บทที่ 985 ฉันรับปากเธอ

มาแล้วก็ไป ราวกับแมลงปอ

ความรู้สึกแบบนี้ราวกับลมพัด แต่ก็ประทับแน่นลงบนริม ฝีปากของเสี่ยวเหยียน

ตอนแรกยังแหกปากร้องอยู่ เสี่ยวเหยียนที่อารมณ์พลุ่งพล่าน กลับเงียบสงบลงได้ในเวลานี้ อาจจะเป็นเพราะการจู่โจมแบบ กะทันหันของเซียวซูทำให้ตกใจ

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงยืนเซ่ออยู่ที่เดิม แล้วมองดูเซียวซู่ที่ห่าง ออกไปแค่คืบ

ตรงหน้าเป็นใบหน้าที่ขยายใหญ่เป็นเท่าตัวของเซียว ทั้ง สอง ใกล้กันถึงขนาดแค่ว่าเธอขยับนิดเดียวก็ชนเซียวซูได้แล้ว บวกกับเมื่อกี้ที่เดียว…..เธอ

เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหยียนเลยไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย

อีกอย่างในหัวของเธอยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เซียวซู…….

ทําไมถึงจูบเธอ

เซียวซูแววตาลุ่มลึก มือยังคงกดบ่าเธอไว้

มือหนึ่ง ค่อยๆเลื่อนขึ้นบน ค่อยๆไปประคองใบหน้าเธอไว้ เซียวซูถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ตอนนี้ยุ่งกับเธอได้ยังล่ะ”

เสี่ยวเหยียน..………….
เธอเบ่งตาโตมอง มองดูแววตาดำขลับที่อยู่เบื้องหน้า น้ำเสียง เซียวซู่แหบพร่า

ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจเต้นโครมครามขึ้นมา

เธอ……นี่คือเธอ……ลังโดนเอาเหรอ

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เชียวปฏิเสธว่าชอบเธอนี่ ทำไมล่ะ…….. ทำไมถึงจู่ๆมาจูบเธอได้ แล้วยัง….

แต่ว่าอากัปกิริยากับคำพูดคำจาของเซียวซูทำให้เสี่ยวเหยียน สร่างเมาไม่น้อย

เธอจ้องมองเซียวซูที่อยู่ตรงหน้าอย่างงงงวย ค่อยๆเงยหน้า ขึ้นคั่นกลาง หลังจากที่แน่ใจว่าเซียวซูไม่มีปฏิกิริยาอะไรแล้ว เธอ จึงผลักเซียวซูออกเบาๆ

ท่าทีของเธอระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำเขาโกรธ

เริ่มแรกเซียวซูไม่ได้มีอากัปกิริยาอะไร หนังตาละห้อย มองดู มือขาวๆสองข้างที่นาบอยู่บนอกเขา ขวางกั้นไม่ให้เขาเดินหน้า จากนั้นจึงค่อยๆผลักออก อยากให้เขาหลบไป

เขาโดนผลักออกห่างราวๆครึ่งนิ้ว จู่ๆเซียวซูจึงขมวดคิ้วขึ้น

วินาทีถัดมา เขาออกแรงกดลงด้านหน้า เสี่ยวเหยียนคาด การณ์ไม่ถูก แล้วโดนผลักดัง ตับเข้าไปที่กำแพง

“นาย นี่นายจะทําอะไรน่ะ”

เสี่ยวเหยียนสั่นระริก คิดไม่ถึงว่าเซียวซูจะชื่อขนาดนี้ แต่ว่าตอนนี้จะให้ขนยังไงล่ะ เธอค่อนข้างสับสน มือทั้งสองบังหน้า เซียวซู

เซียวซูเม้มปาก จ้องเขม็งไปที่เธอ

“เธอบอกเองไงว่าฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเธอ ฉันกำลังหาสิทธิให้ ตัวเองอยู่……

หาสิทธิเหรอ

โดยการจูบเธอเหรอ

พูดจบ เซียวซูก้มมองดูตัวเอง เป้าหมายจ้องไปที่ริมฝีปากของ

เธอ

อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาดีๆราวกับแมลงปอบินผ่านเมื่อครู่ ทำให้เขาฮึกเหิมต่อ ถ้าจะ บอกจูบเมื่อกี้เป็นเพราะแรง โกรธ แล้วครั้งนี้ล่ะ หลังจากที่ลองหยั่งเชิงดู จึงอดไม่ได้ที่จะลองต่อ

เพียงแต่ว่า ครั้งนี้เซียวซูไม่ได้หวานสมความปรารถนา

เป็นเพราะจู่ๆเสี่ยวเหยียนออกแรงผลักขนาดนี้ จากนั้นจึงตบ ลงบนหน้าเขา

ผัวะ

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ เสียงตบฉาดจึงดังก้อง
เสียงดังกังวาน สามารถได้ยินเสียงตบฉาดของเสี่ยวเหยียนอ ย่างรวดเร็ว

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเซียวซูเอียงข้าง ผมสะบัด ดูทุลักทุเล

เสี่ยวเหยียนยื่นมือไปปาดริมฝีปากของตัวเอง ตะโกนกรรโชก ไปหาเซียวซู “สิทธิน้องสาวนาย นายไม่รู้ตัวหรือไงว่าทำอะไรอยู่ นี่เป็นการลบหลู่ฉัน! แค่จูบปากก็มีสิทธิแล้วหรือไง ถ้าฉันไม่ต่อ ต้าน คืนนี้นายก็คงขืนใจฉันสินะ เซียวซู คิดไม่ถึงว่านายจะเป็น คนแบบนี้!

พูดถึงสุดท้าย ประมาณว่าตัวเองทุกข์เหลือเกิน น้ำตาอดไม่ ได้ที่จะเอ่อล้น แค่สั่นนิดหน่อยน้ำตาก็ร่วงแล้ว

หลังจากที่เซียวซูโดนตบไปฉาดหนึ่ง ก็ตื่นตัวไม่น้อย เขาเองก็ ไม่คิดว่าตอนที่เขาโกรธ จะทำอะไรแบบนี้ออกมาได้ ตอนนี้พอเห็นเธอน้ำตาร่วง เซียวซูก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย

เขาเดินขึ้นหน้าด้วยสีหน้าร้อนรน “ขอโทษนะ…..เมื่อกี้ ฉัน…….ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร ยกโทษให้ฉันเถอะนะ

“หลีกไป! ”

เซียวซูอยากจะยื่นมือไปรั้งเธอไว้ แต่ยังไม่ทันจะโดนตัวก็โดน ตบฉาดไปอีกที

“อย่าแตะต้องตัวฉัน!! ”

น้ำเสียงของเสี่ยวเหยียนเล็กแหลม หลังจากที่ตบเซียวซูเธอจึงถอยหลังสองก้าว กำแพงเย็นเฉียบอยู่ด้านหลัง เธอจึง อยู่นั้น

ตาบ้าน หลังจากเธอแล้ว หน้าอีก……เขาเองตัวเองทําอะไรลงไป

“จากที่จูบฉัน ยังหน้าอีกว่าทำอะไรลงไป คำพูด แย่ๆแบบนี้…นายก็พูด ออกมาได้ นายคิดฉันเชื่อเหรอ”

เซียวซูเห็นแววตาเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก ในใจเขา เสียใจอย่างเกิน เพราะกลัวเกิดแบบนี้

ดังเขาพยายามข่มใจตัวเองมาหลายคิดถึง……..แต่วันเขากลับอดไม่ได้ ตอนนี้ เธอคงจะเกลียด เขาเต็มแล้ว

ไม่ได้สิทธิที่ทำให้รู้สึกดี กลับทำให้เกลียดเข้าขอโทษนะ……ขอโทษจริงๆ”

ตอนนี้ นอกอะไรชดเชยความ

ขอโทษแล้วได้อะไรเสี่ยวเหยียนโกรธจนน้ำตาร่วงยืน เสียใจอยู่ตรงนั้น

“งั้นเซียวซูพูดหย่อนไปเสี่ยวเหยียนอย่างระมัดระวังแล้วพูด“ขอโทษนะไม่เรื่องงั้น…….ฉันรับผิดชอบ”

เสี่ยวเหยียน…… ใครให้นายรับผิดชอบ! เลิกคิดเองเออเอง ได้แล้ว คนที่ฉันชอบไม่ใช่นาย

คำพูดนี้ราวกับเข็มทิ่มเข้าไปในใจเชียว เขากำหมัดแน่น แล้วผ่อนออก”ก็ได้ เธอไม่ให้ฉันรับผิดชอบก็ได้ แต่เรื่องวันนี้เกิด ขึ้นแล้ว ฉันจูบเธอแล้ว…….

“หุบปาก! ”

“ต่อไปเธอจะให้ฉันทำอะไรให้ก็ได้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หรือจะ เอาชีวิตฉันก็ได้”

เสี่ยวเหยียนฟังถึงตรงนี้ จึงตกตะลึง

“ขอโทษจริงๆนะ…….เซียวซูมองเข้าไปในดวงตาเธอ แล้วพูด

อย่างจริงจัง เมื่อฉัน………

แควก—

เขากำลังจะอธิบายความคิดตัวเอง ถึงได้พยายามจะพูด จู่ๆ ตรงประตูก็มีเสียงลอดมา

พอได้ยินเสียง สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนทันที น่าจะเป็น มู่จื่อกลับมา

งั้น……..หานซิงก็คงกลับมาแล้วด้วยสิ

ถ้าให้หานชิงมาเห็นฉากนี้ล่ะก็ เขาจะต้องเข้าใจผิดแน่ๆ คิดมาถึงตรงนี้ เลือดฝาดบนริมฝีปากของเสี่ยวเหยียนซีดผาด เธอกลับห้องตัวเองอย่างลนลาน จู่ๆเธอหยุดฝีเท้ามองเขียว อย่างดุดัน “เรื่องวันนี้ห้ามพูดออกไป ไม่อย่างนั้นฉันเอาเรื่อง นายแน่! ”

พูดจบ เธอจึงรีบเข้าห้องตัวเองก่อนที่พวกหานคู่จื่อจะมาจาก นั้นจึงปิดประตู

เซียวซูยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาลูบปากตัวเองอย่างเซอๆ แววตา แสดงความเจ็บปวด แต่ก็พูดขึ้นเสียงค่อยสบายใจเถอะ แค่เธอ ต้องการ ฉันรับปากได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ