บทที่987

เมื่อได้ยินหม่าหลานเย้ยหยันทุกคนเกี่ยวกับสถานกักขังอีก ครั้ง เซียวไห่หลงก็พูดอย่างโกรธเคืองทันที “หม่าหลัน ดูท่าทาง ที่น่าเกลียดของเธอสิ ฟันหน้าทั้งสองที่หายไปแล้ว พูดแล้วลม ออกมา มาเหลิงอะไรกับเราอีกล่ะ?”

เมื่อหม่าหลันได้ยินว่าเขียวไม่หลงกล้าที่จะเยาะเย้ยฟันของ เธอเอง เธอก็โกรธ

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอไม่กล้าส่องกระจกเพราะว่าฟันหน้าน่า เกลียด

แต่การพบหมอฟันเป็นเรื่องที่ลำบากมาก ในบางครั้งคุณต้อง

กลับไปกลับมาหาหมอฟันหลาย ๆ ครั้งเพื่ออุดฟัน ไม่ต้องพูด

ถึงว่าฟันหักไปสองสามและต้องทําใหม่อีกครั้ง

เดิมทีเซียวซูหนต้องการใช้เงินเพื่อปลูกฟันลายคราม แต่เป็น เพราะเธอขาหักและไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว ดังนั้นเลยไม่ทํา ก่อน แต่คุยไว้แล้ว พอขาหายดีก็ไปปลูกฟัน

เป็นเพราะการสูญเสียฟันหน้า ซึ่งหม่าหลั่นไม่อยากที่จะออก ไปเลย ไม่เช่นนั้นพออ้าปากก็จะน่าเกลียด

แต่ตอนนี้ เซียวไห่หลงกล้าที่เอาฟันของเขาเพื่อหยอกล้อตัว

เอง เธอจะทนได้อย่างไร?

หม่าหลันจึงด่าทันที “เซียวไม่หลง ฉันเป็นป้าสองของนาย ไม่กลัวฟ้าผ่าเหรอ? พูดกับฉันแบบนี้”

เซียวไห่หลงพูดอย่างดูถูก “เธอเป็นป้าสองอะไรล่ะ?มองดู ความแย่ของเธอ ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนน่าเกลียดเท่าเธอ มาก่อน! ฟันหน้าหายก็ไม่ไปเสริม จึงเหลือไว้แสดงรายการตลก เหรอ?”

สิ่งที่หม่าหลั่นไม่กล้าคิดคือรูปลักษณ์ของนายหญิงใหญ่ใน รายการตลกของจ้าวเปิ่นซาน ซึ่งต้นตัน เพราะตอนนี้เธอดูคล้าย กับเธอ เมื่อได้ยินคําพูดของเซียวไหหลง มันก็ยิ่งน่าหงุดหงิดมาก ขึ้นไปอีก

ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของเธอและ กัดฟันด่าว่า “รอฉันก่อน ฉันจะโทรหาตำรวจและบอกว่าพวกเธอ บุกเข้าไปในบ้าน! พวกแกไม่เคยเปลี่ยน เข้าไปข้างในครั้งนี้และ อีกนานกว่าจะออกมา!!

นายหญิงใหญ่เชียวหัวเราะเยาะในขณะนี้ด้วยใบหน้าที่ดูถูก เหยียดหยาม: หม่าหลัน เธอคิดว่าเธอเป็นคนเดียวในโลกที่ สามารถซื้อ Tomson Riviera ได้เหรอ?”

หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา “แน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ยากอย่าง พวกแก จะมาอยู่Tomson Rivieraได้?ไม่ใช่ฉันรังเกียจเธอหรอก นะ ถ้านายหญิงใหญ่อย่างแกอยู่ Tomson Rivieraได้ ฉันจะเอา หัวบิดลงมาให้เตะ!”

นายหญิงใหญ่เชียวหัวเราะเสียงดัง “โอ้ หม่าหลัน เธอไม่ได้ เปลี่ยนไปเลยจริงๆ อย่าเห็นว่าร่างของฉันแก่เลย วันนี้ฉันอยากจะลองดูว่าหัวของเธอดีหรือเปล่า”

สุดท้าย นายหญิงใหญ่ก็หยิบกุญแจอันวิจิตรงดงามออกมา แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ฉันบอกให้ หม่าหลัน A04 ของTomson Rivieraนี้เป็นของฉันแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ครอบครัวของ พวกเราจะเป็นเพื่อนบ้านกัน!”

“ถุย!”หม่าหลันพูดอย่างดูถูก: “เธอยังจะกล้าอวด เธอไม่มีจะ กินแล้ว จะซื้อ A04 Tomson Rivieraได้? เธอขายเซียว เวยเวย ให้คนรวยอีกแล้วเหรอ? แต่เพื่อความงามของเซียว เวยเวย คนรวยคนไหนที่ยินดีจ่ายราคามหาศาลเช่นนี้?”

เมื่อเชียวเวยเวยได้ยินแบบนี้ เธอมาและพูดอย่างโกรธ เคือง “หม่าหลัน เธอพูดถึงใครอยู่?”

“เธอไงล่ะ!” หม่าหลันพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ก็ไม่รู้ว่าใครอยู่กับ ชายชราที่แก่กว่าพ่อของตนอีก ตอนนี้เขากล้ามาอวดฉัน แล้วยัง ไง?”

เซียวเวยเวย โกรธจัดเมื่อถูกเปิดแผลเก่า เธอกำลังจะเข้าว่า หม่าหลัน นายหญิงใหญ่เซียวคว้าเธอและพูดเบาๆ “เวยเวย อย่า ไปโกรธคนพิการแบบนี้ นางเป็นทุกข์มากแล้ว จะจริงจังกับนาง ไปทําไม?”

พูดจบก็บอกคนอีกสี่คนว่า “ไปเถอะไปเถอะ เราต้องไป ทำความสะอาดคฤหาสน์ของเรา จะเถียงกับคนเลวแบบนี้ไปเพื่อ อะไร”

คนอื่นๆ ถ่มน้ำลายใส่เท้าของหม่าหลันทีละคน จากนั้นทุกคนก็เดินผ่านเธอด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

หม่าหลันยังไม่เชื่อว่าพวกเขาสามารถซื้อ Tomson Rivieraได้ จริง ๆ และค่าอยู่ข้างหลังว่า “พวกเธอยังไม่พออีก แสร้งทำเป็น อวดดีเสมอ เดี๋ยวจะให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่พวกเธอ ก็ได้”

เฉียนหงเล่นหันกลับมามองที่หม่าหลันด้วยดวงตาที่มืดมนและ พูดอย่างเย็นชา “หม่าหลัน อย่าลืมว่าบัญชีระหว่างเราสองคนยัง ไม่ชำระ!”