บทที่787 ฉันผิดหวังในตัวคุณมากจริงๆ

เย่ไม่เป็นเงยหน้าขึ้น สายตาเขาค่อยๆ จ้องมองเดียวซื้อจากนั้น เขาก็กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม ไม่แยแสพร้อมด้วยสายตาที่เย็นชา จนทำให้เฉียวซื้อเกือบลืมไปเลยว่าชายคนนี้นั้นไม่ใช่คนที่วิ่งไปที่ ร้านเหล้าในคืนนั้นเพื่อช่วยเหลือทานอ

นี่คือคนเดียวกันใช่ไหม?

ทำไมถึงแตกต่างกันมากมายขนาดนี้??

เฉียวจื้อหรี่สายตาและขยับเข้าใกล้เขา มองซ้ายมองขวาจาก นั้นถามเขา “คุณ ใช่ ถือเป็นหรือเปล่า? คุณคงไม่ได้ถูกสลับตัว หรอกนะ?”

แสงสว่างอันตรายปรากฏขึ้นในดวงตาที่เฉียบแหลมของเย็ไม่

เช่น

จากนั้นเฉียวซื้อก็พูดอีกครั้ง หากว่าไม่ได้โดนสลับตัว ทำไม ถึงได้แตกต่างไปขนาดนี้?”

“ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องอะไรก็ไสหัวไป” เย่ไม่เป็นเริ่มขับไล่เขาอีก ครั้งจากนั้นก็หมุนตัวและเดินลงไปชั้นล่าง

เฉียวซื้อรีบเดินตามลงไปและพึมพำอยู่ด้านหลังเขา “ฉันจะ บอกให้นะถือเป็น แค่บอกฉันสักคำ คุณคิดยังไงกับผู้หญิงคนนั้น? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่คุณหรือไงก็รีบไปร้านเหล้านั้นเพื่อช่วย เธอ? ทำไมวันนี้ฉันส่งรูปให้แล้วคุณถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เลย?

ก้าวเดินของคนตรงหน้าหยุดลงกะทันหันและเฉียวจื้อก็หยุด เช่นกัน “คุณรีบพูดมา

เย่ไม่เป็นหันกลับมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณ ไม่สอด ไม่ได้เลย”

“เฮเฮ้ อะไรที่ทำให้เพื่อนตัวดีของฉันผิดปกติได้ขนาดนี้ ฉัน สอดแล้วจะยังไง? ไอยา คุณรู้หรือเปล่า วันนี้เธอนะร่างกายไม่ ค่อยจะดีเท่าไหร่? ใบหน้าเล็กๆนั่นซีดเซียว ฉันเห็นแล้วรู้สึก กังวล”

เฉียวจอนึกถึงการปรากฏตัวของหาน จื่อที่กลับมาจาก ห้องนํ้า ใบหน้าของเธอดจนเหมือนกับกระดาษ ริมฝีปากเธอนั้น ราวกับไม่มีเลือด จนกระทั่งกินข้าวเสร็จอาการของเธอจึงค่อยๆดี ขึ้น เฉียวซื้อไม่กล้าที่จะยื้อเวลาอีกต่อไป เขารีบส่งเธอกลับอย่าง รวดเร็วจากนั้นก็พุ่งตรงมาหาเย่ไม่เป็น

เมื่อได้ยินว่าเธอไม่สบาย มีบางอย่างแวบผ่านดวงตาสีดำของ เย่โม่เซ็น แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรบางอย่างเสียงของผู้หญิงที่นุ่ม นวลก็ดังมาจากชั้นล่าง

“พี่เป็น ฉันปอกผลไม้ไว้เรียบร้อยแล้ว เฮ้ เฉียวจื้อ คุณมา แล้ว?”

เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย เฉียวซื้อก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไป

ทั้งสองคนยืนอยู่บนบันได ในขณะนั้นเฉียวจื้อเห็น ความเส ยืนอยู่ชั้นล่าง เธอถือจานผลไม้อยู่ หน้าตาของเธอก็ดู บากใจ วันนี้ส่วนเสรสวมชุดเซ็กซี่ ผมยาวหยิกพาดไหล่ของเธอ อย่างมีเสน่ห์และการแต่งหน้าของเธอก็หนามาก ในขณะนี้เธอ

กำลังมองทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

“ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่”

เมื่อพูดเช่นนั้น เฉียวจื้อรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกปิดกั้น ด้วยบางสิ่งบางอย่างและรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

ดวนเสวพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “อั้ม ในเมื่อคุณมาแล้ว งั้นก็ลงมาทานผลไม้กับพี่เซินเถอะ”

หลังจากพูดเสร็จ ตวนเสวก็หันหลังเดินไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อม กับชามผลไม้

เฉียว รู้สึกว่าคอของเขาแห้งและเหมือนเป็นใบ้ เขาจ้องมอง ไปยังใบหน้าที่หล่อเหล่าของเย่ ไม่เซ็น ดวงตาสีดำนั่นไม่รู้กำลัง จ้องมองไปยังที่ไดเมื่อมองแล้วคาดเดาไม่ได้เลย

“เหตุผลที่คุณ… ไม่มา เพราะแบบนี้??

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วในทันที เขาย้อนความคิดกลับไปยังก่อน หน้านี้

เฉียวจื้อส่งรูปถ่ายให้เขาในเวลานั้น เขามองมันอยู่ครู่หนึ่งแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ร่างกายและสมองของ เขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่รู้ตัวว่าต้องการจะออกไปข้าง นอก แต่เมื่อลงไปชั้นล่างก็พบกับความเสวีที่กำลังเข้ามา

และไม่ใช่แค่สวนมู่เลว์ และยังมีของตวนมู่เสวี ตวน อ้าว เทียม

หลังจากที่ทั้งคู่ได้พบกับผู้อาวุโส ตวนอ่าวเทียนก็ได้พูดคุย ปรึกษากับยอจินก่อนที่จะเข้าห้องหนังสือ คือจินขอให้เขาดูแล ควนเสวแทนเขา และตวนอ่าวเทียนที่อยู่ข้างๆนั่นยิ้มราวกับ สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

เย่ไม่เห็นจึงจำเป็นต้องอยู่ต่อ

เฉียวจื้อเห็นเขาไม่ตอบจึงแสดงสีหน้าที่ผิดหวัง “ถือเป็น ฉันผิดหวังในตัวคุณมากจริงๆ

เย่ไม่เป็นไม่สนใจเขาและก้าวเท้าอีกครั้ง

ให้ตาย คุณอย่าทำเหมือนอยู่ที่นี่เพื่อเธอจริงๆเถอะ? คือ เซ็น คุณควรที่จะชัดเจน ตวนเสวมีแนวโน้มที่จะเป็นภรรยาใน อนาคตของคุณ ใช่มั้ย? ฉันสามารถเดาได้โดยดูจากมิตรภาพ ระหว่างครอบครัวของคุณทั้งสอง ไม่ว่าคุณจะยินยอมหรือไม่ ฉือจะบังคับให้เธอเป็นคู่หมั้นของคุณ มันเหมือนกับคนใน คุณ ครอบครัวของฉันทุกอย่าง ถ้าในตอนนี้คุณไม่ขัดขืน คุณอยาก อยู่อยากคบกับเธอจริงๆ หรือ? ถ้าหากว่าคุณอยากจะคบกับเธอ ทำไมวันนั้นคุณถึงช่วยผู้ช่วยของคุณ?
ก้าวของเย่ ไม่เขยหยุดลงอย่างกะทันหัน ดวงตาของเขาก็สบ กับใบหน้าที่ดูเศร้าหมองของเขาจากนั้นกล่าวว่า “ใครบอกว่า ฉันจะอยู่จะคบกับเธอ?”

….คุณไม่ได้อยู่กับเธอแล้วทําไมคุณ…..

“เจียวซื้อ พี่เป็น พวกคุณกำลังคุยอะไรกัน? มาเร็ว

ความเสส่งเสียงดังขึ้นมาจากด้านล่าง

หมดหนทาง ถ้าอยู่ต่อหน้าตานเสร่ เฉียวซื้อก็คงไม่กล้าที่จะ พูดมั่วซั่วหรอก จึงทำได้เพียงแค่หุบปากและเดินตามเย่ไม่เป็นลง ไปชั้นล่าง

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ตวนเสวมองเขาอย่างสงสัย

“เฉียวจื้อเมื่อกี้พวกคุณคุยอะไรกัน? ฉันคิดว่าคุณดูเป็นกังวล งานของคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ตวนมู่เสแสดงความ กังวลและถามเขาด้วยท่าทางที่ดี

เฉียว อเม้มริมฝีปากของเขา โดยปกติแล้วเขาจะไม่บอกเธอ ว่าเขาคุยอะไรกับเย่ โมเซิน เขาพูดได้แค่ว่า “ได้ยังไงล่ะ? ฉันเป็น คนแบบไหนเธอไม่รู้เหรอ? ฉันจะคุยเรื่องงานกับเขาอย่าง ประหม่าได้อย่างไร?”

ทุกคนต่างรู้เฉียวจื้อนั้นเป็นคนไม่เอาการเอางาน เขาไม่เคย ให้ความใส่ใจสนใจแก่บริษัทตระกูลเฉียว ใช้เวลาเที่ยวเล่นอยู่ ข้างนอกทุกวัน ไม่ได้เรื่องอะไร กินๆนอนๆ ดังนั้น ในสายตาของ ทุกคนเขาจึงเป็นคนที่ไร้ประสิทธิภาพ
เฉียวซื้อเองก็รู้ว่าความเร็วมองเขาและคิดกับเขาแบบนี้ ใน สายตานั้นดูถูกตัวเขาเป็นอย่างมากและแอบบอกว่าเขาเป็นขยะ เหอะ ตอนนี้อยู่ต่อหน้ายถือเป็น เธอยังคงแสร้งทำเป็นห่วงเขา ช่างเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์

เมื่อเทียบกันแล้ว เขายังคงชอบนิสัยใจคอของพี่สะใภ้ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบเขา ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ พนักงานตัวเล็กๆ แต่กลับกล้าที่จะแสดงอารมณ์ออกมาอย่าง ตรงๆ ทั้งหมดคงเป็นเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนของคู่ถือเป็นหรอกนะ ถึงได้เอาใจเขา

“ก็จริง” ตวนเสว่เม้มริมฝีปากของเธอและยิ้ม เมื่อเห็นท่าทาง เหยียดหยามและรังเกียจในสายตาของเฉียวจื้อ จากนั้นเธอก็ มองไปยังถือเป็น สายตาของเธอนั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

“พี่เซิน ฉันปอกผลไม้ไว้ในจานให้คุณแล้ว มีคุณค่าทาง โภชนาการที่ดีมากด้วย คุณกินเยอะๆนะ

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างามและวางไว้ตรงหน้าเขา เฉียวจื้อนั่งลงข้างๆเขาและกล่าวอย่างเหน็บแนม

“เอ่อคือว่าคุณหนูสวน คุณล่าเอียงเกินไปหรือเปล่า? ทำไม ของฉันถึงไม่มีผลไม้ที่มีคุณค่าทางอาหารสูงแบบเขาล่ะ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น มู่เสมองเขาด้วยรอยยิ้มและอธิบายเบาๆ “เฉียวซื้อคุณไม่เหมือนกัน พี่เป็นเขาเพิ่งหายจากอาการป่วยและร่างกายต้องการการบำรุงเป็นพิเศษ

“เอ” เฉียว อส่ายหน้า “เขาป่วยมานานมากแล้วและไม่เห็น ว่าเขาจะเป็นอะไรเลย นั่นคือคุณเองหรือเปล่าที่เป็นห่วงเขามาก เกินไป?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ