บทที่678 จะหูฝาดหรือว่าอะไร ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

บทที่678 จะหูฝาดหรือว่าอะไร ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

เขาพูดว่าอะไรนะ หานคู่จื่อชะงักงัน ก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ

“คุณหมายความว่า… คุณคิดไม่ถึงว่าฉันจะมาหาคุณที่นี่ ดัง นั้นเมื่อตะกี้คุณคิดว่าตัวเองหูฝาดไปเองอย่างนั้นเหรอคะ”

สายตาของเย่ไม่เซินนิ่งขรึม หลังจากที่เงียบไปได้สักพักก็พูด อึ้งออกมา

“จะหูฝาดหรือว่าอะไร ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ”

หานคู่จื่อเข้าใจในทันที

เธอเดาใจเย่ไม่เป็นไม่ออกจริงๆ เขามักจะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายกับ เธอ เธอยังจําคําพูดที่เขาพูดกับเธอก่อนหน้านี้ได้ทุกคำ

ถ้าหากเขาไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกเชื่อใจเขาได้ งั้นก็อย่ามา ยุ่งกับเธอเลยจะดีกว่า

เพราะหลังจากผ่านเรื่องราวมาตั้งมากมาย ตอนนี้เธออ่อนไหว ง่ายมาก และเพราะเป็นอย่างนี้ เธอถึงได้คิดทุกอย่างแทนเย่ ไม่

เธอรู้สึกว่า เมื่อก่อนเขาเป็นคนเข้าหาเธอมาตลอด งั้นเธอจะ ลองเข้าหาเขาเองบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“งั้น… สําหรับคุณแล้วอะไรสําคัญที่สุดคะ

“เสี่ยวหมี่โต้วเหรอคะ” หาน จื่อทิ้งคำถามไว้ แล้วถามคำถาม ใหม่เพิ่มไปอีก

“เพราะมีลูก ทำให้คุณคิดว่าฉัน….”

คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูดจบ เย่ไม่เป็นก็ยิ้มริมฝีปากเข้ามา ก่อนหน้านี้เขาจูบซับน้ำตาให้เธอ แต่ครั้งนี้กลับจูบริมฝีปากของ เธอเต็มๆ ทานคู่จื่อชะงักงัน ก่อนจะรีบผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว

“คุณทําอะไรของคุณเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายสนุกมากหรือไง”

เย่ ไม่เป็นกอดเธอไว้แน่น ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอ

“ไม่สนุก”

“ไม่สนุกเลยสักนิด หลายวันมานี้ ผมทรมานใจมาก

“ผมรู้ว่าคุณเสียใจมาก แต่เรื่องนี้ผมยังตั้งตัวไม่ทัน ถึงยังไง ผมก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกกับคุณ ถึงคุณจะไม่มาหาผม ผมก็จะไปหา คุณอยู่ดี”

ความอบอุ่นของร่างกายค่อยๆแผ่ออกมาเล็ดลอดผ่านเสื้อผ้า มาถึงเธอช้าๆ เย่ไม่เป็นกอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ หาน จื่อถูกกอด จนแทบจะหายใจไม่ออก แต่กลับรู้สึกว่าความว่างเปล่าในหัวใจ ถูกเติมเต็มไปด้วย

เธอหลับตาลง แล้วยื่นมือไปกอดเย็ไม่เป็นไว้เช่นกัน ใครเป็นคนพูดไว้ว่าอ้อมกอดแค่อ้อมกอดหนึ่งไม่เพียงพอในการแก้ปัญหา

ถ้าหากแค่ครั้งเดียวแก้ปัญหาไม่ได้ งั้นก็เพิ่มเป็นสองครั้ง

ถึงแม้หลายวันนี้เธอจะสับสนวุ่นวายใจมาก แต่แค่ถูกเขากอด ไว้แบบนี้ หาน จื่อก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่านี้แล้ว ขอ แค่ได้อยู่ด้วยกัน เข้าใจซึ่งกันและกัน ถึงจะสำคัญที่สุด

ทั้งสองคนไม่รู้ว่ากอดกันนานแค่ไหนแล้ว เย็ไม่เป็นค่อยๆ คลายอ้อมกอด ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “คืนนี้ ไปที่บ้านผมนะครับ” หานมู่จื่อ “… อะไรนะคะ

“หรือจะไปที่บ้านคุณ”

หานมู่จื่อ “.….”

เธอยืนงงอยู่สักพัก ถึงจะเข้าใจความหมายของเย่ ไม่เป็น หน้า ของเธอเริ่มรู้สึกร้อน ก่อนจะเอ่ยปากพูด “คุณ ไปที่บ้านคุณดีกว่า

ที่บ้านเธอไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่

เพราะมีเสี่ยวเหยียนอยู่ด้วย อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้วเองก็อยู่ถึง เวลานั้นมีเสียงที่เด็กน้อยไม่ควรได้ยินเล็ดลอดออกไปจากห้อง คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ทานจื่อยังจำได้ว่ามันน่าอายแค่ไหนตอนที่ถูกเสี่ยวเหยียน เข้ามาเห็นเข้า ถ้าหากมีรู เธอคงจะมุดหน้าลงไปโดยไม่ลังเลใจ เลย

“ได้ครับ”

หลังจากได้รับอนุญาตจากเธอ เย่ไม่เป็นก็อุ้มเธอขึ้นมา หา นมู่ อตกใจจนกรีดร้องออกมา แขนของเธอกอดคอเขาไว้ตาม สัญชาตญาณ

“คุณ คุณทําอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงนะคะ ฉันเดินเองได้

“อุ้มคุณ นรถครับ”

หานมู่จื่อ “… ไม่ต้องค่ะ แค่เดินไม่กี่ก้าวเอง แล้วอีกอย่างฉัน จําได้ว่าตัวเองขับรถมา

พอพูดจบ เธอก็โบกกุญแจรถ ในมือไปมา เย่ ไม่เซ็นยิ้มกริ่ม ก่อนจะจูบแก้มเธอ “จอดทิ้งไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยมาขับกลับครับ

หานมู่จื่อเม้มปาก แต่ไม่พูดอะไรอีก เธอปล่อยให้เย่ไม่เป็นอุ้ม ไปนั่งบนรถ และช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะเดินทางออก จากบริษัท ป

ในระหว่างทางกลับบ้าน หานมู่จื่อมองใบหน้าด้านข้างของเ ไม่เซ็น

“คุณ… ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ”

เย่ไม่เป็นที่ตั้งใจมองทางอยู่ พอได้ยินก็หันไปมองเธอเล็กน้อย

ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอถาม หานคู่จื่อจึงเตือน ความจําให้เขา “คุณลืมไปหรือเปล่าคะว่าต้องไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว ที่โรงเรียน

พอได้ยินแบบนี้ เย่ ไม่เป็นก็ตบพวงมาลัยรถ ก่อนจะขมวดคิ้ว ขึ้นมา

ดูท่าทางของเขา เขาคงจะลืมไปแล้วจริงๆ หาน จื่อริมฝีปาก กระตุก เดิมทีเธอคิดว่า… เขาเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองมีลูกชาย น่าจะให้ ความสำคัญกับลูกมากถึงจะถูก แต่เย็ไม่เซ็นเป็นอะไรไป แค่เธอ มาหาเขา เขาก็ลืมลูกชายไปเลยอย่างนั้นเหรอ

รถติดไฟแดงพอดี เย่ไม่เป็นจึงจอดรถ แล้วขมวดคิ้วพูด “เดี๋ยว ผมเลี้ยวรถกลับไปรับ

หานคู่จื่อ “…คุณลืมจริงๆเหรอเนี่ย”

พอได้ยินแบบนี้ เย่ โม่เป็นก็เม้มปากตัวเอง ก่อนจะตบหน้าตัว เองเบาๆ

“ไม่จริงใช่ไหมคะ นั่นลูกชายของคุณนะคะ แต่คุณกลับ…

เยโมเงินหันหน้ากลับมา แล้วมองหน้าหาหมอนิ่ง “ใครบอก ให้คุณมาทำให้ผมสับสนกันล่ะ

หาน อยิ้มกว้างอย่างหุบไม่อยู่ เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย

“เดี๋ยวผมกลับรถไปรับ”เขาไม่พูดอะไรอีก เพราะแม้แต่เขาเอง ยังนึกไม่ถึง ตอนแรกเขาเร่งรีบจะไปรับเสี่ยวหมี่โค้ว แต่พอเธอ มาหา เขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย

ดูท่าทาง พอผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัว เขาก็เอาแต่คิดถึงเรื่อง ของเธอไปหมดเลย

“ไม่ต้องเลี้ยวกลับไปแล้วค่ะ” หาน จื่อมองใบหน้าหล่อเหลา ของเขาอย่างอ่อนใจ “ฉันขอให้เลี้ยวเหยียนไปรับเสี่ยวหมี่โต้วที่ โรงเรียนแล้ว ถ้ารอให้คุณนึกขึ้นได้ ฉันคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วคงจะ ถูกโจรลักพาตัวไปแล้ว”

เย่ ไม่เช่น …

เขายกมือขึ้นมานวดขมับของตัวเอง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะลืม เรื่องนี้ไปได้ ถ้าเธอไม่เตือนความจํา เขาคงจะพาเธอตรงกลับ วิลล่าให้เจียง แล้ว… ทิ้งเสี่ยวหมี่โต้วไว้ที่โรงเรียนไปแล้ว

ทางฝั่งเสี่ยวหมี่โต้วที่กำลังนั่งรถกลับบ้านกับเสี่ยวเหยียนจาม ออกมาทันที เสี่ยวเหยียนรีบหันหน้าไปมอง “เป็นอะไรหรือเปล่าเสี่ยวหมี่โค้ว ทำไมถึงได้จามออกมาล่ะ

หรือว่าจะไม่สบาย

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบดึงเสี่ยวหมี่โต้วมากอดไว้ “ตอนนี้ อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ต่อไปนี้ออกมาข้างนอกต้องใส่เสื้อผ้า หนาๆแล้วล่ะ”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วจึงกระพริบตาปริบๆ “น้าเสียวเห ขียนครับ ผมไม่หนาวครับ… แค่รู้สึกคันจมูก หรือว่าจะมีคนแอบ นินทาเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ครับ

“มีคนนินทาเสี่ยวหมี่โต้วเหรอจ้ะ”เสี่ยวเหยียนแปลกใจเล็ก น้อย “ใครจะนินทาเสี่ยวหมี่โต้วล่ะจ้ะ เสี่ยวหมี่โต้วของน้าออกจะ น่ารักขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นเพื่อนในห้องของหลาน

“อืม ไม่น่าจะใช่นะครับ เสี่ยวหมี่โค้วส่ายหน้า ก่อนจะรีบ เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “น้าเสียวเหยียนครับ หม่ามีให้นำมารับผม จริงๆเหรอครับ”

“ไข่จะ น่าจะหลอกหลอนสุดที่รักของน้าได้ยังไงกัน หรือว่า หลานจะคุ้นชินกับการอยู่กับแด๊ดดี้ของหลาน แล้วไม่อยากจะให้ น้ามารับแล้ว”

“ไม่ใช่นะครับ เสี่ยวหมี่โต้แค่รู้สึกคิดถึงหม่ามีเองครับ

เสี่ยวเหยียนลูบศีรษะของเสี่ยวหมี่โต้วอย่างเอ็นดู “เด็กดี หม่า มีกับแดดดี้ของหลานกำลังปลูกความรักกัน รอให้พวกเรารักกัน แล้ว หลานก็จะมีทั้งหม่ามีและแด๊ดดี้อยู่เคียงข้างนะ ไม่ดีเหรอจ๊ะ

เสี่ยวหมี่โต้ว “จะว่าไปมันก็ถูกครับ

“ดังนั้น หลานมาช่วยน้าจีบน้าชายของหลานให้ได้ดีกว่า ลูก ผู้ชายตัวจริง จะต้องไม่ผิดคำสัญญานะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ