เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่928 คอแห้ง



บทที่928 คอแห้ง

ท่ามกลางความมืด

ในตอนที่มองไม่เห็นอะไรเลยนั้น ความรู้สึกมันจึงยิ่งทวีความ ดุเดือดขึ้นมามากขึ้น

บนร่างของหาน จื่อสวมเพียงชุดนอน ในตอนที่ถูกเย่ ไม่เซินก อดเข้าสู่อ้อมกอดของเขาไปนั้น ก็จะสามารถรู้สึกได้ถึงความร้อน ไหลผ่านออกมาจากร่างของเขาข้ามผ่านชั้นเนื้อผ้าเข้ามา

ร่างกายของเขาร้อนอย่างกับไฟ

บนริมฝีปากก็รุ่มร้อนออกมา หาน จื่อรู้สึกแค่เพียงริมฝีปาก ของเขานั้นได้บดขยี้เข้ามาซ้ำๆ สุดท้ายก็ยังรู้สึกไม่พอกับสิ่งนี้ มือใหญ่ก็บีบลงมาตรงขากรรไกรของเธอเบาๆ จากนั้นก็ผละ ออกไป

“อ้าปาก”

หานมู่จื่อ ”

คุณจะจูบก็จูบ จะมาพูดทำไมอีก?

พูดก็พูดสิ จะมาเรียกร้องอะไรกันอีก?

หานมู่จื่อไม่ขยับ

“หืม?” ท่ามกลางความมืด เสียงแหบห้าวของเย่ ไม่เป็นที่ผิด แปลกออกมา เหมือนกับไวน์แดงที่บ่มมานานไหลผ่านลำคอลงไป

เห็นเธอไม่พูดอะไรออกมา เย่ ไม่เซ็นจึงถือโอกาสนั้นจับคาง ของเธอเอาไว้ โน้มเข้าหาใบหน้าของเธอเข้าไปมากขึ้นแล้วจูบ ลงไปเบาๆ

“ทําไมไม่พูด?”

สุดท้ายหาน จื่อก็ทนไม่ไหวจนได้ “คุณพอได้แล้ว ให้ฉัน… ผลก็คือเขาได้ใช้ช่องว่างในตอนที่เธอได้เผลอพูดออกมานั้น ก้มลงมาจูบเธอ รุกล้ำเข้าไปในพื้นที่ของเธอไปอย่างง่ายดาย

การหายใจของหานมู่จื่อแรงขึ้นมาทันที มือก็เข้าไปคว้าคอปก เสื้อของเย่ โม่เซินเอาไว้ร่างของเธอก็ได้แอบอิงอยู่ในอ้อมกอด ของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาปิดลง ขนตากระตุกออกมาเบาๆ

ผ่านไปได้สักพักนึง เยโม่เป็นก็ยกมือขึ้นมาจับผมดำสลวยที่ อยู่ตรงท้ายทอยของเธอ ริมฝีปากบางก็ได้เคลื่อนออกไป พร้อม เอ่ยเสียงเบาออกมา “ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?”

“หา?”

ในตอนที่หาน จื่อมีสีหน้าเคลิ้มออกมา ทันใดนั้นเองก็ได้ยิน เสียงเย่ไม่เป็นพูดออกมา แต่เธอได้ยินไม่ชัดว่ามีเนื้อหาว่ายังไง ทำได้เพียงตอบรับลวกๆออกไป

ท่าทางใสซื่ออย่างนั้น ทำเอานัยน์ตาดำสนิทของเย่ โม่เซินเข้ม ลงหลายส่วน
แต่อย่างไรก็ตามในเวลานี้นั้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าจาก ห้องรับแขกดังเข้ามา ท่ามกลางความมืดสนิทนี้สามารถสังเกต ได้อย่างชัดเจนมากกว่าปกติ ดวงตาคู่นั้นของเยโม่เป็นหรี่ลงเล็ก น้อย กดพาร่างของหาน จื่อที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเข้าสู่อ้อมกอด ของตัวเอง สายตามองจ้องไปด้านนอก

เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยดังขึ้นมาจากห้องรับแขก

“แต๊ดดี้? ใช่แด๊ดดี้หรือเปล่า?

เสียงของเสี่ยวหมี่โต้ว…..

ในตอนที่ได้ยินเสียงนี้ เยโม่เป็นก็ได้นิ่วหน้าไม่พอใจออกมา ทันที

เจ้าเด็กคนนี้ ทั้งๆที่เห็นว่านอนหลับไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงได้

ตื่นขึ้นมาได้? และฟังจากเสียงเด็กนั่นแล้ว ก็คือกำลังเดินมาทาง

ห้องครัว?

เด็กนั่นคิดจะทำอะไรกัน?

“แด๊ดดี้~”

ก่อนหน้านี้ยังพูดแด๊ดดี้เลวอย่างโน้นอย่างนี้อยู่เลย มาตอนนี้ กลับเรียกแด๊ดดี้ออกมาอย่างสนิทสนม อีกทั้งยังปรากฏตัวออก มาในตอนนี้ ถ้าจะบอกว่าไม่มีแผนร้ายอะไรเยโม่เซินก็ไม่กล้าที่ จะเชื่อออกมาได้

เขานิ่วหน้าออกมามากขึ้นกว่าเดิม หานคู่จื่อที่อยู่ในอ้อมกอด นั้น กลับสะดุ้งได้สติกลับมาเพราะได้ยินเสียงเสี่ยวหมี่โต้วดังขึ้น
เสี่ยวหมีโต้วมา?

ปฏิกิริยาที่ตอบสนองออกมาเป็นอย่างแรกของหาน จื่อนั่นก็ คือผลักร่างของเย่ ไม่เป็นที่กำลังกอดเธอเอาไว้ออกไป เนื่องจาก เย่ไม่เป็นไม่ได้คาดคิดเอาไว้ จึงได้ถูกเธอผลักออกไป จากนั้นหา นอก็ทำการจัดเสื้อผ้าตัวเองอย่างรีบร้อนทันที

ใบหน้าสวยแดง ออกมาท่ามกลางความมืด

ใบหูและลําคอเริ่มร้อนขึ้นมา นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกเสี่ยวหมี่โต้ เห็นเข้ากับภาพที่เธอกับเย่โม่เซินแสดงความรักกันได้

ถึงแม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นแค่เด็กคนนึง แต่หานอกหน้า บาง ยังรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง

เย่ไม่เป็นที่ยังไม่คลายความปรารถนาของตัวเอง ถูกผลักออก

ไป คิ้วก็นิ้วขมวดกันแน่นขึ้นมาทันที ก้าวเข้าไปเอ่ยด้วยเสียงเบา ว่า “ไม่ต้องสนใจเขา เพียงแค่พวกเราไม่ส่งเสียงออกมา เขาก็ ไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้กัน”

พูดจบมือใหญ่ของเขาโอบไหล่ของหาน จื่ออีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้ หานมู่จื่อกลับไม่ยอมให้เขาได้โอบลงมาดังที่เขา ได้หวังเอาไว้ แต่กลับผลักเขาออกห่างไปหลายก้าว พร้อมเอ่ย เสียงเบาว่า “อย่าเข้ามา ให้ลูกเห็นเข้ามันจะไม่ดี

เธอจัดเสื้อผ้าของตัวเองไปพลาง มองออกไปด้านนอกอย่าง

ร้อนรนไปพลาง

และก็เป็นไปอย่างที่คิด เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ดังเข้ามาอีกครั้ง

“หม่ามี้? ทีม ผมเหมือนจะได้ยินเสียงหม่ามีนะ หม่าม หม่ามี หรือเปล่า?”

เย่โม่เซ็น เจ้าเด็กน่าตาย เจ้าเด็กนี่จงใจเห็นๆ

ได้ยินเสียงเสี่ยวหมี่โต้วดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หาน จื่อแทบจะ มั่นใจได้เลยว่าเขาได้เดินมาเกือบจะถึงประตูทางเข้าห้องครัว แล้ว ในตอนที่เธอคิดจะเดินออกไป มือใหญ่จากข้างหลังก็ได้ดึง เธอกลับไปอีกครั้ง จนเธอต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของเยโมเงินอีก ครั้ง

ท่ามกลางความมืด เย่โม่เซินได้โอบกอดหาน จื่อเอาไว้ด้วย สีหน้าไร้อารมณ์ ในตอนที่กำลังจะเอื้อมมือออกไปปิดประตูห้อง ครัว ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงแกรกดังขึ้น สวิตซ์ไฟภายในห้อง ครัวถูกคนกดเปิดขึ้นมา

ห้องที่มืดสนิทเมื่อสักครู่นี้ ในตอนนี้ก็ได้สว่างเหมือนกับตอน กลางวันขึ้นมาทันตาเห็น

“อ้า เจอแล้ว!”

เสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องครัว มือเล็กยังเอื้อม

ขึ้นไปที่สวิตซ์ไฟ

เขาเบิกตาที่เป็นประกายคู่นั้นมองไปยังหาน จ่อกับโม่เป็นไป อย่างเหนือกว่า

หานคู่จื่อนิ่งอึ้งไปสักพัก ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังถูกเย่ ไม่เซิน โอบร่างเอาไว้ สีหน้าจึงเปลี่ยนไป รีบออกมาจาก อ้อมแขนของเขาทันที

“เสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วหันไป “หม่าม ดึกดื่นขนาดนี้หม่ามีกับแด๊ดดี้มา ทําอะไรกันที่ห้องครัวอ่ะ?”

หานมู่จื่อ “

คำถามประเภทนี้ จะให้เธอตอบกลับไปยังไง? เธอพูดได้ด้วย หรอว่าเธอเพียงแค่อยากดื่มน้ำเท่านั้น แต่ผลสุดท้ายกลับถูกเข่ โม่เซินดึงเข้าไปจูบเสียอย่างนั้นน่ะ?

แน่นอนว่าไม่ได้แน่ มันจะเป็นการสอนสิ่งที่ไม่ดีให้กับเด็ก

หาน จื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม จางๆ “บะหมีฝีมือเสี่ยวเหยียนของหนูมันค่อนข้างเค็ม หม่ามี นอนมาจนถึงกลางดึกก็รู้สึกหิวน้ำขึ้นมา ก็เลยออกมาดื่มน้ำ แล้ว ทําไมเสี่ยวหมี่โต้วถึงออกมาด้วยล่ะเนี่ย? หิวน้ำเหมือนกันใช่ มั้ย?”

พูดจบ หานมู่จื่อก็แอบชมตัวเองอยู่ในใจ ฝีมือการพลิก สถานการณ์ไม่เลวเลยทีเดียว

บอกว่าบะหมี่ของเสี่ยวเหยียนค่อนข้างเค็ม เธอจึงออกมาดื่ม น้ำ อีกเดี๋ยวถ้าเสี่ยวหมี่โต้วถามขึ้นมาว่าเยโม่เซินมาทำอะไร หา นมู่จื่อก็จะบอกได้ว่าเขาหิวน้ำ ก็เลยมาหาน้ำดื่ม ก็หมดเรื่องแล้ว
แต่หานมู่จื่อกลับนึกไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะออกไม่ต่างไป จากที่เธอได้คิดเอาไว้ ดวงตาที่ฉลาดหลักแหลมของเขากะพริบ พร้อมเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา “แต่ทำไมน้าเสี่ยวเหยี ยนกับคุณอาเซียวถึงไม่ออกมาล่ะครับ”

หานมู่จื่อ ”

เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มตรงปากของเธอได้แข็งค้างไปเล็กน้อย บาง ครั้งการที่ลูกของเธอฉลาดเกินไปมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ถ้าเขา เป็นเด็กที่มๆคนนึง เมื่อได้ยินคำพูดของเธอแล้ว ก็คงจะทำเพียง แค่พยักหน้าออกมา แล้วบอกว่าตนก็อยากดื่มเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าเป็นสายสัมพันธ์แม่ลูกหรือว่าอะไร พอหาน จื่อคิด อย่างนี้ ทันใดนั้นเองเสี่ยวหมี่โต้วก็เอ่ยปากพูดออกมาทันที “หม่ามี ผมก็อยากดื่มน้ำเหมือนกัน”

หานมู่จื่อเรียกสติกลับมา แล้วพยักหน้าออกไป “ได้สิ หม่ามี

รินน้ำให้หนูเอง หนูรออยู่ตรงนี้

พูดจบ หานมู่จื่อก็รีบเหยียดร่างลุกขึ้นไปในน้ำให้เสี่ยวหมี่โต้ว ทันที

เมื่อแสดงแล้วก็ต้องแสดงมันออกไปให้สมบูรณ์ เธอจึงรินน้ำ สองแก้ว แก้วนึงให้กับเยโม่เซ็น อีกแก้วนึงให้เสี่ยวหมี่โต้ว

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้นั่นก็คือ ในตอนที่เธอรินน้ำนั้น สายตาของเ โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วทั้งสองคนสบเข้าหากัน จนเกิดการปะทะ กันอย่างดุเดือด
หลังจากนั้นสักพักนึง เย่ไม่เป็นก็สามารถมั่นใจได้ว่าเจ้าเด็กน

จงใจ

เขาแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มเต็มไปด้วยความครึมทะมึน

“นอนไปแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงตื่นขึ้นมาล่ะ?”

เสี่ยวหมี่โต้วแสดงสีหน้าใสซื่อออกมา “บะหมี่ของน้าเสียวเห ยียนเค็มมากเลยฮะ เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยคอแห้งมากๆ คอแห้งจน ตื่นขึ้นมาเลยฮะ~”

รอยยิ้มตรงริมฝีปากของเย่ ไม่เซ็นเยือกเย็นขึ้นมาหลายส่วน “งั้นหรอ?”

หาน จื่อได้ยินคำพูดนั้น ก็กระดากอายขึ้นมา

ความจริงฝีมือการทำอาหารของเสี่ยวเหยียนไม่มีที่ติเลยจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็พอดิบพอดีไปเสียทุกอย่าง ตามจริงนั้นเป็น ความผิดพลาดที่ไม่ควรโทษได้เลยจริงๆ

แต่นี่มันทำไมกัน?

พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูก ต่างคนต่างก็คอแห้งกันทุกคน


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ