บทที่972ช่างน่าชาสิ้นดี

เข้าใจอย่างลึกซึ้ง

เย่ไม่เป็นได้ยินคำนี้แล้ว ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว สายตาที่ มองหานมู่จื่อมีอารมณ์ที่แปลกประหลาดเพิ่มขึ้น

เจสันบอกเมื่อก่อนเขาเห็นผู้หญิงเป็นอสรพิษ เธอบอกว่าตัว เองเข้าใจอย่างลึกซึ้ง หรือว่าเมื่อก่อนตัวเองทำกับเธอ….

ใช่แล้ว เย่ โม่เซินนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดกับ

เขา

เขาบอกว่าเขาไม่ดีกับหม่ามีของเขาเลย แถมยังถึงขั้นเลวมาก

ด้วย

ดูแล้ว เมื่อก่อนเขาทำเรื่องที่ทำร้ายหาน จื่อไว้เยอะมากจริงๆ

คิดถึงตรงนี้แล้ว เย่โม่เป็นมือเป็นหมัด หัวเราะเยาะอยู่ใน ใจ คงจะหัวเราะตัวเขาเอง

“เอาล่ะ เรื่องพวกนี้ก็ผ่านไปแล้ว ไม่ว่าเคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ ไม่สำคัญแล้วค่ะ”

ไม่สำคัญหรอ?

เยโม่เซินจองใบหน้าด้านข้างของหายนจื่อไว้ เม้มริมฝีปาก บางและไม่พูดจา

ในรถอีกคัน
เสี่ยวเหยียนขึ้นรถตามหานซิง แต่ก็ไม่กล้านั่งเบาะนั่งหลังกับ เขาอย่างโจ่งแจ้งและใจกล้าเกินไป ดังนั้นได้แต่เข้าไปนั่งที่ข้าง คนขับอย่างอ้อมๆ

สำหรับเธอแล้ว สามารถนั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน เธอก็พึง พอใจมากแล้ว

เพียงแต่ คนที่เดินมาทางพวกเขากลับคือเซียวซู เซียวซูถือ กุญแจรถเดินมานั่งฝั่งคนขับ เห็นเสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ แล้วอึ้งไปครู่นึง จากนั้นก็ใช้หางตามองหานซึ่งด้วยสีหน้าแววตา เรียบเฉย

หานซิงนั่งอยู่ที่นั่น สีหน้าก็ยังเรียบเฉยอีกเช่นเคย

เห็นเซียวซูมา เขารู้สึกค่อนข้างแปลกใจ แต่ว่านึกถึงกิริยา ท่าทางของเขาในช่วงนี้ ในใจก็พอเดาอะไรได้บ้างแล้ว

“นายมาได้ยังไง?” เสี่ยวเหยียนเห็นเซียว สีหน้าค่อนข้าง ประหลาดใจ กระพริบตาถามด้วยความแปลกใจ

เซียวซูพูดโกหกอย่างสีหน้าไม่เปลี่ยน: “เจสันมีเรื่องจะคุยกับ คุณชายเย่ ดังนั้นก็เลยให้ผมมาครับ”

“อ๋อ คิดไม่ถึงเลยว่าเขายังจะกล้านั่งรถคันนั้น เขาเพิ่งจะฟ้อง เรื่องของคุณชายเย่ไป หน้าตาที่น่ากลัวของคุณชายเย่นั้น ฉันยัง นึกว่าอย่างน้อยเขาจะต้องหลบไปไกลๆเสียอีก”

เสี่ยวเหยียนเอามือเท้าคางครุ่นคิดไปรอบนึงถึงเอ่ยปากพูด ไม่พบพิรุธอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
เซียวซูมองเธอที่เป็นแบบนี้ คิดในใจว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทั้งคู่จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด

รถกำลังเตรียมสตาร์ท จู่ๆหานชิงกลับเอ่ยปากพูดด้วยเสียง เรียบเฉย: “ฉันมีเรื่องจะคุยกับมู่จื่อ

พูดจบ เขาก็เปิดประตูลงจากรถเลย

เสี่ยวเหยียนที่เห็นเขาลงจากรถ สีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาทันที มอง ดูตรงหน้าเขาก็ผลักประตูรถแล้ว เธอก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วย จิตใต้สํานึก

หลังจากหานชิงลงจากรถ เสี่ยวเหยียนก็ยืนอยู่ที่นอกรถตาม ด้วย มองดูเขาด้วยความตื่นเต้น

เซียวซูที่เห็นภาพนี้รู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจ เขานั่งอยู่ที่นั่งคน

ขับโดยที่ไม่ขยับ มองทั้งสองผ่านกระจกรถ

“มีเรื่องอะไรคุยเดี่ยวกลับไปค่อยคุยสิคะ ตอนนี้มจื่อคงมีเรื่อง มากมายที่อยากจะคุยกับคุณชายเย่แน่นอน ถ้าคุณไป……..จะไป รบกวนพวกเขาหรือเปล่าคะ?”

หานชิงมองเธออย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “น่าจะไม่ ในรถยังมีคนอื่นอยู่

เสี่ยวเหยียน: ”

เธอกัดริมฝีปากล่างไว้อย่างกลุ้มใจ ไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมรั้ง หานชิงยังไง ทั้งๆที่เมื่อเขานั่งเข้าไปในรถแล้วทำไมอยู่ๆก็จะไป แล้วล่ะ? แต่เธอก็พูดเหตุผลอย่างอื่นเกลี้ยกล่อมทั้งหานชิงไม่ออก
อีกอย่างตอนนี้ถึงเธอไปพร้อมเขา รถอีกคันก็คงไม่พอนั่งแล้ว

ในใจเบียดๆกันหน่อยยังพอได้ แต่เธอเบียดกับทานชื่อที่ ด้านหลังก็คงไม่ดีมั้ง? ถ้าอย่างนั้น.. คาดว่าแววตาของคุณ ชายเย่สามารถฆ่าเธอตายได้แน่ๆ

ในขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังลังเลอยู่ หานซึ่งก็ได้เดินไปข้าง หน้าแล้ว เธอร้อนรนใจจนใกล้จะดึงชายเสื้อขาดอยู่แล้ว

จู่ๆรถที่อยู่ด้านหน้าพุ่งออกมาอย่างอย่างกับลูกธนู เร็วมาก พริบตาเดียวก็สูญหายไปอย่างไร้เงาเลย

หานชิง: ”

เจสันปล่อยคันเร่งที่เหยียบลงไป หายใจออกมาเบาๆ มอง หานชิงกับพวกที่ถูกเขาสลัดทิ้งไว้ไกลๆ แล้วพูดอย่างหน้าชื่นตา บาน: “ดีที่ฉันไหวตัวทัน ฉันไม่อยากให้ในรถคันนี้มีคนเพิ่มขึ้นมา อีกคน ให้เขาสามคนนั่งคันเดียวกันสนุกจะตายไป

หาน จื่อที่อยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะยกมุมปาก เจสันคนนี้นี่มี ความชอบพิเรนทร์จริงๆ

เพียงแต่หาน จื่อคิดไม่ถึงว่าเขาจะตาแหลมขนาดนี้ วันนี้เขา กับหานชิงและเสี่ยวเหยียนน่าจะเจอกันครั้งแรก ไม่นึกเลยว่าจะ สามารถดูความสัมพันธ์ที่พัวพันกันของสามคนนี้ออก ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน คงจะไม่….เกิดเรื่อ

งมั้ง?

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อมองไปที่ด้านหลังด้วยความกังวล มือของเย่ ไม่เซิน โอบเธอไว้โดยตรง: “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พวก เขามีวิธีจัดการของพวกเขาเอง”

หาน จื่อได้แต่พยักหน้า ถึงเธอกังวลก็ช่วยอะไรไม่ได้ เรื่อง ของความรักเธอเข้าไปแทรกแซงก็คงไม่ดีมั้ง?

เฮ้อ ปล่อยให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะ

เรื่องวาสนาย่อมมีฟ้าคอยลิขิต

หานซึ่งที่มองดูรถขับไปอย่างไวยืนอยู่ที่เดิมไปสักพัก ก็ได้ยิน เสียงที่ระมัดระวังก้องมาจากด้านหลัง

“เอ่อ…..รถของมู่จื่อขับไปแล้ว คุณ……….จะยืนอยู่ที่นี่หรอ คะ?”

ริมฝีปากของหานชิงขยับไปครู่นึง แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออก มาสักคำ เขารู้สึกว่าคนที่อยู่ด้านหน้าจงใจชัดๆ ไม่งั้น……….ไม ถึงได้แกล้งเปลี่ยนเซียวซูมา จากนั้นตอนที่เขาเตรียมตัวเดินไป หาก็ได้ขับรถจากไปไวขนาดนี้อีก

เหอะ เป็นคนที่ตาแหลมจริงๆ

ช่างเถอะ ก็ตามนี้เถอะ

เพราะยังไงซะนั่งรถคันไหน สำหรับเขาแล้วก็เหมือนๆกันหมด หานชิงหันหลังกลับไปที่รถอย่างไม่พูดจาสักคำ ตอนที่เดิน ผ่านข้างกายของเสียวเหยียนไม่ได้มองเธอเลย

เสี่ยวเหยียนกลับเผยรอยยิ้มออกมาในขณะที่เขาหันหลัง คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาก็ขึ้นรถไปโดยตรงเลย ไม่ขายตามองเธอ แม้แต่น้อย

เสี่ยวเหยียนรู้สึกจิตใจได้รับผลกระทบกระเทือน รอยยิ้มที่อยู่ มุมปากกลับรักษาต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ และขี้นรถตามไป

เซียวซูนั่งอยู่ที่ข้างคนขับ สีหน้าปกติจนเหมือนไม่เคยมีเรื่อง อะไรเกิดขึ้นยังไงอย่างงั้น “ออกรถเถอะ”

รถขับออกไป เสี่ยวเหยียนกลับอดไม่ได้ที่จะแอบมองหานซึ่งที่ อยู่ด้านหลัง เดิมทีเธอนั่งรถที่รถคันนี้ก็เพราะอยากหาโอกาส ใกล้ชิด พูดคุยและเข้าหากับเขา

แต่ว่าเธอขี้ขลาดเกินไป ไม่นึกเลยว่าจะมานั่งที่ข้างคนขับ อีก อย่างหลังจากหานชิงขึ้นรถก็เริ่มหลับตาพักผ่อนสายตา เหมือน เหนื่อยล้ามาก

ทำเอาหลายครั้งที่เสี่ยวเหยียนอยากพูดคุยกับเขา ตอนที่เห็น เขาหลับตาไว้ได้แต่กลืนคำพูดที่มาถึงปากลงไปในท้อง

คงจะทนดูไม่ไหวกับหลายครั้งที่เธออยากพูดแต่ก็หยุดชะงักไว้ แววตาของเซียวซูมีสีเข้มขึ้น จากนั้นได้เอ่ยปากพูดคุยกับเสี่ยวเห

ขียน

“ออกมาครั้งนี้ เตรียมตัวกลับไปเมื่อไหร่ครับ?” เขาถาม เดิมทีในรถก็จมอยู่ในความเงียบงันที่แปลกประหลาดอยู่แล้ว จู่ๆได้ยินเสียงคนพูด เสี่ยวเหยียนค่อนข้างแปลกใจ ทีนี้เสี่ยวเหยียนถึงนึกขึ้นได้ว่า ในรถยังมีคนอีกคนนึงอยู่

เธอจับแก้มของตัวเองด้วยความอึดอัด มองเซียวซูไว้

“นี่นายกำลังคุยกับฉันหรอ?” เซียว ตอบคําถามด้วยสีหน้าแววตาเย็นชา

“ไม่งั้นล่ะครับ?”

พูดจบ เขาซ่อนความมืดครึ้มของแววตาไว้ คิดไม่ถึงว่าตัวเอง อยู่ในใจเธอจะไร้ตัวตนขนาดนี้

ก็ใช่ หลังจากขึ้นรถสมาธิของเธอก็จดจ่ออยู่ที่หานชิงหมด แล้วจะเห็นตัวเองที่ขับรถอยู่ข้างๆได้ยังไง?

เหอะ

เซียวซูน้อเซียวซู นายที่เป็นแบบนี้ทำไมช่างน่าขำสิ้นดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ