บทที่ 630 แค่มาร่วมสนุกด้วยแค่นั้น

หานมู่จื่อจ้องมองหน้าเขาด้วยความสง สีย เย่ไม่เป็นยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เหมือนภรรยาที่จ้องจับกิ๊ก”

คําพูดของเขาทําให้หานมู่จื่อนิ่งเกร็งไป ในทันที หล่อนสบตามองสายตาของเย่ไม่เป็น “คุณอยากจะบอกฉันว่า คุณมีกิ๊กให้จับงั้นเห รอ?”

เย่โมเงินไม่ได้ทําอะไรผิด ทว่าสิ่งที่หา นมู่จื่อถามขึ้นเพียงเพื่อลองเชิงเขาดู แต่เขา ฟังไม่เข้าใจ เพราะเขาไม่เห็นประวัติการโทร และไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงที่ชื่อว่า ตัวนมเส

ดังนั้นเขาจึงไม่มีความผิดอะไร

“งั้นเหรอ?” เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร หา นมู่จื่อจึงถามอีกครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าท่าทาง ของตัวเองทำให้เย่ไม่เช่นเห็นแล้วร้อนใจ ขนาดไหน

แววตาของเย่ไม่เซ็นค่อยๆก้มมองลง คุณดมไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? หื้ม?”

หานมู่จื่อ : “.

แน่นอนว่า บนตัวเขามีเพียงแค่กลิ่นเดียว ไม่มีกลิ่นอื่นแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่า เป็นเพราะเขาดูสะอาดสะอ้าน บริสุทธิ์เกินไป รวมถึงหานมู่จื่อที่ได้ยินเสียง ของผู้หญิงคนนั้นแล้ว

เสียงของผู้หญิงคนนั้นอ่อนหวานกว่า หล่อนมาก แค่ฟังก็พอคาดเดาได้ว่าหล่อนเป็น สาววัยรุ่น

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อก็นึกถึงเรื่อง สําคัญมากขึ้นมาได้

เวลาผ่านไปถึงห้าปีแล้ว หล่อนไม่ได้เป็น เด็กอีกต่อไป

สําหรับผู้หญิงแล้ว วัยอย่างหล่อนถือว่า เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เยโม่เขินกลับไม่เหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองของชีวิต ต่าง กับหล่อนสิ้นเชิง

สายตาของหานมู่จื่อเย็นชาขึ้นทันที จาก นันผลักเขาออก

ดูเหมือนอารมณ์ของหล่อนเริ่มจะแย่ลง เย่โม่เซินรู้สึกได้ทันที เมื่อเห็นว่าหล่อนกำลัง จะกลับหลังหันเดินกลับไป เขาจึงรีบโอบกอด หล่อนจากด้านหลัง ซบไหล่ของหล่อน

“ไม่เชื่อผม?”

หานมู่จื่อหันข้างมาเล็กน้อย สายตาของ หล่อนเหลือบมองไปที่หน้าของเย่ไม่เป็นที่ซบ อยู่ที่ไหล่ ในที่สุดริมฝีปากสีแดงของหล่อน ขยับขัน

“คุณรู้จักคำพูดที่กล่าวว่า ยิ่งสมบูรณ์แบบ มากเท่าไหร่ ยิ่งมีพิรุธมากเท่านั้นไหม?”

เย่โม่เซ็นเลิกคิ้วขึ้น: “คำพูดนี้เป็นของ

ใคร?” “คุณไม่ต้องสนใจว่าเป็นของใคร เปลี่ยน เสื้อมาแล้วใช่ไหม? อาบน้ำมาแล้วล่ะสิ? ฆ่า เชื้อมาทั้งตัวแล้วด้วยใช่ไหม?

เมื่อหานมู่จื่อพูดเรื่องพวกนี้จบ หัวเราะ เย้ยเขา : “ทำลายร่องรอยหลักฐานทั้งหมดทิ้ง แล้ว ทำให้ตัวเองดูดีไร้ที่ติ ในขณะที่หลอกคน อื่นก็หลอกตัวเองด้วยเช่นกัน ดีนักหรือไง?

เดิมทีเพียงแค่คิดว่าหล่อนกำลังล้อเล่น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่หล่อนพูดประชด ประชัน เย่ไม่เชินกลับรู้สึกว่าหล่อนกำลัง จริงจังอยู่

จากนั้น คิ้วของเย่โม่เซินไม่ได้ดูผ่อน คลายเหมือนก่อนแล้ว กลับเลิกคิ้วมากขึ้น ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ : “คุณไม่เชื่อผม?”

“ฉันเชื่ออะไรคุณ?” เพียงแค่หานมู่จื่อ คิดถึงเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงคนนั้นก็โมโห ขึ้นทันที เริ่มเดือดดาลขึ้นมากเรื่อยๆ เหมือน ต้นเพลิงไฟที่มาจากยอดหญ้า เมื่อไฟลุกขึ้น แล้วก็ไม่สามารถหยุดได้ นอกเสียจากว่า ฝนตกห่าใหญ่

หานมู่จื่อผลักสองมือใหญ่ที่โอบเอว หล่อนไว้ จากนั้นหันหลังไปมองเย็ไม่เซ็น หัวเราะเยาะเย้ย

“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน บอกว่าไปทำงาน ต่างประเทศ แต่ฉันว่าคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”

เย่โม่เชินจ้องมองหล่อนด้วยความตั้งใจ ขมวดคิ้วมากขึ้น ท่าทีเย็นชา จนไม่รู้ว่าเขา กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

หล่อนโมโหอะไรขนาดนี้?

เป็นเพราะผลของการห่างกัน?

คำพูดของลุงอ้วนคนนั้นได้ผลขึ้นมา?

แม้ว่าอารมณ์ของหานมู่จื่อดูประชด

ประชันเยาะเย้ย และการแสดงออกทาง ใบหน้าของหล่อนซึ่งมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือ เธอโกรธ

แต่เย่ไม่เซินกลับรู้สึกเบิกบานใจ เพราะ เขารู้ดีว่า ถ้ามู่จื่อไม่สนใจเขา หล่อนก็คงไม่ โกรธมากขนาดนี้

“คุณกังวลว่าผมจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่ ต่างประเทศ?” ในที่สุดเยโม่เซินก็ถามคำถามที่ ค้างคาในหล่อนขึ้นมา

หานมู่จื่อเห็นว่าเขาถามด้วยความเย็นชา และนิ่งขรึม สายตาไม่มีความเลิ่กลั่กหรือ สับสน กลับนิ่งมาก ไม่เหมือนคนที่ถูกจับกิ๊กได้

ดังนั้น หล่อนเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น

กันแน่?

ถามเขาเหรอ?

ถ้าพวกเขาเป็นอะไรกันจริงๆ ถ้าหล่อน ถามเขาไป เขาก็ไม่มีทางยอมรับ

อีกอย่างถ้าถามออกไป คงเป็นการทำให้ ตัวเองขายหน้า?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จึงถอยหลังกลับ

พลางสายหน้า “เปล่า คุณจะมีผู้หญิงหรือไม่เกี่ยวอะไร กับฉันด้วย”

แล้วทำไมคุณต้องโกรธ?”

“ ฉันไม่ได้โกรธ” หานมู่จื่อปิดตาลง คิด ขึ้นได้ว่าที่คอยังมีสร้อยที่ให้เขาเมื่อครูแขวน อยู่ จากนั้นจึงดึงให้หลุดออกมาและคืนกลับ ให้เขา

“ใกล้ถึงเวลาทํางานแล้ว คุณบอกว่าไม่ ได้นอนมาสองวันแล้วไม่ใช่เหรอ? กลับไป นอนเถอะ”

หล่อนพยายามควบคุมความโมโหไว้ แต่ กลับทำให้ตัวเองดูโกรธมากขึ้น และไม่สนใจ อะไรอีกต่อไป

แต่หานมู่จื่อกลับพลาดไปหนึ่งอย่าง คำ พูดของเธอแสร้งทําเป็นไม่สนใจ แต่การกระ ทําของเธอกลับดูชัดเจนมาก

ดึงสร้อยที่เขาเพิ่งจะสวมให้หล่อนด้วย ตัวเองออกมา แสดงถึงว่าตัวเองไม่สนใจ และ ให้เขากลับไปพักผ่อน

เขาเชื่อก็แปลกแล้ว

เยโม่เขินมองดูหล่อนเงียบๆสักพักหนึ่ง จากนั้นยื่นมือออกไปเพื่อรับสร้อยจากหล่อน เมื่อเห็นว่าเขาจะเอาสร้อยไป หานมู่จื่อกลับจะ เก็บมือเข้ามา แต่มือของอีกฝ่ายกลับพลิก กะทันหัน ฝ่ามือหนาใหญ่ของเขากำมือน้อยๆ ของหล่อนเข้าไปทั้งหมดทันที

จากนั้นเขาออกแรงแขนสุดกำลัง ทําให้ หานมู่จื่อต้องก้าวไปด้านหน้า และโถมตัวล้ม เข้าไปในอ้อมอกของเขา

หล่อนตกใจจนเงยหน้าขึ้น แต่กลับถูก เขาจับเอวไว้แน่น

“เพราะผมไม่ได้ติดต่อคุณ คุณก็เลยไม่ พอใจผม? หรือว่า ไม่ชอบสร้อยที่ผมให้?”

หานมู่จื่อ: “…คุณปล่อยฉันนะ”

“ ถ้าไม่พูดกันให้รู้เรื่อง ผมก็จะไม่ปล่อย เมื่อพูดจบ เขาก็โอบเอวของหล่อนแน่นขึ้น หานมู่จื่อเห็นท่าทางของหล่อนในตอนนี้ จู่ๆกลับคิดถึงตอนที่เขากำลังกอดกับผู้หญิงคน อื่น และผู้หญิงคนนั้นก็ทั้งสวยและเด็กกว่า หล่อน

ความโกรธทวีคูณมากขึ้น หานมู่จื่อผลัก เขาออกหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ จากนั้นจึงพูด ขึ้นด้วยความประชดประชัน

“ปกติคุณก็ทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้งั้น

เหรอ?”

เย่โม่เซ็นเลิกคิ้วขึ้น “หมายความว่ายัง

ไง?”

“ฉันก็หมายความว่า” หานมู่จื่อเข้าใกล้ เขา ใช้นิ้วชี้เช็ดลิปสติกสีแดงที่ติดอยู่บนริม ฝีปากของเขาออก มองดูนิ้วที่ติดสีแดงของตัว เอง หัวเราะเยาะเย้ย: “ตอนที่คุณอยู่กับผู้หญิง คนอื่น ก็ทําตัวปลิ้นปล้อนแบบนี้? เวลาห้าปี คุณทําแบบนี้มาตลอด?

ในที่สุดเยโม่เซินก็เข้าใจความหมายของ หล่อน

หากเป็นก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไร กับคำพูดของหล่อนเลยสักนิด แต่ตอนนี้เมื่อ คิดไปคิดมากลับรู้สึกว่ามีปัญหาแฝงอยู่ในทุก คําพูด

หล่อนพูดอย่างนั้น อย่างนี้ มีคำพูดไหน บ้างที่ไม่ได้หลอกถามหรือประชดว่าเขามีใคร อื่น?

เย่โม่เซ็นไม่เข้าใจ เขาหายไปแค่ไม่กี่วัน ทําไมหล่อนถึงคิดแบบนี้?

เหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้ เขาหรี่ตาลง ครุ่นคิด

“มีคนบอกอะไรกับคุณรึเปล่า?”

เมื่อเห็นเขาหรี่ตาลงกะทันหัน มองตัว เองด้วยสายตาเฉียบคม หานมู่จื่อคิดว่าตัวเอง เดาถูกแล้ว กัดฟันพูดขึ้น : “คุณไม่ต้องสนว่า ใครบอกฉัน เย่ไม่เซิน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะ เป็นคนแบบนี้!” หล่อนออกแรงผลักเขาออก พลางด่า เขา : “คุณไม่ขยะแขยงบ้างเหรอ? ไปอยู่กับผู้ หญิงคนอื่นแล้วยังมากอดมาจูบฉัน นิสัยรัก สะอาดของคุณหายไปไหนแล้วล่ะ? เสียดายที่ ฉันคิดว่าคุณรักสะอาดจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่า คุณแค่แสร้งทำเป็นเรื่องสนุกแค่นั้น ปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ