บทที่1002 ผมกลับมาแล้ว

หลังจากที่สาวใช้ยกขาไปแล้ว ตัวคนก็ได้เดินตามออกจากห้อง ไปเหมือนกัน

ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ คือจินมองพื้นผิวโต๊ะตรง หน้า แล้วถอนหายใจอย่างแรงออกมา

เมื่อหลายวันก่อน ในตอนที่เหลนชายของเขายังอยู่ที่นี่ ภายใน ห้องนี้ก็มักจะมีเสียงหัวเราะของชายชราและเด็กน้อยอยู่เสมอ คึกคักมีชีวิตชีวา ในตอนนี้พอคนไป ที่นี่ก็กลับกลายมาอ้างว้าง อีกครั้ง

เหมือนกับเมื่อก่อน ในวันที่อ้างว้างนับเหนือคณานับ

ฉือจินเอ๋ยเฉือจีน ไม่ว่ายังไงนายมันก็แก่แล้ว เมื่อก่อน ในวัน อย่างนี้ก็ผ่านมาคนเดียวทั้งนั้น ตอนนี้เพียงแค่กลับไปอยู่ใน สภาพเดิมก็เท่านั้นเอง นายมีอะไรที่ไม่ชินกัน?

คนเรานี่ ถ้าเกิดมีความอบอุ่นขึ้นมาแล้ว ก็จะไม่อาจปรับตัวได้ กับความหนาวเหน็บได้เลยจริงๆ

ฉือจีนถอนหายใจออกมาอย่างต่อเนื่อง คนรับใช้สองคนที่ ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องมองหน้ากัน แต่กลับไม่กล้าพูดออกไปให้ มากมายแม้ประโยคเดียว เดี๋ยวนายท่านถือได้ยินคำพูดของ พวกเธอเข้า แล้วเกิดโทสะขึ้นมา พวกเธอจะถูกลงโทษเอา อันที่จริงในเวลาแบบนี้ คนที่มีตาก็จะรู้ว่าไม่อาจทำให้ฉือจินไม่พอใจชั่วได้

ไม่รู้ว่านั่งไปนานแค่ไหน ฉือจีนก็รู้สึกว่าแม้แต่เอวก็ยังไม่

สบายขึ้นมา

“ตาแก่คนนี้ ใช้ไม่ได้เลย หึ…”

ฉือจีนกำลังจะลุกยืนขึ้น ในเวลานั้นเองจู่ๆก็มีเสียงเด็กน้อย

ดังเข้ามา

“คุณทวด!”

ร่างของฉือจิน รู้สึกเหมือนกับว่าตนเกิดหูแว่วขึ้นมา ไม่อย่าง นั้นแล้ว…ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงเด็กน้อยน่ารักคนนั้นได้กัน?

นี่ นี่จะต้องหลอนไปเองแน่ๆ

ยฉือจินหยัดตัวลุกขึ้นต่อ แต่ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามา

หาตน

ตึก…ตึก…ตึก…

ตึก…ตึก…ตึก…..

เสียงฝีเท้าดังมาจากที่ไกลๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงไม่นานก็ มาถึงด้านหลังของเขา แล้วยังตามมาด้วยเสียงหอบหายใจของ เด็กน้อยตามมา

“คุณทวด! ผมกลับมาแล้ว~~

ฉือจินก็ตกใจขึ้นมา ในตอนที่นิ่งอึ้งอยู่หลาย เขาก็ได้เรียก สติกลับคืนมาได้ทันที
พอเห็นเสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ตรงหน้าของตนแล้ว

ในนาทีนั่นเอง เฉือจีนก็ยังคงไม่กล้าที่จะเชื่อตาตัวเอง ไม่ อย่างนั้นแล้วเสี่ยวหมี่โต้วที่ในเวลานี้ควรจะขึ้นเครื่องกลับบ้าน กับแด๊ดดี้หม่ามี้ของเขาไปแล้ว ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้? ทั้งสองคนสบตากันอยู่นาน จู่ๆเฉือจีนก็ละสายตาออกไปจาก

เสี่ยวหมี่โต้วเดินออกไปข้างนอก

“หยูโป หยูโป!”

เขาจิตหลอนไปแล้ว ต้องให้หยูโปไปเชิญคุณหมอมาถึงจะถูก

เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วก็ยังนึกว่าฉือจีนเห็นตนแล้วจะดีใจออกมา ถึงจะถูก ไม่นึกเลยว่าจะละสายตาจากตนไป หัวเล็กๆของเขา เอียงเล็กน้อย หรือว่าคุณทวดเห็นเขากลับมาอีก ก็เลยไม่พอใจ

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็รีบไล่ตามฉือจีนไปติดๆ

“คุณทวด-คุณทวด โกรธเสี่ยวหมี่โต้วแล้วใช่มั้ยฮะ? แต่เดี๋ยว หมี่โต้วอยากอยู่กับคุณทวดนะฮะ~”

ปัง!

หัวของเด็กนั่นชนเข้ากับขาของฉือจีน ฉือจีนจึงหยุดฝีเท้า ลง ส่วนหยูโปที่ถูกเรียกชื่อนั้นในตอนนี้เองก็ได้เดินเข้ามาแล้ว เหมือนกัน พร้อมเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ “นายท่าน”

“เกิด…เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เฉือจีนพบว่าเสียงของตนสั่นออก มาเล็กน้อย “คนขึ้นเครื่องกันไปแล้วใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ” หยูโปพยักหน้า “ส่งขึ้นเครื่องกันไปหมดแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ฉือจีนถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา “งั้นก็ดี”

แต่ในขณะเดียวกันแสงสว่างในแววตาของเขาก็ได้สลดลง อย่างที่คิดเขาหลอนไปเองจริงๆ คนหยูโปก็ได้พาไปส่งขึ้นเครื่อง กันไปหมดแล้ว แต่เขายังเห็นเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา

อีกทั้งเมื่อกี้นี้ก็ยังชนขาของเขาอีก ถือจนนึกว่าตัวเองหลอน ไปอีกแล้ว

“นายท่าน… หยูโปอุทานออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าจะลังเล ไปเล็กน้อย นานกว่าจะได้พูดออกมา “คุณนายน้อยบอกว่าให้ เสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับนายท่านที่นี่ ผมก็เลยรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา ผมทําไปตามอำเภอใจ หวังว่านายท่านอย่าได้ตำหนิผมเลยนะ ครับ”

ยูฉือจินเบิกตากว้างออกมา เหมือนกับว่าไม่อยากที่จะเชื่อ

คำพูดนี้ของหยูโปหมายถึงอะไร เขาถามพึมพำออกมา “นายว่าอะไรนะ? เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ที่แท้มันก็ไม่ใช่ภาพ หลอนงั้นหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วกลับมาแล้วจริงๆ??? ไม่ได้ขึ้นเครื่อง??

ตอนแรกหยูโปก็ยังแปลกใจว่าทำไมนายท่านถึงไม่สนใจ เสี่ยวหมี่โต้วกัน นึกไม่ถึงว่าเลยว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เขาอด ไม่ได้หลุดยิ้มออกมา “นายท่าน จะเป็นภาพหลอนไปได้ยังไงกันครับ? เสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ด้านหลังนายท่านไงครับ พูดเมื่อนี้หลุดไป เสียงของหมี่โต้วแฝงไปด้วย ความเศร้า

คุณทวดเกลียดเสี่ยวโต้วแล้วหรอฮะ”

เป็นไปได้ยังไง

เขาจะน่ารักชังของเขาได้ยังไงกันเป็น เรื่องที่วันเกิดขึ้นแน่

ฉือหันหน้ากลับไป โค้งตัวลงไปเตรียมที่อุ้มเสี่ยวโต้วขึ้นมา พลางรีบพูดแก้ต่างออกไป เสี่ยวหมี่โต้วอย่าเข้าใจ ผิดนะ คุณทวดเกลียดหนูได้ยังไง? กี้คุณทวดแค่นึกว่าขึ้นเครื่อง

หน้าของเสี่ยวหมี่โต้วยังคงเศร้า ไม่พอใจออกมา “เมื่อคุณทวดเห็นเสี่ยวโต้วดูเหมือนว่าไม่ดีใจเลย

“ที่สุด ได้กลับไปล่ะ? ไม่ใช่ว่าแด๊ดดี้หม่ามีหนูกลับไปแล้วหรอ? ทำไม

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวสะอาดออกมา “หม่า คุณทวดคนเดียวเหงาเกินไป ผมอยู่เป็นเพื่อนทวดท่านกับแด๊ดดี้กลับไปคิดหาวิธีกัน ตอนนั้นก็จะมา รับพวกเรากลับไปด้วยกัน!
เป็นหานมู่จื่ออีกแล้ว…

ฉือจีนรู้สึกขมขื่นขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าหลานสะใภ้ของเขาคนนี้ จะรู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนแก่อย่างเขาด้วย ยิ่งเธอมีท่าทีอย่างนี้ ออกมา ฉือจินก็ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เคยทำกับเธอเมื่อก่อนขึ้นมา ใบหน้าชราก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ

“แด๊ดดี้กับหม่ามีของหนูปรึกษากันดีแล้วหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าออกมาอย่างจริงจัง ยื่นมือออกไปหยิก แก้มของฉือจิน “ถึงตอนนั้นแล้วคุณทวดจะกลับไปกับพวกเรา หรือเปล่าฮะ?”

กลับไปด้วยกัน?

ฉือจีนรู้สึกดีใจขึ้นมา สามารถกลับไปกับพวกเด็กๆได้ พอทุก คนได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว นี่มันนับว่าเป็นสิ่งที่เขาเฝ้า ฝันมาทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้

แต่ถ้ากลับไปอย่างนี้ แล้วบริษัทตระกูลฉือล่ะ?

ถึงตอนนั้นแล้วจะทำยังไง? ถึงเขาจะอยากมอบทุกอย่างให้กับ เย่โม่เซิน แต่ดูจากท่าทีของเขาแล้วไม่รู้ว่าจะต้องการหรือ เปล่า…แล้วจะให้มอบให้สั่งอ่านลูกสาวของเขา

คาดว่าสงอานก็คงทำเพียงแค่กลอกตาใส่เขาออกมา “อยาก ให้ใครก็ให้ไปสิ? คุณคิดว่าฉันจะอยากได้บริษัทกิ๊กก๊อกของคุณ งั้นหรอ?”

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ฉือจีนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
ปวดหัว!

“เรื่องนี้ค่อยว่ากันเถอะ ในเมื่อหนูอยู่ที่นี่แล้ว งั้นวันนี้คุณทวด จะพาหนูออกไปเที่ยวกันสักวัน เป็นไง? เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าออกมา

“ดีฮะ”

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว หานซื่อก็รู้สึกว่าทั้งร่างไม่ สบายไปหมด

อาจเป็นเพราะตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง หลังจากที่ลงจากเครื่อง แล้วสีหน้าของเธอก็ซีดเซียวไปหมด อีกทั้งบนเครื่องก็ไม่ได้กิน อะไรเลยแม้แต่คำเดียว

ถึงแม้ว่าเย่ ไม่เป็นที่อยู่ข้างๆจะดูแลเธออย่างดี แต่หานอก

ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดี รอจนลงจากเครื่อง ในตอนที่นั่งพักอยู่ในเลานจ์ หานมู่จื่อจึง

ได้รู้สึกว่าร่างกายและจิตใจค่อยๆผ่อนคลายลงไปบ้าง

“มู่จื่อ เป็นไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?

เสี่ยวเหยียนย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ ในมือก็ยังถือน้ำอุ่นเอา ไว้แก้วนึง “ดื่มน้ำสักหน่อย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ