บทที่ 1533 นี่คือหัวใจของฉัน

ในห้องวีไอพีเล็ก

เจียงเสี่ยวไปนั่งเงียบๆ เธอสั่งหม้อไฟ หม้อไฟเดือดพล่านไป ด้วยฟองปุดๆ ตู้เซียวหยู่ยังไม่มา ดังนั้นเธอจึงใส่ผักกาดขาวและ มันฝรั่งไม่กี่ชิ้นลงไป

เธอยังสั่งเบียร์เพิ่มอีกสองสามขวดด้วย

ผักกาดขาวและมันฝรั่งเกือบจะสุกแล้ว เธอคืบมันขึ้นมาใส่ไว้ ในจานของตัวเอง จากนั้นก็ใส่เนื้อวัวลงไปในหม้อ แล้วบีบซอส จนเมื่อเนื้อวัวคลุกเคล้าเข้ากันกับซอสดีแล้วก็เอามาวางลงบนผัก กาดขาว ประกบกันเป็นหนึ่งคำกลมกล่อม

นี่เป็นวิธีการกินที่เธอชอบ

จากนั้นก็กินมันฝรั่งชิ้นเล็กๆ แล้วเปิดขวดเบียร์ด้วย

ทั้งหมดเป็นรสชาติที่คุ้นเคย ที่เธออยู่ต่างประเทศในช่วงหก เดือนที่ผ่านมาไม่เคยทานหม้อไฟเลย เจียงเสี่ยวไปเริ่มแสบจมูก อยากร้องไห้ แล้วหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดที่หางตาตัวเอง

ก๊อกๆ…

มีคนมาเคาะประตู เจียงเสี่ยวไปเงยหน้าขึ้น น่าจะเป็นแม่ของ เธอมาล่ะมั้ง

คิดถึงเรื่องนี้แล้วเธอก็วางตะเกียบลงแล้วลุกไปเปิดประตู
ตู้เชียวหยู่มาพบลูกสาวด้วยการแต่งตัวพิถีพิถันเป็นพิเศษ เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสวยและมีการแต่งหน้า

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะชอบแต่งตัวแบบนี้ แต่ตั้งแต่เสี่ยวไป๋ไป ต่างประเทศ อารมณ์ความรู้สึกของตู้เชียวหยูก็ไม่เหมือนเมื่อ ก่อน นานมากแล้วที่ไม่ได้แต่งตัวแต่งหน้าดีๆ ให้ตัวเอง แม้แต่ การบำรุงก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ดังนั้นช่วงนี้ผิวของเธอจึง แย่ลง

ทันทีที่คิดว่าจะได้เจอลูกสาว ก่อนแต่งหน้าเธอมาส์กหน้าก่อน ด้วย เพื่อให้ตัวเองดูไม่แก่มากนัก

เมื่อสองแม่ลูกพบกัน ต่างคนก็ต่างเงียบ เป็นเวลานานกว่าที่ เจียงเสี่ยวไปจะขยับริมฝีปากอย่างฝืดเคือง

“คุณแม่”

ตู้เซียวหยู่ก้าวเดินเข้าไปในห้องวีไอพีอย่างระมัดระวัง

ปัง!

หลังจากประตูห้องวีไอพีปิดลง ตู้เชียวหยู่ถึงได้เห็นว่าเธอ กําลังทานหม้อไฟ

“ฉันไม่รู้ว่าแม่มาเมื่อไร ก็เลยทานไปก่อนบางส่วน และดื่มไป นิดหนึ่งด้วยค่ะ”

เมื่อพูดจบเจียงเสี่ยวไปก็สะอึกหลังดื่มเบียร์ จากนั้นสองแม่ลูก ก็ต่างคนต่างชะงัก ครูต่อมาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกันขึ้นมา
หลังจากหัวเราะกัน ดวงตาของทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ จากนั้นก็ไม่สามารถกักเก็บได้อีก

หลังจากที่ไม่สามารถกักเก็บได้ เครื่องสําอางบนใบหน้าทั้ง สองก็ลบเลือน แต่เพราะความเป็นแม่ลูก ดังนั้นที่สุดแล้วก็ไม่ต้อง เติมแต่ง นั่งลงทานหม้อไฟกันเลย

ตู้เชียวหมู่เหลือบมองและพูดขึ้นทันที “หม้อไฟนี่ถือว่าเผ็ดมาก ทานหม้อไฟที่เผ็ดร้อนแบบนี้ แกอยู่ต่างประเทศไม่ได้ทานเผ็ดมา นานแล้วทานได้เหรอ

“ใครบอกว่าฉันทานไม่ได้คะ ฉันพิจารณาว่าคุณมากกว่าที่ ทานเผ็ดไม่ได้ใช่ไหมคะ”

“นี่ แกพิจารณาฉันเหรอ” ตู้เชียวหยู่เปิดโหมดเยาะเย้ยเจียง เสี่ยวไป๋ “แกพอดีกว่าไหม แกกินเผ็ดจากการบ่มเพาะอยู่ในท้อง ของฉัน แล้วแกยังจะสามารถเผ็ดเกินฉันได้เหรอ”

“คุณแม่ คุณนี่ล้าหลังจริงๆ นะคะ ไม่เคยได้ยินเหรอว่าคลื่น ด้านหลังของแม่น้ำแยงซีผลักคลื่นด้านหน้า คุณกับฉันไม่ สามารถเปรียบเทียบความเผ็ดกันได้หรอกค่ะ”

“ให้บริกรมาเพิ่มแล้วแข่งกันไหมล่ะ”

“ได้ค่ะ แข่งก็แข่ง

จากนั้นสองแม่ลูกก็ตะโกนเรียกบริกรมาเติมพริก ทั้งหม้อ เดือดลุกไหม้แดงร้อน น้ำมันร้อนเผาอาหารที่ถูกใส่ลงไปจนเป็น สีเดียวกัน เมื่อคืบขึ้นมาควันก็พวยพุ่งขึ้นสู่อากาศ แข่งกันคุณบ้างฉันบ้าง

สองแม่ลูกทานกันอย่างเอาเป็นเอาตายจนเหงื่อตกและท้อง ร้อนดั่งไฟแล้ว ทั้งสองถึงได้หยุด

ตู้เชียวหยู่เหลือบมองเจียงเสี่ยวไปและด่าเธอ “ยัยคนนี้นี่ คิด ว่าแกไปต่างประเทศครึ่งปี น่าจะไม่คุ้นกับพริกแล้ว ไม่คิดว่าจะยัง ทานได้มากขนาดนี้ จะให้ฉันตายเหรอ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงเสียวไปก็กะพริบดวงตาสวยปริบๆ “ผู้ อาวุโสควรยอมให้รุ่นหลัง คุณแม่ ฉันเป็นลูกสาวของคุณ คุณยัง จะแข่งกับฉันต่ออีกเหรอคะ”

“ไม่แข่งแล้วๆ” ตู้เชียวหยู โบกมือ แล้วยกเบียร์เทเข้าปากอีก หนึ่ง “ถ้าแข่งต่อไปท้องแม่ต้องระเบิดแน่

อันที่จริงเจียงเสี่ยวไปก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่ที่ทั้งสองมาแข่งกัน

ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้

ท้องเผาไหม้รุนแรง แต่จะให้ดื่มอีกก็ไม่ได้แล้ว เสี่ยวไปได้แต่ หยุดนิ่งและนอนลงบนโต๊ะ “คุณแม่คะ”

เสียงเรียกยานคางและนุ่มนวลอ้อนน่ารัก ราวกับย้อนไปเมื่อ สิบปีก่อน

เมื่อตอนที่เสี่ยวไปยังเด็ก วันทั้งวันอยู่ติดแต่กับตู้เชียวหยู่ เมื่อ ใดก็ตามที่มีอะไรขอร้องเธอจะนอนลงบนโต๊ะ และมองเธออย่าง น่าสงสารพร้อมกับเรียกเสียงยานคางและอ้อนน่ารัก

เสี่ยวไปที่ตอนนี้กลายเป็นแม่คนไปแล้ว ในสายตาของตู้เชียวหยดูเหมือนว่าจู่ๆ เธอก็กลายเป็นสาวน้อยขี้อ้อนน่ารักคนนั้น

“คุณแม่คะ ฉันคิดถึงเขาจัง

เจียงเสียไปดื่มแอลกอฮอล์ไปจนหน้าค่อนข้างแดง แววตามอง ไปยังตู้เชียวหยู่ด้วยตาลอยๆ เล็กน้อย ตู้เซียวหยู่รู้ว่าเธอเมาแล้ว จะเริ่มพูดไร้สาระ

“คิดถึงเขาจังเลยค่ะ” เจียงเสี่ยวไปบนปาก ตาแดง “แต่ว่า เขาจะมาหาฉันเพื่ออะไรล่ะ เขายังจำแสงจันทร์ขาวในใจได้ใช่ ไหม ฉันก็รู้ ฉันก็รู้ว่าฉันไม่ควรกลับมา ฉันไปเป็นครึ่งปีแม้แต่สัก ข้อความเขาก็ไม่เคยส่งมาให้ฉัน พอฉันกลับมายังจะพูดอะไรได้ อีก ฉันว่าเขาสุดแสนจะอยากให้ฉันรีบจากไปไกลๆ

พูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ เจียงเสี่ยวไปก็ใช้มือตบ โต๊ะ “หลังจากฉัน จากไป เขาก็สามารถหาแสงจันทร์ขาวที่เขาวางไว้บนยอดสุด ของหัวใจได้แล้ว!!

ยิ่งพูดยิ่งโกรธ มือของเจียงเสียไปกวาดไปด้านข้าง บังเอิญไป ปัดจานทั้งหมดตกจากโต๊ะจนเกิดเสียงดังแตกร้าว

“อ๊ะ!” เจียงเสี่ยวไปสะดุ้งตกใจ ยกมือขึ้นมากุมหัวใจตนเอง กอดตัวเองนอนขดขึ้นบนเก้าอี้และพูดว่า “เด็กน้อยตกใจมาก เลย เซียวซูไอ้ผู้ชายบ้าทำไมยังไม่มาปกป้องฉันอีก ฮือออ เขา ต้องไปหาแสงจันทร์ขาวของเขาแล้วแน่ๆ ทุกครั้งที่มีเรื่อง เขาก็ จะมุ่งหน้าไปหาเธอ!”

“ทั้งๆ ที่! ฉันต่างหากที่เป็นแฟนเขา! แต่ฉันได้แต่มองดู มองดู เขาวิ่งไปหาคนอื่น เพื่ออะไรกัน”
ดวงตามีบางอย่างร่วงหล่นลงมา กระทบลงบนหลังมือ เจียง เสี่ยวไปที่ดื่มจนเมาเอื้อมมือไปหยิบมันเหมือนเด็กเล็กๆ หลังจาก ประคองมันไว้ในอุ้งมือก็จ้องมันอย่างอยากรู้อยากเห็นอยู่สักพัก

“นี่คืออะไรเหรอคะ” เธอประคองน้ำตาไว้บนฝ่ามือพลางมอง ไปยังเขียวหยู่ที่นั่งอยู่ตรงข้าม

เดิมทีตู้เชียวหยู่ยังรู้สึกว่าในกระเพาะราวกับมีไฟแผดเผา รุนแรง แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวไป หัวใจก็เหมือน ก้อนหินขนาดใหญ่ อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

เธอมองไปที่น้ำตาของเจียงเสี่ยวไป ก่อนจะหายใจเข้าลึก สงบ สติอารมณ์ของตัวเองแล้วบอกเธอ

“เด็กโง่ นั่นคือน้ำตาของแกไงลูก

“ไม่!” คิดไม่ถึงว่าเจียงเสี่ยวไปจะส่ายศีรษะอย่างรุนแรงเพื่อ โต้แย้งเธอ ท่าทางจริงจังมาก “นี่ไม่ใช่น้ำตา!

เธอก้มหน้าลง การแสดงออกเหมือนเยาะเย้ยตัวเอง ดวงตา เต็มไปด้วยความขมขืน “นี่คือหัวใจของฉันค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจของตู้เชียวหยูก็สั่นเทิ้ม เหมือนถูกแทง ด้วยเข็มนับพันเล่ม “เสี่ยวไป..…….

“ฉันให้หัวใจของฉันกับเขา ทำไมเขาถึงไม่รักฉัน” เจียงเสี่ยว ไปพึมพำเสียงต่ำ ในขณะที่ขยับเคลื่อนไหวอย่างมึนเบลอ แต่ เจียงเสี่ยวไปที่เป็นแบบนี้สำหรับตู้เชียวหยู่แล้ว มีเพียงความเจ็บ ปวดใจ เจ็บปวด ใจแสนสาหัส
เธอหันหลังไปเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดิน เข้าไปหาเจียงเสี่ยวไป๋ “ไป แม่จะพาแกไปหาเขียว เพื่อจะได้คุย กัน ถามเขาว่าทำไมถึงทำกับแกแบบนี้!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ