บทที่651 หาแด๊ดดี้ให้หนู

กลาง ก

เซียวซูตั้งใจขับรถไปรับคนที่สนามบิน

ผมของเขาค่อนข้างยุ่งเหยิงเล็กน้อย ขอบตานําคล้ำ ดูทรุดโทรมเหลือเกิน

เขาอดตาหลับขับตานอนมาหลายคืน

แล้ว

นับตั้งแต่วันที่เย่ไม่เขินออกตามหา ภรรยา งานทั้งหมดราวกับจะกดทับอยู่ที่ผู้ช่วย เพียง คนเดียว

แม้ว่า เงินเดือนจะเพิ่มขึ้นหลายเท่า

แต่ไม่กี่วันมานี้เซียวซู่รู้สึกว่าตัวเองแก่ ขึ้นมาอีกหลายปี

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคิดว่าเขาคงต้อง นําลาวัยหนุ่มแล้วล่ะ

หวังว่าเย่ไม่เขินจะได้กลับมาอยู่กับ คุณนายน้อยเร็วๆ แบบนี้เขาเองก็จะได้เหนื่อย น้อยหน่อย

ในขณะที่กำลังคิด เซียวซูก็เห็นเงาที่คุ้น เคยตรงหน้าประตูสองเงา

เป็นคุณชายเย่กับคุณนายน้อยนั่นเอง เซียวซูแววตาเป็นประกาย รีบเปิดประตู

รถออกไปรับ

“คุณชายเย่ครับ”

พอเห็นหานมู่จื่ออยู่ในอ้อมอกคุณชายเย่ หานมู่จื่อที่นอนหลับอย่างแข็งขัน ทั้งสองคน ได้กลับมาพบกันอีกครั้งแล้ว

พอขึ้นรถ หานมู่จื่อก็หลับลงอีกคราใน อ้อมกอดเย่ไม่เชิน พลางยื่นบัตรประชาชนขึ้น มา ไปส่งฉันที่โรงแรมเถอะค่ะ ดึกเกินไปแล้ว ไม่อยากกลับไปรบกวนพวกเธอ”

เยโมเงินยกมือขึ้นโดยสัญชาตญาณ พอ หยิบบัตรประชาชนมาจากเธอแล้วจึงกำเอาไว้ ในมือ กัมมองเธอ มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อย “ไม่อยากรบกวนพวกเธอเหรอ งั้นผมพา คุณไปที่อื่นแล้วกัน ไปไหมล่ะ”

หานมู่จื่อนอนหลับสะลึมสะลือ พยัก หน้า อืม……..

เขียว ค่อยๆลอบมองฉากนี้ผ่านกระจก หน้า จากนั้นกะพริบตา พูดกับเย่ไม่เซินเบาๆว่า

“คุณชายครับ นี่คือ

“ไปที่หมู่บ้านของพวกเธอ”

เซียวซูทำได้เพียงพยักหน้า จากนั้นออก รถ ใจหนึ่งก็อดลอบมองไม่ได้ เห็นว่าเย่ไม่เป็น ดูแลหานมู่จื่อได้ดีมาก และหานมู่จื่อเองก็ไม่ ได้ต่อต้าน ยังคงนอนหลับในอ้อมกอดเขา อย่าง ว่าง่าย

บางที…..พวกเขาอาจจะคืนดีกันแล้ว

จริงๆก็ได้

“ขับดีๆนะ”

เสียงทุ้ม ดังลอดมา เขียว ได้สติคืน ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป

เย่โม่เขินเก็บบัตรประชาชนเข้า

กลางดึกไม่ค่อยมีรถ เซียวซู่จึงเร่ง ความเร็ว ตอนที่ถึงจุดหมายปลายทาง เซียวซู เปิดประตูให้เย่โม่เซิน จากนั้นเย่ไม่เชินจึงอุ้ม หานมู่จื่อลงรถ

เห็นได้ชัดว่าหานมูจื่ออาศัยอยู่ใน หมู่บ้านนี้

เซียวซู่กระแอมเบาๆ ถามขึ้นเสียงค่อย

ว่า”คุณชายเย่ ก่อนหน้าคุณนายน้อยบอก …..ไม่กลับหมู่บ้านไม่ใช่หรือครับ ทำไมคุณ

“แล้วไง”เย่ไม่เขินขมวดคิ้ว ฉันไม่มีบ้าน พักในหมู่บ้านนี้หรือไง”

เซียว หุบปากทันที ก็จริงนะ คุณชายเ ได้ซื้อบ้านไว้หลังหนึ่งตรงข้ามบ้านคุณนาย น้อย เลย จะไม่มีที่ได้ยังไง คืนนี้คุณชายเย คงจะพาคุณนายน้อยมาอยู่ที่นี่ล่ะมั้ง ไหนๆทั้งคู่ก็คืนดีกันแล้ว เซียวซูก็ไม่มี เหตุผลที่จะว่าอะไร ได้แต่พยักหน้า เดินขึ้น หน้าไป กดลิฟต์ให้

พอเย่โม่เชินวางหานมู่จื่อลงดีแล้ว เซียว ซูถึงได้หมุนตัวเดินออกจากหมู่บ้านไป

ก่อนที่จะเข้าไปในลิฟต์ เซียวซูอดมอง บ้านตรงข้ามไม่ได้ พอคิดว่ายัยหนูนั่นอาศัยอยู่ ในนี้ เขาก็เดินจากไป อย่างสะลึมสะลือ *

“คุณน้าเสี่ยวเหยียนครับ คุณน้าบอกว่า เมื่อวานเครื่องบินหม่ามี้ถึงห้าโมงเย็น แต่ผม รอมาคืนหนึ่งแล้ว ทำไมถึงยังไม่ได้เจอครับ

แต่เช้าตรู่ พอเสี่ยวเหยียนเปิดประตูออก มาก็เจอเสี่ยวหมี่โต้วนั่งแกว่งขาอยู่บนโซฟา มองเธอราวกับจะร้องทุกข์

เสี่ยวเหยียนชะงัก จากนั้นยื่นมือออกไป ลูบคลําใบหน้า ให้ตัวเองตื่นตัวหน่อย

“ยังไม่กลับอีกเหรอครับ แปลกจัง เมื่อ วานเพิ่งบอกผมแท้ๆว่ากลับห้าโมงเย็น เมื่อคืน ก็น่าจะถึงบ้านแล้วนี่นา คุณน้าไปดูที่ห้องยัง ครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วเม้มปาก”เมื่อคืนผมอยู่ใน ห้องหม่ามี้ หึ ! ”

“ไม่หรอกมั้งจ๊ะ หรือว่าหม่ามี้หนูไม่ได้ กลับทั้งคืน หนูรอเดี๋ยวนะจ๊ะ น้าจะลองโทรหา หม่ามีให้

พูดจบ เสี่ยวเหยียนหมุนตัวกลับขึ้นชั้น บน จากนั้นหยิบมือถือออกมาโทรหาหาน จื่อ

หานมู่จื่อหลับเป็นตาย ไม่กี่วันนี้เธอ เหนื่อยจริงๆ เย่ไม่เป็นเลยปรับมือถือเธอให้ เป็น ระบบสั่น พอตื่นก็เอาไปไว้นอกห้อง

ในตอนที่มือถือสั่น หานมู่จื่อที่ยังอยู่ใน ห้วงนิทราย่อมไม่ได้ยินแน่นอน

เสี่ยวเหยียนรออย่างกระวนกระวายใจ ไม่มีคนรับสายเสียที เธอร้อนใจจนทุบ กําแพง ทำไมไม่รับสายสักทีนะ คงไม่เกิด เรื่องหรอกมั้ง”

เธอร้อนใจเป็นไฟ เหมือนมดที่เดินบน

เตา

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนอดรนทนไม่ไหวจะ กดมือถืออีกรอบ ในที่สุดก็มีคนรับสาย

แต่เสียงที่ดังขึ้น กลับเป็นเสียงทุ้มต่ำ

ของผู้ชาย

“เกิดเรื่องอะไร”

พอเสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงนี้จึงตกตะลึง เป็นนานกว่าจะรู้สึกตัว

เสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมานี้คุ้นหูนัก……

เสี่ยวเหยียนครุ่นคิดอยู่ว่าไม่กี่วันนี้หา นมู่จื่ออยู่กับใคร และเธอก็นึกออก

“เย่ คุณชายเย่เหรอคะ”

เสียงตะกุกตะกักจากปลายสายทำให้เป็ ไม่เซนอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ จากนั้นพูดเสียง เย็นชา เธอกำลังพักผ่อน มีธุระเหรอ” เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าตามสัญชาตญาณ พอรู้สึกตัวว่ากำลังโทรศัพท์อยู่ ฝ่ายตรงข้าม น่าจะไม่เห็น จึงรีบพูดไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ อยากรู้ว่าเมื่อคืนทําไมมู่จื่อยังไม่กลับ ก็ เลย………….

“เธออยู่บ้านฉัน สบายใจได้

“ค่ะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันวางสาย นะคะ……

เสี่ยวเหยียนวางสายอย่างตะกุกตะกัก จากนั้นเอามือทาบอก

แม่เจ้า ตกใจหมด เยโม่เซ็นรับสาย มาจนป่านนี้ เสี่ยวเหยียนก็ยังกลัวเขาอยู่

พอคิดว่าถ้าต่อไปหาน จื่ออยู่กับเขาแล้ว เธอจะต้องได้เจอเย่ไม่เซ็นบ่อยๆแน่ เสี่ยว เหยี ยนรู้สึกหมดหวัง

ราชาหน้าเย็นนั่ม ฮือๆๆๆ น่ากลัวจริงๆ “คุณน้าเสี่ยวเหยียนครับ หม่ามี้ล่ะ” เสียงเสี่ยวหมี่โตัวดังมาจากด้านหลัง

เสี่ยวเหยียนหันหลังไป เห็นว่าเสี่ยวหมี่ โค้วอยู่หลังเธอ จึงถามขึ้นอย่างตกตะลึง”หนู มาได้ไงจ๊ะ เมื่อกี้หนูได้ยินที่น้าคุยโทรศัพท์ ไหมจ๊ะ”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา จากนั้นพูด ขึ้น ผมเพิ่งขึ้นมาเองครับ คุณน้าเสียวเหยียน หม่ามี้ล่ะครับ รับสายหรือเปล่าครับ

“เอ่อ………ไม่เป็นไรจ๊ะ สบายใจเถอะ นะ”เสี่ยวเหยียนเดินมาลูบหัวเธอ หม่ามี้กำลัง ยุ่งอยู่กับหาพ่อเลี้ยงให้หนูน่ะจ่ะ ไม่ต้องห่วง นะจ๊ะ รีบไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า เถอะ แล้วมากินข้าว น้าจะส่งหนูไปโรงเรียน เอง”

“ครับ”เสี่ยวหมีโตัวพยักหน้า พ่อเลี้ยง แปลว่าอะไรครับ”

เสี่ยวเหยียน…..หนูไม่รู้จักพ่อเลี้ยงหรือ จ๊ะ น้าเห็นปกติหนูรู้มากออก “หม่ามีบอกว่า……หาแดดดี้ ไม่ใช่พ่อ เลี้ยงครับ”

แตด เหรอ พอเสี่ยวเหยียนนึกหน้าค่า ตาว่าก็เหมือนกันนั่นแหละ จึงยักไหล่”พอๆกัน แหละมั้ง ยังไงก็คือแดดดี้ของหนู เอาล่ะ รีบ ไปเตรียมตัวเถอะนะจ๊ะ ตอนบ่ายน้าจะไปรับ แล้วพาหนูไปบริษัทคุณลุง พอเจอคุณลุง หนู ต้องพูดว่า คิดถึงคุณลุงจังเลยครับ เลยให้คุณ น้าเสี่ยวเหยียนมาส่ง เข้าใจไหมจ๊ะ

เสี่ยวหมี่โต้วแต่ว่า……….ไม่ได้คิดถึง คุณลุง ครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ