บทที่ 869 ตามฉันมา

สีหน้าของตวนเสวซีดไปทันที คิดไม่ถึงเลยว่าเย่ ไม่เซินจะพูด ตรงกับหล่อนเช่นนี้ ทำให้หล่อนรู้สึกลำบากใจขึ้นมา

หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ “พี่เซิน…ขอโทษ ฉันไม่ได้ อยากใช้วิธีนี้เพื่อขอร้องให้คุณแต่งงานกับฉัน เรื่องแต่งงาน เป็นการตัดสินใจของผู้ใหญ่ ตอนแรกฉันคิดว่าพี่เซินจะยอม ตกลง”

“งั้นตอนนี้เธอก็รู้ไว้ซะ ต่อไปอย่ามายุ่งกับฉันอีก” น้ำเสียงของ เยโม่เซ็นเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกและอารมณ์ แม้แต่ความสงสาร เอ็นดูก็ไม่มีเลยสักนิด

สีหน้าของตวนมเสวซีดเซียว หล่อนกัดริมฝีปากของตัวเอง แน่น แววตากลับแดงขึ้นมา หล่อนคิดว่า…อย่างน้อยเย่ไม่เห็นจะ สงสารหล่อนบ้าง แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…เขากลับไร้อารมณ์ขนาดนี้

เมื่อคิดถึงตอนนี้ ตวนเสเงยหน้าขึ้นมองเขา

แสงและเงาตรงทางเดินส่องสว่างสลับไปมา เงาของชายสูง ใหญ่ตกกระทบภายใต้แสงสว่างนั้น สะท้อนให้เห็นใบหน้าอัน หล่อเท่ห์ที่ลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้ว่าเป็นข้ออ้างหรืออะไร แม้ว่าจะปฏิเสธหล่อนด้วยความเย็นชาขนาดนี้ แต่ตวนเสวี่ยัง คงรู้สึกว่าการกระทำและคำพูดทุกอย่างของเขาเป็นการใส่ใจ หล่อน
“พี่เซิน ฉันรู้ดี สิ่งที่พูดฉันเข้าใจทุกอย่าง ดังนั้น วันนี้ที่ฉันมาที บ้านเฉือเพราะอยากพูดกับคุณให้เข้าใจ แต่ที่นี่มีผู้คนเดิน ขวักไขว่ไปมา คุณเข้าไปคุยด้านในได้ไหม?”

หล่อนก้มหน้ามองลง กัดฟันพูดขึ้น: “ฉันไม่อยากให้คนอื่น เห็น”

เยโม่เป็นเม้มปาก มองเข้าไปในห้องด้านหลังหล่อน คิดถึง เรื่องวันนั้น ในห้องทำงานที่จู่ๆ หล่อนโผเข้ากอด หัวเราะเย้ย: “ผม ว่า ผมพูดชัดเจนมากแล้วนะ

“พี่เซิน แต่ฉันยังอยากอธิบายให้ฟัง” ตวนเสาเงยหน้าขึ้น

เห็นหน้าผากของเย่ ไม่เซ็นเต็มไปด้วยเหงื่อ หล่อนปลดปกคอเสื้อ อกอย่างไม่สนใจ เผยให้เห็นไหล่อันขาวนวล ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ฤทธิ์ของยาน่าจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

ล่ะ

เมื่อคิดถึงตอนนี้ สายตาของตวนเสวมองด้วยความมีเลศนัย ทันที

ขอเพียงแค่ยาออกฤทธิ์ และหล่อนยั่วยวนเขาสักหน่อย เรื่องที่ เหลือก็จะง่ายขึ้นมาทันที ถึงตอนนั้นทั้งสองนอนด้วยกัน และ หล่อนจะถ่ายรูปนำไปส่งให้หานจอด้วยตัวเอง ไม่มีทางเชื่อว่า หล่อนจะไม่ตายใจ

รอให้หล่อนตายใจ เย่โม่เซินก็จะตกเป็นของหล่อน ยิ่งคิด ตวนเสวก็ยิ่งสะใจมากขึ้น จนเอ่อล้นไปทั้งแววตาและใบหน้า

เหงื่อบนหน้าผากของเย่ ไม่เขินยิ่งออกยิ่งเยอะ ในสภาวะ อากาศหนาวขนาดนี้ เขากลับรู้สึกร้อน และยังไวมากอีกด้วย ตอนแรกเขาคิดว่าเจอตวนเสว่แล้วตัวเอง โมโหมาก จึงรู้สึกร้อน ไปทั้งตัว

แต่นานๆเข้า เยโมเงินกลับรู้สึกผิดปกติขึ้นมา

อาการร้อนวูบวาบแบบนี้เป็นขึ้นมาจากท้อง ทะยานขึ้นมาบน ไหล่อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นผู้หญิงตรงหน้าก็เปิดไหล่อันขาวนวล ออกมา

ความเสค่อยๆเข้าใกล้เขาทีละก้าว: “พี่เซ็น พี่มองฉัน…

เย่โม่เซินเบี่ยงสายตาออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นหันหลังจะเดิน ออกไป ตวนเสวร้อนใจ โผเข้ากอดเขาทันที “อย่าหนีไปไหน พี่ เซิน พี่ดูฉันหน่อยได้ไหม? แค่นิดเดียว นิดเดียวก็พอแล้ว ฉันไม่ ด้อยไปกว่าหล่อนแน่นอน สิ่งที่หล่อนมีฉันก็มีทั้งหมด พี่หันมา มองฉันได้ไหม?”

มือของหล่อนออกแรงกอดเอวเขาไว้ ร่างกายอันนุ่มและ บอบบางของหล่อนเบียดเข้าใกล้เย่ไม่เป็นไม่หยุด

แม้ว่าตอนนี้เยโม่เห็นจะรู้ว่าร่างกายของตัวเองผิดปกติแล้ว แต่สติเขายังคงดีอยู่ หลังจากสวนเสาเอาตัวเข้ามาแนบชิดติด เขา เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกดี แต่กลับรู้สึกรำคาญมากขึ้น

“ออกไป!”
เขาตวาดใส่หล่อน รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปรอบตัวจนทําให้ตัวน เสวตัวสั่น แต่ไม่นานนักหล่อนก็เขามากอดเอวของเปโมเงินอีก

หล่อนมีโอกาสลงมือแค่เพียงครั้งเดียว ต้องสำเร็จเท่านั้น จะ ล้มเหลวไม่ได้

ดังนั้นหล่อนจึงออกแรงเยอะมาก หล่อนรู้ดีว่าถ้าคืนนี้ไม่สำเร็จ ต่อไปก็จะไม่มีโอกาสอะไรแล้ว

ตอนนี้ยาเพิ่งจะออกฤทธิ์ เขายังมีสติไล่ให้ตัวเองออกไป

หากรออีกสักพัก ให้ฤทธิ์ของยาออกมากว่านี้ จนทำให้สติเขา เลอะเลือน ผู้ชายตรงหน้าก็จะหลงเหลือเพียงแค่ปฏิกิริยาตาม สัญชาตญาณเท่านั้น

เมื่อครุ่นคิดถึงตอนนี้ สายตาของตวนเสวก็ตื่นเต้นจนแดงก่ำ

หล่อนต้องอดทนเข้าไว้ ผ่านคืนนี้ไป หล่อนก็จะได้อยู่กับเย่โม่ เงินตราบนานเท่านาน ไม่มีใครมารบกวนพวกเขาอีก

หน้าผากของเย่ ไม่เซินยนเข้าหากัน รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นกอด เขาอยู่ตลอด เขาหรี่ตาลง จับมือของหล่อนที่เอว จากนั้นสะบัด ออก

ไม่รู้ว่าเขาออกแรงไปมากเท่าไหร่ แต่ผู้หญิงคนนี้ช้าจน วางยาเขา งั้นก็อย่ามาหาว่าเขาไม่เกรงใจแล้วกัน

ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังกรีดร้องดัง เยโม่เป็นไม่แม้แต่จะหันหลัง กลับไป รีบลงบันไดไปทันที
ความเสคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกสะบัดออกไป หัวของ หล่อนกระทบกับผนังด้านข้างอย่างจัง เจ็บปวดจนเวียนหัวไป หมด กว่าจะตั้งสติขึ้นมาได้ กำลังคิดจะเข้าไปหาเยไม่เป็นอีกครั้ง ที่ตรงนั้นกลับไม่มีเงาของเย่ ไม่เป็นอีกแล้ว

เฉียว อรออยู่หน้าประตูบ้านฉือนานสักพักใหญ่ มองเข้าไปดู เหมือนไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร เวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า คิดคำนวณเวลาดูแล้ว ดูเหมือนว่าถือเป็นจะเพิ่งเข้าไปได้ไม่

นาน แต่ทําไมจึงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยล่ะ

เมื่อคิดถึงว่าพี่สะใภ้กำลังรอเขาอยู่ เฉียวซื้อก็นั่งไม่ติดแล้ว เปิดประตูรถออกมาเตรียมจะเข้าไปดูสถานการณ์ในบ้านฉือ ถ้ามีเรื่องผิดปกติ เขาจะชิงตัวเขามาทันที

เฉียวจื้อเพิ่งจะลงจากรถ ก็เห็นเงาของคนสูงใหญ่เดินตรงเข้า

มาหาตัวเอง

คิ้วขมวด หน้าตาดี นั่นคือ ถือเป็นไม่ใช่เหรอ?

“ให้ตายสิ ในที่สุดนายก็ออกมาแล้ว ฉันคิดว่าคืนนี้นายจะไม่ ออกมาแล้วซะอีก”

เขาพูดพลาง เดินเข้าไปใกล้ เฉียวจื้อสังเกตเห็นว่าสายตาและ สีหน้าของผู้ชายตรงหน้าผิดปกติ หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลลง มาไม่หยุด และปากที่เม้มอยู่ตลอดราวกับกำลังอดทนกับความ เจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่
“นะ…นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เฉียวจื่อมองเขาตั้งแต่หัวจรด เท้า แต่กลับไม่เห็นว่าเขามีบาดแผลอยู่ และไม่มีร่องรอยอะไร แต่ทว่า…ท่าทางความอดทนของเขา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ปากอันซีดเซียวของเยโมเงินขยับขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พาฉันออกไปจากที่นี่”

เฉียวจื้อตั้งสติขึ้นมา พยักหน้าลง “ขึ้นรถ

อีกด้านหนึ่ง หาน จื่อพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นาน แต่กลับ ไม่ได้รับข้อความจากเฉียวจื้อ ผ่านไปครึ่งคืนแล้ว ทำไมถึงไม่มี ข่าวคราวอะไรเลย?

คิดไปคิดมา หาน จื่อลุกขึ้น กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปดู แต่มือของหล่อนยังไม่ทันได้หยิบเสื้อคลุม เสียงกริ่งก็ดังขึ้น

ความคิดแรกของหล่อนคือเย่ไม่เดินกลับมาแล้ว

รอทั้งคืนจนร้อนใจไปหมด หล่อนไม่สนใจเรื่องเสื้อคลุมแล้ว รีบวิ่งเท้าเปล่าวิ่งออกไปจากห้อง

ห้องชุดมีประตูกันขโมย เมื่อหานคู่จื่อเห็นว่าหน้าประตูคือ เฉียวจื้อและเย่โม่เซิน หล่อนรีบเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามาทันที

“พี่สะใภ้!”

เฉียวจื้อประคองเย่ ไม่เซินเข้ามา เมื่อเข้ามาก็ถามว่า “ห้องน้ำ อยู่ที่ไหน?”

หานมู่จื่อตก ใจตะลึง เพิ่งจะเข้ามาถามหาห้องน้ำทำไมกันแต่เมื่อเห็นสภาพของเย่ ไม่เซ็น หาน จอแทบจะหยุดหายใจทันที หล่อนรับปิดประตู หันหลัง: “ตามฉันมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ