บทที่279 ฉันไม่อยากอยู่แล้ว

หาสาวฆ่าตัวตาย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว คนที่เพิ่ง เคยเจอสถานการณ์อย่างนี้เป็นครั้งแรก เห็นเลือดกอง ใหญ่ในห้องน้ำอย่างเสิ่นเฉียวแทบจะเป็นลมล้มพับแต่ เธอก็รู้ว่าทำไม่ได้

ถ้าหากเป็นลมล้มไปแล้วใครจะช่วยเส่โยว? ดัง นั้นจึงต้องแข็งใจข่มความกลัวเอาไว้ เธอให้ลุงจิน ช่วย กันอุ้มหานเส่โยวออกมาจากอ่างอาบน้ำ ริมฝีปากของ เธอซีดจนเหมือนไม่มีเลือดไหลผ่าน ลุงจิน ที่แรงเยอะ กว่าอุ้มหานเส่โยวมาไว้บนโซฟาเสิ่นเฉียวเข้าไปกดมือ ของเธอไว้เพื่อห้ามเลือดที่กำลังไหลนองออกมา

ไม่ได้ ห้ามไม่ได้ ลุงจิน..คงรอรถพยาบาลไม่ ไหวแล้วค่ะ” เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอ ใคร่ครวญแล้วจึงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น: “ลุงจิน คงต้อง รบกวนคุณอุ้มเธอไปที่รถ พาพวกเราไปโรงพยาบาลที่ ใกล้ที่สุดแล้วค่ะ”

ลุงจิน เป็นผู้ชายและผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แม้จะตกใจในตอนแรกแต่เขาก็สงบลงแล้วในตอนนี้

เขาพยักหน้าและเข้าไปอุ้มหานเส่โยว: “เดี๋ยวผม จะอุ้มเธอลงไปครับ”

“ค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบเดินตามเขาไปและเปิดจีพีเอส เพื่อหาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด
เมื่อหาเจอแล้วเธอก็คิดบางอย่างได้ ต้องรีบส่ง ข้อความ เว่ยซิน ไปบอกพี่ชายของหานเส่โยวให้เขาไป เจอที่โรงพยาบาล

เมื่อถึงชั้นล่าง คนในล็อบบี้ต่างพากันตกใจเมื่อ เห็นเขาอุ้มคนที่เลือดเปื้อนเต็มตัว เมื่อคิดอยากจะเข้าไป ซักถามแต่กลับถูกเสิ่นเฉียวปรามไว้: “ห้องพักของแขก คนนี้ให้ปิดเอาไว้ก่อน”

“ค่ะ ๆ ๆ !” ทั้ง ๆ ที่พนักงานคนนั้นยังไม่รู้ว่าเธอพูด ถึงห้องไหน จนเมื่อพวกเขาออกไปแล้วจึงได้ไปเช็คดู

เมื่อเข้าไปในรถแล้วเสิ่นเฉียวยังใช้มือกดไปที่มือ ของหานเส่โยวตลอดเวลา เว่ยซิน ออกรถไปที่โรง พยาบาลที่ใกล้ที่สุดตามที่เสิ่นเฉียวบอก แต่ถึงแม้จะเป็น โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็ยังต้องใช้เวลากว่าสิบนาที พูด ได้ว่าเสิ่นเฉียวนั้นร้อนใจจนไม่สามารถจะสงบจิตใจไว้ได้

ตอนนี้เธอเป็นเหมือนดังมดที่อยู่ในกระทะร้อน ๆ

“เฉียวเฉียว…” เสียงที่อ่อนระรวยดังขึ้นจากด้าน ข้าง เส้่นเฉียวก้มหน้าลงมองหานเส่โยวที่ลืมตาขึ้นมอง เธอด้วยริมฝีปากซีด

ด้วยใบหน้าแบบนั้นทำให้เสิ่นเฉียวต้องทุกข์ใจ เป็นที่สุด ตาแดงก่ำกัดริมฝีปากล่างและพูดขึ้นอย่าง รุนแรง: “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาล แล้ว”

“ไม่…ไม่เอา…” หานเสี่ยวส่ายหน้า ใบหน้าซีด ขาวพูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง: “อย่าช่วยฉัน ฉัน…ไม่อยากอยู่แล้ว”

“เธอพูดอะไรโง่ ๆ!” เสิ่นเฉียวหนิเธอแล้ว กัดฟันพูดขึ้น: “ตอนนี้เธอหลับตาแล้วก็พักซะ พวกเรา อีกไม่กี่นาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคุณหมอจะมา ช่วยเธอ เธอจะต้องไม่ตาย”

“เฉียวเฉียว..” หานเส่วน้ำตาไหลและเรียกชื่อ

เธอ

เสิ่นเฉียวไม่อาจฝืนทนมองเธอได้ น้ำตาเธอไหล เอ่อเต็มสองตา เธอหันหน้าไปไม่อยากให้หานเส่โยว ต้องเห็นน้ำตาของตัวเอง แล้วพูดขึ้นอย่างดัง: “ต่อให้ ตาย ก็อย่าตายต่อหน้าฉัน”

“ขอโทษ” หานเส่โยวพูดเบา ๆ จากนั้นเธอก็ หลับตาและหมดสติลง

“เส่โยว! เส่โยว!” เสิ่นเฉียวที่เห็นหานเส่โยวหมด สติไป ใบหน้าเธอซีดขาวด้วยความตกใจ “ลุงจิน คะคุณ ช่วยขับเร็วอีกได้ไหมคะ! ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน..ฮือ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบเสิ่นเฉียวก็ร้องไห้แล้ว เธอกอดหานเส่โยวเอาไว้ มือกดจุดฝังเข็มไว้เพื่อ ห้ามเลือดอยู่ตลอด เธอกลัว กลัวมากจริง ๆ

สภาพแวดล้อมดูเหมือนจะกลายเป็นห้องเล็ก ๆ ที่ มืดมนก่อนหน้านี้มันมืดและลึกโดยไม่สามารถมองเห็น นิ้วได้ แต่เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในนั้นและความมืดก็ ปกคลุมใบหน้าของเธอเกือบครอบงำตัวเธอ
คนไม่…ไม่นะ” กัดริมฝีปากล่างของเธอกลิ่นเลือด ปรากฏขึ้นในปากของเธอและความเจ็บปวดทำให้เธอ

ได้สติ

เธอจะล้มไม่ได้!

ไม่ได้!

ถ้าเธอล้ม ก็จะไม่มีใครช่วยหานเส่โยว

“ลุงจิน เร็วค่ะ!”

เสิ่นเฉียวพูดขึ้นอีกครั้ง

มันไม่ง่ายเลยในที่สุดรถก็ถึงโรงพยาบาล แพทย์

พยาบาลที่ได้รับแจ้งล่วงหน้าได้รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นพวกเธอที่ลงมาจากรถด้วยเลือดเต็มตัว จึงรีบ เข็นเปลผู้ป่วยเข้าไปเพื่อรับตัวหานเส่โยวไป “เร็ว! มีผู้ป่วยฉุกเฉิน ย้ายขึ้นรถเข็นและเข้าห้อง

ฉุกเฉินทันที

เสิ่นเฉียววิ่งตามพวกเขาเข้าไปข้างใน เป็นเพราะ เธออยู่กับหานเส่โยวตลอดเวลาดังนั้นทั้งตัวเธอจึงเต็ม ไปด้วยเลือดไม่น้อยกว่าเลือดบนตัวของหานเส่โยวเลย ทั้งสองคนที่เป็นอย่างนั้นเป็นภาพที่น่าตกใจ

“คุณหมอ เธอเป็นยังไงบ้าง? เธอเสียเลือดมาก เกินไปรึเปล่าคะ?” เสิ่นเฉียวดวงตาแดงก่ำและถามด้วย เสียงสั่นเครือ

แพทย์รีบเดินเข้าห้องฉุกเฉินและพูดกับเธอ “คุณ เป็นเพื่อนของเธอสินะ? อย่าเพิ่งรีบร้อน อีกเดี๋ยวเธอเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว คุณก็ไปทำความสะอาดเลือดบนตัวคุณ ก่อน เลือดเยอะขนาดนี้มันไม่ถูกสุขลักษณะ”

ลุงจิน ที่วิ่งตามพวกเธอมาด้วยจนหานเส่โยวเข้า ห้องฉุกเฉิน เสิ่นเฉียวยังยืนอยู่ตรงนั้นและอยากจะ เข้าไปด้วย สุดท้ายเธอก็ถูกกันออกมานอกประตู เสิ่น เฉียวจึงได้หยุด

ปัง

เสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกปิดลง เสิ่นเฉียวรู้สึกถึง ความตึงเครียดในเส้นประสาท เธอกัดริมฝีปากอยู่ตลอด เหมือนหัวใจเธอถูกห้อยไว้บนที่สูง

ลุงจิน ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พักหนึ่งพบว่าเธอยังยืนอยู่ ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อนดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เขาทำได้เพียงเดินเข้าไปแล้วพูด: “คุณนายน้อย ครับ ตรงนั้นมีเก้าอี้ คุณนั่งลงก่อนดีไหม?”

เสิ่นเฉียวที่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอ ยังยืนอยู่ที่เดิม

ลุงจิน เกลี้ยกล่อมอยู่พักหนึ่งเธอก็ยังคงไม่สนใจ เขา สุดท้าย ลุงจิน หมดหนทางไม่รู้จะทำอย่างไร เขารีบ เดินไปหามุมที่เงียบสงบ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อ จะโทรหาเย่โม่เซิน

แต่เสิ่นเฉียวที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนจะรับรู้ได้จู่ ๆ เธอหันหน้าไปมอง ลุงจิน

“ลุงจิน คะ คุณกำลังจะโทรหาเย่โม่เซินเหรอ?”
เมื่อได้ยิน ลุงจิน ที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ก็หยุด เขาหันกลับมามองเสิ่นเฉียวด้วยความแปลกใจ: “ทำไม เหรอครับคุณนายน้อย?”

“คุณจะโทรหาเขาเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวคิดขึ้นได้ และรีบเดินเข้าไป: “อย่าโทรหาเขานะคะ”

“คุณนายน้อย ทำไมล่ะครับ? เกิดเรื่องใหญ่ขนาด นี้ ผมคิดว่าควรจะบอกคุณชายเย่น่าจะดีกว่า”

“ไม่ต้อง” เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เรื่อง นี้ไม่เกี่ยวกับเขา คนที่อยู่ในนั้นเป็นเพื่อนฉันค่ะ คุณอย่า โทรหาเขา”

เมื่อลุงจิน เห็นสีหน้าเธอไม่ดีนักบวกกับน้ำเสียงที่ แข็งกว่าปกติ จึงเข้าใจผิดว่าเสิ่นเฉียวอาจจะไม่อยากให้ เยโม่เซินต้องเป็นกังวลจึงได้ปฏิเสธ เขาจึงเก็บ โทรศัพท์: “ในเมื่อคุณนายน้อยไม่ให้โทร งั้น ลุงจิน ก็ไม่ โทรครับ ผมอยู่ดูแลตรงนี้แล้ว คุณนายน้อยไปล้างตัวสัก หน่อยเถอะครับ”

เสิ่นเฉียวก้มลงดูเสื้อผ้าของตัวเองแล้วพูดขึ้นเบา ๆ “ไม่มีที่ให้เปลี่ยนหรือซักเสื้อได้เลยแล้วจะทำความ สะอาดยังไง? ช่างเถอะ ฉันไม่เป็นไร ฉันรอเธออยู่ตรงนี้ ก็แล้วกัน”

“งั้นคุณนายน้อยไปนั่งที่เก้าอี้ตรงนั้นไหมครับ?” เลือดบนตัวฉันจะเลอะเก้าอี้หมดนะสิคะ” เพราะตัวเธอมีแต่เลือดดังนั้นทั้งญาติและผู้ป่วย โดยรอบจึงถอยห่างจากเธอและไม่กล้าเข้าใกล้
สภาพของเสิ่นเฉียวในตอนนี้นั้นช่างน่ากลัว ทั้ง ตัวเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดง ดวงตาแดงก่ำเพราะ ร้องไห้และผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูแล้วน่าสยดสยอง

แต่ยังดีที่เธอเป็นผู้หญิง ถ้าเธอเป็นผู้ชายทุกคน คงจะคิดว่าเธอเป็นฆาตกรไปแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ