บทที่178 ถอดเสื้อผ้าออก
“จ้าวหยู่พอแล้วนะแกน่ะ” จางหยูหันทนไม่ได้เลย ส่งป๊อปคอร์นให้เขา สามารถยืนอยู่ข้างๆคุณหนูของ ตระกูลหานได้แกคิดว่าเธอเป็นคนธรรมดาทั่วไปหรือไง? ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกสาวของบริษัทไหนก็ได้ ไม่ใช่คน แบบที่พวกเราจะไปยุ่งด้วยได้ง่ายๆนะ”
กลุ่มของพวกเขา เอาเรื่องควงผู้หญิงเล่นๆไว้เป็น หลัก
เล่นกับพวกผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจอย่างมากก็แค่ ให้เงินแล้วก็ไล่ไป
แต่ว่าพวกเขาก็มีกฎอยู่ ไม่ยุ่งกับคนในกลุ่ม เดียวกัน ไม่เหมือนกับลู่สุนฉางตอนเมื่อก่อนที่เล่นแต่กับ ผู้คนในวงสังคมเดียวกัน ผลลัพธ์..
“พวกแกก็เคยเห็นลู่สุนฉางเมื่อก่อน เดาว่าคง เพราะมัวแต่มั่วกับคนในสังคมเดียวกันก็เลยโดนแบน ลู่ สุนฉางเมื่อก่อนก็อยู่ได้เมืองเป่ยได้อย่างสบาย ตอน นี้ โดนถอนรากถอนโคน แม้แต่ที่ให้หายใจยังไม่มี”
“ถ้าเกิดว่าเป็นลูกสาวของบริษัทไหนบริษัทหนึ่ง ทำไมถึงไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ? ถ้าเป็นลูกสาวคนใหญ่ คนโตจริง ก็ไม่มีชื่อเสียงเลย”
“ง่ายๆ แค่จ้างคนไปตรวจสอบก็รู้แล้ว”
ทางด้านนี้ ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็หามุมที่นั่งลงได้
แล้ว พอนั่งลงแล้วเธอก็ยังคงพยายามเอาผ้าคลุมไหล่พันแล้วพันเอาไว้อีก หานเส่โยวที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นแล้วก็ อดไม่ได้ที่จะล้อเธอขึ้น
“ทำไมแกถึงได้ขี้อายอย่างนี้เนี่ย? ชุดถูก ออกแบบมาแบบนี้ก็เพราะว่าอยากให้แกสวมแล้วให้คน อื่นดูนะ จะปิดไว้ทำไม….”
พูดจบหานเส่โยวก็ดึงผ้าคลุมไหล่ของเธอออก เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าซีดเผือดในทันใด “อย่า….”
เสี่ยวเหยียนทนไม่ไหวเลยหันไปกวาดตามอง หานเส่โยวครั้งหนึ่ง
“คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมคะ? เธอไม่อยากจะ โชว์ก็ไม่ต้องให้โชว์ฉันคิดว่าเพิ่มผ้าคลุมไหล่เข้าไป แบบนี้ก็ดูดีออก”
หานเส่โยวมองไปทางเสี่ยวเหยียน มักรู้สึกว่าผู้ หญิงคนนี้ชอบทำตัวเป็นศัตรูเธออยู่เนืองๆ
“ฉันทำไมคะ? ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเฉียวเฉียว ฉันทำแบบนี้ก็เพราะหวังว่าเธอจะได้โชว์ความสวยของ ตัวเองที่มีออกมาให้ทั้งงานได้เห็น ทำไมกัน? มีปัญหา เหรอคะ?”
เสี่ยวเหยียนหัวเราะหยัน “โชว์ความสวยไม่มี ปัญหาหรอกค่ะ แต่ว่าก็อย่าบังคับให้คนอื่นไม่สบายใจสิ คะ”
“พวกเธอเลิกทะเลาะกันเถอะ” เสิ่นเฉียว ขัดจังหวะทั้งสองคน “พวกเธอไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันขอไปจัดการให้เรียบร้อยในห้องน้ำก่อน”
พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ถือชายกระโปรงตัวเองไว้แล้ว ลุกขึ้นยืน เสี่ยวเหยียนเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นเหมือนกัน “ที่ นี่คนเยอะ เธอหาห้องน้ำเจอหรือเปล่า? ฉันไปเป็นเพื่อน เถอะ”
ไม่เป็นไร พวกเธอรอฉันตรงนี้ก็แล้วกัน” เสิ่น เฉียวหมุนตัวแล้วเดินไปทางที่จะต้องออกไปด้านนอก เธอจำได้ว่าตอนมา เดินผ่านห้องน้ำห้องหนึ่ง ก็แค่เดิน
กลับไปทางเดิมก็โอเคแล้ว
เสิ่นเฉียวเดินถือชายกระโปรงไปจัดการใน
ห้องน้ำ ตอนแรกเธอตั้งใจจะหากระดุมสักเม็ดมากลัดคอ
วีนี่เอาไว้ แต่พอทำไปทำมาก็ทำไม่ได้ ชุดมันรัดรูปเกิน ไป ยิ่งพยายามจะดึงให้สาบเสื้อเข้ามาใกล้กัน ยิ่งทำให้ เห็นว่าหน้าอกนั้นดูใหญ่
เธออยู่ในห้องน้ำตั้งนานแต่ก็ทำไม่ได้สักที เลย ทำได้แค่ถอดใจ พันผ้าคลุมไหล่ให้มิดชิดแล้วก็ผลัก ประตูห้องน้ำออกมา
เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ เส้นเฉียวก็โดนผู้ชาย หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งดักทางเอาไว้
“คนสวย รู้ทางหรือเปล่าครับ? ผมไปส่งไหม”
เส้นเฉียวมองอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวัง เสร็จ แล้วก็ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ เพื่อนของฉันรออยู่ด้านหน้า ฉันไป เองก็ได้แล้วค่ะ”
พูดจบ เธอก็ก้าวเดินไปทางด้านข้าง แต่ผู้ชายคนนั้นยังคงตามมารั้งเธอไว้อย่างไม่ยอมแพ้ “ก็แค่ขอเป็น เพื่อนเองครับ คุณกลัวอะไรกัน? ผมชื่อจ้าวหยู่ เป็น ลูกชายคนเดียวของบริษัทตระกูลจ้าว ผมไม่มีความคิด ไม่ดีอะไรแน่นอนครับ ก็แค่อยากจะทำความรู้จักกับคุณ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ต้องการให้ผมไปส่ง ทั้งเบอร์ไว้ให้ผม ก็ได้”
“ขอโทษค่ะ ช่วยถอยไปด้วย” เสิ่นเฉียวรู้ว่าแขก ที่มาร่วมงานด้วยในวันนี้ไม่ใช่คนที่พวกเธอจะสามารถมี เรื่องด้วยได้ ทำได้เพียงขอให้พวกเขาปล่อยตัวเธอไป
ยิ่งเธอหลบหลีก จ้าวหยู่ก็ยิ่งชอบ อีกอย่างพอได้ มาอยู่ใกล้ๆถึงได้รู้ว่าเธอแต่งหน้าแค่เพียงอ่อนๆเท่านั้น แถมผิวขอเธอมองดูแล้วมันดีมากๆอีกด้วย ผิวละเอียด นุ่มเด้ง จ้าวหยู่ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ
“ผมไม่รังแกคุณหรอก ผมอยากรู้จักคุณจริงๆ ขอ แค่ช่องทางติดต่อไม่ได้เหรอ?” จ้าวหยู่ทำสีหน้าน่า สงสาร เขามองเส้นเฉียวท่าทางเหมือนลูกหมาตัวน้อย อย่างไรอย่างนั้น ไม่ต้องบอกว่าแววตานั้นดูจริงใจแค่ ไหน
แววตาที่เขามองมาทำให้เสื่นเฉียวชะงักไปครู่ หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเธอก็เม้มปากอย่างอายๆ “ฉันมีธุระ จริงๆค่ะ เพื่อนของฉันยังรอฉันอยู่ด้านหน้า ฉันขอตัว ก่อน”
จ้าวหยู่ร้อนรน รีบยื่นมือไปรั้งข้อศอกของเธอไว้
“คือว่า…..
“ปล่อยฉันนะคะ!” เสิ่นเฉียวออกแรงสะบัดมือเขา
ออก จ้าวหยู่เห็นว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไปก็รีบชักมือกลับ
มาทันที “ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณไม่
พอใจ เมื่อกี้ผมแค่รีบร้อนไปหน่อย..” “วันนี้คุณชายจ้าวมาเข้าร่วมงานเลี้ยงหรือว่ามา ก่อกวนผู้หญิงกันแน่ครับ?”เสียงเย็นทุ้มต่ำลอยมา เสิ่น เฉียวมองไปทางต้นเสียง เซียวซู่กำลังเข็นเย่โม่เซินมา
ทางพวกเธอ
เห็นเย่โม่เซิน ท่าทางเหมือนกับสุนัขพันธุ์ชาเป่ย ของจ้าวหยู่เมื่อกี้ก็หายไป สีหน้าเกรงกลัวมองมาที่เยโม่ เซิน
“คะ..คุณชายเย่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันครับ?”
เซียวซู่จ้องอีกฝ่ายแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นน้ำเสียง เย็นชา “คุณชายเย่จะไปที่ไหนจะต้องบอกกับคุณด้วย หรือครับ? คุณเสียอีก คุณเป็นแขกที่ได้รับเชิญใช่ไหม ครับ? แล้วมาเพ่นพ่านอะไรที่ห้องน้ำหญิงกัน?”
จ้าวหยู่พอได้ยิน ก็หน้าซีดในทันใด เขาหันไป มองเสิ่นเฉียวแล้วก็หันมองเยโม่เซิน มองสีหน้าของเขา
“คะ คุณชายเย่ คือผม…หลงทาง ก็เลยเดินมา เรื่อยๆ”
“เดินเรื่อยๆ?”เซียวซู่ยังคงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง เย็นชา “อย่างนั้นคุณมาวุ่นวายกับพนักงานบริษัทเรา ทำไมกันครับ?”
เยโม่เซินกลอกตาเบาๆ สายตาคมปลาบราวกับคมมีดจ้องมาที่หน้าของจ้าวหยู่
ทันใดนั้นจ้าวหยู่ก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักของความ กดดันที่กำลังกดอยู่บนไหล่ ทำให้ตัวและเอวของเขามัน โค้งลงไปโดยไม่รู้ตัว “คือว่า…ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่า เธอเป็นพนักงานในบริษัทคุณ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”
พูดจบ จ้าวหยู่ก็รีบเผ่นไปในทันที
รอจนเขาไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเย่โม่เซินเอ่ย ขึ้นมาเสียงเย็นเรียบ “ชอบให้ผู้ชายตอแยคุณขนาดนั้น เลยเหรอ?หนึ่งคนสองคนไม่พอจะต้องมีอีกเท่าไหร่ กัน?”
เสิ่นเฉียวได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไป
“เกี่ยวอะไรกับฉันคะ?”
ก็เห็นๆอยู่ว่าจ้าวหยู่เป็นคนเข้ามาเอง เกี่ยวอะไร กับเธอด้วย?
สายตาของเย่โม่เซินมองอยู่บนตัวเธอ เหมือน กำลังประเมินราคาอะไรสักอย่าง เสิ่นเฉียวกัมลงไปมอง ถึงได้พบว่าเขากำลังมองช่วงบนของชุดที่เธอสวม นัยน์ตาของเขามีแววเย้ยหยันอยู่ในที่เขาระบายลมออก จากจมูก
“คุณคิดว่าไม่เกี่ยวกับคุณเหรอ?”
เส้นเฉียวมองสายตาของเขา แล้วกัดปากตัวเอง ไว้อย่างโมโห “คุณคงไม่คิดว่าที่เขาตอแยฉันเป็นเพราะ ฉันแต่งตัวยั่วเขาเองหรอกใช่ไหม? เย่โม่เซิน ความคิดแบบนี้ของคุณมันหน้าไม่อาย!”
“เป็นความคิดของผมที่มันหน้าไม่อาย หรือว่าตัว คุณเองกันแน่ไม่รู้จักอาย เป็นคุณนายน้อยสองของตระ กูลเย่แท้ๆยังแต่งตัวแบบนี้อีก คุณคิดว่าออกมาขายตัว อย่างนั้นเหรอ?”
ตอนที่เห็นเธอแต่งตัวโชว์เสียขนาดนั้นแล้วออก มายืนต่อหน้าผู้คน อยู่ๆตรงอกของเย่โม่เซินก็เหมือนมี ไฟมากองสุมอยู่รวมกัน สายตาของผู้ชายพวกนั้นล้วนมา อยู่ที่ตัวเธอทั้งนั้น ตกลงนี่เธอไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือยังไง?
ออกมาขาย…ประโยคนี้ทำให้จุดไฟความโกรธข องเส้นเฉียว เธอโมโหจนขอบตาแดงก่ำ
“เย่โม่เซิน คุณมันสารเลว!”
เย่โม่เซินจ้องเธออย่างเย็นชา “ถอดชุดออกมา เดี๋ยวนี้ ไปเปลี่ยนเสีย”
“ฉันไม่เปลี่ยน!” เสิ้นเฉียวปฏิเสธเขาไปไม่แม้แต่
จะคิด!
“คุณพูดว่ายังไงนะ?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
