บทที่ 284 ไม่อยากให้พวกเขาพบกัน

ในห้องผู้ป่วยหานเส่โยวกำลังเอนหลังกับหมอน ท่าทางอ่อนแรง นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความหวาดผวา

อันที่จริงเมื่อตื่นขึ้นมาเห็นหานชิง หานเส่โยวก็ ตกใจอย่างยิ่งและเกือบจะหมดสติลงไปอีกครั้ง

เธอไม่คาดคิดว่าเสิ่นเฉียวจะพบหานชิงแล้ว และ เธอก็ไม่รู้ว่าพวกเขาได้พบกันแล้วหรือยัง

ถ้าเพื่อให้ได้เยโม่เซินมาครองและต้องสูญเสีย แตงโมลูกโตอย่างฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน มันก็จะ ดูเป็นการซื้อขายที่ไม่คุ้มค่า

ไม่ว่าจะเป็นสถานะคุณหนูใหญ่หรือความรู้สึก ของเย่โม่เซิน เธอหานเส่โยวต้องการทั้งสองอย่าง

“ทำไม” น้ำเสียงของหานชิงเย็นยะเยือกและฟัง ไม่ออกว่ามีความรู้สึกเช่นใด หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นมอง เขาแล้วชั่วพริบตาเดียวก็หลุบตาลงอีกครั้งด้วยความ ตกใจ เธอจะพูดยังไงดีเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าหานชิงจะ รู้เรื่องนี้และไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาพัวพัน พูดได้เพียงแค่ ว่าครั้งนี้เธอคำนวณพลาดไปเอง

ขณะที่เธอกรีดนั้นไม่ได้สนใจมากนัก ในช่วงแรก เธอกรีดหนังกำพร้าเพียงเล็กน้อย แต่เลือดไหลออกมา ไม่มากนัก ดังนั้นเธอจึงใช้แรงเล็กน้อยใครจะรู้ว่าเพราะ การสั่นของมือเธอจะ
รู้สึกเหมือนว่าเธอเดินไปถึงประตูนรกจริงๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้หานเส่โยวก็กลัวอยู่พักหนึ่ง เบ้าตาก็เริ่มแดงด้วยแล้วน้ำตาก็ร่วงหล่น หานชิงเห็น ท่าทางเช่นนี้แบบเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ถามเธอแค่นี้ก็ร้องไห้แล้วเหรอ ตอนฆ่าตัวตาย เธอเอาความกล้านั้นมาจากไหน”

“พี่ใหญ่…” หานเส่โยวเรียกเขาด้วยเสียงแอ๊บ แบ๊ว หานชิงมองท่าทางแบบนี้ของเธอ เพียงแค่รู้สึก หงุดหงิดไม่ได้มีความรู้สึกทุกข์ใจเลยแม้แต่น้อย แต่ ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งและเขาอ่านยาก

“ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว พี่ใหญ่อย่าโกรธเลย” หาน เส่โยวรู้ดีว่าหานชิงไม่ใช่คนที่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ ด้วยการร้องไห้ สิ่งเดียวที่จะรับมือกับเขาได้คือสารภาพ ความผิดไปโดยเร็วดังนั้นเธอจึงรีบขอโทษหานชิง

“คุณหาน คุณหนูเสิ้นมาแล้วค่ะ”

เสียงซูจิ๋วรายงานดังมาจากนอกประตูและเมื่อ ได้ยินชื่อเสิ่นเฉียว สีหน้าของหานเส่โยวก็ซีดขาวทันที พูดเสียงดัง “ไม่ ฉันไม่อยากเจอเธอ”

ทันใดนั้นเธอก็แทบจะกรีดร้องออกมาเสียงนั้น แหลมสูงจนคนทั้งภายในและภายนอกห้องตกใจ หาน ชิงเลิกคิ้ว “จะไม่เจอเหรอ”

“ใช่” หานเส่โยวพยักหน้าอย่างแรง “ฉันไม่อยาก เจอเธอ เลขาซูบอกให้เธอไปเสีย”
ไม่ว่าเสิ่นเฉียวและหานชิงจะเจอกันมาก่อนหรือ

ไม่ สรุปก็คือว่าตอนนี้เธอไม่สามารถรับความเสี่ยงใดๆ ได้เลย หากยังไม่เจอกันเช่นนั้นการกระทำของเธอครั้ง นี้ก็มีความหมายและจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาพบกัน

ถ้าได้พบกันแล้วเธอก็ไม่เสียใจ

อย่างไรก็ตามยอมจะฆ่าผิด ดีกว่าที่จะปล่อยมัน

ไป

จู่หานเส่โยวก็พลันลุกลี้ลุกลน กระทั่งสายตา และการเคลื่อนไหวร่างกายของเธอก็ราวกับเป็นไปด้วย ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของหานชิง เขาขมวดคิ้วเมื่อวาน เสิ่นเฉียวทำกับหานเส่โยวราวกับเป็นพี่น้องแท้ๆ กังวล ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอคอยเฝ้าอยู่ตลอด ขนาดว่าตอน กลับยังราวกลับหมดเรี่ยวแรงแต่หานเส่โยวนั้นไม่ เหมือนกัน

ทัศนคติของทั้งสองที่มีต่อกันกล่าวได้ว่าตรงกัน

ข้าม

เสิ่นเฉียวที่อยู่ด้านนอกประตูได้ยินเสียงหานเส่ โยวชัดเจน ซูจิ๋วหันกลับมามองเธออย่างอึดอัด

“คุณหนูเสิน…คุณหนูเส่โยว เธอ.”

เสิ่นเฉียวสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อยกัมศีรษะลงและ กัดริมฝีปากล่างราวกับว่ากำลังอดกลั้นบางอย่างหลัง จากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งและยิ้มอย่างอ่อน แรง “ร่างกายของเธอยังอ่อนแออย่าให้เธอวิตกมากนัก ในเมื่อเธอไม่อยากเจอฉันในตอนนี้ฉันจะกลับไปก่อน”
หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็ไม่สนใจว่าซูจิ่วมี ปฏิกิริยาอย่างไร หันหลังกลับและจากไป

ประตูแง้มอยู่ แน่นอนว่าทั้งสองฝ่ายสามารถ ได้ยินบทสนทนาฝ่ายตรงข้าม หลังจากหานเส่โยวได้ยินเธอพูดว่าจะจากไป ก็

ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแสดงมันบนใบหน้า ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ แต่เมื่อเธอผ่อนคลายลงเธอ สังเกตเห็นว่ามีสายตาแหลมคมจ้องมองมาที่เธอ หานเส่ โยวมองไปและพบว่าสายตาของหานชิงจ้องมองไปที่ เธออย่างอยากรู้อยากเห็น

หานเส่โยวจู่ๆ ก็รู้สึกประหม่าและพูดติดอ่าง “พี่ ใหญ่ฉันแค่ไม่อยากเจอเธอตอนนี้ฉัน…”

“ไม่ต้องอธิบาย” หานชิงลุกขึ้นยืนและเอามือข้าง หนึ่งล้วงกระเป๋า “ฉันไม่สนใจความขัดแย้งระหว่างผู้ หญิงของพวกเธอ แต่…” เขาชะงักแล้วชั่วครู่ก็พูดอย่าง เย็นชา “เมื่อวานนี้เธอมาส่งเธอไปโรงพยาบาลโดยไม่ คำนึงถึงอะไร ไม่ว่าทั้งความรู้สึกหรือหลักเหตุผลยังไงก็ ควรพูดขอบคุณกับเธอสักคำ บ้านตระกูลหานสอนให้ เธอเป็นแบบนี้เหรอ”

หานเส่โยวหน้าซีด “พี่ใหญ่ ฉัน.”

หานชิงหันหลังและเดินออกไป

“พี่ใหญ่”

หานเส่โยวตะโกนและอยากจะกระโดดลงจาก เตียงให้ทัน แต่ก้าวเท้าของหานชิงเร็วมากเขาออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็วแล้วบอกซูจิ๋ว “คอยดูเธอให้ดี อย่าปล่อยให้ไปไหน”

“ค่ะ คุณหาน” ซูจิ๋วเดินเข้ามาและปิดประตู แต่ หานเส่โยวกลับรีบโผตามมาทัน

“คุณหนูเส่โยวคุณหานบอกว่าตอนนี้ร่างกายของ คุณอ่อนแอ ควรนอนลงบนเตียงและพักผ่อน”

“ไม่ พี่ใหญ่เข้าใจฉันผิด ฉันจะต้องอธิบายให้พี่ ใหญ่ฟัง” หานเส่โยออกแรงผลัก ซูจิ๋ว แต่อย่างไรเสีย เธอก็อ่อนแอมากและเธอก็ถูกซูจิ๋วผลักกลับไปนั่งลงที่ เตียง แล้วซูจิ๋วก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายอธิบายให้ เธอฟัง “คุณก็รู้จักนิสัยของคุณหานดี ถ้าคุณหนูเส่โยว ยังดื้อจะตามไปให้ได้ คุณหานจะโกรธเอานะคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หานเส่โยวก็มีปฏิกิริยาทันที ใช่ นิสัยของหานชิงเป็นแบบนี้ ถ้าเธอยังจะตามไปอีกตอนนี้ เขาจะโกรธ ช่างมันเถอะ หานเส่โยวกัดริมฝีปากล่าง ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา “เลขาซู เสิ่นเฉียวได้ พบกับพี่ใหญ่ของฉันแล้วเหรอ” ซู่จิ๋วตะลึง “อ็ม”

“ฉันหมายความว่าเมื่อวานนี้พวกเธอรู้เรื่องนี้ได้ยัง ไง เสิ่นเฉียวมาแจ้งใช่ไหม”

ซูจิ๋วพูดไม่ออกอยู่นานและส่ายหัว “คุณหนูเส่โยว เรื่องที่คุณฆ่าตัวตายเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คุณคิดว่าคุณหนู เสิ่นจะไม่บอกพวกเราได้เหรอ แม้ว่าฉันทราบดีว่าพวก คุณเป็นเพื่อนรักกัน แต่…เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังต้องแจ้ง ให้ทางบ้านทราบ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องที่เธอบอกให้พี่ใหญ่ของคุณทราบ คุณจึงโกรธคุณหนูเสิ่นจึงไม่อยาก เจอเธอเหรอคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานเส่โยวหน้าซีดขึ้นยิ่งขึ้น “ฉันแค่ไม่อยากให้พี่ใหญ่กังวล”

“… คุณหนูเส่โยว ด้วยความเคารพฉันขอพูดตาม ตรง คุณเลือกที่จะฆ่าตัวตายแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่า กังวลไม่ใช่เหรอ หรือว่าคุณ”

“เมื่อกี้ฉันพูดผิดเอง ฉันไม่อยากให้พี่ใหญ่รู้หาน เส่โยวตอบอย่างโกรธๆ และเธอจ้องไปที่ซูจิ๋ว “เธอเป็น อะไรไปทำไมถึงได้หาเรื่องฉันตลอด ความสัมพันธ์ของ เธอกับเสิ่นเฉียวดีมากเลยเหรอ”

ซูจิ๋ว ” ”

เธอยิ้มจางๆ “คุณหนูเส่โยวล้อเล่นแล้ว ฉันกับคุณ หนูเพียงแค่ทำงานด้วยกันก่อนหน้านี้ ไม่ได้นับว่าสนิท กันนัก”

แต่ว่าเธอประหลาดใจมากเมื่อหานเส่โยวฟื้นขึ้น มาจากการฆ่าตัวตายไม่เหมือนคนอยากตายและคำพูด คำจาก็ไม่เข้าท่า ทำให้รู้สึกแปลกมาก

แต่แปลกตรงไหนซูจิ๋วก็ไม่ทราบ

แต่ซูจิ๋วรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึกของ

เธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ