บทที่ 1432 ดูแลคุณอย่างดี

ดูหน้าครั้งสุดท้าย?

บทที่หานชิงน้อยถูกน้าพยาบาลจูงมือเข้าไป เมื่อได้ยินคำพูด เช่นนี้ สองขาน้อยๆของเขาแทบจะล้มลงไปคุกเข่าทันที โชคดีที่ น้าพยาบาลดึงไว้ได้ทัน

แต่ในหัวของหานชิงน้อย ในตอนนี้ หลงเหลือเพียงแค่คำพูดที่ หมอคุยกับแม่

ขอเชิญญาติเข้าไปดูหน้าคนไข้เป็นครั้งสุดท้ายครับ

ดูหน้าครั้งสุดท้าย? ดูหน้าครั้งสุดท้าย….

น้าพยาบาลก็ได้ยินคำพูดประโยคนี้เช่นกัน เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้ จึงหันไปมองเด็กน้อยที่อยู่ด้านข้าง ทิ้งตัวลงไป “เด็กน้อย หนู…

หล่อนอยากพูดว่าหนูไม่ต้องเสียใจไป แต่เขาเสียพ่อไปนะ หล่อนจะพูดแบบนี้ออกไปได้ยังไง? จะไม่เสียใจได้ยังไงล่ะ?

วินาทีนั้น น้าพยาบาลไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร อันที่จริง เหตุการณ์เช่นนี้หล่อนเห็นมาหลายต่อหลายครั้งในโรงพยาบาล ทุกครั้งคิดว่าตัวเองชนชาแล้ว แต่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับ เหตุการณ์ที่ต้องจากลาเช่นนี้ ยังรู้สึกปวดใจอยู่ทุกครั้ง

คนที่จากไปไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว แต่คนที่ยังอยู่ต้องแบกรับความ เจ็บปวดเสียใจไว้
หานซึ่งน้อยยืนอยู่ตรงที่เดิม ผ่านไปสักพักจึงเดินเข้าไปหาแม่ ของตัวเอง

คุณนายหานตกใจมาก หรือพูดได้ว่าไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องนี้คือ เรื่องจริง จึงเหม่อลอยไม่ได้สติไปสักพักใหญ่ จากนั้นก็มีเสียงดัง ขึ้น

คุณนายหานจึงตั้งสติขึ้นมาได้ หล่อนยังคงก้มหน้าลงเช่นเดิม เมื่อเห็นลูกชายของตัวเองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาของ หล่อนก็มีน้ำตาอันรุ่มร้อนไหลลงมาทันที

“ชิง…ชิงเอ๋อ”

เมื่อพูดขึ้น หล่อนก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองสะอึกสะอื้น มาก ควบคุมน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็น แม่คนแล้ว จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องหันหลังไปปาดน้ำตา ของตัวเองออก และหันกลับมาหาหานซิงอีกครั้ง คุณนายหานฝัน ยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนี้กลับดูแย่กว่าการร้องไห้มาก

เมื่อเห็นแม่เป็นเช่นนี้ หานซิงน้อยรู้สึกปวดใจมากเหลือเกิน

“ทำไมลูกถึงกลับมาแล้วล่ะ?” คุณนายหานนั่งลงไป ยิ้มและ ลูบใบหน้าของหานซิง: “พ่อรอลูกอยู่ด้านใน เดี๋ยวแม่พาลูก เข้าไปด้วยกัน พวกเราเข้าไปพูดกับพ่อดีไหม?”

หานซิงเม้มปากไว้ไม่พูดอะไร

“ชิงเอ๋อเป็นเด็กดีนะ ตอนนี้พ่อต้องอยากฟังชิงเอ๋อพูดแน่นอนเดี๋ยวเอ๋อต้องห้ามร้องไห้นะ

สุดท้าย

ครั้งสุดท้าย สำหรับหานแล้ว ทั้งชีวิตเขามีทางเรื่องได้ลง และ เรื่อง

สามารถ

ไม่สามารถเห็นไฟและเทียนได้

โดยเฉพาะเกิดของตัวเอง เขาอยากจดจำอีกแล้วว่าไหนคือวันเกิดของตัวเอง วันนั้นตัวเอง

ตลอดระยะเวลาคอยปรากฏอยู่ในความฝันเสมอ เมื่อตื่นขึ้นเหงื่อท่วมทั่วตัว เหตุการณ์ในอดีตคอยปรากฏขึ้นมาในความฝัน อยู่ตลอด ถึงแม้ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา กัดแสงสว่างจนมองไม่เห็นอะไร

“เหยียนเหยียนในความสับสนนั้น หานพูดเสี่ยวขึ้นมาเบาเปลวไฟอยู่ตรงหน้าค่อยแปรเปลี่ยนเป็นเหยียน จากนั้นค่อยเปลี่ยนเป็นพ่อของตัวเอง ที่ถูกคานบ้าน หล่นทับ ใส่ตัวล้มไปกองบนพื้น เพียงเพื่อเข้ามาช่วยตัว เอง

ไม่ ไม่ได้ เขาสามารถให้สติของหานซิงค่อยกลับคืนมา ตอนนั้นเขาช่วยพ่อไว้ได้ต้องเสียใจทั้งชีวิต ตอนเขาแล้ว

ถ้าเหยียนครั้งคงชดเชยอะไรกลับมาไม่ได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาให้หล่อนเป็นอะไรเด็ดขาดหานสลัดความคิดตอ

เสี่ยวเหยียนแอบอยู่ในมุมห้องหนึ่งของแรม น้ำใน ห้องน้ำยังคงเปิดแต่แรงอัดมาก ประกอบเกินไป ทำให้ไม่สามารถดับไฟได้

หล่อนสำลักควันจนน้ำตาไหล จนรู้สึกหายใจลำบาก สุดท้าย จึงทำได้เพียงแอบอยู่ในห้องน้ำ

สิ่งดีมากคือ หล่อนไม่ได้รับบาดเจ็บ จึงได้เพียง อธิษฐานภายในใจว่าจะคน

คนหล่อนคิดถึงเป็นแรกคือหานชิง แต่ถ้าหานชิงเข้ามา ไฟไหม้เยอะขนาดเขาต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าทันที และคิดให้

ความทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ตัวเองแบกรับคนก็พอแล้ว เสี่ยวเหยียนเหยียนค่อยลงไป ตอนแรกหล่อนยังคิดจะช่วยตัวเอง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานสักพัก หล่อนค่อยๆรู้สึกอ่อน แรงลง

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกเหมือนมี ใครบางคนเรียกชื่อหล่อนอยู่

“เหยียนเหยียน!

“คุณอยู่ที่ไหน? ถ้าได้ยินตอบผมด้วย!!

ตอนแรก เสี่ยวเหยียนคิดว่าเป็นภาพหลอน ไม่เช่นนั้นตอนนี้ หล่อนจะได้ยินเสียงหานชิงได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงจับหน้าของตัวเองและหัวเราะ เยาะขึ้น คงเป็นเพราะหล่อนคิดถึงหานซึ่งมากเกินไป จึงทำให้ เกิดเสียงหลอนขึ้นมาในห

“เหยียนเหยียน!”

เสียงดังมากขึ้นและใกล้ขึ้นกว่าเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนตกใจมาก จึงเงยหน้าขึ้นหันไปมองทางต้นเสียง เงาของร่างสูงใหญ่กำลังฝ่า เปลวไฟเข้ามา จากนั้นวิ่งมาทางหล่อน

แปะ—

จนกระทั่งเขาเหยียบโดนน้ำ จนหยดน้ำกระเด็นโดนหน้าของ เสี่ยวเหยียน หล่อนยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม

ปะเป็นไปได้ยังไง? ทำไมหานชิงถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ บทที่หานชิงหาเสี่ยวเหยียนเจอ เห็นหล่อนนั่งยองอยู่ตรงนั้นเขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น รีบวิ่งเข้าไปถึงหล่อนขึ้นมา จากนั้นตรวจ ดูว่าร่างกายหล่อนมีบาดแผลหรือไม่

แต่สายตาของเสี่ยวเหยียนกลับจ้องมองหานซึ่งไม่ขยับ ริม

ฝีปากขยับขึ้นด้วยความอ่อนแรง “คะ..คุณมาที่นี่ได้ยังไง? เมื่อได้ยินเสียงของหล่อน หานซิงจึงมั่นใจแล้วว่าตัวเองหา หล่อนเจอแล้ว จึงรีบกอดหล่อนไว้ในอ้อมอก

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงไปกอดไว้ในอ้อมอก ได้กลิ่น ตัวที่คุ้นเคยจากเขา แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าชายเสื้อ และกางเกงของเขาถูกไฟไหม้ หล่อนอยากจะยื่นมือออกไปจับ แต่หานซิงกลับสังเกตเห็นก่อนจึงดึงหล่อนไว้ และจับมือหล่อนไว้ แน่น

“ผมจะพาคุณออกไป

“ทำไมคุณต้องเข้ามาด้วย?” เสี่ยวเหยียนถามด้วยความร้อน

ใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานซึ่งจึงนิ่งชะงักไปทันที จากนั้นก็หันไป มองหล่อน

ท่ามกลางเพลิงไฟ สายตาของเสี่ยวเหยียนเต็มไปด้วยความ ทุกข์ใจและโมโห “คุณพูด ว่าทำไมต้องเข้ามาด้วย? ไฟไหม้ เยอะขนาดนี้ คุณไม่กลัวตายหรือไง?”

บรรยากาศในตอนนั้นเต็มไปด้วยเสียงของสิ่งของที่โดนเผา ไหม้ ทันใดนั้นหานซิงก็เดินเข้าไปถึงหล่อนมาตรงหน้า ก้มหน้าจ้องหล่อน “คุณตกอยู่ในอันตราย ทำไมผมจะไม่มาล่ะ? หลังจาก วันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นสามีของคุณแล้วนะ”

เสี่ยวเหยียนแทบจะหยุดหายใจ

“ดังนั้นที่คุณถามว่าทำไมผมต้องเข้ามาที่นี่? ถ้าไม่มาจะให้ผม มองคุณตกอยู่ในอันตรายหรือไง?

เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น “คุณไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือไง? ไฟไหม้หนักมากขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าคุณเข้ามาแล้วจะ เกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้น ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้?”

“หึ” หานซิงยิ้มเยาะ ดึงหล่อนมากอดในอ้อมอก “ไม่มีเรื่อง อะไรหรอก ผมมาแล้วก็สามารถปกป้องดูแลคุณได้อย่างดีไงล่ะ รอผมพาออกไปด้านนอกได้อย่างสบายใจได้เลย”

เมื่อพูดจบ หานซิงจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นพูดขึ้น

“รอผมอยู่ตรงนี้ครู่เดียวนะ”

จากนั้นไม่รอให้เสี่ยวเหยียนได้ตอบอะไร มือของเขาก็ปล่อย หล่อนออกและวิ่งออกไป สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปอย่าง มาก “คุณจะไปไหน? หานซิง!”

จากนั้นไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ ใจของเสี่ยวเหยียนค่อยๆ หม่นหมอง ไฟไหม้เยอะขนาดนี้แล้วเขาจะออกไปไหนอีก?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ