บทที่ 262 ไร้ผลประโยชน์
“ไม่เข็น? งั้นเปลี่ยนให้ฉันกอดเธอเดินหรอ?” ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวสักพักก็หน้าแดง จ้องมองเปโม่เซินอย่างดุเดือด ไอ้คนเลวที่จะทําอะไรกันแน่? “ไม่จําเป็น พวกเราต่างคนต่างเดินก็พอแล้ว”
“ไม่” เยโม่เซินเม้มริมฝีปากเบาๆ สายตาแทบจะแผดเผาใบหน้าของเธอ น้ําเสียงแข็งๆ : “เธอจะมาเข็นฉันหรือจะให้ฉันไปกอดเธอ ”
เส้นเฉียว : “…”
“ให้เวลาเลือกสามวินาที เธอน่าจะรู้ว่าไม่มีเรื่องที่ฉันเปโม่เซินทําไม่ได้ ฉันอยากจะกอดเธอ เธอก็หนีไม่พ้น” ดวงตาของเขาจับจ้องเธอเหมือนหมาป่า ทําให้เส้นเฉียวมีความรู้สึกเหมือนโดนลงโทษแบบนึง
“นาย!” เสิ่นเฉียวโกรธมาก แต่ก็เชื่อว่าเปโม่เซินไม่เรื่องไหนที่เขาทําไม่ ได้
แต่แล้วยังไงล่ะ? เธอก็ยังไม่ไปเข็นเขา เธอกับเขากําลังทะเลาะกันเรื่อง
หย่า!
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก่อนที่มือเขาจะหมุนล้อเข้ามา หันตัวกลับแล้วเดิน หนี
เธอคิด ไม่ว่าจะพูดยังไง ตัวเองมีสองเท้า ก็คงไม่ขนาดวิ่งช้ากว่าล้อของ เยโม่เซินหรอกมั้ง?
เธอประเมินความแข็งแกร่งของเปโม่เซินต่ําไป เธอวิ่งไวมาก จากนั้นก็ หมุนไปรอบๆ
เส้นเฉียวตกใจจนร้องออกมาเสียงแหลม ยื่นมือออกไปจับคอเสื้อของเย่ โม่เซิน
ตูม!
เส้นเฉียวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเปโม่เซินทั้งตัว ลมหายใจสักพักถูก ความเยือกเย็นบนร่างกายเขาปกคลุมหมด
“ก็บอกแล้วว่ามีแค่สองตัวเลือก? ยังกล้าหนี? ” เปโม่เซินทําเสียงต่ําด ออกมา
เส้นเฉียวต่อสู้อยู่ในอ้อมอกเขา “เยโม่เซิน คุณปล่อยฉัน ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณอุ้มฉันกลับไป ฉันก็ไม่อยากเข็นคุณกลับไปด้วย พวกเราต่าง คนต่างเดินไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้”เปโม่เซ็นจับเธอไว้ในอ้อมแขนด้วยมือข้างเดียวเพื่อป้องกันไม่ให้ เธอขยับ อีกมือก็เข็นล้อ
ท่าทางแบบนี้สําหรับเงินเฉียวมองมาคิดว่ายากมาก แต่เยโม่เซินกลับ ทําได้อย่างสบาย ดูง่ายดายมาก
เส้นเฉียวก็รู้สึกว่าเขาแรงเยอะ บางครั้งเธอคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชาย และผู้หญิงแรงจะมีความเหลื่อมล้ํากัน แต่เปโม่เซ็นเป็นคนพิการ แต่ท่าทางที่ เขาทําไม่เหมือนคนพิการ
รวมถึงสมรรถภาพทางกายและหุ่นของเขา ยังคงมีความสง่า
ไม่เหมือนที่คนพิการมาหลายปี!
“เยโม่เซิน คุณเข้าใจสถานการณ์แล้วหรือยัง? พวกเรากําลังทะเลาะกัน เรื่องหย่า!”
เส้นเฉียวผลักอกของเขาอย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกน
ได้ยินคําว่าหย่า เปโม่เซินความเย็นชาในดวงตาก็ลึกขึ้น เขายิ้มมุมปาก แล้วพูดว่า : “ฉันก็เคยบอกเธอแล้ว เธอมีชีวิตอยู่เธอคือผู้หญิงของเปโม่เซ็น ตายแล้วก็เป็นของเปโม่เซ็น เกมพึ่งจะเริ่ม ตราบใดที่ฉันยังไม่บอกให้มันจบมัน ก็จะไม่จบ เพราะฉะนั้นเธอคือผู้หญิงของฉันตลอดไป”
“หย่า? ” เขาก้มหัว จ้องมองเธออย่างแผดเผา เม้มริมฝีปากบางๆ เบาๆ : “เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
พูดจบ เยโม่เซินขมวดคิ้ว คิดอะไรออก “วันนี้เธอไปไหนมา? ” เส้นเฉียวหลังจากดิ้นรนมานานก็ไม่พ้น ยังคงถูกเขากอดอยู่ในอกอย่าง แน่น เธอไม่มีแรงจะดิ้นรนแล้ว ได้แต่พูดอย่างโกรธๆ : “ฉันทําไมต้องบอกคุณ?
“ไม่อยากบอก? ก็ได้ ฉันให้เซียวซู่ไปสืบแป๊บเดียวก็รู้แล้ว”
พูดจบ เยโม่เซินก็หยุดทันที จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเซียวซู ให้เขาไปสืบดู
เส้นเฉียวมองดูอย่างอึ้งๆ รอเขาวางสายแล้วถึงพูดว่า : “คุณทําไมถึงเป็น คนเอาแต่ใจขนาดนี้? ฉันไม่สามารถที่จะมีพื้นที่ของตัวเองเลยหรอ?”
“ได้งั้นเธอบอกฉันด้วยตัวเอง” เปโม่เซินจับคางของเธอไว้ จ้องมองเธอ : “อยากมีพื้นที่ส่วนตัวอะได้ แต่ฉันเป็นสามีของเธอ เธอต้องบอกฉันว่าเธอไปไหน? ”
“ฉันไม่มีวันจะบอกคุณหรอก เยโม่เซิน ฉันได้แต่หย่ากับคุณ”
“ฉันก็บอกแล้วไม่มีทาง” มือที่จับคางของเธอเยโม่เซินใช้แรงนิดหน่อย “อย่าเสียแรงเปล่าเลย เธอยังไงก็เป็นผู้หญิงของฉันเปโม่เซ็น”
เสิ่นเฉียวในใจรู้สึกขมขื่น ถ้าหากเขาไม่ได้ไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับหานเส่ โยว คําพูดพวกนี้ของเขา….อาจจะทําให้เธอหน้าใจเต้นได้
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากเธอรู้เรื่องเขากับหานเส่โยว ตอนนี้เขาจะ กอดเธอโดนตัวเธอ เส้นเฉียวใจก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอต่อต้านเขามาก!
แต่เธอก็ไม่มีทางรับมือกับเขา สุดท้ายก็ถูกเขาพากลับไปที่บ้านตระกูล เย่ พากลับไปในห้อง
ในห้องยังกองของไว้อีกเยอะ เยโม่เซินเห็นห้องที่ตอนแรกเรียบดูมีชีวิต ชีวาขึ้นเพราะมีของเพิ่มเข้ามาต้องโกรธมากแน่ๆ หัวใจที่เย็นชาค่อยๆ เบาลง เขาทนไม่ไหวจับมือของเส้นเฉียวไว้
“ของที่ให้เธอ ชอบไหม?”
เส้นเฉียวไม่ได้สนใจของเหล่านั้น ขนาดมองยังไม่เคยไปมองสักตา แม้ ในใจเธอจะรู้สึกว่าเปโม่เซินซื้อของพวกนี้ให้เธอก็เพราะปิดปากเธอ ให้เธอไม่ พูดมาก คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวเงยหน้ามองไปที่เยโม่เซินไม่พูดจา
ดวงตาของเธอเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นอยู่เลย เยโม่เซินรู้สึกในใจเล็ก น้อย หลังจากนั้นไม่นานเขาเม้มปากเบาๆ : “ไม่ชอบ? งั้นเธอชอบอะไร? บอก ฉัน”
เส้นเฉียวก็ยังไม่พูดยังคงจ้องที่เขา
เยโม่เซินครุ่นคิดสักครู่ เสียงอบอุ่นขึ้น : “เสื้อผ้าเครื่องประดับก็ไม่ชอบ หมดเลยหรอ? งั้นเธอชอบช็อกโกแลต ดอกไม้? ”
ตอนบ่ายเซียวซูพูดกับเขาไว้ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ปฏิเสธเสน่ห์ของดอกไม้กับ ช็อกโกแลตไม่ได้ ยังมีบ้าน รถ บัตรธนาคาร
“เหอะ” เสิ่นเฉียวทนไม่ไหวหัวเราะออกมา : “ดอกไม้ ช็อกโกแลต? ”
“ก็ไม่ชอบ? ” เยโม่เซินขาวดคิ้ว เซียวซู่นี่พึ่งไม่ได้ เขาบอกว่าผู้หญิงคน ไหนก็ต่างอดใจไม่ได้ไม่ใช่หรอ?
คิดถึงตรงนี้ เปโม่เซินก็พูดอีกว่า : “งั้นซื้อบ้านซื้อรถให้เธอ? ให้บัตรไม่ จํากัดวงเงินเธอรูด? ”
เส้นเฉียว : “…”
เยโม่เซิน ถ้าหากฉันจําไม่ผิด ตอนแรกที่ฉันแต่งงานเข้าตระกูลเยีใหม่ๆ คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โลภในทรัพย์สมบัติ ตอนนี้คุณกลับเอาของพวกนี้มา มอบให้ฉันแล้ว? คุณไม่คิดว่ามันน่าขําหรอ?
ฟังแล้ว เยโม่เซินขมวดคิ้วแน่น เม้มปากอย่างแน่นตลอด
“ยังพูดว่า ในใจของคุณฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น เลยเอาของพวกนี้มามอบ ให้ฉันก็พอแล้วหรอ? และฉัน ก็ต้องรู้สึกขอบคุณในความเมตตาของคุณอีก ด้วยงั้นหรอ?”
นี่มันตรรกะอะไรกัน? เปโม่เซินไม่เข้าใจว่าสมองเธอมันกลับยังไง? เขา มองเธออย่างไม่มีความสุข
“ผู้หญิงโง นี่เธอมองไม่ออกหรอ ว่าฉันกําลังเอาใจเธอ?” “”เส้นเฉียวตัวสั่น อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ดวงตาของเปโม่เซิน
สักพักเหมือนว่าทั้งหมดกาแล็กซี่รวมตัวกันอยู่ในดวงตาของเขา สดใส ส่องแสงประกาย
ช่างเป็นเรื่องราวความรักที่น่ารัก
ถ้าหากไม่ใช่เพราะรู้ว่าเขาอยากจับปลาสองมือ เสิ่นเฉียวอาจจะถูกเขา ทําให้ประทับใจแล้ว
ในทางตรงข้าม…เส้นเฉียวหัวเราะ พูดเบาๆ : “เปโม่เซิน คุณแค่อยาก จะเอาของพวกนี้มาปิดปากฉัน น่าเสียดาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิด เงินมี ความหมายกับฉัน แต่ก็ไม่ได้สําคัญขนาดนั้น พวกนั้นก็ต่างเป็นของนอกกาย”
“งั้นเธออยากได้อะไร? ” สีหน้าของเปโม่เซินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา เขารู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขาทําในวันนี้อาจไร้ผล