั้งแรกที่เจอหลังจากหย่านกัน

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนั้นที่เขาทำที่ห้างสรรพ สินค้า เสิ่นเฉียวหลับตาวางโทรศัพท์และไม่ตอบ ข้อความ

ผ่านไปครู่หนึ่ง โทรศัพท์มือถือก็สั่นอีก

หลินเจียง: เฉียวเฉียว เรื่องเมื่อค่ำที่ห้าง สรรพสินค้าฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่ช่วยเธอ อันที่ จริงเพราะเป่าเอ๋อจะคลอดแล้ว ผมจึงต้องตามใจ เธอ ไม่เช่นนั้นจะไม่ดีต่อลูกในท้อง คุณเข้าใจผม ใช่ไหม?

เข้าใจอะไร? แต่ก่อนเสิ่นเฉียวเคยคิดว่าหลิน เจียงเป็นคนดี แต่ตอนนี้กลับคิดว่าต่อให้เขาดี เลิศพอ ก็ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว กวาดเธอ ออกจากบ้านไปแล้วยังจะถามว่าเธอเข้าใจเขาใช่ ไหม?

หลินเจียง: พรุ่งนี้เราเจอกัน ดีไหม?

เสิ่นเฉียวยังคงไม่ตอบข้อความ แล้วบล็อก รายชื่อของเขา จากนั้นจึงปิดเครื่องนอน

เมื่อเย่โม่เซินกลับถึงห้องเสิ่นเฉียวก็หลับไป แล้ว คาดว่าคงจะหนาวจึงได้ห่มผ้าเป็นก้อนกลมศีรษะมุดอยู่ในหมอน ใบหน้าเรียวขาวหลับตา สนิท

“คุณชายเย่ ผมช่วยหยิบเสื้อ”

เซียวซูก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปข้างใน เซียวซู่ไม่ใช่คนอ่อนโยน เสียงเดินที่ดังเอะอะ

เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดเบา ๆ “นายช่วยเบาเสียงหน่อย”

“อะ?” เซียวซูไม่เข้าใจจึงหันกลับไปมองเขา ด้วยท่าทีที่ทำอะไรไม่ถูก เสียงนั้นยังคงดัง

เยโม่เซ็น สีหน้าเปลี่ยนไป มองเขาด้วย สายตาเคร่งขรึม: “อยากตายรึไง?”

ด้วยน้ำเสียงทุ้ม

เซียวซู่ตกใจในความเยือกเย็นของเขา แต่ ไม่รู้จะทำเช่นไร มองไปรอบ ๆ มองดูเสิ่นเฉียว ที่นอนขดตัวกลมอยู่ที่พื้น เขาจึงได้ตอบสนอง กลับมา

ที่แท้เมื่อครู่เสียงเขาดังเกินไป ดังนั้นคุณ ชายเยถึงได้โกรธ?

เมื่อเซียวซู่เดินเบาลง เป็นดังคาด เย่โม่เซิน ไม่โกรธเขาแล้ว เซียวซู่จึงได้ถอนหายใจ

ในเวลาที่ทำความสะอาดให้เขานั้น เซียวซู่ อดไม่ได้ที่จะถาม: “คุณชายเยคิดกับคุณหนูเสิ่น…

“นายคิดจะพูดอะไร?”

“ไม่ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่จะบอกว่าคุณหนูเสี่ นกกำลังท้อง ให้นอนที่พื้นดูจะไม่ค่อยเหมาะ เปล่าครับ?”

เมื่อได้ฟัง เยโม่เซินขมวดคิ้ว: “งั้นก็ยกเตียง ของนายให้เธอไหม?”

เซียวซู่สีหน้าตื่นตกใจ ลู่สุนฉางจับไหล่เธอ แค่นั้น พูดจาแทะโลมไม่กี่คำก็ยกเลิกสัญญา มูลค่ากว่าหมื่นล้าน ถ้าให้เสิ่นเฉียวไปนอนบน เตียงเซียวซู่ ไม่รู้เขาจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตหรือ เปล่า?

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เซียวซู่สั่นเทา “ไม่ ไม่ต้อง แล้ว งั้นให้คุณหนูเสิ่นนอนพื้นต่อไปดีกว่าครับ”

เย่โม่เซินกลับเงียบขึ้นมา คิดถึงริมฝีปากนุ่ม ของหญิงสาว..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ