บทที่ 1738

ทันทีที่แหวนผ่านนิ้วนาง และสวมที่มือเธอ ดวงตาของนานา โกะก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เธอรีบก้มหัวลง ไม่อยากให้เเฉินเห็นว่าสภาพตอนนี้ของเธอ

เธอชอบเย่เงินมาก แต่เธอไม่อยากสร้างภาระทางจิตใจให้กับ เย่เฉินมากเกินไป

เพราะเธอรู้ดีในใจว่า เหตุผลหลักๆที่เเฉินมาญี่ปุ่นครั้งนี้ ที่มาหาเธอที่เกียวโตไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอมาก แต่เป็นเพราะ เขาเห็นอกเห็นใจ และรู้สึกน่าเสียดายแทนเธอ

เธอสามารถเข้าใจอารมณ์ของเย่เฉิน ซึ่งเป็นความเห็นอก เห็นใจที่คนที่เป็นนักศิลปะการต่อสู้เช่นกัน

ความเห็นอกเห็นใจคืออะไร?

เป็นอารมณ์ของการเข้าใจกัน สามารถเห็นอกเห็นใจกัน และ

ใจเขาใจเรา

มันเหมือนกับ นักแข่งคนหนึ่ง ที่เห็นนักแข่งอีกคนประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์จนได้รับบาดเจ็บสาหัส หรือแม้กระทั่งเสีย ชีวิตในสนาม ความเห็นอกเห็นใจของเขา ที่มีต่อผู้บาดเจ็บมันจะ แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป

ในทำนองเดียวกัน หากทหารเห็นสหายร่วมรบ หรือผู้ที่เป็นทหารด้วยกัน ได้รับบาดเจ็บหรือทุพพลภาพในสนามรบ เขาจะมี ความเห็นอกเห็นใจในลักษณะนี้อย่างแน่นอน

เย่เฉิน ก็ทําเหมือนกับเธอแน่นอน

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ฟังการโน้มน้าว ได้รับบาดเจ็บสาหัสในการ แข่งขัน หรือถูกรถพยาบาลดึงออกจากสนามโดยตรง เขาคงจะ เห็นใจตัวเองมากกว่านี้

นอกจากนี้ เขามีวิธีรักษาเธอ ดังนั้นมาญี่ปุ่นครั้งนี้ เขาจะใช้ เวลาในการไปเกียวโตเพื่อเจอเธอ ช่วยเธอ และรักษาอาการ บาดเจ็บของเธอ

ดังนั้น อิโตะ นานาโกะจึงรู้ดีว่า แม้ว่าเเฉินจะดีต่อตัวเองมาก แต่ส่วนใหญ่คงจะมาจากความเห็นอกเห็นใจที่เกิดจากความเข้า อกเข้าใจ

สำหรับผู้หญิงที่หลงใหลอีกฝ่าย สิ่งที่เธอไม่ต้องการก็คือ

ความเห็นอกเห็นใจของอีกฝ่าย

อันที่จริง นอกจากความรักแล้ว อารมณ์อื่นๆ ไม่ใช่สิ่งที่เธอ ต้องการ

ในขณะนี้ เย่เฉินมองไม่เห็นสีหน้าของนานาโกะ ความสนใจ ของเขาจดจ่ออยู่ที่นิ้วของเธอ เมื่อเห็นว่าแหวนที่อิโตะ นานาโกะ สวมขนาดใหญ่กว่าเล็กน้อย เขาก็ถอดออกเบา ๆ อีกครั้ง และ พูดพนักงานขายว่า “ขอโทษครับ รบกวนปรับให้เล็กหน่อยครับ

“ได้ค่ะคุณผู้ชาย”พนักงานขายรับแหวนมา และเริ่มปรับก้านใหม่

ตอนนี้ในใจอิโตะ นานาโกะ มีความรู้สึกเสียใจอย่างมาก แม้จะรู้อยู่แล้วว่า แหวนวงนั้นจะอยู่ที่นิ้วแปปเดียวก็จะหายไป แต่เมื่อเย่เฉินถอดแหวนออกจริงๆ หัวใจของเธอกลับเจ็บปวด ราวกับมีดบาด

แต่ว่า เธอไม่กล้าให้เยเฉันเห็น เลยถือโอกาสตอนที่เเฉินม องพนักงานขายปรับขนาดแหวน จึงรีบพูดว่า “เย่เฉินซัง ฉันไป ห้องนําก่อนนะ!”

พูดจบ ไม่รอเย่เฉินตอบ ก็วิ่งไปแล้ว เหตุผลที่วิ่งหนี ก็เพราะว่าน้ำตาไหล และมาถึงจุดที่ทนไม่ได้ แล้ว

เธอไม่ต้องการให้เยเฉันเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้ เพราะเธอไม่ต้องการกระทบกระเทือนจิตใจของเยเฉิน เธอไม่เคยคิดที่จะส่งผลกระทบต่อชีวิตของเยเฉิน และการแต่ง งานของเย่เฉิน

ไม่ว่ายังไง เย่เฉินได้ให้ความเมตตากับเธอมากเกินไป เธอที่หันหลังจากไปอย่างเงียบ ๆ แอบคิดในใจ

“คืนนี้ เย่เฉินซังจะไปจากญี่ปุ่น กลับไปอยู่ในอ้อมกอดของ

ครอบครัว และกลับไปหาภรรยาของเขา..……….”
“ต่อไป ไม่รู้จะกลับมาอีกเมื่อไหร่…….

“อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะเป็นไม่กี่ชั่วโมงสุดท้ายที่ฉันจะอยู่ กับเย่เฉินซังแล้ว………

“ฉันต้องควบคุมอารมณ์ และห้ามเพิ่มภาระทางจิตใจให้