บทที่ 24 บังอาจตบผู้หญิงของฉันเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เยโม่เซ็นจู่ ๆ ก็เงย หน้าและพูดเสียงดังขึ้นมาและขมวดคิ้วแน่น

เสียงที่ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ทุกคน ตกใจ

เสิ่นเฉียวที่น่าสงสาร ยามถูกรังแกก็ไม่ตอก กลับ แต่กลับเปลี่ยนไปเพราะเย่โม่เซิน!

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพูดกับคนอื่น แบบนี้?”

ตั้งแต่ที่นายท่านเย่เรียกเธอไปพูดคุยที่ห้อง เสิ่นเฉียวก็พบว่าคนบ้านนี้ไม่ได้ความนับถืออะไร เย่โม่เซินเลย เย่โม่เซินปล่อยให้เธอเก็บเด็กใน ท้องเอาไว้ ท่าทีที่เสิ่นเฉียวมีต่อเขาจึงเปลี่ยนไป

เธอรู้ดีว่านั่นคือปมด้อย

การที่ผู้ชายคนหนึ่งต้องนั่งวีลแชร์มาตลอด หลายปีก็เป็นแผลใจของเขาอยู่แล้ว นี่ยังมาถูก คนอื่นปากเสียพูดถึงมันอีก!

เยโม่เซินจะรู้สึกเจ็บใจขนาดไหน?

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ล่ะเสิ่นเฉียว? ฉัน อุตส่าห์หวังดีพูดให้เขาอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้นะ เธอรู้ไหมว่าราคาชุดที่เธอทำพังน่ะเธอจ่ายไม่ไหวหรอกนะ หรือว่าเธอยังจะคิดให้คนพิการนั่น ช่วยจ่ายให้อีกเหรอ? ซื่อจีนเป่าพูดจบก็ถอน หายใจออกมาประหนึ่งว่าเศร้าใจมาก “ที่จริงเห็น แก่ที่เธอดูแลหลินเจียงมานานหลายปี ถ้าเธอ คุกเข่าขอร้องฉันดี ๆ ไม่แน่ฉันอาจจะให้หลิน เจียงช่วยเธอก็ได้นะ”

เสิ่นเฉียวตัวสั่นด้วยความโกรธ

“ไม่เห็นต้องโกรธเลย แค่สิบล้านเอง ขอแค่ ฉันเต็มใจเอ่ยปาก แน่นอนว่าหลินเจียงก็เต็มใจ ให้อยู่แล้ว ผ่านมาตั้งหลายปีเขายังคงเอาใจฉัน มาตลอดไม่เหมือนตอนที่อยู่กับเธอ”

เมียน้อยคนนี้ พัฒนาสถานะตัวเองไปถึงขั้น สูงสุดแล้ว ยังจะมาพูดเธอยกตนข่มท่านแบบนี้ อีกเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา ยกมือขึ้นอย่างต้องการที่จะตบหน้าเธอสักฉาด

“อ๊ะ!” แต่เสิ่นเฉียวยังไม่ทันตบ ซือฉีนเป่าก็ ร้องออกมาแล้วถอยหลังไป “ฉันหวังดีอยากจะ ช่วยเธอแต่เธอกลับคิดที่จะตบฉันเหรอ ทำไมถึง เป็นคนแบบนี้ล่ะ สามี!”

หลินเจียงรีบก้าวเข้ามาช่วยเธออย่างรวดเร็ว ซื้อฉีนเป่าคว้าแขนหลินเจียงไว้แล้วแสร้งตกใจ “สามี เธอตบฉัน ทำไมไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลย นะ คุณรีบสั่งสอนเธอให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ULTIO CA

หลินเจียงรู้สึกละอายใจ เมื่อกี้ใคร ๆ ก็มอง ออกว่ามือของเสิ่นเฉียวยังไม่โดนหน้าของซือฉีน เป่า ถ้าเขาเข้าไปสั่งสอนแทนจริง ก็เท่ากับว่…

“สามี ฉันเจ็บท้องแล้วนะ คุณรีบลงมือสักที

สิ

หลินเจียงไม่มีทางเลือก เข้าไปกระซิบกับ เธอ “ไม่เอาน่าเป่าเอ๋อ เมื่อกี้เธอไม่ได้ตบโดนเสีย หน่อย เราไปกันเถอะ อย่ามีปัญหาเลย”

ซื้อฉีนเป่าได้ยินแบบนั้นขอบตาก็เริ่มแดงขึ้น มา “หลินเจียงนี่คุณเกิดกลับไปคิดรักกับเธออีก ใช่ไหม? คุณไม่รักฉันแล้วเหรอ? เธอรักแกฉันกับ ลูกนะ”

หลินเจียงไม่มีทางเลือก เขาไล้ริมฝีปากแห้ง ของตัวเองแล้วเดินไปหาเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งมองดูเขาเดินตรงเข้ามาหา สายตาพยายามไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “เฉียว เฉียว ผมขอโทษ”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างขมขื่น “คุณถึงกับจะต้อง สั่งสอนฉันแทนเธอเลยเหรอ?” “ผมขอโทษจริง ๆ แต่….ผมต้องโกรธแทนเป่า

เอ่อ!”

พูดจบหลินเจียงก็ยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตา “ฉัน ทำอะไรผิด ระยะเวลาตลอดสองปีเต็มที่ผ่านมา คุณตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ?”

หลินเจียงมองเห็นน้ำตาของเธอ ดวงตาของ เขาก็สั่นระริก แล้วก็ยังถูกผู้หญิงด้านหลังนั่น เร่งเร้าอีก หลินเจียงยกมือขึ้นตบหน้าเธอ

น้ำตาของเสิ่นเฉียวหยุดไหล ไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะถูกตบเข้าจริง ๆ เธอหลับตาด้วยความสิ้น หวัง

น้ำตาคลออยู่ที่หัวตาพร้อมจะหยดลงมาได้ ทุกเมื่อ

คิดว่าถ้าถูกหลินเจียงตบเข้า หน้าของเสิ่น เฉียวจะต้องบวมมากแน่ ๆ แต่ตั้งแต่เสิ่นเฉียว หลับตาก็ยังไม่รับรู้ถึงความเจ็บนั้นเลย

“คิดจะตบผู้หญิงของฉัน เย่โม่เซิน ถามกัน หรือยัง?”

เสิ่นเฉียวลืมตาอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเยโม่เซินมายืนอยู่ข้างเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือของเขากันมือของหลินเจียง เอาไว้

ปกติเห็นแค่เสิ่นเฉียวนั่ง จึงไม่รู้ความสูงจริง ๆ ของเขา แต่เมื่อเขายื่นมือมาปกป้องเธอจากหลินเจียงก็รู้ว่าเย่โม่เซินตัวสูงมากแม้จะนั่งอยู่บน รถเข็นเมื่อเทียบกับหลินเจียงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวทั้งสองคนไม่แพ้กันเลย!

ตรงกันข้ามแล้วอาจจะมากกว่าหลินเจียง ด้วยซ้ำไป

“เย่โม่เซิน! ! ! นี่ฉันฟังอะไรผิดหรือ เปล่า?”

“คุณชายสองแห่งตระกูลเย่น่ะนะ! คือ ประธานของตระกูลเย่นะเหรอ? พระเจ้า!”

“ได้ยินมานานว่าตระกูลเย่คุณชายสองนั่งวีล แชร์ พระเจ้า ทำไมเมื่อกี้พวกเราไม่คิดได้กันนะ? ออร่าออกจะเด่นชัดขนาดนี้มีเพียงเย่โม่เซิน เท่านั้นแหละ!”

“หล่อมากเลย เมื่อกี้ฉันก็อยากจะถามว่า ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ไม่คิดเลยว่าจะเป็นประธาน เย่แห่งตระกูลเย่! แล้วคนที่เขาช่วยเอาไว้เมื่อกี้ เป็นใคร?”

“ไม่รู้ไม่เคยเห็น…แต่เห็นเขาปกป้องขนาด

นั้นคงจะเป็นคนสำคัญมากนั่นแหละ” ความคิดเห็นของคนรอบตัวเข้ามาในหูของ

เสิ่นเฉียวไม่หยุด

ได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจของเสิ่นเฉียวก็งาน จะเป็น

เกิดอาการเต้นเร็วขึ้นมา

หลินเจียงทองเย่โม่เซินอย่างตกตะลึงแต่ กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา เซียวซู่ก้าวไปข้าง หน้าจับมือของหลินเจียงแล้วกล่าวเย้ยหยัน “ชุด ละสิบล้าน คุณชายเย่จ่ายไม่ไหว? อย่าว่าแต่สิบ ล้านเลย จะเป็นร้อยล้าน พันล้าน ก็ไม่อยู่ใน สายตาของบริษัทตระกูลเย่!”

หลินเจียงถอยกลับไปไม่กี่ก้าวเพื่อทรงตัว ซื้อฉีนเป่าขยับไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองอีก แรง “สามีคุณเป็นอะไรไปคะ? เจ็บตรงไหนหรือ เปล่า?”

“ผมไม่เป็นไร” หลินเจียงมองดวงตาสีดำคล้ำ ที่แสนอันตรายของเย่โม่เซินอย่างไม่เชื่อสายตา จนกระทั่งซื้อฉีนเป่ามายืนข้างตัวแล้วสอบถาม เขาอย่างเป็นห่วง สติถึงกลับมา

ซื้อฉีนเป่าเห็นว่าสีหน้าเขาไม่สู้ดีนักก็ ประคองท้องแก่เดินไปข้างหน้าเพื่อคุยกับเซียวซู่ “นายเป็นใคร? กล้าดียังไงมาจับมือสามีของฉัน ฉันจะโทรเรียกตำรวจเดี่ยวนี้แหละ”

จริง ๆ แล้วเซียวซู่อยากจะต่อกรกับเธอ ใน สายตาเขาไม่มีแยกชายหญิง แต่พอมองเห็นเธอ ที่เดินเข้ามาพร้อมกับท้องแก่นั่นก็เกิดอาการ ลังเล
ผู้หญิงตั้งครรภ์มีข้อดีอย่างหนึ่ง

เวลาเธอทะเลาะกับคุณ คุณจะทำอะไรเธอ ไม่ได้เลยเพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอและเด็ก มันจะกลับมาหาคุณในเวลาต่อมา

เซียวซู่ถอยกลับสองก้าว

บนใบหน้าของซือฉุนเป่าปรากฏรอยยิ้มแห่ง ชัยชนะ เท้าสะเอวแล้วมองไปยังเย่โม่เซินและ เสิ่นเฉียว แล้วเยาะเย้ย “เสิ่นเฉียว เธอไปหานัก แสดงพิการมาจากไหน? มานั่งวีลแชร์แสร้งว่า เป็นประธาน แม้ว่าเธอจะหานักแสดงมาช่วยเธอ แต่เธอคิดเหรอว่ามันจะใช้ได้ผล? ฉันรู้ว่าเธอ โกรธที่หลินเจียงทิ้งเธอ แต่รสนิยมเธอก็ไม่ควร จะต่ำลงไม่ใช่เหรอ? ประธานอะไรนั่น เธอเมค ขึ้นมาล่ะสิ? จริง ๆ ก็แค่ไม่อยากจะจ่ายเงิน!”

พูดจบซื้อจีนเป่าก็มองไปที่พนักงาน “เธอยัง ไม่รีบมาอีก ชุดราคาสิบล้านนี่พวกเขาบอกแล้ว ไม่ใช่เหรอว่าจ่ายไหว? เธอรีบมาเก็บเงินสิ ฉัน อยากจะเห็นจริง ๆ ว่าจ่ายได้จริงหรือแค่พูด เท่านั้น!”

คำเตือนของซือฉีนเป่าทำให้พนักงานได้สติ ก้าวไปข้างหน้า

“ขออภัยค่ะคุณลูกค้า ชุดนี้ราคาสูงมากจริง ๆ ถ้าคุณจ่ายได้จริง กรุณาจ่ายให้ฉันตอนนี้ด้วยค่ะ”

เสิ่นเฉียวขยับปากแต่ไม่มีเสียงพูดออกมา

ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากใด ๆ จากเยโม่เซิน และเพราะเจ้านายไม่ขยับเซียวซู่เองก็ไม่ขยับ เช่นกัน!

“น่าขำจริง นี่ก็เห็น ๆ กันแล้วหรือเปล่าว่าจ่าย ไม่ได้? ยังจะแสร้งทำเป็นประธานอีกเหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ