บทที่ 294

วันนี้เชียวเวยเวยแต่งตัวมาสวยมาก สวมชุดกระโปรงยาวรัดรูป สีดำ ราคาแสนกว่า ไม่เพียงเผยเรือนร่างที่อ่อนช้อยของตนเอง ออกมา

ยังจงใจเผยร่องอกของตนเองออกมาด้วย ใบหน้าก็แต่งจัด

เติม

ถึงแม้เธอจะสวยสู้เชี่ยวชูหน และซึ่งหวั่นถึงไม่ได้ แต่พอตั้งใจ แต่งตัวไปแล้ว แล้วยังสวมเสื้อผ้าที่แหวกนั่นนี้ ก็สามารถทำให้ ผู้ชายจับตามองได้เหมือนกัน

ได้ยินว่าจะมาพบคุณชายใหญ่ของตระกูลเว่ย ในใจเธอเองก็ ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน

ตระกูลเว่ยอยู่ในเมืองจีนหลิง ก็นับว่าเป็นระดับต้นๆ แต่กำลัง นั้นมีมากกว่าตระกูลเซียวมากนัก

ตอนนี้ตระกูลเซียวตกต่ำ เซียวเวยเวยก็หวังว่าตนเองจะได้ ทำความรู้จักคนรวยไว้เยอะๆ เผื่อมีโอกาส บางทีก็อาจจะช่วย

ตระกูลได้บ้าง

ทั้งสองคนรอในห้องส่วนตัวอยู่พักใหญ่ ประตูห้องก็ถูกคนเปิด

ออก

ก็มีชายวัยกลางคนสวมสูทเดินเข้ามา ชายคนนี้เซตผมปาดไป ข้างหลัง สายตาน่าทุเรศ ข้อมือก็ใส่นาฬิกายี่ห้อPatek Philippe
ด้านหลังเขา ก็มีชายเดินถือกระเป๋าตามมา อายุน่าจะอ่อนกว่า เขาประมาณ1-2ปี ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ช่วย

เซียวอี้เขียนลุกขึ้น แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ไอ้หยา น้องเวีย เชิญ นั่งๆ

ชายวัยหลางคนก็ยิ้มให้กับเซียวเขียน แล้วพูดว่า “ประธาน เขียว คุณเป็นคนที่งานยุ่งมากเลยนะ ปกติมาที่เมืองจีนหลัง ก็ ทำงานทั้งวัน ทำไมถึงได้มีเวลานัดผมได้ละเนี่ย ทำให้น้องคนนี้ ตกใจไม่น้อยเลย”

พูดไป เขาก็มองเซียวเวยเวยที่นั่งข้างๆ เซียวเซียน สายตาก็ เป็นประกายขึ้นมาทันที

ดังนั้น เขาก็ยิ้มให้กับเซียวอี้เซียน แล้วพูดว่า “เอ่อประธาน

เขียว สาวสวยคนนี้คือใครกัน? ไม่แนะนำให้น้องรู้จักหน่อยหรือ

ครับ”

เซียว เซียนก็ดึงเซียวเวยเวยเข้ามา แล้วยิ้มพูดว่า “นี่ น้องเวีย ผมจะแนะนำให้รู้จัก คนนี้ก็คือหลานสาวของบ้านผม เขียว เวยเวย”

“ที่แท้ก็เป็นหลานสาวของประธานเซียว ไม่น่าล่ะ ถึงได้สวย ขนาด ”

เว่ยฉางหมิงได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มพยักหน้า สายตาก็เผยความตื่น ออกมา จากนั้นก็ยื่นมือไปยังเซียวเวยเวย พูดว่า “คุณเชียว ยินดี ที่ได้รู้จักครับ!
เขียวอี้เขียนก็พูดกับเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย ท่านนี้ก็คือ เวีย ฉางหมิง ผู้จัดการใหญ่ของโรงงานผลิตยาตระกูลเว่ย การผลิต ยาของตระกูล

เวีย เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในเจียงหนาน กำลังที่แข็งแกร่ง มาก”

เซียวเวยเวยก็รีบจับมือทักทายกับฝั่งตรงข้าม พูดว่า “สวัสดี ค่ะ ประธานเว่ย”

เว่ยจางหมิงก์ นกาม จนแอบคล่ามือของเซียวเวยเวยไปที่ สองที จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทออก โยนให้กับผู้ช่วยผู้ชายด้านหลัง

ผู้ช่วยคนนั้นรับไว้ไม่ดี เสื้อสูทก็เลยตกพื้น

เวยฉางหมิงก็ทำสายตาเบื่อหน่ายเอือมระอา แล้วก็ด่าใส่ไป ว่า “ไอ้ไม่เอาไหน! เรื่องแค่นี้ยังทําไม่ได้

“ขอโทษครับพี่ใหญ่ ผมผิดเอง……….โมโหเลยครับ” ชาย คนนั้นก็หน้าซีด แล้วก็รีบเก็บเสื้อสูท จากนั้นก็ปัดเศษฝุ่น

เขาไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอพูดออกมา ยิ่งทำให้เวยฉางหนึ่ง ไม่สบอารมณ์ จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าเขา แล้วตบเข้าให้ พร้อม พูดเสียง

นิ่งๆ ว่า “เว่ยเลี่ยง บอกหลายครั้งนี้ จึงเป็นแค่ลูกโสเภณี โสเภณีเลี้ยงมา ไม่มีสิทธิ์มาเรียกกว่าพี่ใหญ่ ใสหัวออกไป

เว่ยเลี่ยงถูกตบหน้าออกไป แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ราวกับ เคยชินไปเสียแล้ว ก้มหน้าอย่างต่ำต้อย พูดว่า “ผมทราบแล้วครับ พี่ใหญ่”

พูดจบ ก็รีบออกจากห้องรับรองส่วนตัวไป

*เสียอารมณ์จริงๆ ให้ตายเถอะ! ”

เยฉางหมิงบ่นตาออกมาหลายค่า เซียว เซียนก็ถามอย่าง สงสัยว่า “น้องเว่ย นี่ก็คือน้องชายไร้ประโยชน์ของคุณใช่ไหม?

เวยฉางหมิงก็ตอบนิ่งๆ “พวกนอกคอก ไม่นับว่าเป็นน้องชาย

พูดจบ เขาก็มองเซียวเวยเวยอย่างตื่นกาม ยิ้มถามว่า “คุณ เวยเวยสวยขนาดนี้ ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังครับ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ