เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 366 ไม่กล้ามองตรงๆ



“ตื่นได้แล้ว เสี่ยวเหยียน รีบตื่น” หานมู่จื่อก้มตัว ลงและตบที่แก้มแดงก่ำของเสี่ยวเหยียนเบาๆ พยายามปลุกเธอ

ใครจะรู้คราวนี้เสี่ยวเหยียนก็ยังคงหัวเราะเบาๆ และยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“ฉันช่วยพาเธอขึ้นไปชั้นบน” ในขณะที่หานมู่จี่ อกำลังอ่อนใจ น้ำเสียงของหานชิงก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง หานมู่จื่อมองย้อนกลับไป “พี่ได้หรือ? ”

“อืม วันนี้เธอเองก็เหนื่อยแล้ว รีบพาเสี่ยวหมี่โต้ว ขึ้นไปชั้นบนพักผ่อน ที่นี่ให้ฉันจัดการ”

หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวเหยียน และพยักหน้า “ตกลง อย่างนั้นฉันจะไปชั้นบนก่อน”

“ป้าเหลียน”

เมื่อได้พบป้าเหลียนอีกครั้งหานมู่จื่อก็มีความ รู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น ป้าเหลียนยังคงนุ่มนวลอบอุ่น เช่นเดิม และมองมายังเธอด้วยรอยยิ้มใจดี “คุณหนู มากับฉัน”
หลังจาก หานมู่จื่อและ เสี่ยวหมี่โต้ว จากไป หาน ชิงก็มองไปที่เสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่ข้างใน

ที่นั่งของเธออยู่ห่างจากประตูเล็กน้อย เขาทำได้ เพียงแค่เอนตัวลงครึ่งหนึ่งและเรียกด้วยเสียงเบาๆ “ตื่นตื่น”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินเลยสักนิด เธอยังคง หลับตาจมอยู่กับฝันอันยิ่งใหญ่

หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นเธอเป็นแบบนี้ดูท่า คืนนี้คงไม่ตื่นแล้วแน่

ช่างเถอะ เห็นแก่หน้ามู่จื่อ พอเธอขึ้นไปชั้นบนก็ แล้วกัน

เมื่อคิดได้ดังนี้ หานชิงจึงต้องอ้อมไปยังอีกด้าน ของรถและเปิดประตูออก จากนั้นจึงก้มตัวลงไปอุ้ม เธอขึ้นมา มือที่ยังไม่ทันถูกตัวเสี่ยวเหยียนก็ค้างอยู่ กลางอากาศ

เขาไม่ชอบสัมผัสตัวผู้หญิง

ฮั่นชิงลุกขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงมองไปรอบๆ นอกจากลุงหนานแล้วก็ไม่มีใครช่วยได้อีก

หรือว่าเขาจะขอให้ลุงหนานอุ้มเสี่ยวเหยียนไป? ไม่ต้องพูดถึงว่าร่างกายของลุงหนานจะรับไหวหรือ ไม่ แต่แค่การให้คนชราอย่างเขาอุ้มผู้หญิงขึ้นชั้นบนไปก็ไม่เหมาะแล้ว

เมื่อคิดว่าเขาได้ตกลงกับมู่จื่อไปแล้ว หานชิง ก็ได้แต่ลองเรียกเสี่ยวเหยืนอีกหลายครั้ง ก่อนจะพบ ว่าเธอหลับราวกับตาย สุดท้ายหานชิงจึงไร้หนทาง และได้แต่ยื่นมือออกไปอุ้มเธอ

เสี่ยวเหยียนซึ่งกำลังนอนหลับเหมือนหมูเมื่อถูก เขาอุ้มขึ้นมาเธอก็เอื้อมมือไปกอดคอของเขาเอาไว้ มือเล็กที่อ่อนนุ่มไร้กระดูกของเธอแนบอยู่ที่คอของ หานชิงจนเขาอดขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“อืม…ฮิฮิฮิฮิ”

หานชิงก้มลงไปมองเธอ จากนั้นจึงพบว่าเธอ กำลังหัวเราะราวกับคนโง่ ท่าทางและน้ำเสียงฟังแล้ว โง่งมอย่างยิ่ง

ริมฝีปากบางของหานชิงเม้มขึ้น จากนั้นสองขา ยาวของเขาก็รีบก้าวขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

ห้องรับแขกของตระกูลหานมักจะมีการทำความ สะอาดเป็นระยะๆ อยู่แล้ว ดังนั้นหานชิงจึงพาเสี่ยวเห ยียนไปที่ห้องพักแขกโดยตรง จากนั้นจึงวางเธอลง บนเตียงใหญ่ ในขณะที่กำลังคิดจะชักมือกลับมา กลับพบว่ามือของเสี่ยวเหยียนโอบรอบคอของเขาไว้ แน่นไม่ยอมคลายออก
“ปล่อย!” หานชิงตำหนิเสียงเย็น จากนั้นก็ พยายามดึงมือของเธอลง

เสี่ยวเหยียนไม่ยอมปล่อย แต่กลับโอบรอบคอ เขาแน่นกว่าเดิม หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เขา จะตอบสนองก็เห็นว่าเสี่ยวเหยียนที่นอนอยู่บนเตียง จู่ๆ ก็ยื่นปากขึ้นมาและโน้มตัวเข้ามาใกล้ตนเอง

ใบหน้าของหานชิงเปลี่ยนไปทันที ในตอนที่เขา กำลังคิดจะหยุดเธอเอาไว้ เสี่ยวเหยียนก็ลืมตาขึ้น

ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นสบตากับเขาอย่างไร้การ ป้องกัน สายตาง่วงงุนของแฝงด้วยความโง่งมเล็ก น้อย อีกทั้งยังมีสิ่งอื่นที่พิงมาด้วย

ใบหน้าของหานชิงเยียบเย็น ดวงตาคมปลาบ จ้องมองเธอ

อาจเป็นเพราะรังสีจากตัวของเขา การกระทำ ของเสี่ยวเหยียนหยุดลงทันที จากนั้น…มันหยุดลง หลังจากที่เกือบจะแตะเข้าให้กับ หานชิง

ในช่วงเวลานั้น เธอคล้ายกับโดยไฟช็อตก็มิปาน ดังนั้นจึงยังหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม แม้กระทั่งท่าทางก็ยัง ค้างเติงไม่เคลื่อนไหว

เสี่ยวเหยียนมองไปที่ หานชิงที่อยู่ใกล้หน้าของ เธออย่างยิ่ง ทั้งคู่ใกล้กันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียว
เธอเธอกำลังฝันหรือ?

แต่ว่า…เธอจำได้ว่าในความฝัน เทพบุตรเป็น ฝ่ายจูบเธอนี่ อีกทั้งยังจูบได้หนักหน่วงมาก จนเธอ แทบจะหายใจไม่ออก

แต่เธอรู้ว่า ในความเป็นจริงหานชิงไม่มีวันทำ แบบนั้นกับเธอแน่ๆ เพราะความเป็นจริงแล้วหานชิง เป็นพวกคลั่งน้องสาว อีกทั้งต่อให้เขาจะหาผู้หญิงสัก คน เขาก็ไม่มีทางมาหาตนเองแน่

เธอทั้งโง่และซื่อบื้อ อีกทั้งยังไร้สมอง หน้าตาก็ พอปานกลางเท่านั้น แม้กระทั่งเปรียบเทียบกับผู้ หญิงหลายๆ คนยังเทียบไปได้

ดังนั้นในความฝันเธอจึงพยายามจูบกลับไป แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทันทีที่ลืมตาขึ้น เธอถึงเห็นใบหน้าเย็นชาของหานชิงอีกทั้ง.นี่เธอ กำลังทำอะไรอยู่?

ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็สังเกตเห็นริมฝีปากยื่น ของตน และมองไปยังหานชิงที่ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง เธอรู้ว่า …มีบางอย่างในใจกำลังแตกสลาย

พระเจ้า!

นี่ฉันทำอะไรเนี่ย?

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็ปล่อยมือออก ท่าทางกระตือรือร้นแปรเปลี่ยนเป็นหลังมือทันที

ตุบ!

เธอล้มลงบนเตียงนุ่ม หัวของเธอสัมผัสกับ หมอนอ่อนนุ่ม จากนั้นจึงมองไปที่หานชิงด้วยความ งุ่นงง

“หาน คุณหาน ..” เสี่ยวเหยียนลิ้นพันกัน และ เอ่ยย่างตะกุกตะกัก “ฉัน เมื่อครู่ฉันหลับลึกเกินไป ไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไป”

หานชิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยน้ำเสียง เย็นชาของเขาพูดขึ้น “พักผ่อนเถอะ”

จากนั้นเขาก็หมุนตัวออกไป และปิดประตูห้อง พักแขกลง หลังจากที่เขาจากไป เสี่ยวเหยียนก็นิ่งงันไป เกือบสิบวินาทีก่อนที่เธอจะได้สติกลับมา เธอเอื้อม

มือไปปิดแก้มแล้วร้องลั่น! “อ๊ากกกกก เสี่ยวเหยียนเธอทำอะไรลงไป?

จะบ้าตาย!

เทพบุตรสุดหล่ออุ้มเธอขึ้นมาชั้นบนได้ยังไง? อีกทั้ง อีกทั้งยัง…เธอถึงกับยื่นปากออกไปใกล้หน้า

เขา
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็รีบลุกขึ้นนั่งและ แตะที่มุมปากของเธอ

โชคดีที่ไม่มีน้ำลายไหล มู่จื่อก็จริงๆ เลย ทำไม ถึงไม่ปลุกเธอ? จนทำให้เธอต้องทำตัวน่าอับอายต่อ หน้าเทพบุตรแบบนี้

ฉันไม่รู้ว่าที่เธอยื่นปากออกไปเมื่อกี้นี้จะไปทำให้ เกิดเงามืดในใจของหานชิงขึ้นรึเปล่า? ต่อไปนี้ยาม เจอหน้ากันเขาจะกล้าสบตาเธอไหม?

ด้วยเหตุนี้ เสี่ยวเหยียนจึงเริ่มบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง เธอกอดหมอนและกลิ้งไปมา

รู้สึกอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

เธอโมโหจนจะบ้า!

เสี่ยวเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจาก

กระเป๋าและส่งข้อความถึง หานมู่จื่อ และโทษว่าเธอ ได้ทำเรื่องเลวร้ายลงไป (เธอ ทำไมถึงไม่ปลุกฉัน? เธอรู้ไหมว่าฉันเพิ่ง

หน้าแตกครั้งใหญ่ไป?]

หานมู่จื่อเพิ่งจัดการให้ เสี่ยวหมี่โต้วเข้านอน เสร็จ และกำลังจะไปอาบน้ำเพื่อผ่อนคลายประสาท โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานก็สั่นขึ้นพอดี เธอหยิบ มันขึ้นมาดู และพบว่าเป็น wechat จากเสี่ยวเหยียนจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

[จะปลุกก็ต้องเรียกแล้วตื่นสิ เธอนอนหลับอย่าง กับหมู อีกทั้งยังเอาหัวเราะคิกคักไม่หยุด ฉันเรียก เธออยู่ตั้งหลายครั้ง

[แย่แล้ว? ฉันถึงกับเอาแต่หัวเราะคิกคักตลอด เวลา? จบแล้วจบแล้ว ภาพลักษณ์ของฉันพังลงหมด แล้ว

[แต่เดิมเธอก็ไม่มีภาพลักษณ์อยู่แล้วไม่ใช่หรือ ไง? อีกทั้งเรื่องภาพลักษณ์สำหรับเธอแล้วมันคือ อะไรกัน? ในห้าปีที่ผ่านมาเธอบอกว่าเธอไม่สนใจ เรื่องพวกนี้ ยึดมั่นเรื่องของการเอาชนะจิตใจเป็น หลักไม่ใช่หรือไง?]

(ช่างจิตใจมันสิ!]

ต่อหน้าเทพบุตรสุดหล่อ จิตใจเป็นเรื่องบ้าบอ อะไรกัน?

ตอนนี้เธอแทบจะทำให้เทพบุตรเผ่นแน่บไปแล้ว จากนี้ไป…เกรงว่าแม้กระทั่งสบตาเทพบุตรของเธอ ยังทำไม่ลง

(อีกทั้ง ฉันให้โอกาสนี้กับเธอเธอควรจะขอบคุณ

ฉันสิ} (โอกาสกะผีสิ หน้าของฉันแตกลงยับเยินไปแล้ว

(ฉันรู้สึกว่าพี่ชายของเธอคงไม่กล้ามองหน้าฉัน อีกต่อไปแล้ว ทำไมฉันถึงได้ซื่อบื้อขนาดนี้เนี่ย?]

(เธอทำอะไรลงไป?]

เสี่ยวเหยียนเห็นประโยคนี้ ก็ไร้คำพูดใดๆ อีก เธอรีบวางโทรศัพท์มือถือทิ้งไว้ด้านหนึ่ง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ