บทที่ 895 ชอบมากเป็นพิเศษ

ใบหน้าที่คุ้นเคยอันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาสบตาของเธอ

ผิวขาวออร่าและใบหน้าที่บอบบางและสวยงาม แต่สภาพของ เขาตอนนี้ดูแย่กว่าครั้งแรกที่เจอมาก ขอบตาดำคล้ำ แม้แต่ผมก็ ดูยุ่งเหยิงรุงรัง

ตวนมู่เสว่

ทําไมถึงเป็นหล่อนล่ะ

มู่จื่อประหลาดใจที่ได้เห็นหล่อน ดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วย ความงงงวย คนพวกนั้นเป็นคนของฉือจินนี่นา แต่ทำไมคนที่ เธอเห็นตอนนี้คือตวนเสวล่ะ

ในขณะที่เธอมองไป ตวนมเสค่อยๆเผยรอยยิ้มแปลกๆ ที่มุม ปาก และมองเธออย่าเงียบๆ

“แปลกใจที่เห็นฉันเหรอ”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดตอบ เธอรู้สึกเจ็บท้ายทอย มาก มือเท้าที่ถูกมัดก็เจ็บ แต่สิ่งเดียวที่ต้องขอบคุณก็คือ ไม่มี อะไรเกิดขึ้นกับท้องของเธอ

แต่ก็ไม่มั่นใจว่าตวนเสจะทำเรื่องบ้าๆเมื่อไหร่อีก

“ก็ฉันไปจับตัวเธอมาไง ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉัน ด้วยกอง กำลังกองตระกูลตวนการที่ฉันต้องการจับตัวเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

หาน จื่อกวาดสายตาไปรอบๆ ก็เข้าใจสภาพแวดล้อมรอบ ข้างอย่างรวดเร็ว

การตกแต่ง โดยรอบไม่ต่างกับโรงแรม แต่ถ้าจะให้เทียบกับ โรงแรมก็ด้อยกว่าระดับหนึ่ง เมื่อก่อนที่จื่อทำงานเป็นเลขา เคยพักในโรงแรมแบบนี้

ห้องราคาถูกๆ โดยรวมมีแค่เตียง เตียง โต๊ะตัวและห้องน้ำ ตวนมเสวพาเธอมาที่นี่ และเมื่อนึกถึงตอนที่ไปบ้านตระกูลต วนเมื่อก่อน หานมอก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

“แล้วไงล่ะ”

หล่อนได้ยินเสียงของตัวเอง หาน จื่อถามเธอ

ได้ยินดังนั้น ตวนเสาหรี่ตาลงและจ้องไปที่หล่อน “เธอไม่ กลัวเหรอ”

หานมู่จื่อ “

“ตื่นขึ้นมาที่นี่ พบว่ามีตัวเองคนเดียว แถมยังถูกมัดมือมัดเท้า เธอไม่กลัวจริงเหรอ เธอควรจะหวาดกลัวจนเสียสติ ร้องไห้ ตะโกนขอความช่วยเหลือ ทำไมเธอถึงไม่กลัว ทำไมถึงไม่กรี๊ด เธอเรียกเย่ ไม่เซินให้มาช่วย

“เธอจับฉันมาที่นี่ ด้วยเหตุผลนี่เหรอ” หานคู่จื่อยกคิ้วถาม สวนเสน่หัวเราะเยาะขึ้นมา “แน่นอนว่าไม่ใช่
เขาลุกขึ้นยืน เดินไปทีละก้าว และยกมือขึ้นมาจับคางมู่จื่อไว้ คราวนี้ทำให้มู่จื่อรู้สึกเจ็บจริงๆ เธอขมวดขึ้นคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร

ตวนเสเห็นดังนั้นก็ลงน้ำหนักมากขึ้น เขาลงเล็บไปที่เนื้อ ของเธอ คางที่ขาวเนียนสักพักก็เต็มไปด้วยร่องรอย

มันทำให้เธอยิ่งสะใจมากขึ้น ดวงตาของตวนเสเปล่ง ประกายด้วยความยินดี และถามอย่างพอใจว่า “เจ็บมากสินะ ขอร้องฉันสิ”

หานมู่จื่อ “

มันเจ็บมากจริงๆ แต่ถ้าจะให้เธอไปขอร้องคนแบบนี้ เธอก็ทำ ไม่ได้จริงๆ

“คุณมีสิทธิอะไรให้ฉันมาขอร้องคุณ” หานอดิ้นหลุดมาจาก ตรงนั้นแล้วค่อยๆขยับตัวออกไปด้านข้าง ตวนเสเห็นดังนั้น ยิ่งอยากจะไปจับตัวเธอมา ท้ายสุดหาน จื่อก็พูดออกมาว่า “คุณ ทำแบบนี้กับฉัน คิดว่าเยโม่เซินจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอได้ เหรอ”

คำพูดแบบนี้บาดใจตวนเสวมาก เธอหยุดการกระทำลง แต่

ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่เพิ่มขึ้น “เธอพูดถูก สิ่งที่ฉันทำไม่สามารถเปลี่ยนความคิดที่ไม่เห็นมี

ต่อฉันได้ เขาก็ยัง…….ไม่ชอบฉันอยู่ดี พูดถึงตรงนี้ อารมณ์ของตวนเสวกลับเศร้าลงทันที เธอลดสายตาลงและดูผิดหวังเป็นพิเศษแล้วพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ทำไมนะ ฉันพยายามดูแลเขาดีขนาดนั้น ฉันชอบเขาขนาดนั้น แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยเหลียวมองฉันเลย แม้แต่ครั้งเดียวก็ยังดี”

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอทีละนิด และหยดลงไป บนพื้นที่หนาวเย็น

จื่อเฝ้ามองผู้หญิงตรงหน้าที่ล้มลงบนพื้น และเงยหน้ามาจ้อง มองเธอด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม

“เห็นได้ชัดว่าเขาสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ถึงขั้นจำใครไม่ ได้สักคน แต่ทำไมถึงยังชอบแต่เธออยู่ได้ บนตัวเธอมีเวทมนตร์ อะไรกัน”

เธอจะมีเวทมนตร์อะไร

“คุณคิดมากไปแล้ว ไม่มีใครมีเวทมนตร์ในตัวหรอก มันก็แค่ เวลาเราจําอะไรได้แล้ว ก็จะไม่ลืมมันอีก ถึงแม้ว่าวันหนึ่งคุณจะ จำไม่ได้ แต่มันได้ถูกบันทึกไว้ในชีวิตของคุณแล้ว ไม่ใช่ว่าสูญ เสียความทรงจำแล้วมันจะหายไป

น้ำเสียงของหานมู่จื่อแผ่วเบา ราวกับเธอกำลังเล่าเรื่องที่ไม่ เกี่ยวข้องกับตัวเอง

ตอนแรกเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไง โม่เซ็นยังจดจําเธอได้ จน กระทั่งที่ได้สัมผัสกับเขาในช่วงหลายวันนี้ เธอถึงเข้าใจปรัชญา เหล่านี้
ถึงแม้เขาจะดูเหมือนสูญเสียความทรงจำ แต่ประสบการณ์ที่ ผ่านมาไม่ได้หายไป เมื่อคนที่คุ้นเคยเข้าใกล้ สมองและร่างกาย ของเขาจะตอบสนองกับพวกเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่แข็งแรงมาก แต่ก็มีอยู่จริง

ตวนเสานั่งฟังอย่างว่างเปล่า น้ำตายังคงไหลไม่หยุด หานคู่จื่อเงยหน้าขึ้น สายตาส่องลงบนใบหน้าของเธอ

“ฉันเข้าใจ การที่เราไม่ได้สิ่งที่เราปรารถนาเป็นเรื่องที่เสียใจ ที่สุดในชีวิต ถึงแม้จะเจ็บเพราะการเกิดแก่เจ็บตายก็ไม่เทียบเท่า แต่บางเรื่องมันก็บังคับใจกันไม่ได้ อีกอย่าง คุณก็ทำผิดตั้งแต่ เริ่มต้นแล้ว ”

“ทำผิดเหรอ ฉันทำอะไรผิด

“คุณทำผิดกฎเกณฑ์และคุณธรรม ถ้าตอนแรกที่คุณรู้ตัวตน ที่แท้จริงของเขา แล้วคุณออกห่างเขา สละความเห็นแก่ตัวของ ตัวเองได้ เรื่องทุกอย่างก็จะไม่บานปลายถึงขั้นนี้ คุณก็ไม่ต้อง วางยาเขา และก็ไม่ต้องถูกไล่ออกจากตระกูลตวน”

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ความตื่นตระหนกก็เกิดขึ้นใน ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของตวนเสว่ “ไม่ เธอพูดเพ้อเจ้อ ฉัน ไม่ได้ถูกไล่ออกจากบ้าน คุณปู่แค่โกรธฉันชั่วคราว เดี๋ยวพอท่าน หายโกรธ ฉันก็จะได้กลับไปเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลตวน เหมือนเดิม”

“ใช่เหรอ” มู่จื่อยกริมฝีปากขึ้นพูดเบาๆว่า” แล้วถ้าท่านรู้ว่าวัน นี้เธอไปจับตัวคนอื่นมาแบบนี้ล่ะ
ตวนมเสว่เงิบไป

หาน จื่อหันไปสบตาเธอ “คุณคิดว่าเขาจะหายโกรธหรือยิ่ง ผิดหวังในตัวคุณ”

หลังจากนั้นตวนเสวก็รีบอธิบาย “ไม่หรอก คุณจะไม่รู้สึก ผิดหวังหรอก ยังไงฉันก็เป็นหลานสาวแท้ๆของท่าน อีกอย่างฉัน ก็ไม่ได้ลักพาตัวเธอ ตระกูลฉือต่างหากที่ทำ ฉันก็แค่ยืมมา ชั่วคราวเท่านั้น หากฉันอธิบายให้ท่านเข้าใจ เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับ ฉันแล้ว”

หานคู่จื่อดูท่าทีของเธอแล้วรู้สึกว่าจิตเธอไม่ค่อยปกติแล้ว ด้วยการอบรมสั่งสอนของตระกูลตวนแล้ว ตวนเสาไม่น่าจะ

โง่ถึงขั้นนี้ เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าคนที่ได้รับการอบรมสั่งสอนดีๆ

ในใจทำไมถึงได้เปราะบางและถูกครอบงำง่ายขนาดนั้น

แค่ความผิดหวังเล็กน้อยก็ทำให้จิตใจเปลี่ยนไปผิดปกติขนาด

“ไม่เกี่ยวกับคุณได้อย่างไร แค่คุณมีส่วนร่วม ไม่ว่าคุณจะเป็น คนสั่งการ หรือจัดการเอง คุณก็มีส่วนทั้งนั้น

ถ้าตวนมู่เสว่เป็นคนคุมเกม งั้นเธอก็ต้องช่วยตัวเองแล้ว

ตอนนี้เธอไม่กล้าเสี่ยง และไม่กล้าไปกระตุ้นตวนเสว่ หา นมู่จื่อคิดแล้วก็พูดอย่างจริงจังว่า “เรามาตกลงกันเถอะ คุณแกะ เชือกให้ฉัน พวกเราออกไปจากโรงแรมนี้ด้วยกัน ฉันจะถือว่า เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ