บทที่788 โดยไม่สมัครใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตวนเสวก็ทำท่าทางเขินอายทันที เธอถือจาน ผลไม้และก้าวไปด้านหน้า “พี่เป็น คุณกินหน่อยสิ

เธอเข้าใกล้ตัวเขามากขึ้น กลิ่นกายของเธอก็ลอยอบอวลอยู่ ข้างๆเขา กลิ่นหอมหวานนี้ทำให้เขานึกถึงกลิ่นกายของผู้หญิงอีก คน

ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา…

วันนั้นเขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน เมื่อกลับถึงบ้าน เขาก็ถอด เสื้อกันหนาวออกและเขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของ เธอ ดูไม่เหมือนน้ำหอม แต่เป็นเหมือนกลิ่นเจลอาบน้ำมากกว่า เบาบางมีกลิ่นหอม แต่ไม่แรงจนฉุน

“พี่เซิน? ”

ควนเสเรียกเขาอีกครั้ง เยโมเงินมองเห็นใบหน้าของเธอที่ ใกล้กับเขามาก เธอแต่งหน้าหนักและสีของลิปสติกเป็นสีแดง เลือดนก เมื่อมองแล้วทำให้รู้สึกอึดอัด

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้ว เขาละสายตาอย่างสงบนิ่งและลุกขึ้นยืน “หลังจากนี้เธอไม่ต้องทําอะไรแบบนี้ให้ฉันอีก” เขากล่าวเบาๆ เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนริมฝีปากของตวนเสวก็แข็งที่อ “ทำไมล่ะ? ร่างกายของพี่เซินในเวลานี้ต้องการการบำรุงและคุณค่าทางอาหารที่ดี เสียวเสวทำเพื่อเป็นนะ

เฉียวจื้อที่อยู่ข้างๆนั้นได้ยินเสียงการปฏิเสธและความเฉยเมย ของเย่ไม่เป็น เมื่อครูสถานที่ที่ถูกปิดกั้นภายในใจนั้นถูกเปิดออก แล้ว เขามองไปที่เยโมเงินด้วยความพึงพอใจจากนั้นก็พูดแทน เขาว่า “คุณเป็นหญิงสาวคนโตที่สง่างามของตระกูลตวน เพื่อ ผู้ชายคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมจริงๆ ที่จะทำเรื่องแบบนี้ คุณ หนูตวนม เอาเป็นว่า…ฉันว่าปล่อยวางดีกว่าไหม? หลังจากนี้ก็ ให้เป็นเรื่องของคนรับใช้ทำน่าจะดีกว่าไหม?”

ควนเสวรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อยเมื่อมองไปที่เย่ ไม่เซ็นเธอจึง กล่าว “ฉันรู้ว่าเรื่องเหล่านี้นั้นเป็นหน้าที่ของคนรับใช้ แต่ฉัน อยากทำเพื่อเงิน และฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยสักนิด

เฉียว อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่ฉันรู้สึกผิดแทนคนรับใช้ ถ้าคุณ ไปบ้านคือทุกวันเพื่อทำสิ่งเหล่านี้แล้วคนรับใช้ของบ้านฉือจะ ทำอะไร? ไอยา คุณรู้ว่างานเหล่านี้เป็นงานของคนรับใช้ แต่คุณ ยังจะทำ นี่เป็นความพยายามที่ชัดเจนในการขโมยงานและ หน้าที่ของพวกเขานะ?

ดวนมู่เส :

เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอและเหลือบมองเฉียวซื้ออย่าง เกลียดชัง เฉียว อยักไหล่อย่างไม่แยแส

อย่างไรก็ตาม ตวนเสนี้ไม่ชอบตัวเขาอยู่แล้ว แล้วเขาล่ะ ไม่ใช่คนที่ชอบหมาเลียแข้งเลียขาอยู่แล้ว คิดอยากจะตอบโต้ก ตอบได้เลย
ยิ่งไปกว่านั้นสําหรับเจียวจอในตอนนี้นั้นในตำแหน่งของเขา นั้นมีพี่สะไภ้เป็นจุดยืนอยู่แล้ว

“ฉันยังมีธุระ เจียวอ ฝากคุณช่วยคุณปด้วย” เย่ ไม่เป็นได้ ฝากฝังค่พูดไว้และเดินจากไป

สีหน้าของความเสวร้อนรนและอยากจะตามไป

“พี่เป็น

เฉียวจอมองดูเขารีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุดตวนเสา “ไม่ต้อง ตามแล้ว ไม่ได้ยินเหรอว่าถือเป็นมีธุระ? ต่อให้คุณไล่ตามไปก็ ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน เมื่อเห็นว่าควนเสวดูร้อนรน แบบนี้แล้ว เฉียวซื้อนั้นรู้สึกดีเป็นอย่างมาก

ตวนมเสวกลับมามีสติ เธอจ้องมองเฉียวซื้ออย่างเกลียดชัง

“เฉียวจื้อ ฉันไปทำอะไรให้คุณอุ่นเคืองนักหนา? ทำไมถึงจอง ล้างจองผลาญกันขนาดนั้น?” น้ำเสียงของเธอไม่นุ่มนวลและนำ รักอีกต่อไปรวมถึงการแสดงออกของเธอด้วย ใบหน้าและดวงตา มองไปที่เฉียวซื้ออย่างดุเดือด

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ เฉียวซื้อก็เข้าใจในทันที ตอนนี้เย่ไม่เป็นไม่อยู่และในที่สุดเธอก็ทนเสแสร้งไม่ไหวอีก ต่อไป

แต่เธอไม่ได้คิดไว้ว่าจะมาหลุดต่อหน้าคนอื่น เขาเป็นคนใจดีแถมยังเป็นคนที่หล่อมาก

เมื่อนึกได้เช่นนี้ เดียวจื้อก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่มีนี่ คุณหนูสวน สวยงามขนาดนี้ ฉันจะไปจองล้างจองผลาญคุณได้อย่างไร?”

น่าจะเป็นเพราะคำชมจึงทำให้ควนเสวมีท่าทางที่ดีขึ้นเล็ก น้อย สายตาของเธออ่อนลงเล็กน้อย “ในเมื่อคุณไม่ได้เพ่งเล็ง เล่นงานฉัน แล้วเมื่อกี้ที่พูดหมายความว่าไง? ที่บอกว่าฉันแย่ง งานของคนรับใช้

“หรือว่าไม่จริง? คุณเป็นหญิงสาวคนโตที่สง่างามของตระกูล ตวน โดยปกติการจะมัดใจเพื่อผู้ชายคนหนึ่งมันไม่คุ้มค่าเลยที่ จะทำเช่นนี้และที่ฉันพูดนั้นคือความจริง คุณทำหน้าที่ของคนรับ ใช้แล้วคนรับใช้ก็ไม่มีอะไรทำจากนั้นก็คงจะโดนไล่ออก การตัด หน้าหน้าททรัพย์สินก็เหมือนกับการฆ่ากันอย่างเจตนาบางทีอาจ ถูกสาปแช่งด้วย”

คำพูดนี้ฟังดูรุนแรง ตวนเสวมองไปที่เฉียวซื้ออย่างสงสัย

“ฉันไม่ได้คิดจะไปตัดหน้าที่หรือทรัพย์สินใคร ฉันแค่เป็นห่วง พี่เซินก็เท่านั้น เฉียวจื้อ คุณเป็นเพื่อนรักของเขา ถ้างั้น…คุณช่วย ฉันหน่อยได้ไหม?

พูดจบสวนมู่เสวก็แสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมาอีกครั้งและ เข้าหา เฉียวจื้อ เพื่อต้องการจับมือเขา

สีหน้าของเฉียวจื้อนั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและเขาก้าวถอย หลังหนี เหมือนกับว่าเขาเห็นตวนเสเป็นโรคที่ร้ายแรง
“ไม่ไม่ไม่ ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก เพราะอย่างไรก็ตามกัน ไม่สามารถชักจูงจิตใจของฉือเงินได้

มีความหมายว่า ต่อให้ฉันช่วยคุณอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรคือเห็นก็ไม่ชอบคุณอยู่

ครานี้เมื่อตวนมู่เสาได้ยินและเข้าใจแล้ว เธอจึงยืนจ้องมอง เจียวจอด้วยสีหน้าที่น่าฟัง แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอแสดงสีหน้า ที่น่าสงสารและจ้องมองเขา “คุณไม่ยอมช่วยฉันจริงๆงั้นหรือ? ฉันจริงจังกับพี่เป็นจริงๆนะและในอนาคตเราก็จะกลายเป็นคู่รัก และแต่งงานกัน”

เทอะ

มองดูรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์นี้ หากไม่เคยได้ยินว่าเธอดูแคลนต่อ หน้าคนรับใช้และเยาะเย้ยตัวเองอย่างไร เจียวจื้อคงคิดว่านี่คือ ตัวตนจริงๆของเธอ

อาจพูดได้ว่าการแสดงของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก เหอะ

เฉียว อนั้นอยากจะเดินหนีออกไป แต่…เมื่อนึกแล้วเย่ไม่เป็น ใต้ฝากเขาดูแลตวนเสว จึงทำได้เพียงอยู่จัดการกับเธอต่อไป

ในอีกด้านหนึ่ง เย็ไม่เซ็นขับรถออกจากบ้านฉือ เขาไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังจะไปที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าสิ่งที่เฉียวซื้อพูดกับเขาเมื่อ ครู่นั้นในตอนนี้ยังคงก้องอยู่ในใจของเขา

กว่าเขาจะได้สติ รถก็จอดอยู่ด้านล่างของบ้านเธอแล้วไม่สามารถชักจูงจิตใจของยูจ่อเซ็นได้”

มีความหมายว่า ต่อให้ฉันช่วยคุณอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงอย่างไร ถือเป็นก็ไม่ชอบคุณอยู่ดี

ครานี้เมื่อความเลวได้ยินและเข้าใจแล้ว เธอจึงยืนจ้องมอง เฉียวจื้อด้วยสีหน้าที่น่าฟัง แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอแสดงสีหน้า ที่น่าสงสารและจ้องมองเขา “คุณไม่ยอมช่วยฉันจริงๆงั้นหรือ? ฉันจริงจังกับพี่เป็นจริงๆนะและในอนาคตเราก็จะกลายเป็นคู่รัก และแต่งงานกัน

เหอะ

มองดูรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์นี้ หากไม่เคยได้ยินว่าเธอดูแคลนต่อ หน้าคนรับใช้และเยาะเย้ยตัวเองอย่างไร เดียวจื้อคงคิดว่านี่คือ ตัวตนจริงๆของเธอ

อาจพูดได้ว่าการแสดงของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก เหอะ

เฉียว อนั้นอยากจะเดินหนีออกไป แต่…เมื่อนึกแล้วเย่ ไม่เซ็น ได้ฝากเขาดูแลตวนมู่เสน่ จึงทำได้เพียงอยู่จัดการกับเธอต่อไป

ในอีกด้านหนึ่ง เย่ไม่เซ็นขับรถออกจากบ้านฉือ เขาไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังจะไปที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าสิ่งที่เฉียวซื้อพูดกับเขาเมื่อ ครู่นั้น ในตอนนี้ยังคงก้องอยู่ในใจของเขา

กว่าเขาจะได้สติ รถก็จอดอยู่ด้านล่างของบ้านเธอแล้ว
เมื่อมองไปที่อาคารที่อยู่ตรงหน้าเขา เย ไม่เช่นก็อดไม่ได้ที่จะ ยื่นมือออกมาบีบขมับตัวเองและเขาเม้มริมฝีปากเน้นจนแทบเป็น เส้นตรง

เขาขับมาที่นี่ได้อย่างไร?

ในขณะที่คิดอยู่กับคำถามนี้ มือของเยไม่เช่นนั้นก็อยากเปิด ประตูรถและอยากจะออกไป เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และ เดินไปที่ประตูอพาร์ตเมนต์

ในตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวัน เขายืนอยู่หน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่เข้าไป

ประตูถูกล็อคและคนที่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่จะเข้าไม่ได้หากไม่มี

กุญแจ

เย่ไม่เป็นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตนเองอยู่ภายในใจ

เขากำลังทำอะไรอยู่?

ก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เขาขับรถมาที่นี่โดยไม่รู้ ตัวจริงๆ

ช่างเถอะ กลับเถอะ

เย่ไม่เป็นกำลังทำเป็นเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นใน ตอนที่หมุนตัวกลับและคิดจะเดินไปที่รถ เขาหันกลับมาและเจอ หาน จื่อถือถุงช้อปปิ้งอยู่ในมือ เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อ

เขา…ทําไมเขาอยู่ที่นี่ได้?
หานจื่อมองไปยังเย่ไม่เป็นที่กำลังขึ้นอยู่หน้าบ้านของตนเอง เธอคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่น่าเหลือเชื่อ

ในระยะไกล เธอคิดว่านี่เป็นแผ่นหลังของเขา แต่เธอก็คิดว่า มันเป็นไปไม่ได้ เย่ ไม่เขินจะมาหน้าบ้านเธอและจะมายืนอยู่เช่นนี้ ได้อย่างไร?

ตอนนี้เมื่อเขาหันกลับมาแล้ว นั่นคือเขาจริงๆ หานมอจึงยิ่ง ตกตะลิงมากยิ่งขึ้น

“คุณ…” ริมฝีปากสีชมพูของหาน จื่อเริ่มพูดแต่กลับพูดอะไร

ไม่ออก

แต่เย่ ไม่เช่นนั้นมีสีหน้าเรียบสงบและเขาเดินไปด้านหน้าของ เธอและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณมาก็ดีแล้ว พาฉันขึ้นไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ