บทที่ 899 ความจริงใจที่ถูกเหยียบย่ำ

เมื่อมองแวบนี้เฉียวจื้อรู้สึกว่าหัวใจกระตุกไปครั้งหนึ่ง เฉียวจื้อไม่เคยเห็นตวนมู่เสน่ในสภาพแบบนี้มาก่อน รู้สึก กระอักกระอ่วนใจ

ที่ผ่านมาทำตัวหยิ่งยโสมาตลอด ไม่เคยเห็นใครในสายตา แต่ตอนนี้ล่ะ

ริมฝีปากของเฉียวจอแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ย เดินเข้าไปนั่งคุก แข่าด้านหน้าเธอ “ความรู้สึกตกไปในโลกีย์เป็นยังไงบ้าง อึดอัด ไหม”

ได้ยินดังนั้นดวงตาก็เธอเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ เฉียวจื้อหมายความว่ายังไง แต่เมื่อเห็นตอนที่เฉียวจื้อคุกเข่าลง ด้านหน้าตัวเอง ในใจก็รู้สึกผิดหวังน้อยลง

เฉียวจื้อ…..คือคนที่ชอบเธอมาก่อน!

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าจู่ๆทำไมเฉียวจื้อไม่ติดตามเธอแล้ว แต่ สําหรับเธอในตอนนั้น การที่เขาไม่ติดตามเธอเป็นเรื่องดีซะอีก เพราะเธอก็ไม่ได้อยากเจอเขาทุกวันอยู่แล้ว

อีกทั้งคนจีบเธอก็เยอะแยะมากมาย ไม่มีเดียวซื้อก็ยังมีคนอื่น อีก

ดังนั้นเฉียวจื้อจึงไม่ได้มีความสำคัญกับเธอมากเท่าไหร่
เมื่อเห็นเฉียว อ ในสถานการณ์เช่นนี้จึงรู้สึกมีความหวัง

มองดูเขาสักพัก ก็จับแขนเขาไว้

“เฉียวจื้อ คุณต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ทำร้าย เขานะ”

แขนของตนถูกจับไว้ เฉียวซื้อชะงักอยู่พักนึง จากนั้นก็ก้มลงไป มองส่วนที่สวนมู่เสว่จับไว้ แววตาสั่นระริก แต่ก็กลับมาเย็นชา อย่างรวดเร็ว

“ไม่ได้อยากทำร้ายเขา แล้วเมื่อกี้….. ใครเป็นคนผลักเขาตก

ได้ยินดังนั้นใบหน้าของตวนเสวก็เปลี่ยนเป็นความกลัว “ฉัน บอกว่าไม่ได้ตั้งใจคุณจะเชื่อไหม ฉันกับเขากำลังจะลงบันได จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของพวกคุณ ฉัน……ฉันกลัว……

เฉียวจื้อหันไปมองเธอแบบตลก “เพราะคุณกลัว คุณเลยผลัก เขาลงไป อยากใช้จังหวะหนีจากเขาสินะ”

คิดไม่ถึงว่าเฉียวจื้อจะพูดแทงใจดำตัวเองขนาดนี้ ตวนเสว่ ยืนมองเขาอย่างเหม่อลอย

“เมื่อก่อนผมชอบคุณ คุณรู้ใช่ไหม”

จู่ๆเฉียว อก็พูดขึ้น

หลัวลี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลได้ยินประโยคนี้ก็หูผึ้งทันที โอ้ มายก็อด
เธอคิดว่ามาที่นี่เพื่อช่วย คิดไม่ถึงว่า………..วเฉียวซื้อเองก็มี ความแค้นเรื่องหัวใจส่วนตัวด้วยเหมือนกัน

เมื่อได้ยินว่าเขาชอบตน ตวนเสวก็มีความหวังมากขึ้น เธอไม่ ตอบแค่พูดว่า “คุณชอบฉัน งั้นคุณช่วยฉันได้ไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ ตอนนั้น…..ฉันสับสน ฉันจึง…….

“เหอะ ไม่ได้ตั้งใจ ครั้งก่อนที่วางยาเย่ ไม่เซินก็ไม่ได้ตั้งใจเห รอ”

ตวนม่เสว”……

“คุณรู้ไหมเมื่อก่อนผมชอบคุณเพราะอะไร ” เฉียวซื้อถาม หล่อน แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้หล่อนพูด เขาพูดต่อเองว่า “ผมชอบ ความจริงใจ มีเมตตาและความเก่งของคุณไง”

พูดถึงท่อนนี้แววตาเขามืดลงเล็กน้อยและเสียงต่ำลง

“แต่ตอนหลังผมเพิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ความ จริง ยังจำครั้งสุดท้ายที่ผมไปบ้านตระกูลตวนได้ไหม คำพูดที่ คุณพูดกับคนรับใช้ ผมได้ยินทั้งหมดแล้ว”

ประโยคสุดท้ายนั้น ทำให้เขาตัดใจจากสวนเสาได้อย่างเด็ด ขาด

มือที่จับแขนเขาค่อยๆวางลง สุดท้ายก็กองลงกับพื้นอย่าง หมดแรง

มิน่าละ จู่ๆเขาก็ไม่ตามจีบเธอแล้ว ตอนนั้นไม่ได้สนใจ ตอนนี้ ถึงได้รู้.…….…..
“ตอนนี้มันเป็นเรื่องน่าที่จำได้ว่าตอนนั้นชอบคุณเพราะข้อดี เหล่านั้น แต่…..” เฉียวจื้อยิ้มขึ้น “ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ให้ โอกาสผมได้เห็นถึงธาตุแท้ของคุณวันนี้

ตวนมู่เสวรู้สึกหายใจติดขัด ตอนแรกคิดว่าจะฝากความหวัง ไว้กับเฉียวจื้อได้ แต่ตอนนี้เธอได้แค่รอให้ควนเจอพี่ชายของ เธอมาถึงไวๆเท่านั้น

“คราวนี้ผมจะปล่อยคุณไป” เฉียวจื้อพูดขึ้นมากะทันหัน

“คุณว่าอะไรนะ จริงเหรอ”ตวนเสวมองอย่างประหลาดใจ

“ใช่ แต่คุณต้องขอโทษกับสิ่งที่พูดกับผม ในปีนั้น ขอโทษ อย่างจริงใจที่คุณเหยียบย่ำผม ในปีนั้น พูดว่าคุณผิดแล้ว”

คนที่เธอเคยดูถูก ตอนนี้มาขอให้เธอขอโทษเขา ถ้าเป็นเมื่อ

ก่อนตวนเสว่คงจะตบบ้องหูไปแล้ว แต่ตอนนี้เหรอ เธอทำความ

ผิด ถูกล้อมไว้ ถ้าหากเฉียวจื่อแจ้งตำรวจ เธอต้องโดนจับแน่ๆ

ถ้าคำขอโทษจะทำให้เธอเป็นอิสระได้ พูดสักครั้งก็ไม่เห็น เป็นไร

ตวนเสโพล่งออกมาก “ขอโทษนะ”

รอยยิ้มของเฉียวจื้อตรึงอยู่บนริมฝีปากเขา เขามองเธอด้วย ความประหลาดใจ

ตวนมู่เสว่จับแขนเขาไว้ “ฉันขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ ควรเหยียบย่ำความจริงใจของคุณ ฉันขอโทษแล้ว คุณจะปล่อย ฉันได้แล้วใช่ไหม”
เฉียวซื้อไม่เข้าใจอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ ทั้งๆที่ก็ขอโทษ ไปแล้ว แต่ทำไมยังรู้สึกอึดอัดอยู่ลึกๆ ในใจ

หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเยาะขึ้น “ได้ แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย นะ ต่อไปหากคุณยังทำเรื่องแบบนี้อีก ผมจะเป็นคนจับคนเข้าคุก ด้วยตัวผมเอง”

เฉียวจื้อลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ทุกคนไม่คิดว่าเรื่องจะจบเร็วแบบนี้ คนก็ไม่ได้จับ เข้ามาแล้วก็ ออกไป

หลัวที่ยืนอยู่ในห้องหันมองตวนเสวี่แวบนึง แล้วหันเดิน ตามไปเดินข้างๆเฉียวจื้อ “จะปล่อยเธอไปแบบนี้เหรอ ถ้าต่อไป เธอมาทำร้ายจื่ออีกจะทำยังไงล่ะ”

ได้ยินดังนั้น เฉียวจื้อก็หยุดเดิน หลัวคิดว่าเขาจะไม่พอใจกับ คำพูดของเธอ เฉียวจอมองไปข้างหน้า หลัวก็มองตามสายตา เขาไป

ตวนเจ๋อเดินเข้ามาทางนี้ เขาก้าวยาวๆและเดินมาถึงด้าน หน้าของเฉียวจื้ออย่างรวดเร็ว

“เฉียวจื้อ เสี่ยวเยว่เธอ…….

เฉียวจื้อแสยะยิ้ม “แอบอยู่ในนั้น ผมจะบอกอะไรนะตวนเจ๋อ เธอผลักมู่จื่อตกบันได ตระกูลตวนของคุณไม่กล้าลงโทษเธอเห รอ ทําเรื่องแบบนั้นมาแล้ว ยังทำผิดซ้ำซากได้อีก หรือว่าตระกูล ตวนมของคุณต้องให้ตำรวจมาอบรมล่ะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ตวนเจออีดอัดมาก แต่น้องสาวเขาทำผิด จริงจึงไม่มีอะไรจะโต้ตอบ ได้แค่เม้มริมฝีปากและพูดเสียงนิ่งเฉย ว่า “ขอบคุณมาก

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เห็นแก่ความสัมพันธ์เมื่อก่อน ไม่งั้นผม แจ้งความนานแล้ว แต่ผมกล้ารับประกันนะ คราวหน้าไม่มีแบบนี้ แล้ว”

เฉียวจื้อดึงมือหลัวลี่แล้วเดินออกไป

เขาจับมือหลัวเดินมาไกล หลัวลือดไม่ได้ที่จะเตือนเขา “คุณ จับมือฉันทําไม”

ได้ยินดังนั้นเฉียวจื้อจึงตั้งสติได้แล้วปล่อยมือของเธอ “ขอโทษ จริงๆ”

หลัวรู้สึกถึงความสูญเสียของเขาได้ชัดเจน พูดอย่างหมด

หนทางว่า “คุณยังลืมเธอไม่ได้ใช่ไหม”

“ไร้สาระน่ะ ผมเลิกชอบเธอไปนานแล้ว”เฉียวจื้อได้ยินดังนั้นก็ มองเธออย่างดุร้ายและกัดฟัน

“ผมยอมแพ้ตั้งแต่ได้ยินคำพูดของเธอในปีนั้นแล้ว แต่ยังมี อารมณ์บางอย่างค้างคา แต่ระบายออกมาหมดแล้ววันนี้

“เหรอคะ” หลัวพึมพำ บอกว่าระบายออกมาแล้ว แต่ตอนที่ต วนเสว่ขอโทษ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกอึดอัดมากขึ้น

เฉียวจื้อไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาเปลี่ยนเรื่อง “ปัญหาก็ จัดการแล้ว ผมเลี้ยงเหล้าคุณนะ
เขาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ ใช่ว่าหลัวจะมองไม่ออก ได้ มาคราวนี้ประโยชน์ของฉันก็ไม่น้อย วันนี้ฉันจะดื่มเหล้า

แล้วทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ