บทที่714 ชีวิตคนเป็นเรื่องสำคัญ

หลังจากได้เห็นรูปภาพ ในตอนแรกชายคนนั้นเพียงแค่ประหลาด ใจ เพราะชายหนุ่มในรูปมีใบหน้าที่หล่อเหลา ออร่าเยือกเย็น

แม้ว่าเป็นเพียงแค่รูปภาพรูปเดียว แต่ความมีอำนาจที่ปกคลุม อยู่บนตัวเขา ออร่าเฉยชาที่แผ่ไปทั่วกลับพัดมา ราวกับชายคน นี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ที่สำคัญที่สุดคือ ใบหน้าของชายคนนี้คุ้นตามา ปฏิกิริยาที่แปลกไปนี้ ทำให้เชื่อคิดว่าเขารู้จักเย่ไม่เป็น

“นี่…..นี่คือ? ”

กระทั่งอยู่ในหมู่ผู้รอดชีวิตที่พากลับมา

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างเขาเหลือบมองมาทางนี้อย่างไม่ ตั้งใจ พอมองแล้วดวงตาก็เบิกกว้างอย่างไม่รู้ตัว “นี่ นี่คือคุณ ชายเย่ไม่ใช่เหรอ? ”

มีคนรู้จักเขา? หาน จื่อหันไปทางเขาด้วยแววตามีความหวัง แต่ผู้ชายที่พูดคุยกับหาน จื่อเมื่อครู่นี้ก็เคาะหัวไปหนึ่งที่ราวกับ นึกอะไรได้ในทันได

“ฉันก็ว่าทำไมคุ้นตาขนาดนี้ พอถูกนายเรียก ก็นึกออกขึ้นมา เลย นี่คือคุณชายเย่ไม่ใช่เหรอ? ” เขามีอารมณ์ตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ แววตาและ สีหน้าก็กลายเป็นหนักอึ้งในทันที
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ท่านจื่ออีกครั้ง น้ำเสียงแหบแห้งเล็ก

น้อย

“คุณผู้หญิง คุณคงไม่หมายถึง…..คุณชายเยก็นั่งเครื่องบินลำ นิมาหรอกนะ? ”

คำพูดเดียว ทำให้แสงไฟในดวงตาของหาน จื่อดับวูบใน ทันที ตอนที่เห็นการแสดงออกของพวกเขาก่อนหน้านี้ เธอยังนึก ว่าหาเย่ ไม่เซินเจอแล้ว อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้เจอเขา

แต่ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองกลับถามตัวเธอ ว่าเยโม่เป็นก็ขึ้น เครื่องบินลำนี้เหรอ?

เธอจะตอบยังไง? เธอหวังจริงๆ ว่าเยโม่เป็นไม่ได้ขึ้นเครื่องบิน

ไม่อย่างนั้น…..

ร่างผอมบางของหาน จื่อสั่นไหวท่ามกลางเงาแสงไฟ แทบจะ ทรุดลงไปข้างหน้า โชคดีที่หานชิงคว้าเธอไว้ เม้มริมฝีปาก แล้ว พูดเสียงนิ่ง”ดูเหมือนพวกเขาจะยังหาเย่ไม่เป็นไม่พบ มู่จื่อ พวก เราอยู่ที่นี่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ สู้ไปหาที่พักใกล้ๆ ก่อนดีกว่า พัก ผ่อนสักคืน แล้วรอฟังข่าว

ตรงข้ามกับแสงไฟ สีหน้าของหานจื่อมีความชัดขาว เธอกัด มฝีปากล่างแล้วออกแรงส่ายหัว

เห็นได้ชัดว่าน้ำตาได้มารวมกันอยู่ที่เบ้าตาแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ ไหลลงมา ดวงตาแดงเหมือนอะไรบางอย่าง แต่หานมอก็ยังกัดริมฝีปากอย่างเอาเป็นเอาตาย สายหัว ไม่ส่งเสียง

ราวกับเด็กที่เอาแต่ใจ

ทานชิง “………….”

เขาได้เพียงถอนหายใจ ในใจ มองไปที่คนตรงข้าม

คุณลุงวัยกลางคนมีปฏิกิริยากลับมา หลังจากส่งสายตาให้ พนักงานข้างตัว ก็ดูเหมือนอดไม่ได้ที่จะเปิดปาก

“คุณนายน้อยคุณชายเย่ อันที่จริงคุณไม่ต้องกังวล เท่าที่ผมรู้ คุณชายเยเป็นคนที่ฉลาดมาก วันนี้พวกเราเจอผู้รอดชีวิตหลาย คนมาก ในบรรดานั้นมีคนชรา เด็กน้อย พวกเขาต่างเอาชีวิต รอดมาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่เก่งกาจอย่างคุณชายเย่ ต้องไม่มี เรื่องเกิดขึ้นแน่นอน”

“ใช่แล้ว”

อีกคนหนึ่งที่ฟังอยู่ ก็พูดขึ้นเช่นกัน “คุณชายเย่เป็นคนมีความ สามารถ คุณวางใจเถอะ ไปหาที่พักผ่อนสักคืนก่อน ไม่แน่ว่าพรุ่ง นี้พวกเราก็หาเขาเจอแล้ว

หาน จื่อไม่พูดอะไร ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ร่างที่ผอมเพรียวกลับ มีแรงจนทำให้คนแปลกใจ

การค้นหากู้ภัยท่ามกลางผืนทะเลที่เชี่ยวกรากนี้ เป็นเรื่องที่

อันตรายมาก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง กลางคืนดึกดื่นแล้ว รอบด้านเห็นได้ไม่ชัดเจน
หากค้นหาต่อไป ก็อาจหาคนไม่เคย ถ้าเจอเข้ากับอันตราย หรือความยากลำบาก คนในทีมต้นหากู้ภัยก็อาจเอาชีวิตไปทิ้ง

ดังนั้น ในเวลาที่ตึกตื่นมืดมิด สมาชิกทีมค้นหากู้ภัยจึงเดิน ทางกลับมา

แน่นอนว่า ได้พาผู้รอดชีวิตที่โชคดีบางส่วนกลับมาด้วย

หาหมอยังคงไม่ไปไหน หานซึ่งก็ไร้หนทาง และไม่สามารถ บังคับพาเธอไปได้ ได้เพียงอยู่เป็นเพื่อนเธอ ให้จิ๋วคิดหาวิธีเอา น้ำร้อนมาให้เธออุ่นท้อง

อาจเพราะรู้ว่าต้องกักเก็บเรี่ยวแรงไว้ ดังนั้นหาน จื่อจึงไม่ได้ ปฏิเสธของที่หานซึ่งให้คนส่งมาให้ ให้อะไรก็กินอันนั้น เพียงแต่ ของที่กินเข้าไปต่างก็เหมือนกับเป็นอาหารที่ได้รสชาติ

สภาพแบบนี้ ยิ่งทำให้คนที่เห็นทุกข์ใจ

เมื่อสมาชิกในทีมค้นหากู้ภัยขึ้นฝั่งมา หาหมอที่นั่งกินอาหาร อยู่ก็ทิ้งสิ่งที่อยู่ในมือทันที ยกกระโปรงขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป

“มู่จื่อ ระวังหน่อย!”

ทานซึ่งเห็นเธอโซซัดโซเซจะวิ่งไปข้างหน้า ระหว่างนั้นแทบจะ สะดุดกระโปรงของตัวเอง สีหน้าที่ตื่นตกใจของหานซิงซีดขาว ลุกขึ้นคว้าเธอไว้

หลังจากคนในทีมค้นหากู้ภัยขึ้นฝั่ง เงยหน้ามาเห็นคนสวมชุด แต่งงาน ผิวพรรณขาวนวล บอบบางละเอียดอ่อนสวยงาม ถึงแม้ การแต่งกายกับเครื่องสำอางจะเลอะเทอะ แต่เธอขาวราวกับแสงไฟเดินอยู่ในคืนมืดมิด ดูแล้วเหมือนเธอมีแสงในตัวเอง

“ขอโทษนะคะ สามีของฉันก็นั่งเครื่องบินลำนี้ ฉันอยากหาดูว่า มีเขาไหม”

หลังจากหาน จอโผเข้าไปก็ออกตัวอธิบายก่อน

คนกลุ่มนั้นเข้าใจชัดเจน หนึ่งในนั้นพยักหน้าพร้อมพูดว่า “ถ้า คุณอยากตามหาก็ไปโรงพยาบาลใกล้เคียงกับพวกเราเถอะ ใน บรรดาคนเหล่านี้มีคนสำลักน้ำ มีคนตื่นตระหนก รวมๆ แล้วอยู่ ในสภาวะที่ไม่สู้ดี หลังจากหมอด้านนอกทำการช่วยเหลือฉุกเฉิน เบื้องต้นแล้ว คนเหล่านี้จะถูกส่งไปที่โรงพยาบาล

อีกฝ่ายพูดขนาดนี้แล้ว หานมอก็เข้าใจได้เอง ผู้รอดชีวิต เหล่านี้จึงได้รับการช่วยเหลือ ตอนนี้ยังวนเวียนอยู่ในเขตความ ตายเป็นธรรมดา ถ้า ในตอนนี้เธอเข้าไปจะทําให้พวกเขาล่าช้า จึงได้เพียงพยักหน้า

“โอเค งั้นฉันไปโรงพยาบาล

“ขอบคุณครับที่เข้าใจ”

หานคู่จื่อได้เพียงถอยไปสองสามก้าว แล้วหันตัวเดินตามหาน งไปรอด้านนอก

เพราะดึกมากแล้ว ก่อนสมาชิกทีมค้นหากู้ภัยจะไป ทางการ

ให้คนมาปิดกั้นพื้นที่ตรงนี้ ก่อนฟ้าสว่างไม่อนุญาตให้ใครเข้า

ใกล้

อาจเป็นเพราะการมาถึงของหานจื่อทำให้พวกเขาตระหนักได้ หลังจากนี้อาจมีญาติมิตรของผู้ประสบอุบัติเหตุหาที่นี่เจออีก เกรงว่าจะเกิดเรื่อง ดังนั้นจึงได้เพียงปิดกั้นไว้

หลังจากท่านจื่อขึ้นรถไป คนขับรถก็รีบขับตามรถกู้ภัยด้าน หน้าไปที่โรงพยาบาลใกล้เคียง

อันที่จริงหัวใจทั้งดวงของเธอได้แขวนเอาไว้ เพราะเธอไม่รู้ว่า เยโมเงินจะอยู่ในรถคันข้างหน้าไหม ผู้รอดชีวิตที่ช่วยกลับมาทุก คนต่างต้องการการรักษา เธอก็ไม่อาจเห็นแก่ตัวแล้วเข้าไปดูใน ตอนนั้น แล้วให้ทุกคนรอได้

ชีวิตคนเป็นเรื่องสําคัญ

หลังมาถึงโรงพยาบาล พวกหานซึ่งก็อยู่กับเธอตลอด เพราะ เรื่องนี้ได้รายงานไปในพื้นที่แล้ว ผู้ป่วยในโรงพยาบาลก็ได้ยิน มาเช่นกัน ดังนั้นเมื่อเห็นพวกญาติมิตร แม้แต่ตอนหาน จื่อที่ สวมใส่ชุดแต่งงานมารอที่โรงพยาบาล ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกมากนัก เพียงแค่เห็นแววตาเธอมีความทุกข์ใจและน่าเวทนา

อย่างไรเสีย หากไม่จําเป็น ใครจะใส่ชุดแต่งงานมาโรง พยาบาลล่ะ?

ไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว หานมู่จื่อยืนจนขาล้าแทบล้มลง ในที่สุดก็ได้รับข่าวว่าสามารถเยี่ยมคนไข้ได้ เพราะผู้รอดชีวิต ต่างก็สงบลงแล้ว

หานมู่จื่อ ในตอนแรกค่อยๆ เข้าไปตามหาอย่างเกรงใจ เกรง ว่าจะรบกวนคนอื่น ได้เพียงหยิบรูปออกมาถามพยาบาล หลัง จากพยาบาลมองดูรูปของเย่ไม่เป็น ในทีแรกก็มีความประหลาดใจในแววตา จากนั้นก็ส่ายหัว ในบรรดาคนที่พึ่งส่งเข้ามาดู เหมือนจะไม่มีคนหน้าตาแบบนี้…..

สีหน้าหาน จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย หานซิงที่อยู่ข้างเธอก้าวไป ข้างหน้า “คุณพยาบาล คุณลองนึกให้ละเอียด ยังไงซะคนที่แช่ อยู่ในน้ำทะเลเป็นเวลานานอาจจะดูลำบาก แน่ใจเหรอว่าไม่มี คนคนนี้?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ