บทที่ 1213 ไปเก็บข้าวของ

แต่สําหรับเธอแล้วถือเป็นเรื่องดีหลินซินเอื้อมีความเชื่อมั่นใน ความสามารถของตัวเองมาก ขอเพียงให้ผู้ชายคนนั้นได้มี โอกาสลิ้มลองสักครั้ง เขาจะรู้ได้โดยทันทีว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ ได้มีเสน่ห์อะไรเลย

คิดมาถึงตรงนี้ หลินชิ้นเอ๋อก็พูดอีกว่า “เอาละ รู้แล้วว่าเธอ เป็นอย่างนั้นฉันก็จะไม่พูดแล้ว แต่ว่า…….

“หะ”เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างสงสัย ราวกับรู้สึกอยากรู้อยาก เห็นมากว่าต่อไปเธอจะพูดว่าอะไร

หลินชิ้นเอ๋อสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ฉันคิดว่าไม่บอกเธอจะดีกว่า ใน เมื่อ…….เรื่องนี้ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องจริง”

ประโยคเดียวก็ดึงดูดความสนใจใคร่รู้ของเสี่ยวเหยียนได้ ถ้า หากเธอไม่พูดเสี่ยวเหยียนก็อาจจะไม่อยากรู้ ตอนนี้ถูกเธอทำให้ ติดกับแล้ว เสี่ยวเหยียนอยากรู้มาก ว่าเธออยากจะพูดอะไร ทำไมถึงบอกตัวเองไม่ได้

“พี่หลิน คุณบอกมาเถอะ”

“คุณอยากฟังจริงๆเหรอ”หลินชิ้นเอ๋อมองเธออย่างไม่แน่ใจ เสี่ยวเหยียนส่งเสียงอืม พร้อมกับรีบพยักหน้า

“ก็ได้ ในเมื่อเธออยากฟังจริงๆ อย่างนั้นฉันก็ต้องทนฝืนบอกเธอ ตอนแรกฉันก็ไม่อยากบอก แต่ว่า…….คุณช่วยฉัน ออกมาพูด แทนฉัน ในช่วงเวลาที่อันตรายแบบนั้น และยังพาฉันมาที่นี่ด้วย ดังนั้นบางอย่างภายในใจฉันก็ควรจะบอกเธอ”

ประโยคนี้ทําเอาเสี่ยวเหยียนมีสีหน้ามึนงง ไม่เข้าใจเลยว่า หลินซิ่นเอ๋อแอบเก็บง่าซ่อนเร้นอะไรเอาไว้

“พี่หลิน ตกลงว่าคุณจะบอกอะไรกันแน่ อย่ามัวแต่อุบเอาไว้

เลยนะ”

หลินชิ้นเอ๋อกระแอมเบาๆ สีหน้าไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ นัก“ความจริงระหว่างชายหญิง…….วิธีการอยู่ร่วมกันไม่ควรจะ เป็นอย่างพวกคุณนี้ ผู้ชายถ้าเขาชอบคุณ ก็จะมีความคิดแบบนั้น กับคุณ แต่ว่า…..พวกคุณเดินทางท่องเที่ยวกันไม่ได้พักห้อง เดียวกันก็ถือว่าไม่เป็นไร แต่พวกคุณยัง…….

พูดมาถึงตรงนี้หลินชิ้นเอ๋อก็หยุดอีก แม้เธอจะไม่ได้พูดต่อ แต่ เสี่ยวเหยียนก็ฟังความหมายของเธอออกจากน้ำเสียงนั้น

“พี่หลิน…..”

“พี่หลินไม่ได้มีเจตนาอื่นใด ก็แค่คิดว่าคุณเป็นคนดีขนาดนี้ ไม่ควรจะถูกทำให้เสียใจผิดหวัง ดังนั้นจึงบอกความในใจ กับ คุณ ที่เขาไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับคุณ ไม่ใช่ไม่สนใจในตัวคุณหรือ ไม่ชอบคุณ แต่อาจจะเป็นเพราะเขา ให้เกียรติคุณนะ”

หลินชินเอ๋อรีบพลิกลิ้นอย่างรวดเร็ว ประโยคนั้นอาจจะแทงใจ ดาของเสี่ยวเหยียนแล้ว
หากเป็นตอนปกติ ความจริงเสี่ยวเหยียนก็แค่คิดไตร่ตรอง อย่างละเอียด ก็จะเดาได้ไม่ยากว่าจุดประสงค์ที่ผู้หญิงตรงหน้า พูดนี้คืออะไร แต่เวลานี้เธอกำลังติดอยู่ในวังวนของความรัก

นับตั้งแต่ที่เธอตื่นขึ้นมากพบว่าหานซึ่งเปิดห้องให้ตนเองอีก ห้องแล้ว แม้เสี่ยวเหยียนจะพยายามไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่ก็ยัง รู้สึกว่าหานซึ่งใช่หรือไม่ว่า…….ไม่ได้ชอบตัวเองมากอย่างที่ ตนเองคิดไว้ แม้ทั้งสองจะเคยโอบกอดกัน จูบกัน แต่ว่า…….

“เอาละ คุณอย่าคิดมากเลย เมื่อครูที่ฉันพูดฉันก็พูดเพ้อเจ้อไป คุณอย่าเก็บเอามาใส่ใจเลยนะ”

เสี่ยวเหยียนฝืนยิ้ม เอ่ยเบาๆว่า “วางใจเถอะค่ะพี่หลิน ฉัน ไม่เก็บเอามาใส่ใจหรอกค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนก่อน เถอะ”

“อืม”

หลินชิ้นเอ๋อไปนอนแล้ว เสี่ยวเหยียนหยิบเสื้อผ้าเข้าไปใน ห้องน้ำเตรียมอาบน้ำ หลังจากปิดประตูแล้ว เธอก็เอาหลังพิง ประตูยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ประโยคที่หลินชิ้นเอ๋อเพิ่งจะพูดนั้นยัง ดังก้องอยู่ในหู

หลายนาทีผ่านไป เสี่ยวเหยียนสะบัดหัวตัวเองอย่างแรง

ไม่ได้! เธอจะมาคิดฟุ้งซ่าน ในเวลานี้ได้อย่างไร ทั้งสองคนไม่ ได้มาอยู่ด้วยกันง่ายๆ เดิมหานซึ่งก็มีนิสัยเย็นชาเล็กน้อยอยู่แล้ว หลังจากที่อยู่กับเธอก็เปลี่ยนไปมากตอนแรกเขายังเคยปลด กระดุมเสื้อเชิ้ตต่อหน้าเธอ จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ตกใจจนเอามือไปยึดมือของเขาไว้ เขายังบอกว่ารอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน ค่อยดู ตอนนี้เขายังไม่ได้นอนห้องเดียวกับเธอ อย่างนั้นก็แสดง ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม

ใช่! ในเมื่อทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน เธอก็ไม่ควรจะ คิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว!!

ไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็สลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัวไปได้

จากนั้นก็รีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา ผมของเสี่ยวเหยียนยังเปียกอยู่ เธอเช็ดผมพลางเดินออกมาจากห้องน้ำ ผลก็คือฝีเท้าของเธอ ชะงักลง

เพราะภายในห้องมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน หานซึ่ง

เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะตัวนั้น ขาเรียวยาววางอยู่บนพื้น สีหน้าสุขุมเยือกเย็น หลินชิ้นเอ๋อยกแก้วไวน์แก้วหนึ่งเดินมา ข้างๆเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “คุณหาน นี่คือไวน์ที่ฉัน รินให้คุณค่ะ”

ตอนที่พูดนั้น เธอก็โน้มตัวลงวางแก้วไวน์ไว้บนโต๊ะข้างๆมือ ของหานชิง ก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนคิดผิดไปเองหรือเปล่า ตอนที่ หลินชิ้นเอ๋อโน้มตัวลงไปนั้น ดูเหมือนว่าตัวของเธอเข้ากับหาน

เห็นอยู่ว่าเอวของเธอสัมผัสหานซิงแล้ว เสี่ยวเหยียนเบิกตาโต เตรียมจะอ้าปากพูด ทางหานชิงกลับหลบหลีกการสัมผัสของ หลินชิ้นเอ๋ออย่างไร้ร่องรอย
เขาลุกขึ้นยืน มองหลินชิ้นเอ๋อด้วยแววตาสุขุมเยือกเย็น

สายตาหลินชิ้นเอ่อฉายความตกตะลึง เมื่อครู่เห็นชัดว่าเธอดึง คอเสื้อให้ต่ำลงแล้ว ตอนที่เดินไปข้างๆชายหนุ่มฝีเท้าและเสียง จงใจทำให้เบามากแล้ว เขาก็ยังไม่รู้สึกอะไร ทั้งยังหลบเลี่ยง

ไม่สนใจหรือว่าอะไร

หลินชิ้นเอ๋อยังไม่ตายใจ ด้วยเสน่ห์ รูปร่างที่สมบูรณ์แบบของ เธอ ไม่รู้ว่าดีกว่ายัยผอมแห้งเป็นไม้กระดานนั่นมากเท่าไหร่ ขอ แค่เขาเป็นผู้ชายปกติทั่วไป จะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

ตอนที่หลินซิ่นเอ๋อเตรียมที่จะลองอีกครั้งนั้นเอง หานซึ่งก็ สังเกตว่าเสี่ยวเหยียนออกมาแล้ว เขามองไปที่เธอ รีบหนีจาก หลินชิ้นเอ๋อก่อนที่เธอจะเดินมา จากนั้นเดินไปหาเสี่ยวเหยียน

“อาบเสร็จแล้วเหรอ”

เมื่อเผชิญหน้ากับเสี่ยวเหยียน แม้หานซึ่งจะยังมีสีหน้าเย็นชา แต่ว่าแววตาและน้ำเสียงเห็นชัดว่าอ่อนโยนลงไม่น้อย

เสี่ยวเหยียนไม่รู้จริงๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอยืนแข็งทื่ออยู่ที่ เดิม มองหานชิงเดินมาหาตัวเองอย่างงงๆ

“อืม”นึกถึงคำถามที่หานซึ่งเพิ่งถามขึ้นได้ เสี่ยวเหยียนก็พยัก หน้าด้วยจิตใต้สำนึก จากนั้นก็มองไปที่หลินชิ้นเอ๋อ แล้วมองมาที่ หานชิงอีกพร้อมถามว่า “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ

หานซึ่งยิ้มอ่อนๆ มือใหญ่วางบนศีรษะเธอขยี้เบาๆ ไปเก็บข้าวของ”
“ต๊ะ”เสี่ยวเหยียนมองหาน งอย่างสงสัย “เก็บข้าวของเห รอ”

เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆก็ให้เธอไปเก็บข้าวเก็บของ หาก ตอนนี้เป็น ในการ์ตูน บนหัวของเสี่ยวเหยียนต้องมีเครื่องหมาย คำถามอยู่มากมายแล้ว

“เชื่อฟังผม ได้มั้ย”หานซึ่งไม่ได้อธิบายอะไรกับเธอ ได้แต่ให้ เธอเก็บของ เสี่ยวเหยียนแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็เชื่อฟัง คำพูดของหานซิง ดังนั้นจึงรีบห่อผมที่เปียกเอาไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไปเก็บข้าวของของตนเอง

ความจริงแล้วของเธอไม่ได้เยอะแยะอะไร ดังนั้นจึงเก็บอย่าง รวดเร็ว รอจนเก็บเสร็จเดินมาตรงหน้าหานซิง หานซึ่งก็รับ กระเป๋าเดินทางในมือเธอมา

“ทำไมเหรอ”เสี่ยวเหยียนเอ่ยถามอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

จริงๆ

หลินชิ้นเอ๋อที่อยู่ข้างๆเห็นชัดว่าไม่ได้การแล้ว แม้บนใบหน้า จะยังมีรอยยิ้มแต่รู้สึกแย่ไปทั้งตัว เธอรีบเดินมาข้างหน้าจ้อง กระเป๋าเดินทางในมือหานชิง ทำไมเหรอคะ เป็นเพราะฉันอยู่ที่นี่ สร้างความเดือดร้อนวุ่นวายให้พวกคุณใช่หรือไม่ หากเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นฉันก็จะไปเอง”

พูดจบ หลินชิ้นเอ๋อหมุนตัวเตรียมจะเดินไป

หานชิงสีหน้าเยือกเย็นไม่พูดอะไร เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่ดี จึง เรียกเธอเอาไว้ “พี่หลิน คุณรอก่อนนะคะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ