บทที่922 ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี

แกรก—

“วางผมลงไปนะ แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี รีบวางผมลงไปเดี๋ยวนี้ ผมจะ ไปหาหม่ามี้!”

เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ดังชัด ขึ้นมาจากทางด้านหน้าประตูทางเข้า

ทุกคนมีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

ปัง!

ต่อจากนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงคนปิดประตูลง

หานมอนิ่งอึ้งไปประมาณสอง จากนั้นก็ลุกขึ้นได้ไปทางด้าน นอกประตูอย่างรวดเร็ว ส่งอานกับเสี่ยวเหยียนเองก็ลุกขึ้นตาม มา ฉือจินกับหยูโปสบตากัน นัยน์ตาต่างก็เต็มไปด้วยความ สงสัยออกมา

ผ่านไปสักพักนึง หยูไปก็เอ่ยปากถามออกมา หรือว่า… คุณ ชายเงินจะกลับมาแล้ว?

ยูฉือจีนจึงรีบกุมไม้เท้าพยุงร่างให้ลุกขึ้นทันที

หานคู่จื่อยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็เห็นเข้ากับเย่ไม่เป็นที่อุ้ม เสี่ยวหมี่โต้วเข้ามา บนร่างของเขายังพกพาความหนาวเย็นจาก ข้างนอกกลับมาอีกด้วย ใบหน้าหล่อโดนความหนาวเย็นจนซีดเซียวออกมา แต่ร่างของเขากลับยังคงยืนตระหง่านดังเดิม ริม ฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความ หนาวเย็นเลยแม้แต่น้อย

ที่สําคัญที่สุดก็คือ ตาข้างซ้ายของเขาเหมือนจะออกมาเล็ก

น้อย เสี่ยวหมี่โต้วถูกเขาใช้แขนข้างนึงอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน

เหมือนกับลูกไก่ตัวน้อยๆตัวหนึ่ง

“ปล่อยผมนะ แด๊ดดี้นิสัยไม่ดีคนนี้นี่

เสี่ยวหมี่โต้วอยากลงไปเดินเองตั้งแต่ที่อยู่ข้างนอกแล้ว แต่ไม่ ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน แต่ไม่เป็นก็ไม่คลายมือที่กำลังโอบอุ้ม เขาออกไปเลย

ทั้งๆที่เพียงแค่มือข้างเดียวเท่านั้น แต่เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่อาจ

ทำให้เขาสะทกสะท้านได้เลย

สุดท้าย เขาก็เหนื่อยจนหอบแฮ่กๆออกมา

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกท้อใจขึ้นมาอย่างมาก เขาคิดอยู่ว่าแด๊ดดี้ แรงเยอะเกินไปแล้ว สามารถที่จะมารังแกเขาผู้เป็นเด็กน้อยที่ยัง ไม่โต จึงไม่ได้มีพละกำลังคนนึงได้

“พวกคุณทำไม…” หาน อลังเลใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปาก พูดออกไปยังไง

ในเวลานี้เย่ไม่เป็นควรจะยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมจู่ๆ ถึงได้อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาได้
เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันช่างเยอะเสียจริง

เย่ไม่เป็นที่เงียบมาหลายวันจู่ๆก็ได้ระเบิดออกมา ถามออกมา ว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของใคร เธอยังไม่ทันได้คิดหาคำ แก้ตัวเอาไว้ ส่วนเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ไกลถึงต่างประเทศจู่ๆก็ ปรากฏตัวขึ้นมาที่บ้านของเธอ จากนั้นก็ยังสั่งให้เยโม่เซ็นย่อตัว นั่งลงให้เขาต่อยสักหมัด ต่อยแด๊ดดี้ของเขาจนต้องเข้าโรง พยาบาลไป หลังจากที่พวกเธอกลับบ้านมา จู่ๆฉือจีนก็ได้ ปรากฏตัวขึ้นมาอีก แล้วมาตอนนี้เย่ไม่เป็นก็ยังพาเสี่ยวหมี่โต้วก ลับมาอีก

ไม่นะ หลายเรื่องประดังกันเข้ามามากเกินไปแล้ว เธอคิดว่า แนวป้องกันทางด้านจิตใจของเธอใกล้จะรับไม่ไหวอีกแล้ว หานคู่จื่อโคลงหัวตัวเองไปมา ยกมือขึ้นมากดนวดหัวตัวเอง เอาแต่คิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาในวันนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง หาน จื่อรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

จู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งคว้าข้อมือบางของเธอเอาไว้ หาน จื่อชะงักไป เล็กน้อย เงยหน้าขึ้นก็เห็นเข้ากับเย่ไม่เป็นที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ ตรงหน้าเธอ เอื้อมมือข้างที่ไม่ได้อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วข้างนั้นมากุมข้อ มือเธอเอาไว้ พร้อมดึงมือเธอลงไป

จากนั้นมือใหญ่ของเขาก็ได้เข้ามาแทนที่มือของเธอ นวดลงไป บนจุดที่หานมู่จื่อกดลงไปเมื่อครู่นี้

“ไม่สบาย?”
เย่ ไม่เซินเอ่ยพูดด้วยเสียงแหบเบาออกมา

เสียงแหบเบาและความเย็นที่ปลายนิ้วของเย่ไม่เห็นดึงเอาหา นมจื่อกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง เธอมองคนตรงหน้าไป อย่างนิ่งอึ้งค้างไป ในที่สุดก็รู้ตัวขึ้นมาได้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในเย็นวันนี้ ล้วนแล้วแต่จะเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น

“หม่าม หม่ามี้เป็นอะไรไปครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วที่เดิมที่ยังคง ทำการขัดขืนเย่ไม่เป็นอยู่นั้น ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเย่ โม่เซินเอ่ย ถามหานคู่จื่ออย่างนั้นออกมา มือเท้าเล็กๆของเขาก็หยุดลงทันที จ้องมองหานมู่จื่อพร้อมเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นกังวล

สองพ่อลูกดูเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้ หาน จื่อก็รู้สึกว่าตัว เองได้พบเจอกับความดีใจในสิ่งที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อนขึ้นมา ทันที จมูกแสบร้อนเหมือนจะร้องไห้ออกมา จากนั้นเธอก็ส่าย หน้าออกไป “ไม่เป็นไร

“ทำไมถึงได้กลับมาแล้ว? ไม่ใช่ว่ากำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล หรือไง?”

เสียงสั่งอานดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เสี่ยวเหยียนเดินตาม เธอเข้ามาพร้อมกัน เห็นเซียวซูที่อยู่ถัดออกไปทางด้านหลังของ เย่โม่เป็นไม่ไกล ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ร้องดีใจออกมา จึง รีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันที จากนั้นก็เข้าไปหลบด้านหลังของเขา

เซียวซู “?”

เสี่ยวเหยียน “ดีจัง เดิมทีก็มีแค่ฉันที่เป็นคนนอกอยู่คนเดียว ตอนนี้นายมาแล้ว ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรมสักที”
เซียวซู่ “

เมื่อกี้นี้เห็นเธอมองเขามาเล็กน้อยแล้ววิ่งเข้ามาหาเขาทันที ภายในใจของเซียวซูก็เกิดความแปลกใจขึ้นมา ตอนนี้เมื่อได้ยิน เธอพูดอย่างนั้นออกมา ความคิดทั้งหลายก็ได้หมดไปทันที

ไม่ควรคิดเพ้อฝันไปไกลกับผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ เซียวซูลอบ เอ่ยกับตัวเองออกมา

การแสดงออกมาอย่างเป็นห่วงเป็นใยของสั่งอานประดับขึ้น มาบนใบหน้าเสียจนชัดเจนเป็นอย่างมาก ในตอนที่มองเธอ เย่ ไม่เป็นก็สงสัยในสถานะของเธอเล็กน้อย เนื่องจากตอนที่เขาเห็น เธอ ในหัวของเขาตอนนั้นก็เหมือนกับมีเศษเสี้ยวความทรงจำ แวบขึ้นมา งั้นเธอ…

สั่งอานพบว่าเขาเอาแต่มองเธออยู่อย่างนั้น ก็ได้นึกถึงคำพูด ของคุณหมอที่โรงพยาบาลเหล่านั้นขึ้นมา ก็เอ่ยถามออกไปทันที “เธอฟื้นความทรงจำกลับมาแล้ว?”

ได้ยินคำพูดนั้น สายตาของทุกคนรวมกันอยู่ที่ร่างของเย่ไม่ เซิน

ใช่แล้ว คุณหมอเคยบอกไว้ว่าจะฟื้นความทรงจำกลับมาได้ หรือไม่ต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะรู้ได้ พวกเธอไม่ได้อยู่ที่ โรงพยาบาล จึงไม่รู้อยู่แล้วว่าหลังจากที่เยโม่เป็นฟื้นขึ้นมามี อาการยังไงบ้าง จะฟื้นความทรงจำกลับมาแล้วหรือยัง

เสี่ยวหมี่โต้วได้ปรากฏตัวออกมาแล้ว เรื่องที่ปิดบังเอาไว้ก่อน หน้านี้ได้ถูกเปิดเผยออกมาจนหมดสิ้น ตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบัง

แต่เย่ไม่เซินกลับขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากออกมา

“แด๊ดดี้นิสัยไม่ดีไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เขาจำอะไรขึ้นมาได้เลย

พูดจบ บนใบหน้าของเสี่ยวหมี่ก็มีหน้าของความเผยออกมา อดไม่หน้าของเขาบิดเบี้ยวไปหมด

ทุกคนในแห่งนั้น ”

เยโม่เช่นนั้นถึงแม้จะขมวดออกมา แต่เหมือนการกระทำเหล่านั้นนัยน์ตาดำสนิทประกายของความใจออกมา

ยูฉือจินและหยูโปเดินมาหลังสุด ในตอนได้ยินเสียงเ โม่เซิน ฉือจินนึกสิ่งส่งอานพูดพูดนั้นของสั่งอานแทงภายในใจของเขาไปอย่างแท้จริง

เรายังมีเรื่องคาดฝันมากมาย ไม่แน่อาจจะมีวันใดวัน หนึ่งที่สองขาจะเหยียบออกจากโลกใบได้

เมื่อถึงตอนนั้นแล้วเขาฝันมันเกิดขึ้นทั้งหมดมันความหมาย

ยู่ฉือจีนขนาดกำลังคิดเลยว่า ถ้าหากเย่ไม่เซินนึกเรื่องทุกอย่างขึ้นมาได้ งั้นก็ปล่อยให้เขาไปทำตามที่เขาต้องการไปเถอะ ขอเพียงแค่ให้เขายอมรับตนผู้เป็นตาก็พอ

แน่นอนว่าความคิดเหล่านี้เป็นสิ่งที่ฉือจีนเพิ่งคิดมาได้เมื่อครู นี้ ไม่มีใครรับรู้

หลังจากที่เดินใกล้เข้าไปแล้วนั้น เพียงไม่นานฉือจีนก็เห็นว่า ในอ้อมแขนของเย่ ไม่เซินยังอุ้มเด็กน้อยคนนึงอยู่ ดูจากรูปทรง แล้วท่าทางน่าจะอายุประมาณราวๆ สี่ห้าขวบ ฉือจินนิ่งอึ้งไปเล็ก น้อย มองหยูโปที่อยู่ข้างๆไปในทันที

หยูโปก็เห็นเข้ากับเด็กคนนั้นพอดี

เพียงแต่ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วกำลังบีบหน้าเยโม่เป็นอยู่พอดี ดัง นั้นแล้วพวกเขาจึงมองเห็นแค่เพียงท้ายทอยของเสี่ยวหมี่โต้ว เพียงเท่านั้น ไม่เห็นหน้าเต็มๆของเขาเลย

แต่ในหัวของฉือจีนก็ได้ประมวลผลไปอย่างรวดเร็ว

เขามองออกไปยังท้ายทอยเล็กๆนั้น และใบหน้านั้นของเย่ไม่ เป็นที่ถูกทิ้งดึงจนแทบจะไม่เป็นรูปเป็นร่างแต่กลับไม่มีอาการ โกรธเกรี้ยวออกมา กลับกันภายในแววตาคู่นั้นกลับมีเพียง ความจนใจออกมา

หรือว่า…

ฉือ…นี่จะเป็นลูกของโม่เป็น?

ไม่ นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? ตอนนั้นเขาก็ได้ให้คนไปสืบมา แล้วนี่ ก็เลยรู้ว่าถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะคบกันมานาน แต่เหมือนกับว่าจะไม่ราบรื่นนัก คบๆเล็กๆกันอยู่ตลอด อีกทั้งยังไม่มีลูก ด้วยกัน

ดังนั้นแล้วเขาก็เลยแยกพวกเขาทั้งสองออกจากกันไปอย่าง

ใจร้าย แต่ตอนนี้ อยู่ดีๆก็มีเด็กคนนี้ที่โผล่มาจากที่ไหนไม่รู้ ใครกัน?

เสี่ยวหมี่โต้วที่กำลังบีบหน้าเขาอยู่นั้น ทันใดนั้นเองก็รู้สึกได้ ถึงการจ้องมองมาจากทางด้านหลังของตน เขาหยุดการกระทำ ในมือลง แล้วค่อยๆหันกลับไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ