บทที่ 25 ซื้อทั้งห้างสรรพสินค้า

เยโม่เซินเลิกคิ้ว เซียวซู่ขยับเข้าไปใกล้เขา เสิ่นเฉียวมองเห็นริมฝีปากของเย่โม่เซินขยับ สายตาของเซียวซู่เกิดประกายแห่งความ ประหลาดใจและมองไปยังเสิ่นเฉียว

สายตาของเซียวซู่ทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึก ประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

เธอไม่คิดเลยว่าหลังจากทำงานในฐานะ เลขาให้เขาไม่กี่วัน จะสร้างปัญหาให้ขนาดนี้

ไม่นานหลังจากนั้นเซียวซู่ก็เดินออกไป เหลือ เพียงเย่โม่เซินกับเสิ่นเฉียวไว้ที่นี่

เสิ่นเฉียวรู้ว่าเธอเป็นคนก่อปัญหานี้ขึ้นมาเอง เธอไม่ได้คาดหวังจะให้เย่โม่เซินมาช่วยแก้ ปัญหาอยู่แล้ว

จึงเดินไปตรงหน้าพนักงานแล้วพูดว่า

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังชุดนี้จริง ๆ ราคา ชุดราคาเท่าไหร่ รบกวนทำสลิปให้ฉันด้วยค่ะ ฉัน จะผ่อนจ่ายเป็นงวด”

“ผ่อน?” พนักงานกะพริบตา เธออยากจะ

ตอกกลับแต่ก็ไม่กล้าเพราะถูกสายตากดดันจาก

เย่โม่เซิน ทำเพียงแสดงออกทางสายตาว่าไม่

เต็มใจ
“ใช่ค่ะ ผ่อน แม้ว่าฉันจะจ่ายเต็มตอนนี้ไม่ได้ แต่สักวันจะครบงวดแน่นอนค่ะ ช่วยพูดกับ เจ้าของร้านให้ทีได้ไหมคะ?”

“ไม่ต้องพูดแล้วมั้ง?” ซือฉีนเป่าเดินเข้ามา “ชุดนี้ราคาตั้งเป็นสิบล้าน ถ้าเธอจะผ่อนจ่ายเป็น งวด ฉันน่ะค่อนข้างรู้จักเธอดี เงินเดือนของเธอ ทั้งเดือนต่อให้ไม่กินไม่ดื่มก็มีแค่หมื่นกว่าบาท คิดเป็นรายปีก็ได้แค่แสนห้า บวกกับดอกเบี้ย รวม ๆ ก็เป็นสิบ ๆ ปี เสิ่นเฉียวสำหรับเธออาจจะ คิดว่ามันไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่พนักงานคนนั้นเป็น แค่พนักงานพาร์ทไทม์ เธอกำลังทำให้เธอลำบาก ใจรู้หรือเปล่า?

พนักงานร้านกังวลมาก “ฉันโทรเรียกตำรวจ มาแล้ว ถ้าเธอมีอะไรอยากจะพูดก็พูดกับตำรวจ เอาแล้วกัน!”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง ใบหน้าเริ่มซีดจาง

“เสิ่นเฉียว คนพิการที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่

ประธานหรอกเหรอ? เธอขอร้องให้เขาช่วยเธอสิ

เมื่อกี้ยังแสร้งทำอยู่เลย ทำไมไม่จ่ายคืนเสียล่ะ? น่าขำจริง ๆ เลย” “เกิดอะไรขึ้น? ผู้ชายคนนั้นพูดว่าตัวเองคือ เยโม่เซ็นไม่ใช่เหรอ? คุณชายสองแห่งตระกูลเย่

แม้แต่ชุดแค่ชุดเดียวก็จ่ายไม่ได้เหรอ?”
“เสแสร้งสินะ”

“แต่ออร่าของเขาได้มากนะ ดูยังไงก็ไม่ เหมือนเสแสร้ง”

“ง่ายนิดเดียว ค้นข้อมูลในเน็ตเร็ว!”

“จริงสิ ข้อมูลของตระกูลเย่ไม่มีทางหาไม่ เจอแน่ ๆ รีบหากันเร็ว

คนพวกนั้นพากันหาข่าวเย่โม่เซินกันหมด เซียวซูกลับมาแล้ว แต่เบื้องหลังเขามีคนมาด้วย อีกสองสามคน

พนักงานมองเห็นหนึ่งในนั้นก็รีบเดินไป ต้อนรับทันที “บอสคะ ในที่สุดคุณก็มา เมื่อกี้มี ลูกค้าผู้หญิงท่านหนึ่งทำชุดพัง ฉัน…”

เจ้าของร้านไม่สนใจเธอ เขาเดินตรงไปหาเย่ โม่เซิน แล้วโค้งหัวเหมือนต้องการคำนับเขา “คุณ ชายเย่ จะมาที่ร้านทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ? ผม จะได้เตรียมคนคอยบริการให้ดี ๆ”

คนรอบตัวตกใจ

ซื้อฉีนเป่ากะพริบตาด้วยความประหลาดใจ ยังไม่เข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

“ร้านของคุณ?” เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมองเขา อย่างเย็นชา

เจ้าของร้านตกใจจนขาสั่น เซียวซู่ก้าวไปข้างหน้ามอบสัญญาให้กับเย่โม่เซิน “คุณชายเย่ สิ่งที่คุณสั่งซื้อได้แล้วครับ”

เยโม่เซินพยักพเยิดไปอีกทางหนึ่ง เซียวซู่ พยักหน้า เอาสัญญาฉบับนั้นยื่นให้เสิ่นเฉียว

“คุณชายเยซื้อห้างสรรพสินค้านี้แล้วครับ ภายใต้ชื่อของคุณหนูเสิ่น นี่คือทรัพย์สินของ คุณหนูเสิ่นและคุณหนูเสิ่นเป็นเจ้าของทั้งหมด”

ริมฝีปากเผยอออก ดวงตาก็ไม่รู้จะไปจ้อง มองที่ไหน

คนรอบข้างตกใจ!

“ซื้อทั้งห้าง? ที่นี่คือทำเลทองของเมืองเป่ย เลยนะ!”

“เมื่อกี้ใครบอกว่าเขาเสแสร้ง? แล้วยังบอกว่า เขาจ่ายไม่ไหวอีก!”

“ผู้หญิงท้องแก่นั่นดูเหมือนจะเป็นเศรษฐีใหม่ คิดว่ามีเงินสักเท่าไหร่กันเชียวถึงทำตัวแย่แบบนี้”

“ฟังจากเสียงที่เคยพูดมาเหมือนจะเคยเป็น เมียน้อยหรือเปล่า? แล้วทำไมถึงกลายมาเป็นคน แบบนี้? ทั้งสามคนเป็นแบบนี้กันหมดเหรอ? เป็น โลกนี้ที่เปลี่ยนไปหรือฉันที่จิตใจไม่โอเค?

สถานการณ์เปลี่ยนไปโดยที่ชื่อจีนเป่าไม่ทัน ได้ตั้งตัว
โอกาสดี ๆ ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ ซือฉีนเป่าตั้งใจ จะยกระดับตัวเองให้ดีขึ้น แล้วคนที่ซวยในวันนี้ จะได้เป็นเสิ่นเฉียวที่หาเงินมาจ่ายค่าชุดไม่ได้

แต่ผู้ชายที่นั่งอยู่บนวีลแชร์นั่นดันเป็น คุณชายสองของตระกูลเย่ตัวจริง!

“คุณหนูเสิน รีบรับไปเถอะครับ” เซียวซู่เห็น ว่าเสิ่นเฉียวยังคงเอาแต่ยืนงง จัดการยัดสัญญา ฉบับนั้นใส่มือเธอ

เสิ่นเฉียวมึนงง ถ้าหากเย่โม่เซินเป็นคนเลือด เย็น แล้วทำไมเขาต้องซื้อทั้งห้างสรรพสินค้านี้ให้ กับเธอ?

หลังจากที่เซียวซู่วางสัญญาใส่มือของเสิ่น เฉียว จิตใต้สำนึกของเธอก็บอกให้หันไปมองที่ เย่โม่เซิน

เย่โม่เซินเงยหน้า เขายื่นมือออกไปตรงหน้า เสิ่นเฉียว

“มานี่”

เสียงของเขาเหมือนสามารถสะกดจิตคนได้ จนทำให้เสิ่นเฉียวเดินไปอยู่ตรงหน้าเขาจริง ๆ เย่ โม่เซินคว้ามือเธอไว้พร้อมกับสายตาส่อง ประกายที่ส่งมาให้

“เฉียวเฉียว ตั้งแต่นี้ต่อไปทั้งห้างสรรพสินค้านี้เป็นของเธอ ถ้าเธอไม่อยากจะเห็นหน้าคนพวก นี้เธอจะไล่พวกเขาออกไปก็ย่อมได้”

เสียงของเย่โม่เซินนั้นลึกล้ำ เขาจงใจลดน้ำ เสียงลงเพื่อเรียกชื่อของเธอ ราวกับต้องมนต์

เส้นเฉียวพยักหน้ารับรู้ เธอรู้สึกว่าจิต วิญญาณของตัวเองเหมือนไร้ความรู้สึกแล้วถูก ดึงดูดเข้าไป

“อื้อ”

เมื่อสติของซือฉีนเป่ากลับมาเธอก็วิ่งไปข้าง หน้า “เป็นไปได้ยังไง? ซื้อทั้งห้างสรรพสินค้า?” “นี่เธอล้อฉันเล่นเหรอเสิ่นเฉียว?”

เธอคิดว่าแค่หลินเจียงถูกลอตเตอรี่ก็รวย พอแล้ว ไม่ง่ายเลยที่เธอจะสามารถอยู่เหนือกว่า เสิ่นเฉียว แต่ใครจะรู้ล่ะว่าผู้ชายคนใหม่ของเสิ่น เฉียวเพียงแค่พริบตาเดียวก็ซื้อทั้งห้างสรรพ สินค้ามาให้ได้

ท่าทางเอาแต่ใจของเธอทำให้เสิ่นเฉียว ตกใจ เย่โม่เซินจับข้อมือเธอแล้วดึงให้มาอยู่ด้าน หลัง “เซียวซู”

เซียวซู่ก้าวไปข้างหน้าใช้แขนกั้นเอาไว้

“พี่คนนี้ ถ้าคุณยังก้าวเข้ามาอีกผมจะโทร เรียกตำรวจทันที คุณจะถูกตั้งข้อหาคุกคามโจมตี และหมิ่นประมาทผู้อื่น!”

“นาย นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?” ซือฉีนเป่า เจ็บใจกับคำที่เขาใช้เรียกเธอ หลินเจียงรีบก้าว ไปข้างหน้าเมื่อเห็นว่าเธอก้าวถอยกลับมา “เป่าเอ๋ อ เรากลับกันเถอะ”

“ฉันไม่ไป คุณได้ยินที่มันเรียกฉันไหม? ปีนี้ ฉันเพิ่งจะอายุไม่เท่าไหร่ มันยังกล้า..

“ไปเถอะน่า!” หลินเจียงรู้ว่าต่อกรกับพวกเขา น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายจึงทั้งดึงทั้งกอดซือฉีนเป่าออก จากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

กลุ่มผู้คนรอบข้างก็ค่อย ๆ สลายไป ส่วน พนักงานยังคงเอาแต่ยืนสั่นไม่ขยับไปไหน

“ซวยแล้ว ถ้าเธอรู้ตั้งแต่แรกว่าผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เธอก็คงไม่ทำตัวแบบนั้น กับเสิ่นเฉียว และหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องพวกนี้ ขึ้นมา

พนักงานเกิดขาอ่อน ล้มกระแทกลงกับพื้น เย็น

เซียวซู่เย้ยหยันแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“คุณหนูคนนี้ เราดูกล้องหมดแล้ว เป็นคุณที่ ล้มแล้วคว้าชุดไว้จนขาด ชุดนี้ตามที่คุณบอกไว้ ราคามากกว่าสิบล้าน ดังนั้น คนที่ต้องจ่ายค่าเสียหายคือคุณ”

พนักงานเหงื่อออก

เธอจะไปหาเงินเป็นสิบล้านจากที่ไหน?

พนักงานตกตะลึงอยู่เป็นนานสองนานจู่ ๆ ก็ คลานไปอยู่แทบเท้าเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ เป็น เธอ!” พนักงานชี้ไปที่เสิ่นเฉียวด้วยตาเบิกกว้าง แล้วกล่าวหาเสิ่นเฉียว “เธอทำให้ฉันล้ม ฉันเลย ต้องคว้าชุดเธอไว้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ คุณชายเย่..ได้โปรดยกโทษให้ฉันนะคะ!”

“เฉียวเฉียว เธอจะเอายังไง?”

เสียงนุ่มทุ่มของเย่โม่เซินดังขึ้น ทำเอาเสิ่น เฉียวงงงวย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ