บทที่680 ให้เวลาฉันคิดหน่อยนะคะ

บทที่680 ให้เวลาฉันคิดหน่อยนะคะ

นี่คงจะเป็นเพราะว่ารู้ใจซึ่งกันและกันสินะ

หาน จื่อคิดในใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น บ้าง แต่ถ้าทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน ก็คงจะเป็นแบบนี้

หาน จื่อหลับตาลง สองมือคล้องคอเย่ไม่เป็นไว้ แต่กลับถูก เขาจับลงมา แล้วกุมมือกันไว้

วินาทีหลังจากนั้น หาน จื่อก็ได้สติกลับมา เธอหมดแรงอยู่ใน อ้อมกอดของเย่โม่เป็น บริเวณนิ้วนางข้างซ้ายรู้สึกถึงความเย็น

หาน อยืนตะลึงอยู่ที่เดิม เธอรู้สึกได้ว่ามีวัตถุเย็นๆถูกสวม

เข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้าย

หลังจากได้สติกลับมา เธอรีบผลักเย่ ไม่เช่นออก แล้วมองลง ไปที่นิ้วมือ

พบว่ามีแหวนเพชรเม็ดงามถูกสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย

นี่มันอะไรกัน หาน จื่อจ้องมองแหวนเพชรเม็ดงามด้วยสีหน้า ตกตะลึง ก่อนจะพึมพำถามออกมา

หลังจากที่ถูกผลักออกมา เย็ไม่เป็นกับจับมืออีกข้างของหา นมู่จื่อขึ้นมา แล้วสวมแหวนให้อย่างตั้งอกตั้งใจ
แหวนเพชรเมื่อกระทบกับแสงจันทร์จึงเปล่งประกายอย่าง

งดงาม

“คุณ… คุณ อมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทานอจ้องแหวนเพชร ในมอนิ่ง แล้วถามออกมาอย่างอดไม่ไหว

ชอบไหมครับ เย่ไม่เป็นไม่ตอบคำถามเธอ แต่กลับจับมือเธอ ขึ้นมา แล้วจุมพิตอย่างอ่อนโยน

หาน จื่อไม่ได้ตอบว่าชอบหรือไม่ เธอแค่มองสบตากับเขา แล้วถาม “คุณซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ

เย่ไม่เป็นหัวเราะเล็กน้อย “ถามเรื่องนี้ไปทำไมครับ ไม่พอใจ กับแหวนเหรอครับ

หานมู่จื่อส่ายหน้า

เธอไม่ได้ไม่พอใจ แต่เธอแค่สงสัยว่าเขาซื้อแหวนมาเตรียมไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะดูจากท่าทางของเยโม่เซ็น เหมือนไม่อยาก จะบอกเรื่องนี้กับเธอ

อีกอย่างที่เขาให้แหวนหมายความว่า…

“ทำไมคุณ… ถึงให้แหวนกับฉันคะ ฉัน…”

เย่ไม่เป็นขยับตัวเข้าใกล้ ก่อนจะจับคางของเธอไว้ แล้วพูด เสียงแหบ

“ขอคุณแต่งงานไงครับ แค่นี้ก็ไม่เข้าใจเหรอ” พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็หน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น เธอรู้ว่าการให้แหวนคือการขอแต่งงาน แต่ว่า… เขาจะ ขอเธอแต่งงานง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ไม่มีขั้นตอนอะไรเลยหรือไง เย่ไม่เป็นไม่ปล่อยโอกาสให้เธอปฏิเสธ เขาก้มหน้าลง แล้วก ระซิบข้างหูเธอ

“คุณจะยอมแต่งงานกับผมไหมครับ หานมู่จื่อยืนตะลึงอยู่ที่เดิม

ทั้งที่ตอนบ่าย ทั้งสองคนยังทะเลาะกันอยู่เลย ทั้งที่หลายวัน ก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนยังทำสงครามเย็นกันอยู่เลย

แต่ตอนกลางคืนเขากลับมาขอเธอแต่งงานเนี่ยนะ คนคนนี้ จะทําอะไร หาน จื่อเอาใจเขาไม่ออกเลย

เธอกระพริบตาปริบๆ ริมฝีปากสีชมพูขยับเล็กน้อย ยังไม่ทัน ได้พูดอะไรออกมา เย่ไม่เป็นก็พูดออกมาซะก่อน “ไม่พูดอะไร ผม จะถือว่าคุณตอบตกลงนะครับ”

“อะไรนะคะ”หาน จื่อเบิกตาโตอย่างตกใจ “ฉันบอกเมื่อไหร่ คะว่าฉันตกลงแล้ว

“หึ” เย่โม่เซินหัวเราะ “แล้วคุณจะไม่ตกลงเหรอครับ หานผู่จื่อ “ฉัน…”

เธอไม่ได้จะไม่ตอบตกลงสักหน่อย เธอถลึงตาใส่คนตรงหน้า อย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะพูดอย่างไม่พอใจ “นี่คือการขอแต่งงาน ของคุณเหรอคะ ทำไมฉันรู้สึกไม่เหมือนขอแต่งงานเลย แต่เหมือนการบังคับให้แต่งงานด้วยมากกว่า

แววตาของเย่ไม่เป็นเหมือนนายพรานกำลังล่าเหยื่อ และดู เหมือนจะพึงพอใจและอารมณ์ดีมาก เขาจับคางของหานจื่อขึ้น เพื่อให้สายตาของเธอสบตากับสายตาของเขา

บังคับให้แต่งงานแล้วยังไงล่ะครับ ผมบังคับคุณไม่ได้หรือไง ถึงวันนี้คุณจะไม่ตกลง ในวันงานแต่งงาน ผมก็จะจับคุณไปที่งาน อยู่ดี”

พอต้องเผชิญหน้ากับความเอาแต่ใจของเย่ ไม่เป็น หาหมอก็ หดตัวลงด้วยท่าที่อ่อนแอ ก่อนจะทําสีหน้าเอียงอาย แล้วบ่น พิมพ์ออกมา “ใครเขาขอแต่งงานอย่างคุณกัน ไม่พูดอะไรเลย แล้วยังเอาแหวนมาใส่นิ้วคนอื่นเขาแบบนี้”

พอได้ยินแบบนี้ เย่ โม่เป็นก็ชะงักไปเล็กน้อย

“นี่เป็นการขอแต่งงานครั้งแรกของผมนี่นา” หานคู่จื่อชะงักไป เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างกำลังขยับไป

มาในหัวใจของเธอ

“ผมขอแต่งงานครั้งแรกไม่มีประสบการณ์

หานคู่จื่อกัดฟัน แล้วถลึงตาใส่เขา “ถ้าคุณมีประสบการณ์ คุณ ตายแน่

“ก็นั่นแหละครับ เย่ไม่เป็นขยับเข้าใกล้ แล้วมุดหน้าเข้าไปที่ลําคอระหงของเธอ “ไม่ว่าคุณจะตกลงหนีไม่ตกลงงานแต่งงาน จะจัดขึ้นในเดือนหน้า คุณอย่าลืมสิครับว่าตอนที่เราอยู่ต่าง ประเทศ คุณตกลงเรื่องนี้แล้ว

พูดถึงเรื่องตอนที่อยู่ต่างประเทศ หานมอก็นึกถึงเรื่องที่ตัว เองถูกหลอกให้ไปที่สนามบิน และยังมีเรื่องคนของตระกูลตวน

ในตอนนั้นเย่ไม่เป็นพูดกับกับคนของตระกูลตวน ว่าเธอกับ เยโมเงินจะจัดงานแต่งงานกันเดือนหน้า

ตอนนั้นหานมู่จื่อคิดว่าเยโม่เป็นแค่พูดเล่น คิดไม่ถึงว่า… เขา จะทําจริง

หาน จื่อตกใจเล็กน้อย

“ฉัน ฉันนึกว่าคุณล้อเล่น เพราะว่า….”

เพราะตอนนั้นเธอคิดว่า ที่เย่ โม่เห็นพูดแบบนั้นเพราะไม่อยาก ให้เธอเสียหน้า ก็เลยเล่นละครไปกับเธอด้วย

แต่ตอนนี้เขากลับบอกว่างานแต่งงานจะจัดขึ้นเดือนหน้า ข่าว ที่ได้รู้กะทันหันแบบนี้ ทำให้หานคู่จื่อทำอะไรไม่ถูก เธอยังไม่ได้ เตรียมความพร้อมอะไรเลย กลับถูกเขาสวมแหวนให้ซะแล้ว แล้วยัง… จะจัดงานแต่งงานอีก

พอคิดถึงตรงนี้ หานมอก็มองไปทางเย่ ไม่เป็นอย่างกังวลใจ “ตอนนี้ก็ห่างจากเดือนหน้าไม่มากแล้ว ที่คุณบอกว่าจัดงาน แต่งงานนี้มันต้นเดือนหรือว่าปลายเดือนคะ
พอได้ยินแบบนั้น เย่ไม่เป็นก็ยักคิ้ว “คุณรีบร้อนมากเหรอ ครับ”

พอได้ยินแบบนี้ หานอกหน้าแดง กัดฟันกรอด “ใครรีบ ร้อนกัน จนแค่กลัวเวลาจะไม่พอต่างหากล่ะ แล้วอีกอย่าง… ฉัน เองก็ยังไม่พร้อมด้วย

“เราเคยแต่งงานกันไปแล้ว แต่จัดการขึ้นมาเพื่อทดแทน เท่านั้นเอง ต้องเตรียมตัวอะไรอีก หม

หานอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันกะทันหันเกินไป เธอกระแอ มเบาๆ ให้เวลาฉันคิดก่อนก็แล้วกันค่ะ

พอพูดเสร็จ เธอก็ไม่รอคำตอบจากเย่ ไม่เซิน รีบผลักเขาออก ไป แล้ววิ่งกลับเข้าไปในห้องทันที

หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว หานซื่อก็ไปค้นหาชุดนอนออกมา เปลี่ยน เพราะชุดก่อนหน้านี้ถูกผมที่เปียกของเฮโมเซ็นทำให้ขึ้น ไปหมดแล้ว ใส่แล้วรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่

ตอนที่หลบอยู่ในห้องอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หาน จื่อรู้สึก มือสั่นไปหมด กลัดกระดุมอยู่นานมาก แต่ก็กลัดไม่เข้าสักที เธอ พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะกลัดกระดุมอย่างจริงจัง

แต่มือของเธอสั่นมาก จึงกลัดกระดุมไม่ได้เลย

เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าตัวเองในกระจก ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาเหม่อลอย เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเขินอายเป็นอย่างมาก เฮ้อ หาหมอ ทําไมเธอถึงได้ไม่ได้เรื่องถึงขนาดนี้เนี่ย
เธอด่าทอตัวเองในใจ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะกลักน้ำ ใส่หน้าตัวเอง แล้วตบหน้าตัวเองเบาๆ

สักพัก สีหน้าที่แดงของเธอก็ค่อยๆดีขึ้น น้ำเย็นทําให้เธอ สงบสติอารมณ์ตัวเองได้ไม่น้อย ทานอลูบใบหน้าตัวเองแล้ว มองกระจก

อะไรล่ะ ก็แค่ถูกขอแต่งงานเท่านั้นเอง เธอต้องสงบสติอารมณ์

เรื่องแค่นี้ เธอเคยเจอมาแล้วนี่นา ถึงจะต้องจัดงานแต่งงาน เธอก็ไม่มีอะไรต้องหวาดกลัว เพราะว่า… งานแต่งงานก็แค่จัดให้ มันผ่านๆไป สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือการใช้ชีวิตด้วยกันหลังจากนั้น ต่างหากล่ะ

หลังจากปลอบใจตัวเองได้แล้ว หานมอก็ก้มหน้าลงไปกลัด กระดุมเสื้อจนเสร็จ แล้วเปิดประตูห้องน้ำเดินออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ