บทที่ 529 ห้ามตรวจสอบเรื่องฉันอีก

ความเงียบเข้ามาเยือนภายในรถ ลมหายใจของใครบางคนก็เปลี่ยน เป็นหอบกระชั้นชิดขึ้นมา

เยโม่เซินรั้งมือของเธอไว้แล้วกัดฟันกรอด: “แล้วยังไง? ตราบใดรูป ที่โชว์หรานั่นคือคุณ คุณก็เป็นภรรยาของผม”

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับมา

“คุณคิดผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันตามกฎหมาย ในความ เป็นจริงยิ่งไม่ใช่ไปอีก แล้วยิ่งกว่านั้นตอนนั้นคุณให้ข้อตกลงฉันหนึ่ง ฉบับ คุณลืมไปแล้วเชียวหรือ? ”

เมื่อหยิบยกข้อตกลงฉบับนั้นขึ้นมา สีหน้าของเยโม่เซินก็ยิ่งไม่น่าดู

เข้าไปอีก

เขาเป็นคนให้ข้อตกลงเอง แต่ตอนนี้กลับถูกเธอใช้มาเป็นเหตุผล ปฏิเสธเขา นี่เขาขุดหลุมฝังศพตัวเองหรอ?

“เย่โม่เซิน คุณมีสิทธิอะไรไปใช้อำนาจบงการคนอื่นกัน? ถ้าคุณ บอกว่าต้องการฉันก็ต้องให้ ถ้าคุณบอกว่าไม่ต้องการฉันก็ต้องรีบ ไสหัวออกไปทันที หรือว่าที่คุณทำร้ายฉันเมื่อห้าปีก่อนมันยังไม่พออีก หรอ? อยากให้มันเกิดซ้ำรอยอีกครั้ง? ใครกันที่ให้ความมั่นใจทำให้ คุณคิดว่าฉันยังจะกลับมาอยู่ข้างคุณอีก? ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ห้า ปีนี้ฉันคิดจนเข้าใจมามากพอแล้ว ฉันหานมู่จื่อต้องการที่จะเริ่มต้นชีวิต ใหม่ นั่นคือการหนีไปให้ไกลจากคุณ”

คำพูดที่แสนไร้เยื่อใยและมั่นคงนั้นทำให้สีหน้าของเยโม่เซินเปลี่ยน จากคล้ำเขียวเป็นขาวซีดทันที

“เฉียวเฉียว..เขาเรียกชื่อเดิมของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณฟัง

ผมอธิบายก่อน เรื่องในตอนนั้น”

และเหมือนไปกระตุ้นหานมู่จื่อเข้า ทันใดนั้นเธอก็ตวาดขึ้นมา: “อย่า เรียกชื่อนี้อีก เสิ่นเฉียวได้ตายไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน คนที่อยู่ตรงหน้า คุณตรงนี้คือหานมู่จื่อ สกุลของฉันคือหาน ไม่ใช่สกุลเสิ่น แล้วฉาก ละครในตอนนั้นก็ถือซะว่าเป็นละครตลกแล้วกัน ต่อไปก็ขอให้คุณ อย่าได้เข้ามาในชีวิตของฉันอีก”

เมื่อสิ้นคาพูด หานมู่จื่อต้องการเปิดประตูรถออกไปแต่พบว่ามันยัง คงล็อกอยู่ เธอพูดอย่างเคืองๆ ว่า: “คุณปลดล็อกให้ฉันเดี๋ยวนี้”

เขาไม่ขยับเขยื้อน

หานมู่จื่อจะลงมือด้วยตัวเอง แต่ก็ถูกเยโม่เซินจับมือเธอไว้อีกครั้ง “ผมขอโทษ”

หานมู่จื่อซะงักไปชั่วขณะ “ที่ผมทำร้ายคุณเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้น…”คุณรู้ไหม?” หายมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมา “ฉันไม่คิดอยากจะรู้เหตุผลว่า ทำไมตอนนั้นคุณถึงทำกับฉันแบบนั้นเลยสักนิด หลายปีผ่านมาฉันก็ ไม่เคยถามและไม่เคยตรวจสอบด้วย นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่คิดอยาก จะรู้จากใจจริง เพราะผลสุดท้ายฉันก็รับรู้เพียงเรื่องที่คุณทำ ดังนั้น ฉันไม่เคยคิดจะไปใส่ใจเลยสักนิด ไม่ว่าจะถูกคุณบังคับก็ตาม ต่อให้ ลำบากใจมากแค่ไหนฉันก็จะไม่ให้อภัยคุณทั้งนั้น

แต่ไหนมาเธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าความเจ็บปวดจะสามารถทำให้คน คนหนึ่งทำเรื่องไร้เหตุผลออกมาได้

ดังนั้นหลักการของเธอคือการมองที่ผลลัพธ์เท่านั้น ไม่มองที่

กระบวนการ

ความเจ็บปวดทรมานเกิดขึ้นมาในสายตาของเยโม่เซิน ผู้หญิงคนนี้ ดื้อรั้นและยากที่จะรับมือกว่าที่เขาคิดไว้ แต่เขากลับชอบนิสัยนี้ของ เธอ ดื้อรั้นและไม่ยอมคน

และยังยึดแต่เหตุผลของตัวเองเท่านั้น

“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ? ” เย่โมเซินแคนหัวเราะออกมา มันเป็นเสียงที่ เย้ยหยันกับตัวเอง : “คุณไม่คิดจะให้อภัยผม แต่ผมไม่คิดที่จะทิ้งคุณ ไป ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ”

คำพูดเหล่านี้พูดส่งไปถึงก้นบึ้งหัวใจของหานมู่จื่ออย่างไม่ต้องสงสัย เธอกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ให้ห่างจากฉัน ไกลๆ แค่มองฉันก็พอ อย่าส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉัน แล้วก็..”

เธอคิดแล้วก็เพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค: “ห้ามคุณทำร้ายคนใน ครอบครัวของฉัน! ” ตอนแรกเยโม่เซ็นคิดว่าเธอพูดถึงหานชิง แต่พอคิดอีกแง่หนึ่ง ถ้า

เธอจะพูดถึงหานชิงก็คงจะพูดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นอกจากหานชิง

แล้วอย่างนั้นเธอกำลังพูดถึงใครอีก? ทันใดนั้นโมเซิลนึกถึงเสียงของหนุ่มน้อยที่เขาได้ยินทางโทรศัพท์ ที่โรงพยาบาลในวันนั้นขึ้นมาได้

อีกฝ่ายเรียกเธอว่าหม่ามีด้วยเสียงออดอ้อน หน้าตาของหานมู่จื่อใน ตอนนั้นก็อ่อนลง

เด็กคนนั้นคือดวงใจของเธอ

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่เธอแต่งงานเข้ามาขณะที่อุ้มท้องลูกของสามีคน ก่อนและจากนั้นก็ปกป้องเก็บเรื่องเด็กคนนั้นไว้อย่างเต็มที่ เยโม่เซินไม่ สบายใจอย่างมาก แต่ไม่สบายใจแล้วอย่างไรกันล่ะ?

เขารักผู้หญิงคนนี้มากแม้ว่าจะเป็นลูกของคนอื่น แล้วอย่างไร? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เยโม่เซินก็พูดขึ้นมาด้วยความยากลำบาก: “ผมจะ ไม่ทำร้ายคนในครอบครัวของคุณ เด็กคนนั้น”

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงเด็ก สีหน้าของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปทันที : นี่คุณ กำลังตรวจสอบเรื่องฉันหรือเปล่า? ” เยโมเซินขมวดคิ้วเบาๆ : “นี่ผมเป็นคนแบบไหนในสายตาของคุณ? ”

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมรับ ในใจของหานมู่จื่อก็โล่งอกนิดหน่อย เมื่อ พูดถึงเสี่ยวหมีโต้วใจเธอก็ไม่สงบเลยแล้วช่วงนี้เธอยังบังเอิญเจอเย่หลี่ นหานอีก ถึงเขาจะมาจากเยโม่เซิน แถมเขายังมองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วอีก ไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องนี้กับเขาได้ไหม

พอคิดตามนิสัยของเยโม่เซิน ถ้าให้เขาเห็นหน้าตาของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาอาจจะไม่หยุดนิ่งรอดู สถานการณ์จนถึงตอนนี้หรอก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้นทันทีว่า: “งั้นคุณต้องรับปากฉัน ว่าตลอดชีวิตนี้ของคุณจะไม่ตรวจสอบเรื่องของฉันอีก”

เยโม่เซ็นขมวดคิ้ว: “ทำไม? หรือว่าคุณกำลังปิดบังอะไรผม? ”

หานมู่จื่อแสยะยิ้ม: “ตอนนั้นคุณสอบสวนไปกี่ครั้งแล้ว? หรือว่ามัน ยังไม่พออีกหรอ? ”

เยโมเซินเดาว่าเธอแค่รู้สึกว่าการสอบสวนเธอนั้นทำให้เธอต้องเจ็บ

ปวด เขาจึงพยักหน้า : “ได้ ผมรับปากคุณ”

เมื่อได้ยินเขารับปากแล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกหินตะกอนที่ทับถมอยู่ในใจ ของเธอนั้นหายไปกว่าครึ่งหนึ่ง: “ที่คุณพูดมา ฉันจำมันได้ทั้งหมด

“ผมจะไม่ตรวจสอบคุณ” แล้วเยโม่เซินก็เสริมอีกว่า: ไม่ว่าตอนนี้ คุณจะเป็นอะไร มีลูกกับใคร ผมก็รับได้ทั้งหมด”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอไหววูบ ริมฝีปากของ

เธอสั่นเล็กน้อย

ไม่ว่าเป็นลูกใคร เขาก็รับได้?

“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร?”

“รู้” เยโม่เซินพยักหน้า ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่ เยือกเย็นและเงียบเหงาของเธอ: “ผมมีสติเต็มร้อย ไม่ต้องสงสัย”

ใครทำให้เขาขาดเธอไม่ได้กัน?

เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าตัวเองจะล้มหกคะเมนใส่ผู้หญิงคนนี้เต็มๆ แล้วจากนั้นก็ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย

“ฉันดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องการคุณหรอก เด็กคนนี้เป็น

ลูกของฉัน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ”

ทันใดนั้นก็รู้สึกทะแม่งๆ ตอนที่เธอพูดถึงลูกและประโยค หลังที่ตามมาก็แปลกมาก ทำไมเธอต้องย้ำกับเขาว่าเด็กคนนี้เป็นของเธอเอง?

เยโม่เซินก็ค่อยๆ เกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ บางทีเขาควรจะให้คน ไปสืบเรื่องนี้ว่าที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น?

แต่พอคิดอีกทีตัวเขาก็เพิ่งจะรับปากเธอว่าจะไม่สอบสวนเธอแล้ว ให้ตายเถอะ เธอจำกัดความคิดและการกระทำทั้งหมดของเขาจริงๆ

“คุณสามารถเป็นลูกค้าของฉันได้ แต่พวกเราจะไม่กลับไปสู่ความ สัมพันธ์เหมือนครั้งก่อน ส่วนเรื่องของวันนี้ถ้าต่อไปยังมีอีก เราก็จะได้ พบกับในชั้นศาล เยโม่เซิน หวังว่าคุณจะจำคำพูดของคุณได้นะ แล้ว ห้ามมาตรวจสอบเรื่องของฉันอีก”

เมื่อจบคำพูด เธอก็เอื้อมมือออกไปปลดล็อก โดยครั้งนี้เยโม่เซินไม่ ได้ขัดขวางเธอ

หลังจากที่หานมู่จื่อปลดล็อคได้แล้วก็เปิดประตูลงจากรถไป เยโม่เซ็นนั่งอยู่ในรถโดยยังคิดถึงคำพูดเหล่านั้นของหานมู่จื่อที่เพิ่ง พูดไป

เขาเอาแต่ขมวดคิ้วอยู่ครู่ใหญ่ๆ จากนั้นก็หยิบมือถือออกมาต่อสาย หาเซียวซู ในใจเขาอยากรู้อยากเห็นถ้าไม่ตรวจสอบ แต่ถ้าตรวจสอบก็จะผิด

สัญญากับเธอ?

เยโมเซิน คุณเพิ่งจะรับปากเธอนะ แค่ชั่วพริบตาก็ลืมแล้วหรือ? ถ้าทำเช่นนี้ก็ยิ่งแต่จะทำให้เธอเกลียดคุณเข้าไปอีก

ในที่สุดมือของเย่โม่เซินก็ตกลงมาอย่างอ่อนแรง

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ