บทที่ 695 เลือกรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

เขาได้ยื่นหน้าส่งอาหารมาด้านหน้าเธอ หาน จื่อไม่ได้บอกปัด ปฏิเสธออกไปอีก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแป๊บนึง เดิมที่ไม่ได้มี ความอยากกินอะไร แต่ในตอนที่กดสั่งอาหารจู่ๆกลับรู้สึกว่ามี หลายอย่างที่อยากกิน

ดังนั้นแล้วหานคู่จื่อจึงกดสั่งไปหลายอย่าง หลังจากที่เธอสั่ง จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้พบว่าดูเหมือนว่าเธอจะสั่งเยอะไป หน่อย เธอส่งโทรศัพท์ให้เช่โม่เป็นอย่างเคอะเขิน

“ตามนี้แล้วกัน”

เนื่องจากเธออยู่ในอ้อมแขนของตน ดังนั้นการกระทำทั้งหมด เมื่อสักครู่นี้ของเธอก็ได้ตกอยู่ในสายตาของเยโมเงินทั้งสิ้น เห็น เธอคืนโทรศัพท์มาให้ตน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“สั่งอย่างนี้ จะพอหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหูของหาน จื่อก็ร้อนขึ้นมาทันที กัดฟัน เอ่ยออกไป “คุณเห็นฉันเป็นหมูหรือไง เยอะขนาดนี้กินไม่หมด แล้ว”

เย่ไม่เป็นหลุดหัวเราะเบาๆออกมา นิ้วเรียวเลื่อนลงบนหน้าจอ โทรศัพท์อีกสองสามที เพื่อกดสั่งเพิ่มอีกสองสามอย่าง จากนั้นก็ ดให้อีกฝ่ายส่งอาหาร

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หานมอก็กลับเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของเย็ไม่เป็นต่อ

“คุณประชุมเสร็จแล้วหรอ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องการประชุมขึ้นมา เปโม่เป็นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอ รอเขาอยู่ตรงนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว เม้มริมฝีปากพร้อมทั้งเอ่ย ออกมาว่า “ครั้งหน้าก็มาหาผมได้เลย จะได้ไม่ต้องรอนานอย่าง

หานคู่จื่อ “คุณกำลังประชุมจะให้ไปหาคุณ? งั้นการประชุมจะ ไม่ถูกฉันรบกวน…

พูดออกมาถึงครึ่งนึง จู่ๆเย่ไม่เป็นก็ก้มหน้าลงมา ลมหายใจ ร้อนรดลงข้างๆ ใบหูของเธอ “ไม่มีเรื่องไหนที่สำคัญไปกว่าคุณ คนผู้นี้…

เหมือนกับว่าหลังจากที่ขอแต่งงานกันแล้ว ก็หยอดคำหวาน ออกมาอย่างลื่นไหลเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างนั้นแล้ว แต่หาน จื่อก็ยังคิดว่า ถ้าครั้งหน้าเขากำลังยุ่งอยู่ล่ะก็ เธอจะไม่เข้าไปรบกวนงานของ เขาแน่

เธอนั้นไม่ใช่คนประเภทที่ต้องมีคนมาอยู่เป็นเพื่อน หรือ ประเภทที่ว่าถ้าในตอนนั้นฉันต้องการคุณไม่ว่าตอนนั้นคุณจะ กำลังทำอะไรอยู่ คุณจะต้องวางทุกสิ่งทุกอย่างในมือลงทันที ไม่ ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหนก็ต้องรีบมาหาฉันให้ได้จำพวกนั้นเสีย

หน่อย
เธอไม่ได้เอาแต่ใจ และก็ไม่มีทางที่จะเอาแต่ใจได้ถึงขนาดนี้ การรักกันควรจะเป็นการเปิดใจให้กว้างเข้าอกเข้าใจซึ่งกัน และกันสิ

เธอกับเย่ไม่เป็นไม่ง่ายเลยที่จะได้ลงเอยด้วยกัน เธอต้อง รักษาทะนุถนอมมันให้ดีถึงจะถูก

อาหารที่พวกเขาสั่งมาก็ได้มาส่งอย่างรวดเร็วเพียงไม่นาน เซียวซูก็ได้หอบหิ้วข้าวของขึ้นมาบนห้องทำงาน จากนั้นเสียง เคาะประตูห้องพักของเซียวซูก็ดังขึ้น “คุณชายเย่ครับ อาหารที่ คุณกับคุณนายน้อยสั่งมาแล้วครับ ผมวางไว้บนโต๊ะนะครับ

“อืม”

เย่ไม่เป็นตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม จากนั้นก็ลุกขึ้น อุ้มร่างของหาน จื่อขึ้นมา

“อุ้มฉันทำไมกันคะ? ใกล้แค่นี้เอง ฉันเดินเองก็ได้

เย่ไม่เป็นยิ้มอย่างจนใจออกมา “เห็นคุณนอนจนเลอะเลือนไป หมดแล้ว ผมอุ้มคุณไปเองจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแล้วเดี๋ยวคุณจะ หกล้มลง มันไม่คุ้มหรอกนะครับ

หานมู่จื่อ “..….”

อยู่ดีๆเธอจะไปหกล้มได้ยังไงกัน

“อยากอุ้มฉันก็บอกมาตรงๆ ทำไมต้องทำไขสือหาข้ออ้างบ้า บออย่างนั้นออกมาด้วย” หานมู่จื่อบ่นพึมพำออกมาเบาๆ
เมื่อได้ยินคําพูดนั้น ฝีเท้าของเย่ไม่เป็นที่กำลังอุ้มเธออยู่ก็ได้ หยุดชะงัก แล้วมองมายังเธอ เมื่อสบเข้ากับสายตาอันคมกริบ ของเขา หานมอก็ได้หลบเลี่ยงออกไปอย่างเคอะเขินทันที รับ เดินไปสิคะ ไม่ใช่ว่าจะไปกินข้าวหรือไง”

“เมื่อกี้คุณพูดว่า…”

“เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น

หาน จื่อหลุบตาลง ไม่กล้าสบตากับเขาอีก หลังจากนั้นเธอ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเบาๆของเย่ไม่เซ็น เหมือนกับว่าจะ ปล่อยเธอไป จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก

เย่ ไม่เซินเป็นโรคที่รักความสะอาด ดังนั้นแล้วห้องทำงานจึงมี การเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน หลังจากที่ออกไปแล้วก็เห็นถุง ใหญ่ๆสองถุงวางอยู่บนโต๊ะเธอกวาดตามองไปรอบๆ ดูเหมือน ว่าจะไม่มีที่ตรงไหนที่จะสามารถนั่งกินได้เลย ดังนั้นแล้วเธอจึงได้ เอ่ยออกไปว่า “หรือว่าเราจะเอาของพวกนี้ไปกินในห้องพักกันดี คะ? คุณเป็นคนรักความสะอาดเสียขนาดนั้น ถ้ากินตรงนี้ คิดว่า คงไม่ดีนัก

อาจจะเป็นเพราะห้องทํางานทำความสะอาดเสียจนสะอาด สะอ้านเกินไป ถ้าไปทำเปื้อนโดนอะไรเข้าสักอย่างในห้องนี้ ก็ คงจะรู้สึกเหมือนการสร้างรอยเปรอะเปื้อนยังไงอย่างนั้น

เย่โม่เชินวางร่างเธอลง แล้วหิ้วถุงใหญ่ๆทั้งสองนั้นขึ้นมา จาก นั้นก็จูงเธอเดินไปยังห้องห้องพัก

ด้านในมีโต๊ะ เก้าอี้ ที่กำลังเหมาะอยู่พอดี
แต่ห้องทำงานนั้น แท้จริงแล้วไม่ใช่ที่ที่เหมาะกับการกินข้าว

ก่อนกินข้าวกันหาน จอก็ได้เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าเพื่อให้ตัว เองหายห่วง จนในตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำ เย็ไม่เป็นก็ได้จัด วางของทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว

หาหมอนั่งลงข้างหน้าโต๊ะ ในตอนที่กำลังจะหยิบตะเกียบนั้น กลับได้กลิ่นเลี่ยนแปลกๆ กลิ่นหนึ่งลอยเข้ามา จากนั้นเธอก็รู้สึก ว่าตรงส่วนกระเพาะอาหารของเธอนั้นคล้ายกับว่ากำลังปั่นป่วน จนพุ่งจี๊ดขึ้นมาถึงหัว

สีหน้าของหาน จื่อเปลี่ยนไป ยกมือขึ้นมาปิดปากตามความ รู้สึก ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำอีกครั้ง

ปัง!

เย่ไม่เป็นที่กำลังคิดจะตักข้าวให้เธอ ผลสุดท้ายกลับเห็นหา นมจื่อป้องปากพุ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าที่ดูทรมาน

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็รีบสาวเท้าก้าวเข้าไป

เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ทานอโก่งคอลงไปตรงอ่างล้างมือ ด้วยอาการคลื่นไส้ อ้วกอยู่นานก็ไม่มีอะไรออกมา ความรู้สึกนี้ มันทรมานแทบไม่ไหวเลยทีเดียว

ได้ยินเย่ โม่เซนตะโกนเรียกเธอจากทางด้านนอกห้องน้ำ หา นมจื่อก็จัดการตัวเองเล็กน้อย แล้วเปิดประตูออกไป

ไม่สบายมากเลยหรอ?” เห็นสีหน้าซีดลงหลายส่วนของเธอแล้ว คิ้วของเย่ ไม่เป็นก็ขมวดอย่างเป็นกังวลออกมาทันที เม้ม ปากเดินเข้าไปจับมือเธอเอาไว้ “พวกเราไปโรงพยาบาลกัน

แต่หาน จื่อกลับส่ายหน้าออกมา “ไม่ต้องไปโรงพยาบาล หรอกค่ะ เมื่อกี้ฉันแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยเอง

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง?

“เหมือนกับว่าจะได้กลิ่นอะไรเลี่ยนๆ รู้สึกปรับตัวไม่ได้” หา นมจื่อเอ่ยออกไป จากนั้นก็มองไปยังของที่กองกันอยู่บนโต๊ะ “จู่ๆฉันก็…อยากกินอะไรที่มันจืดๆขึ้นมา

เย่ ไม่เซ็น “…

เขาเงียบไปสักพักนึง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ให้เสียวมา จัดการของพวกนี้ไปเสีย จากนั้นก็พาทานจื่อออกจากบริษัทไป

หานมู่จื่อนั่งลงข้างที่นั่งคนขับ คิดอยู่สักพักนึง “ฉันอยากกิน ร้านอาหารมังสวิรัติ ได้มั้ยคะ?”

“ขอเพียงแค่คุณชอบ แน่นอนว่าไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

เย่ไม่เป็นพาเธอไปร้านอาหารมังสวิรัติด้วยตัวเอง หานคู่จื่ออีก เป็นอย่างมาก สั่งมาเยอะมาก จากนั้น ในตอนที่กินข้าวกันนั้นก็ ไม่ได้มีปฏิกิริยาที่ไม่ดีออกมาอีก

เห็นสีหน้าของเธอค่อยๆดีขึ้นมาเรื่อยๆ ในที่สุดความกังวลใน ใจของเย่ ไม่เช่นนั้นได้สลายไปสักที

จากเดิมที่อยากจะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูสักหน่อยว่าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่านั้น ในตอนนี้ดูเหมือนว่าอาหารที่ สั่งมาเมื่อกี้นี้มันไม่ถูกปากเธอเพียงเท่านั้น

ในตอนที่ทั้งสองคนกินข้าวกันอยู่นั้น เช่ไม่เป็นก็รู้สึกถึงแสงไฟ เย็นๆส่องเข้ามา สายตาอันดุดันของเขาก็ได้กวาดมองไปยัง ตำแหน่งขอบหน้าต่าง สบตาเข้ากับคนที่กำลังแอบถ่ายเข้าพอดี

คนที่กำลังแอบถ่ายอยู่นั้นนิ่งแข็งไปแป๊บนึง จากนั้นก็รีบหอบ กล้องหลบหนีไปอย่างเงียบๆ

“เป็นอะไรไปคะ? คุณไม่กินหรอคะ? ไม่ถูกปากหรือเปล่า?”

เสียงของหาน จื่อได้เรียกสติของเย่ไม่เป็นกลับมา เขาเห็นหา นมจื่อมองเขามาด้วยความกังวล “จู่ๆวันนี้ฉันมานึกอยากจะกิน อาหารมังสวิรัติ แต่ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะถูกปากคุณหรือเปล่า คุณ…”

“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้เลือกกันสักหน่อย กินอะไรก็ได้”

หาน จ่อร้องอ้อออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องการติดโปสเตอร์พวก นั้นขึ้นมาได้ ดังนั้นก็เลยอยากจะปรึกษากับเยโม่เป็นขึ้นมา

“จริงสิ โปสเตอร์พวกนั้น…เอาออกไปได้มั้ยคะ ถ้าติดไปตลอด ล่ะก็…มันรู้สึกเป็นเรื่องไปหน่อย

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เย่ ไม่เป็นอดไม่ได้ที่แสยะยิ้มน่ามองออกมา เล็กน้อย “ก็อยากให้มันดูเป็นเรื่อง ก็เพื่อจะให้ทุกคนได้รับรู้ว่า คุณแต่งให้กับผมแล้ว ทำไม? ทุกคนล้วนอิจฉาคุณกันทั้งนั้น แต่ คุณกลับไม่พอใจ?”
เธอนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่พอใจ เพียงแต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกล่ะก็ เธอคงไม่มีทางใต้เข้าทำงานอย่างปกติแน่…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ