บทที่1299 ยังไม่รู้จักปรับลมหายใจอีกเหรอ

แฟนของประธานหาน ?

ตอนแรกสวี่เย็นหวั่นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตอบสนองอย่าง รวดเร็ว ยังไม่รอให้เธอได้ตอบกลับ เจียงเหวินเหวินก็เริ่มพูดขึ้น “แฟนของเขาคนนั้นนะ คอยมาหาประธานหานทุกวัน ไม่เอา อย่างนี้มาก็เอาอย่างนั้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิต โดยไม่เป็นตัว ของตัวเองเลยสักนิด ถ้าเธอให้หล่อนมาทำงานที่บริษัทตระกูล หานล่ะก็ คิดว่าหล่อนก็คงทําอะไรไม่เป็นสักอย่าง

เจียงเหวินเหวินพูดไปพลางส่ายหัวไปพลาง ทำสีหน้าท่าทาง รังเกียจ

“แฟนของ……ประธานหาน ? เขามาบ่อยเหรอคะ” สวีเย็น หวั่นถามแบบอ้อมๆ สายตามีแววของความเจ็บปวดวาบผ่าน ถึง แม้เธอจะเดาได้นานแล้วว่าเขามีแฟนแล้ว แต่ตอนนี้พอได้ยินข่าว จากปากคนอื่นว่าเขามีแฟนแล้ว ในใจของสวี่เย็นหวั่นก็ยังรู้สึก เจ็บปวดอยู่

“มาบ่อยเลย แทบจะมาทุกวัน ประธานทานของพวกเราไม่มี แฟนมาตลอดหลายปี คาดว่าเด็กคนนั้นคงอยากมาอวดล่ะมั้ง

“อวด ?” สวี่เย็นหวั่นถามอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะคะ”

เจียงเหวินเหวินมองดูเธอทีหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นมาตบบ่าเธอ “ดูเธอสสาวน้อย ทำไมถึงได้ใสซื่อขนาดนี้ ประธานทานของพวกเราเป็นคนระดับไหน ในบริษัทมีคนตั้งไม่รู้กี่คนที่อยากเป็นแฟน ประธานหาน ถ้าได้ประธานทานมาอยู่ในมือ ยังไงก็ต้องอวดกัน หน่อยสิ”

“เป็นแบบนั้นเหรอคะ” สวีเย็นหวั่นลองคิดดูอย่างละเอียด ทำไมถึงได้รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าอวดเลย เธอถึงขั้นพึมพำกับตัวเอง ว่า “คนสองคนจะอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เพราะว่าชอบกันและกันหรอก หรือ”

“โธ่เอ๋ยพระเจ้า ความคิดของเธอมันใสซื่อเกินไปแล้ว บนโลก นี้ไม่มีความรู้สึกที่ใสสะอาดอะไรแบบนั้นหรอก ถือฉากหน้าดู แล้วจะรักใคร่กันดี แต่ที่จริงแล้ว ถ้าประธานทานของพวกเราไม่มี อะไรเลย ไม่มีอำนาจและตำแหน่ง เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคน หนึ่ง เธอก็ดูสิว่าจะมีคนชอบเขามากมายขนาดนี้อยู่อีกหรือ เปล่า”

พอพูดจบ เจียงเหวินเหวินก็พูดต่อว่า “ตอนนี้มีผู้หญิงคนไหน อีกบ้าง หาคู่โดยไม่ดูฐานะเงินทอง ใครจะไปเต็มใจแต่งงานกับ ผู้ชายที่ไม่เอาไหนแล้วเต็มใจลำบากไปด้วยกันบ้าง ความรัก ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด หลังจากแต่งงานแล้ว เงินต่างหากที่ใช้

สวี่เย็นหวั่น “

“ผู้หญิงคนนั้นน่ะนะ ถ้าไม่ใช่เพราะฐานะและตำแหน่งของ ประธานหาน จะไปยอมอยู่กับเขาได้ยังไง ดังนั้นนะ อย่าไปคิดว่า คนเรานั้นดีงามเกินไปนัก เธอนะ พยายามทำงานไปเถอะ ฉันยัง มีงานต้องจัดการต่อ เธอออกไปก่อนได้เลย
“ได้ค่ะพี่เหวินเหวิน งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

หลังจากออกจากห้องทำงานมาแล้ว สวีเย็นหวั่นก็ยืนพิง กำแพง ในหัวก็มีคำพูดของเจียงเหวินเหวินเมื่อครู่วนเวียนอยู่

ในสายตาของเธอ เธอคิดมาตลอดว่าความรักนั้นเป็นสิ่งที่ดี งาม เป็นสิ่งที่ไม่สามารถละเมิดได้

ขอแค่ทั้งสองคนชอบกันและกัน ก็จะสามารถก้าวข้ามทุกสิ่ง อย่างไปได้ จากนั้นก็อยู่ด้วยกัน จับมือของฝ่ายตรงข้ามไว้แน่น

แต่ว่าตอนนี้เธอกลับได้ยินข่าวลือว่าผู้หญิงคนนั้นชอบทานชิง เพราะฐานะและตำแหน่งของเขา

เป็นเรื่องจริงหรือ ? สวีเย็นหวั่นเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย คนที่หานชิงต้องตา จะเป็นคนแบบนั้นได้หรือ

เป็นไปได้หรือ ?

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นๆพูดไว้ลับหลังได้เลวร้าย ขนาดไหน เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบน จากนั้นก็เดินไปทางห้อง ทำงานอย่างชำนาญทาง

ระหว่างทางก็พบกับซูจิ่วเข้า

พอซูจิ๋วเห็นเธอ ก็ขยิบตาให้เธอทันที
“มาหาประธานหานอีกแล้วเหรอ”

ตอนแรกที่ซูจิ๋วแซวตัวเธอนั้น เสี่ยวเหยียนก็มักจะหน้าแดง เขินอาย แต่ตอนนี้พอบ่อยครั้งเข้า หนังหน้าของเสี่ยวเหยียน ค่อยๆหนาขึ้น

เหมือนกับตอนนี้ พอซูจิ๋วมาแซวเธอ เสี่ยวเหยียนก็แค่ยักคิ้ว แล้วยกมุมปากถามว่า “ใช่แล้ว มารบกวนเขาอีกแล้ว วันนี้มี ประชุมไหม”

“ประชุมน่ะไม่มีหรอก แต่ว่าอีกสิบห้านาทีเขาจะต้องไปเจรจา สัญญาชิ้นหนึ่งด้วยตัวเอง ดังนั้น…..เธอคงเข้าใจ

“สิบห้านาที”

“ใช่ สิบห้านาทีคงพอที่จะดื่มซุปที่เอามาแล้วล่ะ”

ซูจิ๋วชี้ไปที่กระติกเก็บความร้อนที่เธอหิวมา เสี่ยวเหยียนเม้ม ปากอย่างเลิ่กลั่ก “ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปก่อนนะ”

“ไปเถอะ”

เสี่ยวเหยียนถือกระติกเก็บความร้อนเข้าไปในห้องทำงาน

ถึงแม้ทั้งสองคนจะสนิทกันมากแล้ว แต่ว่าเสี่ยวเหยียนก็ยัง เคาะประตูตามมารยาท รอให้เขาบอกว่าเข้าไปได้ค่อยเข้าไป

พอเข้าไปแล้วเสี่ยวเหยียนก็ถือกระติกเก็บความร้อนเข้าไป วางไว้บนโต๊ะเขาเงียบๆ หานชิงเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นเธอ ก็พูดว่า “ต่อไปถ้ามาก็ไม่ต้องเคาะประตูหรอก เดินเข้ามาข้างในได้เลย”

งานของเขา ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังเธอ

เสี่ยวเหยียนรีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ฉันซินแล้ว จะไปที่ไหนก็ ต้องเคาะประตูก่อน”

พอพูดจบ เธอก็เปิดฝากระติกเก็บความร้อนออก แล้วพูดว่า “ฉันได้ยินเลขา บอกว่า อีกเดี๋ยวคุณจะออกไปข้างนอก

“อืม”

“ฉันทำซุปไก่มาให้คุณ คุณดื่มสักถ้วนหนึ่งก่อน ช่วงนี้คงจะ เหนื่อยหน่อย”

ตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังจะเทนั้น ก็พบว่าตัวเองลืมเอาถ้วยมา

ด้วย เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ฉันลืมเอาถ้วยมา

ด้วย ขอโทษนะ……..เดิมที่ฉันจะเอามาด้วยตอนออกมา แต่

เพราะลืมเอาถ้วยมาด้วย ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยรู้สึกผิดและ เอาแต่โทษตัวเอง ทั้งๆที่เธอต้มซุปไว้เพื่อจะเอามาให้เขาดื่ม แต่ ตอนนี้เขากำลังรีบ แต่ตัวเองกลับหาไม่ได้แม้กระทั่งถ้วย

“หรือไม่ ฉันเดินลงไปถามห้องอาหารด้านล่างดูว่ามีถ้วยหรือ เปล่า”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หันหลังเดินออกไปทันที แล้วข้อมือ ถูกรัดแน่น ทั่วทั้งร่างถูกหานชิงดึงกลับไป แล้วชนเข้ากับแผ่นอก ของเขา
ยังไม่รอให้เธอได้ตอบสนอง คางก็ถูกมือใหญ่จับไว้ก่อน ภาพ ตรงหน้ามืดไป แล้วริมฝีปากบางของทานซึ่งก็ประกบลงมา “อืม” เสี่ยวเหยียนเบิกตาโต รู้สึกตะลึงเล็กน้อย แววตาสั้น ระริก

เพราะเธอคิดไม่ถึงว่าจู่ๆหานซึ่งจะดึงเธอไปจูบ อีกอย่างยัง เป็นตอนที่เธอกำลังคิดจะไปเอาถ้วยด้วย นี่มัน…….เกิดอะไรขึ้น กันแน่

จูบของหานซิงอบอุ่นมาก แรกเริ่มราวกับสายลมที่ประทับลง มาบนริมฝีปากของเธอ จิกบนริมฝีปากของเธอเบาๆ แต่ตาม เวลาที่เนิ่นนานขึ้น ริมฝีปากบางของเขาก็เปลี่ยนจากเย็นเป็น เร่าร้อน ลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอพ่นลงบนใบหน้าของเธอ มือ ใหญ่รวบไว้ที่หลังศีรษะเธอ แล้วแหวกแนวฟันของเธอออก

ความรู้สึกของเสี่ยวเหยียนเองก็แปลเปลี่ยนจากความ ประหลาดกลายเป็นความดื่มด่อยู่ภายใน ปิดเปลือกตาลง ขนตายาวสั่นระริกเบาๆ

ที่จริงหลังจากที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว จำนวนครั้งในการ จูบก็มากขึ้นด้วย ก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนไม่เคยมีความรักมา ก่อน ดังนั้นก็เลยไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นจะเหมือนกับหานชิงหรือไม่

เร่าร้อน ตรงไปตรงมา ไม่ปิดบัง

ทุกครั้งที่จูบกัน ความรู้สึกที่หานชิงให้เสี่ยวเหยียนนั้นไม่ เหมือนเดิมเลยสักครั้ง
ในบางครั้ง เขาก็หวงแหน แต่บางครั้งก็อ่อนโยน บางครั้งก็

เร่าร้อนแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกและความต้องการที่หนักแน่น และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าลม หายใจเริ่มคงที่ เลยยื่นมือไปดันไหล่ของหานซึ่ง

ตอนแรกหานซิงก็ไม่ขยับ เสี่ยวเหยียนเลยผลักอีกครั้ง เขาถึง จะหยุดลงอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นก็กัดริมฝีปากล่างของเสียว เหยียนเบาๆแล้วถอนหายใจออกมา

“ผ่านมาหลายครั้งขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่รู้จักปรับลม หายใจของตัวเองสักที

พอถูกเขาพูดแบบนี้ สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เริ่มเลิ่กลั่ก เพราะ ว่าทั้งสองคนยังคงพิงกันอยู่ เธอก็ไม่กล้าพูดออกมา ทำได้เพียง แค่เอื้อมมือไปผลักเขาเบาๆ

หานชิงถึงยอมขยับออก แล้วหน้าผากแนบกับเธอ

“เป็นอะไรไป

น้ำเสียงของเขาแหบพร่า แววตาเองก็ลุ่มลึกมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ