เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1044 ครับ คุณนายเ



บทที่1044 ครับ คุณนายเ

“น่าเสียดายจริงๆ” เย่โม่เซินแอบหัวเราะ แล้วโน้มตัวมาจูบ เธอใกล้ๆ

ขณะที่หานมู่จื่อตกตะลึง ริมฝีปากของเขาก็ได้ออกไปแล้ว

ผู้ชายคนนี้ลอบจู่โจมเธออีกแล้ว !

หานมู่จื่อ ปิดปากแล้วจ้องมองเขา

หลังจากนั้นหานคู่จื่อก็วางมือลง แล้วไปหนึ่งเสียง ขี้เกียจที่ จะไปสนใจกับเรื่องนี้อีกแล้ว

“ฉันมีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ

จากนั้นหานมู่จื่อก็เอาเรื่องที่เสี่ยวเหยียนจะเปิดร้านบอกกับเย โม่เซิน ส่วนเย่ โม่เซินก็ยืนเช็ดผมอยู่ตรงนั้นต่ออย่างไร้สีหน้า หลังจากฟังจบก็พยักหน้า

“ดังนั้นวันที่เปิดร้านอาหารที่นั่นฉันจะต้องไป

“พาผมไปไหม” เย่โม่เซินหันหัวจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำ

เมื่อหานมู่จื่อถูกเขาจ้องมองแบบนี้ ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ตอนแรกเธอไม่อยากจะพาไป เพราะว่าเยโม่เซินก็ลืมเขาไป แล้ว อีกอย่างเสี่ยวเหยียน เองก็อยากให้เธอไปคนเดียว แต่ตอนนี้ถูกสายตาของเขาจ้องมองแบบนี้ หาน จื่อ จึงได้พยักหน้า

วันที่สองหานซิงก็โทรหาหาน จื่อบอกให้เธอกลับมากินข้าว เย็นที่บ้าน

ในใจของหาน จื่อ คิดว่าตนเองกลับประเทศมาก็นานแล้ว แต่ ยังไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวเลย จึงได้รับปากไป

แต่ก็เริ่มที่จะคิดมากอีกแล้ว ก่อนหน้านี้พี่ชายของเธอไม่เคย นัดเธอไปกินข้าวเลย ทำไมถึงได้มานัดเธอกินข้าวในช่วงเวลานี้ แล้วเมื่อวานเสี่ยวเหยียน ก็ได้พูดเรื่องเปิดร้านกับเธอพอดี ?

หรือว่ามีความเชื่อมโยงระหว่างสองเหตุการณ์นี้หรือเปล่านะ? หานมู่จื่อได้พูดกับเย่โม่เป็นอย่างเต็มที่ แต่สีหน้าของเย่ไม่เชิ นก็นิ่ง

“เรื่องของคนอื่นคุณอย่าไปยุ่งเลย เมื่อเธอได้ยินแล้วก็ไม่พอใจทันที

“อะไรที่เรียกว่าฉันไปยุ่ง ฉันแค่อยากจะรู้ว่าระหว่างสองเรื่องนี้ มีความเชื่อมโยงกันไหม อีกอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนอื่น หานซึ่งเป็นพี่ ชายใหญ่ของฉัน ส่วนเสี่ยวเหยียนก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ถ้า พวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันได้จริงๆ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี”

เย่ไม่เซ็นเงยหน้าขึ้นสบตากับใบหน้าของเธอ
ทันใดนั้นดวงตาอันเยือกเย็นคู่นั้นก็ร้อนขึ้น ร้อนจนใบแทบจะ เป็นรูออกมาบนใบหน้า

“คุณ ทําไมคุณต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉันด้วยล่ะ ?” เย่ไม่เซินเดินมา แล้วยังเธอไว้ในอ้อมแขน

“ถ้าพี่ชายของสนใจเขาจริงๆ เขาจะทำด้วยตัวเอง แต่ถ้าไม่ใช่ แม้ว่าคนข้างๆ จะผลักอย่างไร เขาก็ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว” หานมู่จื่อ : “.. พูดเหมือนคุณเคยมีประสบการณ์มาเลยนะ” เธอลดสายตาแล้วบ่นไปหนึ่งประโยคอย่างระมัดระวัง แต่ทันทีที่เธอก้มหัวลง ก็ถูกเย่ไม่เป็นจับคางไว้ จากนั้นเธอ ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาใหม่ตามมือของเขา

“ไม่มีได้อย่างไร ตอนแรกที่ผมไปนัดบอด คุณนายเย่ ก็มองอยู่ ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ ?

ตอนแรกหานมู่จื่อ เพียงแค่รู้สึกงงเล็กน้อย กลับไปคิดเป็น เวลานาน เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็จ้องมอง ตาโตด้วยความตกใจ

“คุณ คุณ……จำได้แล้วเหรอ ?”

มีรอยยิ้มจางๆ บนดวงตาของเย่ โม่เซิน

“พอจําได้บ้าง”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน ?”
บอกเธอ ? ดวงตาของเย่ ไม่เป็นก็ลึกซึ้งไปบ้าง อยาก เซอร์ไพรส์คุณอย่างไรล่ะ

ในความเป็นจริงแล้วเขายังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ ยังจำไม่ได้ รวมถึงความทรงจำที่สลับซับซ้อน ดังนั้นเย่ไม่เป็นก ลัวว่าเมื่อพูดไปแล้วเธอจะถามไปเรื่อยๆ แล้วก็เป็นห่วง

ตอนนี้เธอยังท้องอยู่ ไม่ควรที่จะเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้

เมื่อได้ยินว่าเขาเซอร์ไพรส์ตนเอง หานมู่จื่อก็ซาบซึ้งใจไปบ้าง ก็รู้สึกตรอมใจไปบ้าง ช่วงเวลาที่ฟื้นฟูความทรงจำนี้ เธอรู้ว่า เย่ไม่เป็นแอบกลืนความทุกข์ไว้เพื่อไม่อยากให้เธอรู้

เขาตั้งใจที่จะไม่ให้เธอรู้ ดังนั้นหาน จื่อก็เลยช่วยให้เขา สมปรารถนา

เขาทำตัวเหมือนคนปกติอยู่ทุกวัน ส่วนหาน จื่อแสร้งทำ

เหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ไปกินข้าว นอน ออกไปข้างนอก แล้วกลับบ้านเก่าตระกูลเย่

กับเขาตามปกติ

ตราบใดที่เขาค่อยๆ ฟื้นฟูในแต่ละวัน ไม่แสดงปฏิกิริยามาก

เกินไปก็ดีแล้ว

แต่ตอนนี้เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ก็ยังรู้สึกกลุ้มใจ

หาหมู่จื่อกดความขมขื่นไว้ในหัวใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไป โอบคอของเย่ โม่เซิน แล้วให้หน้าผากของตนเองไปติดกับเขา
“อยู่กันมาจนแก่เฒ่าขนาดนี้แล้ว ยังจะต้องเซอร์ไพรส์อะไรอีก ล่ะ”

เธอพึมพำไปหนึ่งประโยคเบาๆ อย่างไรก็ตามลูกคนที่สองของ เธอก็ใกล้จะคลอดแล้ว

“อยู่กันมาจนแก่เฒ่าขนาดนี้แล้ว ?” เย่โม่เป็นหรี่ตาขึ้นเล็ก น้อย ราวกับว่ารู้สึกประหลาดใจกับคำนี้ หลังจากคิดอย่าง ละเอียดแล้ว บนใบหน้าที่มีรอยยิ้มจางๆ ออกมา นี่ก็ถือว่า “อยู่ กันมาจนแก่เฒ่า อย่างน้อยก็ต้องรอให้คุณกับผมผมหงอก

รอจนผมหงอก ?

หานมู่จื่อ งงงวย เธอไม่เคยนึกถึงฉากแบบนี้เลย หลังจาก ได้ยินคำพูดของเย่ โม่เซ็น ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพผมหงอกดั่ง หิมะของเธอกับเย่ไม่เป็น

เพียงแค่คิดถึงมันก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ หานคู่จื่อ ไปที่หน้า ผากของเขาเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นตกลงกันแล้วนะ จะต้องผมหงอก ไปด้วยกัน หลังจากนี้ก็ไม่อนุญาตให้คุณเป็นอะไรไปอีกแล้วนะ”

“ครับ คุณนายเย่”

ทั้งสองคนพูดๆ ไปก็จูบกัน แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเย่ไม่เป็นที่ เหยียบเบรกรถได้ทันท่วงที เขาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ และเมื่อ อยู่กับหานมู่จื่อได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็ต้องแยกไปห้องน้ำอีกแล้ว

หานชิงชวนเธอไปกินข้าวเย็น ตอนแรกหานคู่จื่อว่าจะไม่พาเ โม่เซินไป เพราะว่าพี่น้องเจอกันทั้งทีก็ต้องมีสิ่งที่อยากจะพูดมากมาย แม้ว่าจะมีเย่ไม่เป็นอยู่ก็ไม่ใช่ไม่สะดวกตรงไหน แต่หา นอกังวลว่าเมื่อตนเองได้คุยกับหานชิงแล้วจะไม่ได้แยแสเขา

ในตอนแรกหานมู่จื่อ คิดเช่นนี้ จึงได้พูดกับเย่ โม่เซ็นไปแบบ นั้น ตอนที่อยู่บนรถเมื่อเย่ไม่เป็นได้ยินคำพูดของเธอแล้ว จึงพูด ออกไปตรงๆ ว่า “ไม่เป็นอะไรหรอก คุณก็คุยของคุณไปเลย”

แล้วเป็นไงล่ะ ? เธอได้คุยกับหานชิง ส่วนเย่ โม่เซินนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ไม่ได้เอ่ยปากพูดจริงๆ แต่บางทีก็จับมือของเธอประสานกัน แน่น บางทีก็ช่วยจัดผมอันสวยไปเกี่ยวที่หลังหู บางทีก็ช่วยเธอ จัดคอเสื้อ จากนั้นไม่นานก็ช่วยห่มเสื้อ ให้เธอ

มีทุกๆ เหตุผล

เมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หานคู่จื่อ ยังจะสามารถคุยกับ หานชิงได้ดีเหรอ ?

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้

แม้ว่าเยโม่เซินจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความรู้สึกของการมีอยู่ ของเขามันรุนแรงมาก ในที่สุดหานคู่จื่อทนไม่ได้ จึงดุเย่โม่เชิน

ไปเบาๆ

“คุณกำลังทำอะไรเนี่ย ?

เมื่อเผชิญกับสายตาที่โกรธเกรี้ยวของเธอ ในสายตาของเ โม่เซินก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ผมทําอะไรเหรอ ?”
“ก่อนที่พวกเรามา ไม่ใช่ว่าเราตกลงกันแล้วเหรอ ? ฉันจะพูด ของฉันอย่างไรล่ะ”

“อืม” เย่โม่เชินพยักหน้า “ต่อสิ”

หานคู่จื่อ : …….คุณคิดว่าคุณไม่ได้พูดอะไรแล้วมันจะไม่ รบกวนฉันอย่างนั้นเหรอ ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เป็นก็เลิกคิ้วขึ้น เหมือนจะคิดเช่นนั้น

เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของเขา หานซื่อก็รู้สึกว่าเขาจะไม่ เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน จึงได้จับแขนเสื้อของเขาแล้วดึงเขา ขึ้นมาโดยตรง “พี่คะ ฉันจะคุยกับเขานิดหน่อย คุณไปรอฉันที่ ห้องอ่านหนังสือแป๊บหนึ่งนะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณอยู่

สายตาของหานชิงกระตุกเล็กน้อย หลังจากมองผ่านใบหน้า ของเย่โม่เซ็นชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้า

“ได้”

หลังจากเขาลุกขึ้นจากไปแล้ว หานมอก็ได้ดึงเยโม่เป็นแล้ว ดันหลังเขาไปข้างนอก

“เพิ่งกินข้าวเสร็จคุณก็ไปเดินย่อยอาหารที่สวนดอกไม้เลยนะ”

รูปร่างที่สูงใหญ่ของเย่ โม่เป็นที่อยู่ภายใต้การผลักของเธอก็ ขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยอย่างยากลำบาก เขาจับมือขาวคู่หนึ่ง ของเธอ “จะมีคำพูดคุยกับพี่ของคุณเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอ ? แถมยังไม่ให้ผมฟังด้วย ?”
หานมู่จื่อ จ้องมองเขา “ฉันจะคุยเรื่องเสียวเหยียน คุณต้องฟัง

ด้วยเหรอ ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ