บทที่234 เธอมีความมั่นใจไหม
ได้ยินว่าตกออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท เส้นเฉียวก็รู้เลยว่าเป็นของของ โม่เย่เซิน พอรับของมาจากสังอานก็เก็บกล่องเล็กๆลงในกระเป๋าสูทคืน
การกระทําที่มีมารยาทขนาดนี้ทําให้สังอานยกคิ้วขึ้น ยิ้มแล้วพูด: “เธอ ไม่แปลกใจหรอว่ามันคืออะไร? ไม่อยากเปิดดูหรอ?”
พอได้ยิน เส้นเฉียวก็นิ่งไป แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองตาสังอาน เปิดดู?
“ฉันดูกล่องนี้เล็กและประณีตมาก ถึงจะเป็นของเขา ฉันดูแล้วเขาก็ คงจะซื้อให้คนอื่น อาจจะซื้อให้เธอก็ได้ เธอก็ลองเปิดดูสิ?”
“นี่ไม่ดีมั้ง?” เสิ่นเฉียวทําท่าอึดอัดใจ เพราะว่าเปิดดูของของโม่เย่เซิน โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต อีกอย่างที่สําคัญที่สุดเยโม่เซินไม่มีทางซื้อของ ขวัญให้เธอ
อาจจะ…เขาอาจจะซื้อให้คนอื่น
สังอานนนมือเอากล่องนั้นมาทันที: “เธอไม่เปิดฉันเปิดเอง ฉันแปลกใจมา กว่าโม่เซินจะซื้ออะไร”
พอพูดจบ สังอานก็เปิดกล่องออกทันที เส้นเฉียวอยากจะห้าม แต่ก็ ไม่ทัน
หลังจากที่เปิดออกแล้ว ตุ้มหูเพชรสีชมพูก็แสดงขึ้นต่อหน้า แสงของต่าง หูกลมสีชมพูส่องจนทั้งสองตะลึง สังอานพูดออกมาอย่างตกใจ: “จริงได้วย ฉัน บอกแล้วว่าซื้อให้เธอ”
จ้องตุ้มหูกลมสีชมพูนั้นไว้ เสิ่นเฉียวหยุดหายใจไปสักพัก เธอนึกว่าตัว เองดูผิด
ต่างหูคู่นี้
ครั้งที่แล้วพวกเขาไปซื้อของ คู่ที่เสี่ยวเหยียนเลือกให้เธอ ตอนนั้นเธอก็ ลองใส่ดู แต่ว่าราคาของต่างหูคู่นี้แพงมาก สุดท้ายเส้นเฉียวก็ไม่ได้ซื้อ ตอนนั้น เยโม่เซินจะซื้อให้เธอ แต่เธอปฏิเสธ
จากนั้นเธอก็เดินจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเปโม่เซินจะซื้อไว้? แต่ว่า เขาซื้อตอนไหนกัน พอซื้อแล้วทําไมไม่ให้เธอ?
คิดถึงดวงตาและคิ้วของเขา เปโม่เซินในเวลาปกติก็ไม่ยิ้มไม่พูด ตอนที่ ไม่พูดทําให้รู้สึกอึดอัด พอเวลาพูดก็ปากร้าย คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเขาจะซื้อ ตุ้มหูคู่นี้ จากนั้นก็วางไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของเธอ
“ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เหมือนจะไม่ปกติ? ทําไมหรอ?” สังอานเห็นเธอมอง จ้องตุ้มหูสีชมพูนั้นไว้นิ่งๆ ก็ถามอย่างแปลกใจ
ได้ยินเสียงของเธอ เสิ่นเฉียวถึงค่อยเลิกเหม่อลอย ส่ายหน้า: “ไม่มี อะไร”
เธอมองไปทางอื่น ในใจก็ยังคงแปลกใจ เพราะอะไรทําไมเปโม่เซินถึง ซื้อตุ้มหูคู่นี้ให้เธอ? ทั้งทั้งที่เขาไม่ได้เกลียดเธอ
“ผิวของเธอขาวมาก ตุ้มหูคู่นี้เหมาะกับเธอมาก” สังอานวางกล่องไว้บน มือเธอ ยิ้มแล้วพูด: “ฉันไม่เคยเห็นโม่เซินซื้อของให้ผู้หญิงคนไหนเลย”
“น้าคะ น้าอาจจะเข้าใจผิดแล้ว นี้อาจจะไม่ได้ซื้อให้ฉันก็ได้” กล่องนั้น ถูกวางลงบนมือของเส้นเฉียว เส้นเฉียวรู้สึกว่าเหมือนกับจับโดนของอะไรที่มัน หนักมาก รีบรับไว้อย่างดี แล้วก็ปิดกล่องอย่างระวัง ท่าทางที่ระวังมาก
สั่งอานยิ้ม เหมือนว่าเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที แต่ว่าเธอเขิล งั้นเธอที่เป็นน้า ก็ไม่พูดแล้ว
จากนั้นส่งอานก็ไปทําอาหาร ทั้งสองคนกินอาหารเรียบง่ายด้วยกัน เสิ้น เฉียวกินข้าวถ้วยนึ่งอย่างผิดปกติ สังอานเห็นความอยากอาหารเธอดี ก็พูด: “เธอควรกินเยอะกว่านี้หน่อย ผอมเกินไปแล้ว ไม่ดีกับลูกในท้องนะ”
พอพูดจบ สังอานก็ลุกขึ้นตักซุปไก่ให้เธอ: “ดูแล้วเหมือนสารอาหารไม่ ครบ อย่าให้คนอื่นว่าว่าโม่เซินไม่ดีกับเธอ ต่อไปต้องกินเยอะหน่อย ถ้ารู้สึก ว่าที่พวกเขาทําเธอไม่ชอบ ก็มาหาน้าบ่อยๆได้”
“ขอบคุณค่ะน้า แต่ว่าฉันมารบกวนน้าทุกวันไม่ได้หรอก”
“ไม่เป็นไรหรอก” สั่งอานยิ้ม: “เพราะน้าเป็นญาติคนเดียวบนโลกนี้ของโม่ เซิน”
ได้ยินเรื่องชีวิตของเยโม่เซินอีกครั้ง ในใจของเส้นเฉียวก็แปลกใจ เพราะจากปากของเย่หลิ่นหานนั้น แม่ของเย่หลิ่นหานไม่ได้อยู่ในบ้านของตระ กูลเยู่ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเองก็เพิ่งกลับมา ให้ความรู้สึกผิดๆที่เหมือนว่าเขา เป็นลูกชู้
“ข้างนอกพูดกันว่า เปโม่เซ็นเป็นลูกของตระกูลเป?” กําลังคิดอยู่ สังอานก็ถามขึ้น
เส้นเฉียวรีบดึงสติกลับมา มองสั่งอานด้วยสายตาที่แปลกประหลาด
เธอรู้ได้ยังไงว่าเธอคิดอะไรอยู่?
“จริงๆแล้วนั้นไม่ใช่ความจริง” สั่งอานวางตะเกียบลง ดึงทิชชูออกมาเช็ด ปากเบาๆ ท่าทางที่อ่อนโยนและพูดขึ้น: “ตอนนั้นพ่อของโม่เซินทิ้งแม่ของโม่ เซินไป ก็คือพี่สาวของฉันเอง”
“พี่สาวของฉันชื่อว่าสังซิง พ่อของโม่เซินจีบเธอ ทุ่มเทหลายวิธีมาก พี่ สาวของฉันเป็นคนใจอ่อน ถูกพ่อของโม่เซินตามก็ยอมคบด้วย ต่อมาทั้ง2ก็รัก กัน ก็อยู่ด้วยกัน แต่แต่งงานได้ไม่นาน พ่อของโม่เซินก็มีชู้”
พูดถึงที่นี่ สังอานก็นิ่งไปสักพัก จากนั้นก็พูดต่อเสียงเบา: “ถึงแม้ว่าพี่สาว ของฉันจะเป็นคนใจอ่อน แต่ว่าเธอก็เข้มแข็งมาก ผู้หญิงที่เข้มแข็งที่ไหนจะ ยอมให้ผู้ชายของตัวเองนอกใจ? อย่าว่าเป็นร่างกายเลย แค่ความรู้สึกก็ไม่ได้ พี่สาวเป็นคนที่ไม่ยอมคน ก็เลย…”
“ก็เลยไม่ให้โอกาสพ่อของเยโม่เซิน จากไปทันที ใช่ไหม?” เสิ่นเฉียวพูดต่อ
พอได้ยิน สังอานก็มองไปหาเธอ ในสายตามีความรู้สึกชื่นชม พยักหน้า: “ใช่”
“พี่สาวเป็นคนที่ไม่ยอมง่ายๆ อีกอย่างตอนนั้นผู้ชายคนนั้นสัญญาอย่างดี ใครจะไปรู้ว่าจะเปลี่ยนใจเร็วแบบนี้ พี่สาวก็เลยไปอย่างเด็ดขาด ไม่หันกลับมา ถึงแม้ว่าสุดท้ายเขาจะมาขอร้องให้เธอกลับไป และก็ไม่ได้ร้องไห้เพื่อผู้ชายคน นั้นอีก แต่ว่าผ่านไปไม่นาน ผู้ชายคนนั้นที่ดูเหมือนจะรักเธอมาก ก็พาชู้คนนั้น เข้าบ้าน”
“อะไรนะ?” เสิ่นเฉียวตกใจตาโต: “พาชู้เข้าบ้าน งั้น…”
“ตกใจมากใช่ไหม แต่ว่าหลายครั้ง ผู้ชายก็เปลี่ยนง่ายแบบนี้ วินาทีก่อน หน้านี้อาจจะบอกว่ารักเธอ แต่วินาทีต่อไปก็อาจจะรักผู้หญิงคนอื่น”
“แน่นอน” สังอานเปลี่ยนเรื่องคุยทันที: “โม่เซ็นไม่ใช่คนแบบนี้แน่นอน ใน เมื่อ-แม่ของเขาสอนเขามาโดยตลอด เขาเหมือนกับพี่สาวฉันมาก เพราะ ฉะนั้นเธอก็ไม่ต้องเป็นห่วง ว่าเขาจะไปรักผู้หญิงคนอื่น”
พอได้ฟัง มือของเสิ่นเฉียวก็สั่น เปโม่เซินก็เป็นคนที่เข้มแข็งเหมือนแม่ ของเขา
“กลัวแค่ว่า เขาคนที่เข้มแข็ง…จะยิ่งต่อต้านการแต่งงานแบบนี้ ไม่ใช่ หรอ?”
“ใช่สิ ต่อต้านก็เรื่องนึ่ง แต่ว่า….ควบคุมหัวใจไม่ได้ ใจมันรักไปแล้วก็อีก เรื่องนึ่ง เธอคิดว่าไงล่ะ?”
“เริ่มแรกเขาอาจจะต่อต้าน แต่ว่าทั้งหมดที่เขาทํา ในใจเธอเองก็รู้ ไม่ใช่ หรอ? ฉันเจอเธอหลายครั้ง เขาก็กําลังทําอะไรอยู่ คนเป็นน้าอย่างนั้นก็เห็น”
“เส้นเฉียว น้าเรียกเธอเฉียวเฉียวดีกว่า น้ารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ว่า โม่เซ็นเป็นคนที่อ่อนไหวกับความรู้สึก อาจจะต่อต้านมาก เพราะฉะนั้นเธอมี ความมั่นใจไหม?”