บทที่ 1067 หนีไปไหนไม่พ้น

ทั้งสองเดินเข้ามาใกล้กัน เซียวซูยื่นมือออกไปรับผ้าห่ม

เป็นเพราะห่างกันใกล้นิดเดียว เสี่ยวเหยียนยังรู้สึกได้ถึงไอ เย็นจากตัวของเซียวซู

ตอนที่รับผ้าห่มมา เซียวซูไม่ทันระวัง ปลายนิ้วจึงไปโดนมือ

ของเสี่ยวเหยียน จนรู้สึกได้ว่านิ้วของเซียวซูเย็นราวกับน้ำแข็ง และเมื่อโดนปลายนิ้วของเสี่ยวเหยียนที่มีความอุ่น จนทำให้

ใครต้องอิจฉา

เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมาได้ จึงรีบเก็บมือกลับอย่างรวดเร็ว เซียวซูตกตะลึงไปสักพัก จึงรับผ้าห่มมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสี่ยวเหยียนเอาผ้าห่มมาสองผืน คิดจะแบ่งให้คนละผืน แต่ หล่อนไม่อยากพูดคุยกับหานชิง จึงให้ผ้าห่มเซียวซูไปทั้งสองผืน ฝากให้เขาเอาไปให้แทนก็เหมือนกัน

“ให้ฉันไปเอาน้ำร้อนที่ห้องให้ไหม?”

หล่อนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

เซียวซูจ้องมองไหล่ที่เต็มไปด้วยอ่อนล้าของหล่อน จากนั้นจึง

ปฏิเสธหล่อนไป

“น้ำร้อนไม่ต้อง มีผ้าห่มก็ดีมากแล้ว ตอนกลางคืนหนาว เธอ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องออกมาแล้ว”
เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ทําได้เพียงพยักหน้าลงจากนั้นจึงหันหลังกลับไป

ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนไม่ได้หันไปเหลือบมองหานซิงเลยแม้แต่ น้อย และไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขาเลย

เมื่อเสี่ยวเหยียนกลับไป เซียวซูจึงหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่ยืน ซึ่งอยู่ทางนั้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาถูกซ่อนไว้ในเงา มองเห็น ไม่ชัด ริมฝีปากเรียวบางที่ถูกกดทับไว้ ดูไปแล้วทั้งแข็งแกร่งและ ทรงพลัง

ไม่รู้ว่าเซียวซูคิดไปเองหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าเหมือนมีรังสี ความโกรธแผ่ซ่านอยู่รอบตัวเขา

เฮ้อ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย เพราะตอนแรกคนที่เป็นฝ่ายปฏิเสธเสี่ยวเหยียนก็คือเขา เมื่อคิดถึงตอนนี้ เซียวจึงเอาผ้าห่มไปให้เขา หานชิงยื่นมือไปรับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ “ตอนนี้หล่อนไม่มารบกวนคุณอีกต่อไปแล้ว ประธานหาน สมใจคุณแล้วสินะ”

หลังจากที่เซียวเอาผ้าห่มไปให้เขา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเหน็บ สักหน่อย

ความจริงแล้ว เขาก็ปวดใจมากเช่นกัน เพราะเห็นได้ชัดว่า ท่าทางของเสี่ยวเหยียน ยังคงไม่ลืมหานชิง
ถ้าหล่อนไม่สนใจหานซิงแล้ว ก็คงเอาผ้าห่มไปให้เขาได้ด้วย ตัวเอง จากนั้นก็ค่อยออกไป แต่ตอนนี้กลับเป็นเช่นนี้ แม้แต่มอง ก็ยังไม่มองหานซิงเลยสักนิด งั้นก็แสดงว่าในใจของหล่อนยัง สนใจหานซึ่งอยู่มาก

ช่วงนี้ หล่อนบอกว่าจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง

แต่เซียวซูจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ชอบคนคนหนึ่ง…บอกว่าจะ ไม่ชอบก็ไม่ชอบได้เลยหรือไง?

เมื่อได้ยินเขาพูดเหน็บแนม หานซึ่งจึงเงยหน้ามองเซียว ยัง คงเม้มริมฝีปากอยู่เหมือนเดิม ไม่พูดอะไร และไม่ตอบคำถาม เขา

ไม่สนใจเขาแล้ว…

นั่นสิ ตั้งแต่เจอกันครั้งที่แล้วจนถึงตอนนี้ หล่อนทำตัวดีมา ตลอด

ครั้งที่แล้ว หล่อนยังทักทายตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้ง นี้กลับเป็นแบบนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ทักทาย แม้แต่มองก็ไม่มองเขา

เลย

เฮ้อ หานซิงยับยั้งอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองไว้

เป็นแบบนี้ก็ดี

หานชิงหลับตาลง ในมือยังคงถือผ้าห่มที่เซียวซูเอามาให้ ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความวิตกกังวล
เสี่ยวเหยียนกลับไปที่ห้องคนไข้ หลังจากปิดประตูเสร็จ หล่อน ก็พบว่าสองคนที่อยู่ในห้องยังไม่นอนหลับ จึงส่งยิ้มให้และเดิน เข้าไป

“พวกเธอยังไม่นอนอีกเหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหัวไปมา “ผมเฝ้าหม่ามีไม่ให้ออกไปไหนอยู่

ครับ”

หานมู่จื่อ: ”

“เก่งจริงนะ หาข้ออ้างได้ดีจริงๆเลย หรือว่าคืนนี้ให้หนูเฝ้าทั้ง คืนเลย ไม่ต้องนอน?”

“คุณน้าเสี่ยวเหยียน….

“โอเค รีบไปนอนเถอะ ไม่ต้องเล่นตัวแล้ว พรุ่งนี้ยังอยากตื่น อีกไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วเหลือบมองดูหานคู่จื่อ จากนั้นก็หันมามองเสียว เหยียน สุดท้ายตัวเองค่อยๆปีนขึ้นไปบนเตียงห่มผ้า

อืม นอนได้แล้วนะ

ทั้งสองมองดูเสี่ยวหมี่โต้วปีนขึ้นไปบนเตียง หานมอก็หันมา สบตามองเสี่ยวเหยียน

“รีบนอนดีกว่านะ เธอท้องอยู่ อย่าคิดมาก นอนตื่นขึ้นมาแล้ว คุณชายเย่ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” เสี่ยวเหยียนพูดปลอบ

หานมู่จื่อไม่อยากให้พวกหล่อนต้องเป็นห่วงตัวเอง จึงยกมือขึ้นมาขยี้ตา “ก็ดีนะ ฉันก็ง่วงมากแล้วเหมือนกัน นอนกันดีกว่า เธอพูด ก ะ?” ฉันตื่นขึ้นมา เขาก็อาจจะตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนกันเนอ

เพราะยังไงเวลานอนก็ผ่านไปเร็ว

ถ้าไม่นอนเลย คงจะยิ่งทรมานมากขึ้น

ยิ่งดึกมากขึ้น โรงพยาบาลก็เงียบมากเป็นพิเศษ

หานมู่จื่อพยายามสะกดจิต ให้ตัวเองง่วง หล่อนหนักตามาก แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับ

และไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หล่อนจึงผล็อยหลับไป

กระทั่งหล่อนได้ยินเสียงอีกครั้ง กลับกลายเป็นเช้าของวันรุ่ง ขึ้นแล้ว ด้านนอกหน้าต่างมีเสียงนกร้อง พวกมันเกาะอยู่บนต้น ใหม่ใหญ่ที่โรงพยาบาลปลูกไว้ นกฝูงนั้นร้องเรียกเสียงแจ๋ว ร้อง กันอย่างมีความสุข

ทำให้ห้องอันเงียบสงัดนี้กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นด้วย

หานคู่จื่อลืมตาขึ้น เห็นว่าด้านนอกสว่างจ้าแล้ว แต่หล่อนยัง คงหลับใหลเช่นนี้

ไม่รู้ว่าตอนนี้เยโม่เซินเป็นยังไงบ้าง ฟื้นแล้วหรือยัง? เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หานคู่จื่อรีบสะบัดผ้าห่ม ลุกขึ้น จากนั้น ไปแต่งตัว

คงเป็นเพราะหล่อนส่งเสียงดัง จึงทำให้เสี่ยวเหยียนที่นอนอยู่เตียงด้านข้างต้องถิ่น หล่อนขยี้ตา ลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ “มู่จื่อ?”

หานมู่จื่อเหลือบมองดูหล่อน เห็นว่าหล่อนมองไปรอบๆอย่าง มึนงง ดูเหมือนจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปหมดแล้ว หลัง จากมองไปรอบๆแล้ว เหมือนว่าหล่อนคิดบางอย่างขึ้นมาได้ อยากจะรีบลุกขึ้น แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เสี่ยวหมี่โต้วที่นอนอยู่ด้าน ข้างตกใจตื่น

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงต้องลุกอย่างระมัดระวัง ค่อยๆลงมาจาก เตียงและสวมเสื้อแขนยาวและเสื้อคลุม

“กี่โมงแล้ว?”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนแต่งตัวเสร็จก็เดินไปหยุดอยู่ด้านข้าง หานมู่จื่อ และถามหล่อน

จากนั้นหล่อนก็หยิบออกมาดูเวลา

“หกโมงครึ่ง ไม่รู้ว่าเมื่อคืนพวกเขาอยู่ข้างนอกกันเป็นยังไง บ้าง?”

เดิมทีเสี่ยวเหยียนเป็นห่วงมากอยู่แล้ว แต่ตอนกลางดึกหล่อน ง่วงไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงนอนหลับไป ตอนกลางคืนด้านนอกหนาว ขนาดนั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาผ่านกันไปได้ยังไง

“มู่จื่อ เธอไปเปลี่ยนเสื้อก่อน ฉันจะออกไปดู

“โอเค”
เสี่ยวเหยียนรีบเดินออกไป หล่อนคิดอยากจะไปแลกเวรเฝ้า แทนพวกเขา เพราะหล่อนตื่นแล้ว ส่วนเซียวซูกับหานซึ่งเฝ้ามา ทั้งคืนแล้ว ช่วงเวลาต่อไปหล่อนควรจะเป็นคนเฝ้าแทน จากนั้น ให้เซียวซูกับหาเชิงพักผ่อน

แน่นอนว่า หล่อนยังคงไม่ยอมพูดกับพานชิง

เดี๋ยวตอนที่หล่อนเจอเซียว หล่อนจะอธิบายให้เซียวซูฟัง แล้วค่อยให้เขาไปบอกต่อ

สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ ตอนที่เสี่ยวเหยียนเดินไปถึง กลับเห็น เพียงเงาคนหนึ่งอยู่ที่โถงทางเดิน

หน้าตาดี หยิ่งยโส สุขุม เรียบร้อย

หานชิง

ส่วนเซียว ไม่รู้หายไปไหน เมื่อเห็นฉากด้านหน้า เสี่ยวเหยียน ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลง ลืมคำพูดที่เตรียมไว้เมื่อครู่หมดแล้ว

ในเมื่อเซียวซูไม่อยู่ที่นี่ งั้นหล่อนกลับไปดีกว่า

แต่…ตอนที่หล่อนเดินมาเมื่อสักครู่ ต้องมีเสียงฝีเท้าแน่นอน ถ้าหล่อนจะหันหลังกลับไปตอนนี้ ก็คง….

เพราะมัวแต่ลังเล เสี่ยวเหยียนจึงหยุดเดินทันที

หล่อนยืนอยู่ที่เดิม มองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หรือหน้าตา หล่อนรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
หน้าตาเฉกเช่นนี้ ทำให้หล่อนต้องนึกถึงอยู่ทุกคืนวัน

เมื่อก่อนถ้าหล่อนเห็นเขา ต้องวิ่งเข้าหาแล้วพูดความในใจ แน่นอน แต่ตอนนี้…หล่อนกลับอยากหลีกหนีไปให้พ้น แต่ก็หนี ไปไหนไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ