บทที่1181 แต่ฉันไม่อยากปฏิเสธทํายังไงดี

ในขณะที่เธอแก้ตัวอย่างร้อนรนนั้น แทบไม่ได้สังเกตว่าหานซิง นั้นได้เลี้ยวเปลี่ยนเส้นทาง เดิมทีควรจะขับออกมาเจอถนนใหญ่ แต่เขากลับขับเข้าไปในซอย จนกระทั่งรถยนต์หยุดลง เสี่ยวเหยี ยนถึงเพิ่งจะรู้สึกตัว

“นี่ นี่คือที่ไหน?”

เสี่ยวเหยียนถาม พร้อมกับมองออกไปรอบนอกรถ เธออยาก ยื่นหัวตัวเองออกไปทางหน้าต่างด้วยซ้ำ แต่หัวเธอที่เพิ่งยื่นออกไปได้แค่ครึ่งหัว หานซิงก็กุมมือของเธอ

เอาไว้เสียก่อน แล้วมือใหญ่อีกข้างของเขายื่นไปดันหัวของเธอ

ให้กลับเข้ามาในรถ พูดเสียงต่ำ “นั่งรถอย่าเอาหัวออกนอกรถ

ไปเรื่อย มันอันตราย”

ทันใดนั้น หัวของเสี่ยวเหยียนก็โดนเขาดันกลับมา จากนั้นเธอ ก็เห็นหน้าต่างรถถูกเลื่อนขึ้น ไม่นานมากหน้าต่างรถก็ถูกปิดลง

เธอหันหัวกลับมา ถามอย่างสงสัย “ไม่ยื่นหัวออกไปแล้ว ไม่ ยื่นแล้ว นายปิดหน้าต่าง……..

พูดยังไม่จบ เสี่ยวเหยียนก็พูดอย่างติดขัดขึ้นมา เพราะเธอดัน มาสังเกตเห็นสายตาหานชิงที่จับหัวเธอไว้นั้นไม่ค่อยจะปกติสัก เท่าไหร่

“เกิด เกิดอะไรขึ้น…….
น่าจะเป็นปฏิกิริยาแรกจากสมอง มือของเสี่ยวเหยียนยกขึ้น ดันหน้าอกของทานซึ่งเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาใกล้เข้ามามากกว่านี้ เธอเพิ่งจะเรียกสติกลับมาได้ หานซิงตั้งใจขับรถเข้ามาในซอย นี้? เพราะว่าตรงนี้สามารถจอดรถได้ เขาเลยตั้งใจเลี้ยวรถเข้ามา ในซอย เพื่อที่จะจอดรถที่นี่?

หลังจากที่คิดได้ หัวใจของเสี่ยวเหยียนเริ่มเต้นอย่างไม่เป็น จังหวะ เขาอยากจูบเธออีกแล้ว?

เสี่ยวเหยียนที่สติหลุดออกจากร่างไป ชายตรงหน้าก็โน้มตัว เข้ามาหาเธอแล้ว เสี่ยวเหยียนถอยหลังไปนิดหน่อย แล้วเอามือ ดันหน้าอกของเขาไว้ “ทำอะไรหน่ะ ตอนนี้ยังกลางวันแสกๆอยู่ เลย แล้วก็ตรงนี้เป็นที่สาธารณะด้วย…….

ถึงแม้ว่าตรงนี้จะจอดรถได้ แต่ก็มีคนหรือรถยนต์ผ่านไปมา พวกเขาจะทำมันที่นี่ได้ยังไงกัน………

หานชิงที่โดนกันไม่ให้โน้มไปด้านหน้านั้นก็ไม่ได้รีบร้อน เพียง แค่มองไปยังริมฝีปากสีแดงของเสี่ยวเหยียน พูดเสียงต่ำ “เธอรู้ ไหมว่าแค่ข้อความเดียวของเธอ ฉันก็ทิ้งงานที่บริษัทแล้วมาหา เธอเลย?”

เสี่ยวเหยียนสะดุ้ง ไม่คิดว่าจู่ๆเขาจะพูดเรื่องนี้ เธอพูดอย่าง รู้สึกไม่มีเหตุผลแต่ก็รู้สึกผิด “ฉัน ฉันก็แค่อยากถามนายเฉยๆ ฉันไม่คิดว่านายจะมาจริงๆ ……..แล้วอีกอย่าง ถ้ามีงานที่บริษัท จริงๆ นายปฏิเสธฉันก็ได้หนิ”

พอพูดถึงประโยคหลัง ความมั่นใจของเสี่ยวเหยียนค่อยๆลดลง น่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ แรงที่เธอดันหานซึ่งเอาไว้ค่อยๆ อ่อนลง หานซึ่งใช้โอกาสนี้โน้มตัวไปด้านหน้ามากขึ้น

“ก็แฟนขอ จะให้ปฏิเสธยังไง? ถึงเป็นคําขอจากแฟน แต่ถ้านายรู้สึกว่ามันไม่มีเหตุผล

นายก็ปฏิเสธได้หนิ…….

เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนเหงื่อเย็นออก เพราะว่าหานซึ่งพูด พร้อมกับโน้มเข้าใกล้เธอมากกว่าเดิม ส่วนเธอนั้นไม่มีแรงที่จะ ต้านทานเขาได้อีก

ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะของหานชิง “แต่ฉันไม่ อยากปฏิเสธทำยังไงดี?

หัวเราะเสียงต่ำแบบนี้มีเสน่ห์เป็นอย่างมาก มันแทรกซึมเข้า มาในใจของเสี่ยวเหยียนอย่างไม่มีอะไรมากีดขวางได้ จากนั้นก็ มาพัวพันอยู่ในใจของเธอ เธอตัวแข็งอยู่กับที่มองใบหน้าอัน หล่อเหลาตรงหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ลมหายใจที่คุ้นเคยใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่ทานชิงจะจูบ เธอนั้น เธอยังได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มหนึ่งประโยค

“ไหนๆก็มาแล้ว ฉันก็ต้องขอโบนัสหน่อยไหม?” จากนั้นเธอยังไม่ทันได้ตอบกลับ ก็โดนเขาจูบเข้าเสียแล้ว

ในขั้นตอนทั้งหมดนั้น จะบอกว่าเสี่ยวเหยียนโดนแช่แข็งเลยก็ ว่าได้ เพราะนี่มันกลางวันแสกๆ แล้วอยู่ข้างนอกอีก เธอตื่นเต้น แทบตาย ท่าทางอะไรที่มากไปเธอก็ไม่กล้าทำ เธอให้หานซึ่งเป็นคนนำทั้งหมด ระหว่างนั้นเพราะตื่นเต้นเกินไปเธอยังจิกคอของ

หานชิงจนเป็นแผล ได้ยินเสียงครางจากเขาเธอถึงปล่อยมือ หานซึ่งไม่รู้ต้องทำอะไร ต้องทำร้ายฉันทุกครั้ง เธอถึงจะ พอใจใช่ไหม? รสนิยมพิเศษอะไรกัน?

เสี่ยวเหยียน : “…..ฉันไม่ได้ตั้งใจ…….

หลังจากโดนจูบสายตาของเธอเหมือนกับคลื่นทะเล มองแล้ว ให้ความรู้สึกน่าสงสาร ทั้งยังอ่อนแออย่างมาก

หานซึ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงโน้มตัวเข้าไปอีกรอบ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนที่ลืมไปแล้วว่าตัว ของตัวเองไปอยู่ที่ไหนแล้ว รู้แค่ว่ามือของตัวเองโดนหานซึ่งดึง ไปวางบนเอวแล้วกอดเขาเอาไว้ จากนั้นก็อยู่ในสภาพที่โดนจูบ ไม่หยุด

หลังจากนั้นแล้วหลังจากนั้น

น่าจะเป็นตอนที่เธอจําอะไรไม่ได้แล้ว หานซึ่งออกรถ พอถึง หน้าตึกบริษัทตระกูลหานเสี่ยวเหยียนเพิ่งรู้สึกตัวว่าเวลาผ่านไป นานขนาดนี้แล้ว

ให้ตายเหอะ???

เสี่ยวเหยียนพูดอะไรไม่ออกในทันที หดตัวนั่งอยู่กับที่แล้ว แกล้งตาย

ให้ฉันตายไปอย่างสงบเถอะ ใครก็ไม่ต้องมาหาฉัน
แต่แล้ว หานซึ่งก็ยังคงมาเปิดประตูฝั่งเธอ

“ออกมา”

เสี่ยวเหยียนที่นั่งหดตัวอยู่บนที่นั่ง ไม่กล้าดินแม้แต่น้อย เธอ อยากเป็นแค่หนูแฮมสเตอร์ตัวหนึ่ง ไม่อยากจะไปไหนเลยเข้าใจ ไหม?

พอรู้ว่าหญิงสาวเขินอาย ริมฝีปากหานซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงที่คุยกับเธอแฝงด้วยความประหม่าทำอะไรไม่ถูก “เร็ว เดี๋ยวมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก”

พอได้ยินว่าเขามีเรื่องที่ต้องจัดการ หญิงสาวถึงค่อยๆเงยหน้า ขึ้นมา ถามเขาเสียงเบา : “เรื่องอะไรหรอ? งานหรอ?”

“อั้ม”

“งั้น…….นายขึ้นไปคนเดียวสิ ฉันรอนายอยู่ตรงนี้แล้วกัน”

เมื่อกี้โดนจูบที่ข้างถนนนานเกินไป เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเอง ต้องสงบสติอารมณ์สักหน่อย คงไม่สามารถขึ้นไปกับเขาได้แล้ว

พูดจบ เธอปรับท่านั่งของเธอ ทำท่าแกล้งตายต่อ

พอเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีที่จะดิ้น หานซึ่งทำได้แค่ก้มตัวแล้วโน้ม เข้าไปประมาณครึ่งตัว ปลดสายรัดเข็มขัดให้เธอ แล้วอุ้มเธอใน ท่าเจ้าสาวออกมา

“โอ้ย โอ้ย…… เสี่ยวเหยียนอุทาน สัญชาตญาณทำให้สองมือ ของเธอคล้องคอเขาเอาไว้ “ปล่อยฉันลงนะ”
“ไม่อยากออกมา ก็เพราะอยากให้ฉันอุ้มเธอหรือไง?” หานซิง กระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม ก้มตัวลงเล็กน้อยเป็นการสื่อว่าให้ เธอปิดประตูรถ

เสี่ยวเหยียนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา เธออยากให้เขาอุ้ม กันสักที่ไหน เธออยากจะทำเป็นแกล้งตายในรถจริงๆนะขอร้อง

แล้วอีกอย่างในบริษัท ให้เขาอุ้มเธอเข้าไปอ่านะ ตลกแล้ว คน จะมองเธอยังไงกัน?

หลังจากปิดประตูรถ เสี่ยวเหยียนก็รีบขอให้หานชิงปล่อยเธอ ลงในทันที

หานชิงนั้นร่างสูง ส่วนเสี่ยวเหยียนค่อนข้างเตี้ย บวกกับน้ำ หนักตัวที่ผอม ร่างกายเธอจึงเบามาก สำหรับทานชิงแล้วการอุ้ม เธอนั้นไม่ได้ใช้แรงเลยสักนิดเดียว เพราะฉะนั้นเขาคิดว่าการอุ้ม เธอขึ้นตึกไปก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

แต่เสี่ยวเหยียนนั้นรู้สึกอับอายแทบตาย ครั้งนี้อยู่ในโรงจอด รถ บริเวณรอบๆจึงไม่มีคน

แต่ถ้าเดี๋ยวเข้าลิฟต์ไป แล้วบังเอิญเจอคนจะทำยังไง? คราว หลังเธอจะมีหน้าไปเจอคนอื่นยังไงฮือๆๆ

เพิ่งจะเดินเข้าลิฟต์ ก็บังเอิญเจอกับเลขา ที่กำลังจะออกจาก ลิฟต์ พร้อมกับกลุ่มผู้บริหารระดับสูงของบริษัทตระกูลหาน

ผู้คนมากมายที่อยู่ในลิฟต์มองดูภาพประธานทานของพวกเขา ที่ปกติไม่เคยจะยิ้มแย้มกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หน้าประตูลิฟต์สายตาที่อบอุ่น หญิงสาวในอ้อมแขนบีบแขนเขา แต่ประธาน ทานไม่ยอมปล่อยเธอลงมา

เสี่ยวเหยียน: “……”

กลุ่มผู้บริหารระดับสูง :

ซูจิ๋วเลิกคิ้ว ริมฝีปากอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา ในตอนที่ สบตาเข้ากับเสี่ยวเหยียน ก็ขยิบตาให้เธอเบาๆ

ฉากนี้สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้วเหมือนฟ้าผ่าทั้งที่ท้องฟ้ายัง สว่างสดใส ไม่รอให้หานชิงดึงตั้งตัวทัน เธอรีบดินออกจากอ้อม แขนของหานซิง แล้วไปหลบอยู่หลังเขา ไม่กล้าเจอหน้าใคร

หานซิงเก็บรอยยิ้มของเขา สีหน้าของเขาจะกลับมาเป็นปกติ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ออกมา จะอยู่ในนั้นกันถึงเมื่อไหร่?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ