บทที่206 พวกเรากลับกันเถอะ

“เย่โม่เซินเรียกคุณมาแก้แค้นฉันแน่ๆเลย” เสิ่น เฉียวจับตำแหน่งที่ตนเองช้ำ แล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆ

ถึงยังไงก็เข้ามาในลิฟต์แล้ว เธอยังจะมีโอกาส หนีอยู่หรือ?

“คุณนายน้อยสอง เดี๋ยวเมื่อถึงชั้นด้านล่างแล้ว ถ้าเธอยังทำแบบนี้กับผมอีก เมื่อถึงเวลานั้น มีแต่จะให้ พนักงานคนอื่นเยาะเย้ยเอา….ปากคนอื่นจะพูดอะไร ผมก็ห้ามไม่ได้นะครับ”

นี่นับว่าเป็นการคุกคามเธอไหม? เสิ่นเฉียวได้มอง เขา เซียวซู่เหมือนรู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองมา เลยรีบ หลบสายตาก่อนที่เธอจะมองมา ทำเหมือนกับว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้น

ลิฟต์ได้ลงทีละชั้น ไม่ช้าก็ถึงชั้นล่างตึก เมื่อ ประตูลิฟต์เปิดเซียวซู่ได้ยืนอยู่ข้างหลังเธอ”ไปกันเถอะ คุณนายน้อยสอง”

ไม่มีทางเลือก เสิ่นเฉียวก็ไม่อยากถูกคนอื่นเยาะ เย้ยเธอ ทำได้เพียงเดินออกไป เซี่ยวซูได้ตามหลังเธอ แล้วเดินออกไปด้วยกัน ที่ไกลๆ พวก

“คุณชายเย่พวกเขาน่าจะ เราไปหาแถวๆนี้ก็พอแล้ว” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวได้หยุดแล้วสักพัก:”ไป

ไม่ได้ไป

หาแถวๆนี้ แล้วจะหาเจอไหมเนี่ย?”
“หาเจอแน่นอน”เขียวซู่ดูมีความมั่นใจมาก ที่จริง แล้วตอนที่เจอกัน เซียวซู่ได้สอบถามไว้แล้ว และในคำ พูดของเย่โม่เซินได้เอ่ยถึงที่ที่เขาจะไป

ถ้าไม่มีเย่โม่เซินให้เบาะแสกับเขา ตอนนี้ให้เขา ไปหาแถวๆนี้ เขาอาจจะหาไม่เจอจริงๆ

ในเมื่อมีร้านค้ามากมายขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขา จะไปร้านไหน?

“แต่ว่า …เมื่อกี้เส่โยวได้ถามฉันแล้ว ว่าจะไป ด้วยหรือไม่ ฉันได้ปฏิเสธไปแล้ว ตอนนี้ไปหาพวกเขา อีกมันจะดู….”เสิ่นเฉียวคิดถึงตรงนี้เธอรู้สึกลังเล

เซียวซูไม่ได้ให้เธอมีโอกาสคิดเลย และพูดไป ตรงๆว่า:”นี่จะมีอะไรเล่า? คุณก็บอกว่าจู่ๆคุณก็หิวขึ้นมา คุณนายน้อยสองแค่นี้คุณก็ไม่เป็นหรอ ระวังวันไหนคุณ ชายเย่จะโดนแย่งไปจริงๆล่ะ”

ที่จริงแล้วเธอไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเสิ่นเฉียวรู้สึก หดหูถ้าไม่ใช่เซียวซู่ดึงเธอลงมา เธอไม่คิดจะไปเลย

จริงๆ

แต่ตอนนี้ก็ถือว่าสมใจเธอ

ช่างมันเถอะ ไปกันดีกว่า

“คุณนายน้อยสองครับ ศักดิ์ศรีและหน้าตาไม่ได้ สำคัญขนาดนั้นจะว่าไปแล้ว ถ้าวันไหนคุณชายเย่โดน แย่งไปจริงๆ คุณโดนเพื่อนสนิทแย่งผู้ชายไป มันจะไม่ น่าอายกว่าหรอครับ?
พูดได้มีเหตุผลมากจนเธอไม่มีทางโต้เถียงได้

ไม่ใช่สิ เสิ่นเฉียวได้ตอบสนองอย่างรุนแรง ทันที:”คุณพูดบ้าอะไร? พวกเราแค่มาหาเขาเพื่อกินข้าว ด้วยกัน คุณทำเหมือนจะมาจับชู้”

เซียวซู่ได้ลูบหัวตัวเองแล้วยิ้ม

พอล่ะ แค่คุณนายน้อยสองยอมมากับเขา มัน สำคัญกว่าทุกอย่าง

เสิ่นเฉียวเดินตามเซียวซู่ตลอด ไม่รู้ว่าเดินไป นานขนาดไหน ยังไงก็รู้สึกว่าเซียวซู่กำลังพาเธอคดไป คดมา ระหว่างทางนั้นเหมือนไม่ได้หาอะไรมากนัก และ ในไม่ช้าก็มาถึงหน้าประตูร้านอาหารแห่งนึง

“คุณนายน้อยสองครับ ร้านนี้แหละ”

เสิ่นเฉียวได้มองเขา จากนั้นได้มองตามสายตา เขาที่มองไปมองข้ามจากกระจกใสจะเห็นคนสองคนนั่ง อยู่ข้างๆหน้าต่าง เย่โม่เซินและหานเส่โยวไม่ได้นั่งตรง กันข้ามกัน แต่ได้นั่งชิดกัน

หานเส่โยวได้พูดอะไรกับเย่โม่เซินตลอด ใน ขณะที่ถือเมนูอยู่คอเสื้อได้เอียงลงโดยที่ตั้งใจหรือไม่ ตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยมากเกินแค่เอียงเล็กน้อย ถ้า บอกว่าเธอแกล้งทำท่าก็ดูเหมือนเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้า บอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ ก็มีความตั้งใจเล็กน้อย

“โอ้โหเห็นแล้วใช่ไหมครับคุณนายน้อย? นี้คุณ มาเห็นกับตาเลยนะ คุณดูสิหานเส่โยวผู้หญิงคนนั้น จงใจไปใกล้ชิดคุณชายเย่แล้วยัง….เปลือยไหล่อีกเห็นได้ชัดเจนเลยว่าคือเจตนาที่ไม่ดี เธอยังจะเชื่อเธอ อีกหรอ?”

เสิ่นเฉียวได้จ้องคนสองคนในนั้น ยืนดูต่อเนื่อง และอยู่อย่างเงียบๆ

เซี่ยวซู่”.คุณนายน้อยสองครับพวกเราเข้าไป

ไหม?”

“ไม่!” เสิ่นเฉียวเห็นเซียวซู่กำลังจะเดินเข้าไป ข้างใน จึงรีบเอื้อมมือไปคว้าเสื้อของเขาไว้ เพื่อที่จะ หยุดไม่ให้เขาเข้าไป

เธอจ้องสองคนนั้นที่นั่งอยู่ข้างใน ดูเหมือนกำลัง คิดอะไรอยู่

ทันใดนั้นเย่โม่เซินเหมือนรับรู้จังหวะอะไรบาง อย่าง มุมตาของเขาได้มองมาทางนี้ เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ ทันที ตกใจจนลากเซียวซูนั่งลงกับเธอ ซ่อนตัวอยู่ที่มุม และหลบเลี่ยงสายตาของเย่โม่เซินได้อย่างราบรื่น

“คุณชายเย่ คุณดูสิคะว่าพวกเราจะกินอันนี้หรือ อันนี้ดีคะ?” หานเส่โยวได้ถือเมนูแล้วเอียงตัวไปข้าง หน้าอย่างจงใจ และเข้าใกล้เยโม่เซินอย่างช้าๆ วันนี้เธอ ได้ฉีดน้ำหอมที่หรูหรามากบนร่างกายของเธอ และจงใจ ทาลิปสติกที่ผู้ชายชอบ บวกกับเมคอัพระบายอากาศ

เพื่อให้เธอดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

หานเส่โยวมีความมั่นใจในตัวเองมาก ถ้าเยโม่ เซินไม่ได้ชอบเสิ่นเฉียว เพียงแค่เธอพยายาม น่าจะทำ ให้เย่โม่เซินโปรดปรานเธอได้
อย่างไรก็ตาม ด้วยรูปลักษณ์และหน้าตาของเธอ เธอไม่เชื่อว่าเย่โม่เซินจะไม่สนใจเธอ

ในขณะที่กำลังพูด ทันใดนั้นหานเส่โยวก็พบว่า ดวงตาสีดำของเย่โม่เซินได้จ้องออกไปข้างนอก เธอ หยุดแล้วสักพักและมองตามสายตาของเย่โม่เซิน”คุณ ชายเย่เป็นอะไรคะ? ข้างนอกมีอะไรหรอ?

ขณะที่พูดเธอก็ได้ลุกขึ้นมา

“ไม่มีอะไร”เย่โม่เซินได้เลิกจ้องมองข้างนอก แล้วดวงตาสีดำก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ริมฝีปากบาง ของเขาเม้มแน่นเป็นเส้นตรง

หานเส่โยวไม่รู้สึกท้อแท้ เธอได้ยกริมฝีปากขึ้น และยิ้มเบาๆ:”แล้วคุณชายเย่อยากทานอะไรคะ?”

“แล้วแต่คุณสั่งเลย”เย่โม่เซินได้เงยหน้าขึ้น และ มองเธอด้วยสายตาอันเฉียบคมสายตานั้นเฉียบคมมาก ตอนแรกหานเส่โยวตกใจมากเหมือนกับว่ามีมีดบินมาหา เธอ แต่เธอก็ค่อยๆคิดได้แล้ว

สำหรับผู้ชายเย็นชาอย่างเย่โม่เซิน ก่อนที่จะ ได้ใจเขานั้นเขาก็เหมือนก้อนน้ำแข็งที่ยากจะละลาย แต่ ถ้าภูเขาน้ำแข็งนี้ละลายเขาจะจะร้อนยิ่งกว่าหินเหล็กไฟ

เธอทำได้ เธอจะพลาดเย่โม่เซินไม่ได้เด็ดขาด เธอทำได้ต้องได้เขามาแน่นอน!

หานเส่โยวยิ้มอย่างยั่วยวนและพยายามทำให้ เสียงตัวเองนุ่มนวลเบาลง”เอาล่ะงั้นฉันจะเป็นคนสั่งนะคะ”

และแล้วเธอก็เรียกพนักงานเสิร์ฟ แล้วสั่งอาหาร สองสามอย่าง

เยโม่เซินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน หลังจากพนักงาน เสิร์ฟเดินจากไป เขามองหานเส่โยวในท่าที่คิดอะไรบาง อย่าง

“คุณรู้ว่าผมชอบกินอะไร?”

เมื่อได้ยินเขาถาม หานเส่โยวรู้สึกเขินอายและหรี่ ตาลงพร้อมพูดเบาๆว่า:”รู้โดยบังเอิญค่ะ คุณชายเยไม่ รังเกียจใช่ไหมคะ?”

“อ๋อ?”เย่โม่เซินพยักคิ้วและแววตาที่ยิ้มของเขามี ความประชดประชันเล็กน้อยไปเลี้ยงวัว:”รู้โดยบังเอิญ?”

“พอแล้ว”หานเส่โยวเริ่มหน้าแดง สีหน้าบน ใบหน้าของเธอแสดงออกให้เห็นว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ ขี้อาย:”อันที่จริงบริษัทของเรากำลังร่วมมือกับตระกูลเย่ เลขาซูได้จัดระเบียบข้อมูลเอกสารชุดนึงของคุณชายเย่ หลังๆมา ฉันได้ดูข้อมูลชุดนี้ ดูไปสักพัก จากนั้นก็จำได้ เลยค่ะ”

และเสิ่นเฉียวที่นั่งยองๆซ่อนตัวอยู่ข้างนอก ทุก คำพูดและทุกการกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของ เธอ เธอนั่งยองๆอย่างเงียบๆ มองอยู่อย่างนั้น

เซียวซูอดไม่ได้ที่จะอ้วก:”โอ้โหคุณหนูน้อย เพื่อนสนิทของคุณคนนี้น่ารังเกียจมากเลย เธอกำลังคิด อะไรอยู่เนี่ย?”
คุณดูสีหน้าท่าทีของเธอสิ ตอนนี้คุณยังจะมาพูด กับผมว่า เธอไม่ใช่คนแบบนั้นอีกหรือ?”

หลังจากบ่นเสร็จ เซียวซู่เพิ่งจะว่าเสิ่นเฉียวเงียบ

เกินไป ดังนั้นเขาจึงหันหน้าไปมองเสิ่นเฉียว พบว่า

ดวงตาอันเย็นชาของเธอ กำลังมองข้างหน้าอย่าเงียบ สงบ แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา

“คุณนายน้อยสอง?”

“เซียวซู่…พวกเรากลับกันเถอะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ