บทที่820

นายหญิงใหญ่ตะคอก “เธอยังมีหน้ามาถามฉันว่าทำอะไร ผิด? ฉันบอกให้ ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่หายใจได้ มันก็คือผิด ตัวเลือกที่ถูกต้องเพียงอย่างเดียวของเธอคือตาย อย่างรวดเร็ว อย่าอยู่เลย สิ้นเปลืองอากาศ!”

หม่าหลันรู้สึกว่าหูของเธอจะถูกดึงออก และเจ็บปวดมาก แต่ เธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลืน ความขมขื่นในท้อง โดยคิดว่าถ้าเธอยังยืนกราน อดทนอีกหน่อย ก็จะได้ออกไปแล้ว!

หลังจากที่ตัวเองออกไปแล้ว หญิงชราเลวๆคนนี้จะถูกปล่อย ตัวภายในเวลาไม่ถึงสิบวัน ตอนนั้น หญิงชราผู้นี้ไม่มีที่อยู่ ไม่มีที่ กิน ไม่มีที่ดื่ม ไม่แน่อาจจะถูกฆ่าตายกลางถนน ตอนนั้นตนจะได้ มีโอกาสที่จะพบการแก้แค้น

หญิงชราผู้ชั่วร้ายคนนี้ไม่ใช่ว่ารู้สึกว่าเธอจะถูกขังอยู่ในนั้น

นานกว่าสิบปีหรือ? เธอยังอยากน่าจดหมายที่เขียนเอง ไปที่บ้านพักTomson

Riviera ซึ่งเป็นเพียงความฝัน

เธอคงไม่เคยคิดมาก่อนแน่นอน ว่าเธอจะไม่ถูกคุมขังที่นี่มา นานกว่าสิบปี และในไม่ช้าเธอก็จะได้รับการปล่อยตัว

เมื่อผู้คุมมาปล่อยเธอไป ฉันเชื่อว่าหญิงแก่เลวๆคนนี้จะต้องตะลึงงัน ตกใจ เจ็บปวดรวดร้าว หดหู่ และโกรธจัด!

บางทีอาจตายตรงนี้ก็ได้

นายหญิงใหญ่เชียวไม่นึกเลยจริงๆ ว่าหม่าหลันอาจจะได้รับ การปล่อยตัว เธอเพียงรู้สึกว่าหม่าหลันอาจอยู่ในคุกตลอดชีวิตที่ เหลือ

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอถือว่าจดหมายที่หม่าหลันเขียนเป็นสมบัติ มาโดยตลอด เพราะด้วยจดหมายนี้ในมือของเธอ เธอสามารถ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่Tomson Rivieraได้ แค่รออีกสิบวัน หลังจากที่มันถูกปล่อยออกมา

พระเจ้า Tomson Riviera ใครจะกล้าคิด!

หลังจากอยู่ในTomson Riviera Tomson ในครั้งนี้แล้ว ไม่ว่า ยังไงตนก็ไม่มีย้ายออกไปได้ และเธอจะตายในคฤหาสน์ อย่าง Tomson Riviera

เธอเป็นศักดินาและเชื่อโชคลางมากกว่า เธอรู้สึกว่าการตาย ในคฤหาสน์แบบนี้เท่านั้น ที่ทำให้เธอสามารถเกิดในครอบครัว ที่มั่งคั่งขึ้น และเพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์ของชีวิต

ในเวลานี้ ยามในสถานกักขังเดินเข้ามา

นายหญิงเชียวถึงได้ปล่อยหูของหม่าหลันอย่างไม่เต็มใจ เมื่อ เธอใช้กำลังทั้งหมดของเธอ ดึงหูของหม่าหลันจนแดงและบวม และมีรอยฉีกขาดและมีเลือดออกที่โคนหู

น้ำตาอันเจ็บปวดของหม่าหลันไหลลง แต่เมื่อเธอเห็นผู้คุมเธอก็แทบคลั่งไคล้ด้วยความตื่นเต้น

ผู้คุมมาแล้ว ผู้คุมจะมาปล่อยตนแล้ว! ในที่สุดตนก็จะกลับมาอิสระแล้ว!

ในที่สุดตนก็สามารถกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่ Tomson Riviera ทานอาหารอิ่มและนอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มอิ่ม!

เป็นเวลากว่าสองวันแล้วที่ฉันไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากการ เลียข้าวต้มสองคำบนพื้น นอนหลับไม่สนิท และเป็นไข้ ความรู้สึก นี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

หม่าหลันแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากที่นี่อย่างรวดเร็วและจาก ที่นี่ไปตลอดกาล

ผู้คุมเดินไปที่ห้องขัง เปิดประตูแล้วพูดว่า “ได้เวลาพัก ทุกคน

เข้าแถวไปที่สนาม!”

“พัก?!”

หัวใจของหม่าหลันตื่นเต้นอย่างมากและตกลงไปที่ก้นบึ้งทันที

ผู้คุมมาที่นี่เพื่อพาทุกคนไปพัก? หรือว่ายังไม่พร้อมที่จะปล่อย ให้ตนออกไป? เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้พูดคุยว่า พวกเขาจะปล่อย ตัวเองหรือเปล่า?