บทที่ 797 ไม่คิดทำอะไรที่ไม่คุ้มค่า

“โอ้” เฉียว อส่งเสียงร้องและเดินถอยไป ยกมือขึ้นปิดไว้บนตา ของตนเอง “พี่สะใภ้ คุณพยายามจะฆ่าผมใช่ไหม

“เฉียวจื้อหรือ”หาน จื่อลุกขึ้นนั่ง การเต้นของหัวใจเธอยังไม่ สงบลง “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็เห็นว่าเขากำลังจ้องมองตนเองอยู่ใกล้ มาก จึงง่ายที่จะถูกทำให้ตกใจใช่ไหม

เฉียวจอปกปิดตาของตนเองที่ถูกตี มองไปที่เธออย่างน่า สงสาร “ก็ยังต้องการสร้างโอกาสให้คุณกับฉือเซิน ผล สุดท้าย…….

เมื่อเห็นเขาปิดตาไว้ หานคู่จื่อก็ตระหนักได้ว่าเมื่อกี้นี้ตนเอง ตอนรีบเร่งจึงปัดมือออกไป และก็ไม่รู้ว่าจะตีไปถูกตรงนั้น ตอนนี้ ที่หลังมือก็เหมือนจะเจ็บอยู่เบาๆ

ไม่ต้องพูดถึงเฉียวจื้อเลย

“ขอโทษนะ”เธอลุกขึ้นนั่งมองไปยังเฉียวซื้อด้วยความรู้สึก เสียใจ “ฉันไปถูกตาคุณหรือเปล่า เมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งตื่นนอน พอ ลืมตาก็เห็นคุณอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรีบร้อนตกใจจึงได้..….…….

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของหานจื่อมองเขาด้วยสายตาที่เต็ม ไปด้วยความรู้สึกผิด “ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ คุณเอามือออก เถอะ ฉันจะดูให้ว่ามีตรงไหนเจ็บไหม
ท่าทางแสดงการขอโทษอย่างจริงจังของเธอทำให้เฉียวจอ กเกรงใจเล็กน้อยขึ้นมา เขาส่ายหน้ามือออก “ไอ้หยา แค่ แกล้งคุณ ปมไม่ได้เป็นอะไรเลย พี่สะใภ้ ในเมื่อคุณตื่นแล้วก็รีบ ไปกับผม

“ไปไหน” หานมู่จื่อประหลาดใจเล็กน้อย เธอเห็นว่าดวงตา ของเฉียว อมีอาการบวมเล็กน้อย และไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดเป็น รอยฟกช้าหรือไม่

เฉียวจื้อ “ผมจะพาคุณไปหายถือเป็น

พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจว่าหาน จื่อจะตกลงหรือไม่ เขาก็ดึงเธอ ขึ้นจากโซฟา “เร็วสิ ถ้าคุณซ้ายถือเป็นจะออกจากบริษัทแล้วนะ”

“โอ้” หานมู่จื่อรีบสวมรองเท้าและออกไปพร้อมกับเฉียวซื้อ

ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินอันเงียบสงบ เฉียวจื้อก็พูดกับ เธอไปพลางขณะที่เดิน “ถ้าคุณชอบฉือเซ็นจริง ๆ อย่างนั้น คราวหลังคุณคงต้องรีบแล้ว โอกาสที่จะได้รับประทานอาหาร กลางวันด้วยกันจะต้องไม่สูญเปล่านะ นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะได้ พัฒนาความรู้สึก คุณจะต้องช่วงชิงเขามาให้ได้ก่อนที่เขาจะ หมั้น”

เดิมที่หาน จื่อเดินอยู่ดี ๆ แต่ทันใดนั้นกลับชะงักลงและหยุด เท้ามือได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังเฉียวซื้ออ ย่างตกตะลึง

“คุณ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”
“เมื่อผมบอกว่า….. เฉียวซื้อพูดไปเพียงครึ่งเดียวดวงตาก็ เบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและยื่นมือขึ้นมาป้องปากตนเองไว้ แย่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ทันระวังและเผลอพูดออกไปแล้ว

และก็ไม่รู้เช่นกันว่าหาน จื่อเป็นคนแบบไหน ถ้าเธอได้ยินว่า ถือเป็นกำลังจะหมั้นละก็ อย่างนั้นเธอจู่ๆเธอจะยอมแพ้หรือไม่ โอ๊ย ๆ ๆ ตอนนี้เขาเป็นอะไรไปกันแน่ ทำไมถึงพลั้งปากพูดออก ไปแบบนี้ได้

“พี่สะใภ้ เมื่อกี้นี้ผมพูดจาเหลวไหล คุณอย่าเข้าใจผิดนะ คือ เซินจะไปหมั้นสะเปะสะปะได้อย่างไรกัน คนแบบเขานั้นเย็นชา อย่างกับน้ำแข็ง แทบจะไม่มีผู้หญิงคนไหนหลุดเข้าไปอยู่ใน สายตาของเขาได้ ผมรู้จักเขามาตั้งนาน และก็เห็นเขาดูจะสนใจ พี่สะใภ้เพียงคนเดียวเป็นพิเศษ”

เฉียวจื้อรีบพลิกสถานการณ์อย่างรวดเร็ว เพื่อช่วยรักษาจิตใจ ของหานมู่จื่อ

แต่คิ้วของหาน จื่อกลับขมวดแน่นขึ้นมา ราวกับมีอะไรบาง อย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้น

“ไม่ใช่นะ…..พี่สะใภ้ เมื่อกี้นี้ผมแค่พูดเหลวไหล อย่าไป จริงจังเลยนะ.………….

หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมองอย่างแผ่วเบา

“ถ้าไม่ใช่เรื่องแบบนี้ แล้วคุณจะพลั้งปากได้อย่างไรกัน เธอรู้จักนิสัยของเย่ ไม่เซ็นดี เธอรู้ว่าเขาจะไม่หมั้นกับคนอื่นสําหรับตนเองแล้ว…….. จากครั้งก่อนอยู่อีก นี่เป็นสิ่งพิเศษ อาจจะเป็นเพราะมีความรัก

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ได้ลืมเธอไปแล้ว

เมื่อเขารู้สึกว่าเขาสูญเสียความทรงจำ และได้ลืมตนเองไป แล้ว ในใจของหาน จื่อก็รู้สึกเจ็บปวด และเสียใจ

เขาลืมทุกคนได้ แต่ทำไมเขาต้องลืมเธอด้วย

หรือว่าเธอไม่สำคัญอย่างนั้นหรือ แต่เมื่อมาคิดทีหลัง การเกิด เรื่องกับเขาก็ไม่ใช่ความสมัครใจของเขา ถ้าเธอตำหนิเขาเพราะ แบบนี้ ก็ดูจะไม่คุ้มค่าเกินไปหน่อย

“พี่สะใภ้ แม้ว่าจะมีเรื่องแบบนี้จริง ผมก็เพิ่งจะบอกคุณไปแล้ว ถือเป็นเขาไม่มีทางหมั้นกับใครสะเปะสะปะ คุณวางใจเถอะ”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากมองจ้องไปที่เขา และก็ก้าว

เดินต่อไป แต่ในใจเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงขึ้นมา

ถ้าหากจะบอกว่าก่อนหน้านี้เต็มไปด้วย การเฝ้ารอ ความ โลดโผน และความคาดหวังละก็

อย่างนั้นตอนนี้เธอ…….ก็คงจะต้องท้อแท้สิ้นหวัง ไม่มีพลังชีวิต แน่นอน

ความเสียใจกระจายเต็มอยู่ในช่องอกอย่างไร้ที่สิ้นสุด เมื่อ คิดถึงเรื่องที่เขากับผู้หญิงคนอื่นจะมีการหมั้นหมายกันด้วยวาจา แต่มีการหมั้นกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะอึดอัดอยู่ในใจ ไม่สบายไป หมดทุกอย่าง
ผ่านไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นหาน จอก็พูดขึ้น “ฉันรู้สึกไม่สบาย นิดหน่อย ขอไมไปกับคุณแล้วนะ

เฉียวจื้อ “? ? ?”

“พี่สะใภ้ อย่าเป็นแบบนี้สิ โอกาสแบบนี้หายากมากเลยนะ คุณไม่ทะนุถนอมไว้ ถ้ายถือเป็นถูกพรากไปละก็จะทำอย่างไร

หาหมอยกไหล่อย่างไม่แยแส “เขาไม่ใช่ของฉัน แม้ว่าเขาจะ ถูกทิ้งไป แล้วฉันจะทำอย่างไรได้ อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ใช่ตุ๊กตา เด็กเล่น จะมีให้แย่งชิงได้อย่างไร”

เธอพูดมาแบบนี้ทำให้เฉียวจอพูดอะไรไม่ออก

อันที่จริง ถือเป็นก็เป็นคนคนหนึ่ง และไม่ใช่สิ่งของ จะมาอยู่ เฉยๆ ให้ปล้นได้ที่ไหนกัน

“ต้องโทษที่ผมปากเสีย!” จู่ ๆ เฉียวซื้อก็ยื่นมือออกมาตบหน้า ตนเองอย่างแรง “ผมไม่ควรพูดอะไรเหลวไหล พี่สะใภ้ โปรดยก โทษให้ผมด้วย!”

การตบหน้าที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีที่ไม่มีขลุ่ยทำให้หานคู่จื่อตกใจ เมื่อเห็นว่าเฉียวซื้อกำลังจะตบหน้าอีกข้างหนึ่งอีกครั้ง เธอจึงรีบ คว้ามือของเขาเอาไว้ “หยุดนะ! คุณอย่าทำแบบนี้!

เฉียวจื้อจ้องมองเธออย่างน่าสงสาร “อย่างนั้นพี่สะใภ้จะกลับ ไปไหม”

หานผู่จื่อ
“ไปเถอะ ฉันจะตามคุณไป

“เยี่ยม”

หานมู่จื่อถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ “ทำไมคุณต้องช่วยฉันแบบ นี้ เห็นได้ชัดว่า……..ก่อนหน้านี้พวกเราไม่รู้จักกันมาก่อน ทำไม คุณจึงอยากจับคู่ฉันกับเขาให้อยู่ด้วยกัน หรือว่าจะไม่กลัวว่าฉัน จะเป็นคนไม่ดีหรือ

“ผมเชื่อว่าพี่สะใภ้ของผมจริงใจกับฉือเซิน และเชื่อใน สายตาของตนเอง วางใจเถอะ ผมสามารถช่วยพวกคุณได้ แน่นอน คนที่รักกันอยู่ก็ควรที่จะได้อยู่ด้วยกัน แทนที่จะ…….ต้อง แยกจากกัน”

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย หาหมอก็สังเกตว่าน้ำเสียงของ เขานั้นลดลงไปไม่น้อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณมีเรื่อง เศร้าใจหรือ”

เมื่อถูกเธอถามแบบนี้ เฉียวซื้อก็รีบลดอารมณ์ที่แสดงออก อย่างรวดเร็ว และแทนที่ด้วยท่าทีอื่น ๆ เรื่องเสียใจอย่างนั้น หรือ ผมจะไปมีเรื่องเสียใจอะไร ไปเถอะไปเถอะ”

เขาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น หาน จื่อมองไปยังด้านหลังของเขา ครุ่นคิดขึ้นมา

อดีตที่ผ่านมาของเฉียวซื้อ

ช่างเถอะ เธอจะไปคิดเรื่องของคนอื่นทำไม ตอนนี้เรื่องของตัว เธอเองก็เพิ่งจะตกอยู่ในสภาพอึดอัด เรื่องของตนเองยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยดี จะเอาเวลาไหนไปจัดการเรื่องของคนอื่น ตามเจียวซื้อเข้าไปยังสำนักงานของเย็ไม่เป็น

ก็พบกับเย่ ไม่เป็นที่กำลังหยิบชุดสูทและกุญแจเตรียมออกมา พอดี ทั้งสองฝ่ายจึงได้เผชิญหน้ากัน

“อเซิน ออกไปกินข้าวหรือ ดีเลย ผมกับผู้ช่วยน้อยของคุณ ยังไม่ได้กินเลย พวกเราไปด้วยกันเลยดีกว่า”

หานมู่จื่อ

ขอออกไปอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้มันจะดีหรือ หากหานคู่จื่อรู้ว่า เฉียวซื้อจะทำแบบนี้ เธอจะไม่ยอมตามมาอย่างแน่นอน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ