บทที่ 856 ของฉันก็คือของเธอ

การอธิบายเป็นพิเศษประโยคนี้ทำให้เยไม่เป็นมองเธอที่หนึ่ง แววตาที่ลึกมากนั้น ไม่รู้ว่าพิมพ์อะไรไว้

เวลาหลังจากนั้น เขาก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ จําเป็นต้องอธิบายกับฉัน

น้ำเสียงที่หนักแน่นของเขา ฟังไม่ออกถึงอารมณ์อื่น หานคู่จื่อ ได้ยกสายตามองเขาตรงๆ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้ถาม: “นายไม่ โทษที่ฉันไม่ได้เอาเรื่องของที่บ้านบอกกับนายเหรอ?”

ตกกลางคืน ไฟทางรอบด้านก็ได้ค่อยๆสว่างขึ้นมา สุดท้ายบน ท้องฟ้ายังมีร่องรอยสีขาวเหมือนท้องปลา ค่อยๆถูกความมืด ทดแทน

รถได้ขับออกไปอย่างช้าๆ ในรถเงียบสงัดเป็นเวลานาน ถึงได้ มีเสียงของเย่ โม่เซินดังขึ้นมาใหม่

“รอตอนที่เธออยากบอกฉัน ก็จะบอกฉันเอง”

ประโยคนี้ได้กั้นไว้ยาวมาก หานมอก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่อคำพูด ของเขายังไง เพียงแต่ว่าเธอสามารถรู้สึกถึงได้ อารมณ์ของเย่โม่ เซินก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่มากเกินไป น่าจะไม่ได้โกรธเธอ เรื่องนี้

คิดๆแล้วก็ใช่ เพียงแค่เป็นโทรศัพท์สายหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าโกรธ?

เพียงแต่ว่าตัวเธอเองค่อนข้างใจอ่อน อ่อนไหวเกินไปเท่านั้น เอง

หลังจากที่คิดเช่นนี้แล้ว หานมอก็ได้ปล่อยวางแล้ว

ไม่ช้าก็ได้ไปถึงที่อยู่ใหม่ เยโมเซินหาที่ที่บรรยากาศสวยและ สงบมากให้กับเธอ อะพาร์ตเมนต์ห้องชุด ในหมู่บ้านที่หนึ่ง การ จัดการความปลอดภัยก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก ตอนเข้าไปก็คือรูด บัตรเข้าโดยตรง

ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นหก กระเป๋าเดินทางก็ถูกเย่ไม่เป็น ลากไว้ตลอด และมือของเธอก็อยู่ในฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของเขา ตอนที่ทั้งสองคนเดินออกไป เยโม่เป็นก็ได้ส่งเสียงพูดออกมา

“ผู้อาศัยอยู่ชั้นนี้มีเพียงตัวเธอเอง หลังจากนั้นในเวลากลาง

คืนก็จะไม่มีเสียงดังรบกวนแน่นอน”

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา หานมู่จื่อก็รู้สึกถึงความร้อนตรงใบหู เขา ไม่ใช่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังจำเรื่องคืนนั้นของครั้งที่แล้วได้ใช่ไหม?

“เรื่องนี้ก็ได้ผ่านไปนานมากแล้ว ทำไมนายยังจำไว้ตลอดอยู่ อีกเนี่ย?”

ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง

“จ๋าอะไร?” เย่โม่เซินยื่นมือไปหยิบกุญแจและได้หันหัวกลับมา มองเธอ
ไฟเซ็นเซอร์ตรงทางเดินได้สว่างอยู่ แต่เพราะว่าส่วนสูงที่พอดี ของเย่ไม่เซิน ดังนั้นตอนที่เขาหันหัวกลับมา ก็พอดีกับคนทั้งคน คือได้อาบอยู่ภายใต้แสงไฟ และทานมู่จื่อวันนี้ก็ได้เหยียบ รองเท้าแตะออกมา มุมที่มองเย่ ไม่เป็นมุมนี้ก็ได้พบว่าอวัยวะทั้ง ห้าบนใบหน้าของเขามีความลึกซึ้งเป็นพิเศษ ใบหน้ารูปงามได้มี ครึ่งหนึ่งที่แอบอยู่ในความมืด และสายตาของเขาก็ค่อยๆหรี่ขึ้น สายตาที่มองเธอได้มีการสำรวจมากขึ้นแล้ว

หรือว่าเป็นตัวเธอเองที่คิดมากเกินไปแล้ว? เดิมทีเขาก็ไม่ได้ คิดมาก?

ชั่วขณะ หาน จื่อก็รู้สึกว่าคนตัวเล็กอย่างตัวเองจิตใจคับแคบ มากเมื่อไปเปรียบเทียบกับคนที่ใจกว้าง สายตาของเธอได้มอง ไปทางด้านล่างด้วยความลุกลี้ลุกลนและได้ส่ายหัวไปมา “ไม่มี อะไร รีบเปิดประตูเถอะ”

เย่ไม่เป็นเม้มริมฝีปาก เปิดประตูออกอย่างไม่ส่งเสียง หลัง จากนั้นก็ได้เกิดเข้าไปเปิดไฟ หานมอก็ได้เดินตามเข้าไปอยู่ ที่ทางด้านหลังของเขา

ต่อเขาแล้วเธอคือวางใจได้ทั้งหมด หลังจากที่เข้าไปก็ได้เห็น

ถึงรูปแบบกับการตกแต่งในห้อง หานคู่จื่อพบว่าเป็นไปตามคาด การณ์ตัวเองไม่ได้เชื่อเขาผิด ห้องทำความสะอาดได้อย่างสะอาดสะอ้าน เฟอร์นิเจอร์ดูไปดู

มาแล้วเหมือนกับยังใหม่

ทางเข้าก็เป็นระเบียงใหญ่ บนระเบียงยังเต็มไปด้วยการจัดวางพันธุ์ไม้ต่างๆ เมื่อหาน จื่อเห็นถึงของพวกนี้ดวงตาก็ได้เป็น ประกาย “ทำไมถึงได้มีต้นไม้และดอกไม้มากมายแบบนี้?

หาน จื่อได้ปล่อยมือของเขาออกไปตั้งนานแล้วและได้พุ่ง เข้าไปยังต้นไม้และดอกไม้ทีละกระถางๆ ก้มตัวลงไปดมความ หอมของดอกไม้ ผมยาวๆได้สบายลงมา

แสงจากระเบียงได้ส่องแสงอ่อน ๆ มาอยู่ตัวของเธอ เมื่อเห็น ถึงฉากนี้ เย่โม่เซินก็พูดได้ไม่ชัดเจนว่าภายในใจของตัวเองเป็น ความรู้สึกแบบไหน รู้สึกแต่เพียงว่า ในใจลึกๆที่ที่อ่อนโยนที่สุด นั้นได้ถูกสัมผัสถึงแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของเธอ ก็มักได้กลิ่นน้ำ หอมจางๆ ที่ปลิวมาจากจากระเบียงของเธอ หลังจากนั้นเย่ไม่เชิ นก็ได้เข้าไปตรงระเบียงและได้เห็นต้นไม้มากมายที่ปลูกอยู่ที่นั่น

ดังนั้นตอนที่ทำห้องนี้ เขาก็คิดว่าเธอจะต้องชอบ จึงได้ให้คน จัดคู่เข้ามาวางอยู่บนระเบียงทางเข้าทางด้านนี้มากมาย

ดูแล้วตอนนี้ ต้นไม้และดอกไม้พวกนี้ก็คือจัดวางได้ถูกแล้ว

จริงๆ “อย่าสนใจมองเพียงดอกไม้ใบหญ้า ฉันพาเธอไปดูห้อง

เมื่อได้ยินถึงเขาตะโกนเรียกตัวเอง หานคู่จื่อก็ได้ตอบกลับ เสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หมุนตัวเดินเข้าไปด้วยกันกับเย่ไม่เป็น

เย่โม่เป็นไม่ได้แนะนำอุปกรณ์ในห้องนั่งเล่น ให้เธอ แต่คือพา เธอไปที่ห้องตรงๆ “หลังจากนี้เธอก็นอนในนี้ ในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำ อุปกรณ์อาบน้ำทุกอย่างฉันได้พร้อมไว้หมดแล้ว” หาน จื่อมองไปในห้องน้ำที่หนึ่ง เป็นไปตามนั้นของอะไรก็ได้

เตรียมไว้หมดแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ ส่วนเตียงล่ะ ผ้าปูที่นอนผ้าห่มอะไรก็ได้ปูไว้อย่างดีแล้ว ยังมี โต๊ะเครื่องแป้งอะไร ที่ด้านบนได้จัดวางของจําพวกผลิตภัณฑ์

ดูแลผิวทุกชนิด

มองถึงตรงนี้ หานมอก็มีความแปลกใจอย่างฉับพลัน “นาย ไม่ใช่ว่าแม้แต่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้อย่างดีแล้วใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบ เธอก็ได้ก้าวเดินไปถึงตรงหน้าตู้เสื้อผ้า หลังจากที่ เปิดออกก็ได้ตะลึงไปแล้วในชั่วพริบตา

เป็นไปตามที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด อะไรก็เตรียมไว้แทนเธอหมด

แล้ว

มิน่าล่ะ…….เขาสามารถพูดกับตัวเองได้อย่างมั่นใจเช่นนั้น เอาคนเข้ามาก็ได้แล้ว

มองทุกอย่างที่ได้เตรียมพร้อมหมดแล้วพวกนี้ไว้ ทันใดนั้นหา นมู่จื่อก็รู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางของตัวเองเป็นส่วนเกินทันที

ตรงด้านหลังได้อบอุ่น เย่ไม่เซินยื่นมือมาโอบกอดเธอไว้ มือ ใหญ่ๆได้ตกอยู่บนเอวของเธอ น้ำเสียงแหบจากลำคอได้ดังขึ้น อยู่ข้างใบหูเธอ

“หลังจากนี้เธอก็อยู่ที่นี่
ตอนที่เขาพูดไอร้อนของลมหายใจที่อบอุ่นก็ได้อยู่ตรงหลังหู ดูเหมือนว่าได้เจาะเข้าไปในเลือดตามริมผิวหนัง หลังจากนั้นก็ได้ โอนอ่อนอยู่ในเลือดไหลเข้าสู่ในใจของเธอ

หานมู่จื่อรู้สึกว่าหัวใจส่งความร้อนอย่างรุนแรง แต่เมื่อคิดไป คิดมายังคงพูดออกมาประโยคหนึ่ง “ค่าเช่าห้อง…….ฉันจะจ่าย ให้นาย

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ คนที่กอดเธอไว้จากด้านหลังก็ได้นิ่งไม่ขยับ แล้ว

หาน จื่อได้เปิดปากอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด “คุณตา ของนายก็ไม่ชอบฉันขนาดนี้แล้ว หากว่าฉันยังวางใจใช้ของนาย อยู่ที่ของนาย ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงจะ……..แล้วจริงๆ”

เมื่อคำพูดนี้ตกออกมา หานซื่อก็รู้สึกว่าคนที่กอดเขาไว้ได้รัด

แน่นขึ้นที่ส่วน น้ำเสียงที่เย็นชาได้ทะลุเข้าไปในใบหูของเธอแล้ว

“พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป

คำพูดนี้ทำให้ในใจของหาน จื่อสั่นไหวมาก ไม่ได้รอเธอมี ท่าที่โต้ตอบเข้ามา ริมฝีปากของเย่โม่เซินก็ได้ตกลงไปอยู่ที่คอ ของเธอ: “ดังนั้น ในใจไม่ต้องรู้สึกมีภาระของฉันก็คือของเธอ

ของเขาก็คือของตัวเธอนั้นเหรอ?

หาน จื่อกะพริบตา ตอนที่ต้องการจะพูดกลับรู้สึกถึงริมฝีปา กบางๆของเย่โม่เซินได้ค่อยๆเคลื่อนย้ายขึ้นมาจากลำคอ หลัง จากนั้นก็ได้จูบไปยังหูของเธอ
ตอนที่ริมฝีปากบางๆได้สัมผัสกับหู หาน จื่อรู้สึกว่าร่างกาย เหมือนกับมีไฟฟ้าแล้วครู่หนึ่ง หัวใจมีความรู้สึกเสียวซ่านและได้ แผ่ซ่านไปตามแขนขา ร่างกายของเธอได้นิ่งไม่สามารถที่จะขยับ ได้

ถัดไปหลังจากนั้นริมฝีปากบางๆของเย่ ไม่เซินก็ได้ค่อยๆ เคลื่อนย้ายลงไปทางด้านล่าง จูบตรงท้ายทอยของเธอ จูบแล้ว จูบอีก

หานมู่จื่อรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว ที่นี่เงียบเกินไปแล้ว หากว่ายัง ให้เขาทำต่อไปแล้วละก็ อาจจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแล้วจริงๆ

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะได้กำหนดแน่นอนแล้ว

แต่เธอ…..ยังคงไม่อยากให้มันเร็วเช่นนี้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ได้พูดเสียงสั่นทันที “ฉัน ฉันอยาก

ไปอาบน้ำแล้ว……

การกระทําของคนทางด้านหลังได้ชะงักงัน หลังจากนั้นก็ได้ หัวเราะด้วยน้ำเสียงต่ำ: “ไปด้วยกัน?”

หานมู่จื่อ

เธอตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว อ้าปากค้างตะลึงงันจนทำอะไรไม่ ถูก

ก็ได้อยู่ในตอนที่หาน จื่อคิดว่าเขาต้องการจะทำอะไรสัก หน่อยกับตัวเองจริงๆ เย่โม่เซินกลับยืนตรงขึ้นมาแล้ว และได้ หยิกไปที่ท้ายทอยของเธอเบาๆที่หนึ่ง
“ไปเถอะ”

เธอยืนอยู่ตรงที่เดิมครู่หนึ่ง เท้ายังคงชาอยู่

“ไม่ไป คือต้องการให้ฉันอุ้มเธอไป?”

หานมู่จื่อนี้ถึงได้เคลื่อนย้ายฝีเท้าอย่างยากลำบาก เข้าไปใน ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ