บทที่993 คนๆนี้อยากลองดีใช่ไหม

ตอนที่เฉียว อตอบกลับข้อความของเธอคือสองวันหลังจากนั้น เขาบ่นระทมอยู่ในวีแชท

ที่แท้เขาไม่ได้จงใจหายไปจากวีแชท แต่เป็นเพราะโทรศัพท์ ของเขาถูกชายชราที่บ้านยึดไปเท่านั้น ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เลย เหมือนถูกเผาทั้งเป็น อยู่ก็เหมือนตาย ตายก็เหมือนอยู่

หาน จื่อฟังเขาบ่นอยู่ในวีแชท ถึงได้รู้ว่าที่แท้เขากลับไป ฉลองปีใหม่กับคุณปู่ในประเทศ หลายวันที่ผ่านมาคุณปู่พาเขา ไปแนะนำกับญาติๆทั้งหลาย ถึงจะพูดว่าเป็นญาติ น่าจะพูดว่าพา เขาไปดูตัวไปทั่วมากกว่า

เมื่อฟังถึงตรงนี้ หาน จื่อก็อดที่จะพูดแซวเขาไม่ได้

“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ถือว่าทำเพื่อเรื่องใหญ่ในชีวิตนายเลยนะ”

เฉียวจื้อ โหยหวนอยู่ในโทรศัพท์ทางวีแชทเหมือนหมาป่า “พี่ สะใภ้ เธอก็ได้แค่ตอนนี้แหละ ถ้าฉันบอกว่าเรื่องที่ได้พบเจอ เมื่อวานเป็นเรื่องที่ฉือต้องพบเจอในวันพรุ่งนี้ เธอจะพูดว่าก็ดี อีกหรือเปล่า”

น้ำเสียงของหานมู่จื่อก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร คิ้วงามเลิกสูงขึ้น “แต่พวกคุณไม่เหมือนกันนี่นา ถือที่คุณพูดถึงเขามีเจ้าของแล้ว ส่วนคุณ…….เป็นโสด

พอเฉียวจื้อได้ยินคำนี้เข้า ก็ร้องไห้ทันที
“พี่สะใภ้ ไม่ต้องพูดอทงใจอีก ช่วงนั้นฉันก็น่าสงสารพอแล้ว เธอไม่ต้องทำกับฉันแบบนี้ก็ได้

หาน จื่อถูกเขาทําให้ทำอย่างหนัก

แต่เฉียวจื้อก็กลับสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว “ไม่สิ ฉันลืมถามเรื่องสำคัญไป พวกเธอจะกลับประเทศหรือ

เมื่อไหร่”

หานมู่จื่อเหลือบมองเวลาที่เขาตอบกลับข้อความที่หนึ่ง “อืม

อีกสามวัน”

“ให้ตายสิ!

จากนั้น หาน จื่อก็ได้ยินเสียงเฉียวจื้อกระโดดอยู่ในสาย แล้ว เหมือนว่าเตะถูกของบางอย่างเข้าเลยร้องอย่างเจ็บปวด สูด หายใจอยู่นานก่อนจะพูดกับเธออย่างน่าสงสารว่า “อย่าทำแบบ นี้สิพี่สะใภ้ กว่าคือ พี่สะใภ้ กับฉันจะสนิทสนมกันได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลย พวกเธอกลับประเทศกันแบบนี้ แล้วฉันจะทำยังไง ต่อไปก็ เหลือฉันคนเดียว ฉันก็ต้องอยู่อย่างเปลี่ยวเหงาน่ะสิ”

“ไม่พูดให้มากความแล้ว บอกฉันมาว่าตอนนี้พวกเธออยู่ไหน ฉันจะไปหาพวกเธอเดี๋ยวนี้แหละ”

หานมู่จื่อ ”

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็บอกที่อยู่เขาไป
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ถือโทรศัพท์เลย เพราะถูกยึดไว้ ตอนนี้เขา คงจะกลับมาแล้วสินะ

แล้วก็เป็นไปตามคาด พอหาน จื่อส่งที่อยู่ให้เฉียวจื้อไปไม่ นาน เฉียวซื้อก็ตรงมาทันที

ตอนที่ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้น หานมอก็เหลือบไปมอง นาฬิกาแวบหนึ่ง ทำไมเฉียวซื้อถึงได้รวดเร็วขนาดนี้ เขาขับรถ แข่งมาหรืออย่างไรกัน

หาน จื่อมองดูที่ตาแมวครั้งหนึ่ง แล้วก็พบว่าเฉียวจื้อยืนอยู่ ข้างนอกจริงๆ เธอเลยเปิดประตูออก

ตอนที่เฉียวจื้อเห็นเธอ ก็ทำสีหน้าน่าสงสารออกมา จากนั้นก็ อ้าแขนพุ่งเข้ามาหาเธอ “พี่สะใภ้ ฉันคิดถึงพวกเธอจังเลย”

หานคู่จื่อยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะแสดงท่าทาง แบบนี้ออกมา แต่ก่อนที่เธอจะเบี่ยงตัวหลบเฉียวซื้อก็หยุดด้วย ตัวเองเสียก่อน ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับแขนที่ค้างอยู่กลางอากาศ ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เดินผ่านตัวหานคู่จื่อแล้วไปกอดตู้ที่อยู่

ข้างๆ

หานมู่จื่อ “

คนๆนี้ หาเรื่องใช่ไหม

เฉียว อกอด ทำหน้าน่าเวทนา ล้อเล่นหรือเปล่า เมื่อกี้ถึงได้คิดจะพุ่งเข้าไปกอดพี่สะใภ้ ถึงแม้ในใจเขา จะคิดว่าพี่สะใภ้เป็นเหมือนคนในครอบครัว แต่ในใจ ของฉือคงไม่ได้คิดแบบนั้น

เดี๋ยวเขาจะคิดว่าตัวเองล่วงเกินพี่สะใภ้ ตัวเองไม่ได้อยากจาก ไปตั้งแต่ยังเยาว์

หานมู่จื่อปิดประตูลง แต่กลับได้ยินเฉียวซื้อถามขึ้นเบาๆว่า “

ฉือไม่อยู่หรือ ?”

“อีกสามวันพวกเราก็กลับประเทศแล้ว ช่วงนี้เขาก็เลยอยู่ จัดการงานที่บริษัทตลอด

ก็คือหลังจากนี้ จัดการเรื่องพวกนี้ให้เรียบร้อย พวกเขาจะได้ กลับประเทศอย่างสบายใจ

เมื่อพูดถึงเรื่องกลับประเทศ อารมณ์ของเฉียวซื้อก็หดหูอีกครั้ง

“พวกเธอจะกลับประเทศจริงๆหรือ อยู่ที่นี่ไม่ดีหรือ พี่สะใภ้ ตอน

นี้เธอก็อยู่กับเขาแล้ว ทำไมยังจะกลับไปอีกล่ะ

หานมู่จื่อมองเฉียวจื้อทีหนึ่ง เขาน่าจะยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นใน ช่วงนี้ คงจะคิดว่าเธอกับเย่ไม่เป็นแค่ฉลองปีใหม่กันอย่างราบรื่น เท่านั้น

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เฉียวจื้อฟังอย่างไรดี เหมือนว่า ถ้าพูดคงจะยาว ดังนั้นสุดท้ายหาน จื่อเลยพูดแค่ว่า “ยังไงที่นี่ก็ ไม่ใช่พื้นที่ของพวกเรา เมื่อก่อนพวกเราก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันก็ เลยอยากกลับไปกับเขา แน่นอนว่า ที่สำคัญก็คือ ที่นั่นเป็นสถาน ที่ที่พวกเราเคยอยู่ ฉันก็หวังว่ากลับไปยังที่ๆเคยไป เพื่อดูว่ามัน จะช่วยให้ความทรงจำของเขากลับมาได้หรือเปล่า”
พอฟังถึงตรงนี้ เฉียวจื้อก็เข้าใจได้ในที่สุด

ที่แท้ก็เพื่อให้ความทรงจําของมือกลับมา ก็เลยตัดสินใจ กลับประเทศ เขาพยักหน้า “มันก็จริง แบบนี้ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะ รั้งพวกเธอไว้แล้ว ไม่อย่างนั้น ก็เหมือนห้ามไม่ให้ถือฟื้นความ ทรงจําสินะ”

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เฮ้อ”

เฉียวจื้อถอนหายใจยาวๆ รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

หานมู่จื่อก้าวเท้าออกไป แล้วเดินเข้าไปพร้อมกับเขา “ช่วงนี้ คุณเป็นยังไงบ้าง ดูตัวเป็นยังไง มีคนที่ถูกใจบ้างหรือเปล่า”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเฉียวซื้อก็ทิ้งตึงทันที

“พี่สะใภ้ เธออย่าล้อฉันเล่นเลย ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่า ช่วงนี้ฉันเหมือนถูกเผาทั้งเป็น อยู่ก็เหมือนตาย ชาวบ้านเขา ฉลองปีใหม่อย่างมีความสุข ส่วนฉัน……..มืดมิดไปหมด”

ระหว่างที่หาน จื่อเข้าห้องครัวไปในน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง เฉียว อก็สำรวจการตกแต่งโดยรอบ จากนั้นก็ชมเชยออกมา

“บ้านหลังนี้เลือกได้ไม่เลวเลย ฉือซ่อนเธอไว้ดีจริงๆ

จากนั้นก็เห็นหานคู่จื่อยื่นน้ำแก้วหนึ่งมาให้เขา ก็ทำหน้าหดหู อีกครั้ง “ไม่จริงน่าพี่สะใภ้ ฉันมาตั้งไกล ไม่ให้ดื่มน้ำหวานหรือ ไวน์สักแก้ว แต่กลับเป็นน้ำเปล่าแก้วหนึ่งแค่นี้หรือ
“เดี๋ยวรอกินข้าวเที่ยงสิ ดื่มน้ำเปล่าแค่นี้จะน้อยใจทำไม

“อะไรนะ ?”

พอเฉียวจื้อได้ยินว่าอยู่กินข้าวได้ แววตาก็เป็นประกายขึ้นมา ทันที

ช่วงที่ผ่านมา สิ่งที่เขาได้กินแต่ละอย่าง ถึงจะบอกว่าเป็นฝีมือ เชฟใหญ่ แต่เขาก็ยังคิดถึงอาหารฝีมือพี่สะใภ้ ดังนั้นพอได้ยินหา นอบอกว่า ให้อยู่กินข้าวได้ เฉียวจื้อก็ลืมเรื่องไม่สบายใจไป หมดสิ้น

“ไม่น้อยใจ ไม่น้อยใจเลยสักนิด”

“ไม่น้อยใจก็ดี ถ้าคุณกล้าบอกว่าน้อยใจ วันนี้คุณก็ไม่ต้องกิน ข้าวแล้ว”

“พี่สะใภ้ แล้วพวกเราไม่ต้องไปซื้อวัตถุดิบที่ซูปเปอร์มาร์เก็ต หรือ”

ซื้อวัตถุดิบ ?

หาน จื่อส่ายหน้า “เรื่องนี้ไม่ต้องหรอก มีคนไปซื้อแล้ว

เสี่ยวเหยียนช่วงนี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตื่นแต่เช้าไป ซื้อของที่ซูปเปอร์มาร์เก็ต จากนั้นก็ทำอาหารมื้อใหญ่ทุกวัน เพราะของที่ต้องซื้อมีเยอะมาก ดังนั้นเซียวซูก็เลยตามไปด้วย

“มีคน ? ใครหรือ” เฉียวจื้อเกาหัว ถ้าเขาจำไม่ผิด เมื่อครู่ สะใภ้บอกว่าฉือทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ ไม่มีเหตุผลที่เขาจะเป็นคนไป

“เพื่อนของฉันเอง คุณไม่เคยเจอหรอก เดี๋ยวพวกเขากลับมา จะแนะนำให้คุณรู้จัก”

มีเพื่อนใหม่ ?

เฉียว อเผยธาตุแท้ออกมาทันที ยิ้มอย่างกะล่อนว่า “มีผู้หญิง

ไหม ?”

หานมู่จื่อ “..

“ฉันบอกคุณไว้ก่อนนะ ถึงจะมีผู้หญิง คุณก็ห้ามคิดอะไรกับ เพื่อนฉันเด็ดขาด อย่าเอามือเลวๆของคุณมาโดนคนรอบตัวฉัน ไม่อย่างนั้น……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ