บทที่ 779 ไม่ใช่แค่กอดแป๊บนึงเหรอ

บทที่779 ไม่ใช่แค่กอดแป๊บนึงเหรอ

เย่ ไม่เช่นกลับมาบริษัท ตอนที่เดินผ่านห้องเลขา จู่ๆก็ได้ยิน เสียงจากข้างใน

พอตั้งใจฟัง ก็ได้ยินเป็นเสียงของผู้ช่วยของเขา

เรียกอะไร? เกิดอะไรขึ้น?

เย่ ไม่เป็นขมวดคิ้ว ต้นประตูเข้าไป

เมื่อมองไปรอบๆ มีเพียงหาน จื่อเท่านั้นที่กำลังนอนอยู่บน โซฟาในห้องเลขา และเธอเป็นคนที่ทําเสียงในเมื่อกี้

เย่ไม่เซินเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้

ว่าทําไมเขาถึงเดินมาหาเธอ

เมื่อเขามาถึงตรงหน้าเธอ เย่ไม่เป็นก็เห็นคิ้วที่บอบบางของหา นอขมวดแน่นๆ หน้าผากสีขาวของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เย็น เปียกซุ่มเส้นผมสองสามเส้นบนหน้าผากของเธอ และริม ฝีปากสีชมพูก็เผยอขึ้นมา สีหน้าดูเจ็บปวดมาก

นี่คือ……ฝันร้าย?

เยโม่เป็นขยับปลายนิ้ว ก้มตัวลงและเกี่ยวผมที่เปียกของเธอ ออก

“ไม่เอา นายกลับมา……
ทันใดนั้นหาน จื่อก็ตะโกนขึ้นทำให้เย็ไม่เป็นที่อยู่ใกล้ๆตกใจ เขาเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ดีนัก และการหายใจของเธอก็เร็วขึ้น เรื่อย ๆ ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมตาของเธอ

ท่าทางที่เจ็บปวดนี้ เย่ ไม่เช่นเคยเห็น

ครั้งแรก

ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เธอก็เป็นแบบนี้ เธอวิ่งมาหาเขาอย่าง กระวนกระวาย สุดท้ายตอนที่เธอถูกพาตัวไป สีหน้าของเธอ เหมือนกับตอนนี้

หยด ตาราวกับคริสตัลไหลลงที่มุมตาของเธอและตกลงบน โซฟา ราวกับว่าตกลงอยู่ในหัวใจของเยโมเป็น

เมื่อคิ้วของเขาขมวดลงลึกขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บน

โซฟาก็ตะโกนและลืมตาขึ้น

และเขายังคงงอตัว และทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่มีการเตือน

ล่วงหน้า

เย่โม่เซ็น: “..

เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และกำลังจะยืนตัวตรง หญิงสาว รีบยื่นมือออกมาและกอดคอเขาไว้แน่น

“ดีแล้วที่นายไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว……

หาน จื่อตกอยู่ในฝันร้าย เธออยากจะไปช่วยเยโมเซ็น แต่เธอ ไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ เธอทำได้เพียงมองเขาล้มลง และแม้ว่าเธอจะเจ็บปวดมาก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

ในที่สุดครั้งแรกที่เธอลืมตาเธอก็เห็นเย่ ไม่เขินขึ้นอยู่ตรงหน้า เธอ ดังนั้นได้สํานึกของหาน จื่อจ๋งกอดเขาไว้

มีความรู้สึกเหมือนได้ของล้ำค่าคืนกลับมา

แต่เย่ไม่เซิน โดยเธอกอดไว้นั้นก็คิดต่างจากเธอ เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้นและแน่นขึ้น ขณะที่เขาฟังเสียงกระซิบใน ปากของเธออย่างต่อเนื่อง

ผู้หญิงคนนี้…

ดูเหมือนจะมองเขาเป็นคนอื่น? ?

ไม่งั้นเธอจะกล้ากอดตัวเขาแบบนี้ที่ไหน?

ยังคงพูดในสิ่งที่อธิบายไม่ได้เหล่านั้น?

ไฟที่ไม่รู้จักพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของเธอเย่ไม่เป็นจับแขนบาง ๆ ของเธอและดึงเธอออกไปหานเอกอดเขาแน่นด้วยความตื่น

ตระหนก: ไม่ ไม่เอา นายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว

เย่ ไม่เช่น: …….….…….

ให้ตายสิ!

เธอคิดเขาเป็นอีกคนจริงๆเหรอ คนที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ คนที่เธอจําผิดคนเหรอ?

หัวใจของเยโมเงินเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ และเพิ่มแรงในมือ หานมอกเขาผลักออกไปโดยไม่เต็มใจ

ยังคงมีน้ำตาที่มุมดวงตาของเธอ เธอมีดวงตาที่สวยงาม แต่ ใบหน้าของเธอ ดราวกับว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง

เย่ไม่เขินแสดงความเยาะเย้ย “คุณคิดยังไงกับฉันกัน? ” หาน จื่อมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“หือ? “เขาเหล่ตาของเขา ออร่าแห่งการสังหารที่อันตราย โผล่ออกมาทั่วร่างกายของเขา หานซื่อสั่นสะท้านและค่อยๆ เรียกสติกลับมา

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นของจริงและ….ตอนนี้เย่ไม่เป็นได้สูญ เสียความทรงจํา โดยสิ้นเชิงและจําเธอไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอกลับท่าเรื่องเสียมารยาทมาก

คิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อรีบเอามือเช็ดน้ำตา และขอโทษเย่ไม่

“ขอโทษค่ะท่านประธาน!”

ท่าที่เธอตกใจและทำตัวไม่ถูกซึ่งทำให้เย็ไม่เซ็นยิ่งยืนยันการ คาดเดาของเขา เธอจําผิดเขาจริงๆด้วย?

มิฉะนั้นเธอจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ได้อย่างไร

เย่ ไม่เช่นดงริมฝีปากและหัวเราะเยาะ

“ขอโทษอะไร? เธอขอโทษที่เข้ามากอดฉันหรือขอโทษที่จําฉัน

ผิด?
หาหมู่จื่อมองเขาด้วยอย่างประหลาดใจ และรู้สึกได้ถึงความ โกรธจากลมหายใจและแววตาของเขา ปฏิกิริยาแรกของเธอ คือ…..เขาโกรธที่เธอกอดเขาเมื่อกี้

หาหมอกัดปากล่างของตัวเอง “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เธอก็แค่ฝันร้ายถึงเรื่องนั้น มันน่ากลัวมาก เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แล้วเห็นคนในฝันอยู่ตรงหน้าตัวเอง ดังนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรและ เข้าไปกอดโดยไม่ลังเล

ตอนนี้ถึงค่อยๆได้สติกลับมา

ถ้ารู้ว่าเขาจะโกรธขนาดนี้ เธอจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน

แต่จะว่าไป เขามาอยู่ที่ห้องเลขาได้ยังไง? พอคิดถึงนี้ ตาของหาน จื่อเริ่มสับสน “ประธานมาอยู่ที่นี่ได้ ยังไง?”

เย่โม่เซิน: “..

แต่เดิมคิดว่ามันเยาะเย้ยในใจ แต่ตอนนี้เมื่อถูกเธอถามแบบ

นี้ เย่ไม่เป็นก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย

เขาบอกได้ไหมว่าเขามาหาเธอหลังจากได้ยินเสียงร้องของ เธอตอนเธอฝันร้าย?

แน่นอนว่าไม่ได้

เขาเม้มริมฝีปากบางและมองเธออย่างเย็นชา

สายตาของเขาทําให้มือและเท้าของชา และหานคู่จื่อนั่งอยู่ที่นั่นและรู้สึกว่าหลังของเธอเป็น

ดูเหมือน เขาจะโกรธมากจริงๆ

ทานมู่จื่อลดตาลง แล้วกัดปากสีชมพูของเธอ

“ขอโทษ ฉันรู้ว่าการกระทำเมื่อกี้ทำให้นายโกรธมาก แต่ว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันแค่ฝันร้าย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม…

เธอไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปเสียงของเธอเล็กลงและเล็กลง และศีรษะของเธอก็ต่ำลงเรื่อยๆ

เห็นเธอเป็นแบบนี้ ในใจของเย่ไม่เป็นก็หงุดหงิดมากขึ้นและ ลุกขึ้นยืน

เธอฝันร้าย แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?

หาน จื่อเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจดูเหมือนว่าเขาจะ โกรธจริงๆหานคู่จื่อไม่รู้จะพูดอะไรเธอจึงกัดริมฝีปากล่างและนิ่ง เงียบ

ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องเลขาก็เงียบลงเย่ ไม่เช่นนกลับมา และกำลังจะจากไป

“คือ….. หาน จื่อทนไม่ได้ที่จะเงยหน้าเรียกเขา เย่ไม่เป็นเหยียดขาลึกๆไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่ถามดังๆ ว่า “มีธุระอะไร?

หานคู่จื่อ : “เมื่อคืน ขอบคุณนะ

เย่ไม่เป็นเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่จำเป็น ถ้าเธอไม่ได้ถูกเฉียว อพาไป ฉันจะไม่ไปช่วยเธอ

คำพูดห้วนๆเหล่านี้ ทำให้ทาน อรู้สึกร้อนบนใบหน้า เธอไม่ ยอมแพ้และพูดต่อ: “ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังต้องขอบคุณ

เธอไม่จําเป็นต้องถามว่าทําไมเมื่อคืนนายถึงมาช่วยฉัน

“ไม่มีแล้ว?

“ทะ?”

หานคู่จื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกอีกเรื่องหนึ่งออก และรีบพูดว่า “นอกจากนี้เดี๋ยวฉันจะส่งเสื้อสูทของคุณไปที่ร้าน ซักแห้ง และฉันจะส่งคืนให้คุณหลังจากที่ฉันรีดแล้ว”

เย่ ไม่เช่น: “”

ร่างยาวยืนอยู่ตรงนั้น โดยไม่ขยับและใช้เวลานานในการพูด ว่า “เธอไม่รู้เหรอว่าฉันมีโรครักความสะอาด?”

“ถ้ารู้ก็ทิ้งเสื้อสูทนั้นไป จะคืนฉันอีกทำไม?”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่ให้โอกาสหานคู่จื่ออีกและเดินออกจาก ห้องเลขา

หาน จื่อนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความงุนงง ไม่ใช่ว่าเธอมองไม่ ออก เมื่อเทียบกับเมื่อคืนแล้วอารมณ์ของเขาก็แปรปรวนมาก เกินไป

หรือว่า……..เป็นเพราะว่าตัวเองไม่ระวังไปกอดเขา???

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ