บทที่ 1314 เขาหลับไปแล้ว

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ไม่กล้าขยุกขยิกอีกเลย นอนนิ่งๆบนตัว ของหานซิง เพราะเสียงของหานชิงที่ฟังดูแล้วไม่เพียงแหบพร่า แต่ยังมีความเหนื่อยล้า คงเพราะว่าอาจจะดื่มมาก็ไป ตอนนี้เธอ ไม่รู้จะช่วยเขาอย่างไร จึงได้แต่พยายามนอนนิ่งๆ

ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าหายใจเป็น จังหวะสม่ำเสมอ

เธอกระพริบปริบๆ คาดเดาว่า หรือเขาจะหลับไปแล้ว

ไม่มีทาง เธอยังนอนอยู่บนตัวเขาแบบนี้ เขาจะจะนอนหลับ โดยที่กอดตนเองอยู่แบบนี้เหรอ

เสี่ยวเหยียนรออีกพักหนึ่ง ลมหายใจของเขาก็ยังคงเป็น

จังหวะสม่ำเสมอ

ดูท่าเขาจะหลับไปแล้วจริงๆ

ตอนนี้ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นมา เสี่ยวเหยียน ตกใจก่อน จากนั้นจึงค่อยๆ ใจเย็นลง เธอค่อยๆแกะมือของหาน ชิงที่โอบรอบเอวของตนเองอย่างเบามือที่สุด จากนั้นลุกขึ้นเดิน ไปด้านนอก

หลัวหุ้ยเหมียยืนรอเธออยู่ที่นอกประตู ตอนแรกเธอคิดจะเดิน เข้าไปเลย แต่คิดได้ว่าในห้องคือหนุ่มสาวที่เป็นแฟนกัน ถ้าหาก มีภาพที่ไม่ควรจะเห็นเข้า อาจจะสร้างความเขินอาย ให้กับสองแม่ลูกได้

ดังนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยจึงยืนรออยู่ด้านนอกสักพักหนึ่ง ฟังเสียง ด้านในที่เงียบเชียบ จึงได้เคาะประตู

“แม่”

เสี่ยวเหยียนเดินออกมา หลัวหุ้ยเหม่ยอดไม่ได้ที่จะมองเลยไป

ที่ด้านหลังของเธอ หานซึ่งล่ะ”

“เขา…..หลับไปแล้วค่ะ”มุมปากเสี่ยวเหยียนกระตุกเล็กน้อย จากนั้นอธิบายว่า : “เพิ่งจะเข้าไปไม่นานก็หลับแล้วค่ะ”

หลับแล้วเหรอ

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกผิดปกติเล็กน้อย ทำไมคนคนนี้หลับเร็ว

ขนาดนี้นะ

“ลูกไม่ได้บอกว่าเขาคอแข็งมากหรอกเหรอ ทำไมนอนเร็ว ขนาดนี้ เพราะเมาหรือว่า

“เดาว่าคงจะดื่มมากไปหน่อยค่ะ แล้วบวกกับช่วงนี้ที่งานเขา ค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นก็เลยเหนื่อย”เสี่ยวเหยียนเชื่อมโยงไปเองมั่วๆ ความจริงแล้วนี่ก็เป็นการคาดเดาของเธอเอง หานซึ่งบริหารงาน บริษัทเองคนเดียวก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว แม้ว่าหลายงานที่เขาไม่ จําเป็นต้องทำ แต่สิ่งที่เขาทำทั้งหมดล้วนเป็นที่ต้องใช้สมอง อย่างหนัก บวกกับบางครั้งที่งานก็เพิ่มขึ้นมาก สมองก็ต้องมี อาการเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ

ดังนั้นเข้าจึงหลับได้อย่างเร็วมาก
“อย่างนี้นี่เอง จะว่าไปแล้วก็ถูก บริหารจัดการบริษัทหนึ่ง เหนื่อยมาก อย่างนั้นต่อไปถ้าลูกแต่งงานกับเขาแล้ว ก็ต้องไป ช่วยเขาใช่มั้ย”

คําถามที่ถามอย่างกะทันหันแบบนี้ทําเอาเสี่ยวเหยียนหน้า แดงขึ้นมา “แม่ นั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต ใครจะไปรู้ล่ะ เรื่อง ในอนาคตวันหลังค่อยว่ากัน

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ลากแขนของหลัวหุ้ยเหม่ย พาเธอออก ไปจากตรงประตูห้อง

หลัวหุยเหม่ยพูดอย่างไม่พอใจว่า “ลูกนี่เขินอายอะไร แม่ว่า เขาก็อายุไม่น้อยแล้ว หรือว่าไม่ได้คิดวางแผนจะแต่งงาน แม้ว่า พวกเธอสองคนจะยังคบหากันได้ไม่นาน แต่ว่าเริ่มแรกก็ต้อง คิดถึงเรื่องแต่งงานก่อน ลูกก็ควรจะทำใจให้สงบค่อยๆคิด ทบทวนเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นต่อไปหากวันไหนเขาจู่ๆเกิดขอลูก แต่งงานสายฟ้าแลบ ลูกจะตั้งตัวทันเหรอ”

ขอแต่งงานเหรอ

หาวชิงจะขอเธอแต่งงานเหรอ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเสี่ยวเหยียน คิดว่าตัวเองไม่อาจ จินตนาการภาพแบบนี้ออกมาได้เลย

คนที่สุขุมเยือกเย็นขนาดนั้น จะมาคุกเข่าขอเธอแต่งงานได้ อย่างไรกันนะ

แต่ว่า….ก็คนที่สุขุมเยือกเย็นขนาดนั้นเอง ที่หลังจากพวกเขารักกันแล้ว เป็นฝ่ายจูบเธอก่อน และยังครั้งนั้นที่พวกเขาไปเที่ยว ที่ต่างประเทศ คืนนั้นท่าทีของเขา……….

เอาเป็นว่าแตกต่างจากท่าทางสุขุมเยือกเย็นของเขาในตอน ปกติอย่างมาก

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าคิดฟุ้งซ่านต่อไป ได้แต่พูดว่า “แม่ แม่

อย่าเพิ่งพูดเหลวไหลเลยนะ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้”

“แม่ว่าลูกไม่ได้เตรียมพร้อมจะจัดการอะไรเลย ทุกครั้งที่แม่ ถามลูกก็จะคอยหลบเลี่ยง ลูกคนนี้นี่คงไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับ ความรู้สึกของคนอื่นเขานะ คิดแค่อยากจะรักกันแต่ไม่แต่งงาน

เสี่ยวเหยียน:

เธอนับถือความคิดของหลัวหุ้ยเหม่ยจริงๆเลย ทำไมเธอถึงได้ คิดถึงเรื่องพวกนี้ได้นะ

“ทำไม ถูกฉันพูดทางใจแล้วละสิ”

“แม่ ไม่มีทาง…ชีวิตนี้ของหนูนอกจากเขาแล้วก็ไม่คิดจะไป ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น ยิ่งไม่คิดจะแต่งงานกับคนอื่นด้วย” เสี่ยว เหยียนได้แต่แสดงความบริสุทธิ์ใจออกมา

“อย่างนั้นก็ดี เขาก็อายุไม่น้อยแล้ว พวกเธอรีบแต่งรีบมีลูก” เสี่ยวเหยียน: “……”

เธอไม่อยากจะคุยต่อแล้ว เวลาที่หลัวหุยเหม่ยเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นเล็กน้อย ราวกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อย่างนั้น

“ใช่แล้ว

ครั้งก่อนพวกเธอ…….

“แม่ หนูยังเรื่องต้องทำ หนูกลับไปดูเขาก่อนนะ หนูไปก่อนนะ”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หมุนตัวเดินกลับห้อง พร้อมปิดประตู มือ กุมหน้าอกพิงที่หลังประตู โชคดีที่หนีมาเร็ว ไม่อย่างนั้นแม่จะ ต้องถามคําถามที่บีบเธอจนแทบเป็นบ้าแน่

เสี่ยวเหยียนปรับลมหายใจให้เป็นปกติ จากนั้นกลับมาที่ข้าง เตียง เห็นหานซิงนอนหลับสนิท ก็คิดว่าคืนนี้ตนเองคงจะนอนที่นี่ ไม่ได้แล้ว อย่างนั้นเธอจึงยกห้องนี้ ให้เขา ตนเองไปนอนที่ห้อง พักของแขก

แต่ว่า เสี่ยวเหยียนคุ้นเคยกับการอาบน้ำก่อนเข้านอน วันนี้ เธอนอนนานมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย

ถ้าอาบน้ำที่นี่ ก็จะดูประเจิดประเจ้อไป

สุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็หยิบเสื้อผ้า วิ่งไปอาบน้ำที่ห้องพักแขก

รอจนเธออาบเสร็จออกมา เสี่ยวเหยียนก็วิ่งกลับไปเปิดตู้ หยิบ หมอนและผ้าห่มไปที่ห้องพักแขก

ตอนที่เธอทำสิ่งเหล่านี้อยู่นั้น ไม่รู้ว่าหลัวหุ้ยเหม่ยโผล่มาจาก ไหน ยืนมองเธออยู่ที่ข้างประตู

“แม่จะบอกอะไรให้นะเหยียนเหยียน พวกเธอสองคนไม่ได้อยู่ ด้วยกันแล้วเหรอ ทำไมยังต้องย้ายออกมานอนที่ห้องพักแขกด้วย”

เสี่ยวเหยียน:

เธอรู้สึกว่าแม่ของตัวเองนั้นเจ้ากี้เจ้าการมากจริงๆ แม้แต่เรื่อง ชีวิตความรู้สึกของลูกสาวก็ยังต้องยุ่ง และยังคอยมาสนใจ ปัญหาที่น่าอายแบบนี้อีก

“แม่ ดึกมากแล้ว แม่ไม่ไปนอนเหรอ”

“ลูกสาวฉันยังไม่นอน ฉันจะคุยเป็นเพื่อนลูกสาว มีปัญหาอะไร

มั้ย”

พูดจบหลัวหุยเหม่ยก็ยังจะเดินเข้ามาด้านใน นั่งลงข้าง เตียงลูกดูลูกสิ ปูที่นอนยังไม่ดีเลย ผ้าปูที่นอนเขาปูกันแบบนี้ เหรอ อีกเดี๋ยวพอลูกพลิกตัว ผ้าปูที่นอนก็หลุดแล้ว”

หลัวหุ้ยเหมียตำหนิลูกสาวตัวเองไปพลาง ช่วยเธอ

ผ้าปูที่นอนไปพลาง หลังจากนั้นก็บ่นอะไรต่ออีก จึงได้ออกไป

เสี่ยวเหยียนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดึงผ้าห่มนอนลงบน เตียง ตอนบ่ายนอนมากเกินไป ตอนนี้เธอจึงยังตาสว่าง และใน ใจก็มีเรื่องให้คิด ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงนอนไม่หลับ

เธอพลิกตัว จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาค้นหาคำว่า ตั้งท้อง อ่านไปอ่านมาจนหลับไป

วันรุ่งขึ้น
ตอนที่หานซิงตื่นขึ้นมา มือก็ควานสำรวจที่หัวเตียงตาม สัญชาตญาณ อยากจะหานาฬิกามาดูเวลา ผลลัพธ์ที่ได้คือมือ กลับคล้าไปเจอ วีแค่อันเดียว

เขาอึ้งไปหลายวินาที ลืมตามอง ที่ที่มองเห็นก็คือฝ้าเพดานที่ แปลกตา

และรอบๆตัวก็เป็นสีฟ้าอ่อนๆ ตอนแรกที่ปรับปรุงห้องเสี่ยวเห ยียนเลือกใช้สีฟ้าเป็นหลัก สีฟ้าอ่อนๆแซมด้วยสีขาว สิ่งของ ตกแต่งอะไรต่างๆดูก็รู้ว่าเป็นห้องของหญิงสาว

กลิ่นที่โชยมาแตะจมูก ก็เป็นกลิ่นอายที่หวานหอมเฉพาะตัว ของหญิงสาว ไม่ว่าจะเป็นผ้าห่ม หรือว่าหมอน

และตอนนี้หานชิงก็พบว่า ผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวเขาก็เป็นสีฟ้า

อ่อน และยังมีลายการ์ตูนด้วย

หลังจากลูบคลำอยู่พักหนึ่ง มุมปากหานซึ่งก็ค่อยๆยกขึ้น

ใช่แล้ว เขานึกออกแล้ว เมื่อวานเขามาหาหญิงสาว จากนั้นก็ ดื่มเหล้า หลับไปที่ห้องเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ