บทที่ 654

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อแม่อายุมากแล้ว หากเข้าสู่วัยชราจะต้องพึ่งพา กัน และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หากหย่ากันในเวลานี้ ทั้งคู่มี ความสุขได้ยาก

ที่สำคัญคือหลังจากการหย่าแล้ว พ่อแม่จะอยู่ที่ไหน? บ้านมี เพียงหลังเดียว ถึงแม้ว่าจะมีคฤหาสน์อีกหลังหนึ่ง แต่คฤหาสน์ นั้นคนอื่นมอบให้กับเย่เฉิน เซียวซูหนรู้สึกเสมอว่า คฤหาสน์นี้ พึ่งไม่ได้ ไม่แน่สักวันเขาอาจจะขอคฤหาสน์นี้คืน

ฉะนั้น เมื่อเป็นแบบนี้ จะให้พ่อหรือว่าแม่ออกจากบ้านตัว เปล่า?

อีกอย่าง บริษัทของตนเองก็เพิ่งเริ่มต้น แม้ว่าทุกคนจะ สนับสนุนธุรกิจของตัวเอง แต่ก็เป็นแค่บริษัทขนาดเล็กมาก ราย ได้ก็เข้ามาทีละน้อย ตอนนี้ยังไม่มีเงินที่จะซื้อบ้านอีกหลังหนึ่งให้ พ่อหรือให้แม่ เพื่อใช้เป็นสถานที่อยู่ในยามชรา ดังนั้นหาก ครอบครัวนี้ต้องการแยกจากกันจริง ๆ ก็ต้องแตกกระจายไป และเสียหายด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่อ้อนวอน “โอ้ย พ่อ แม่ก็ยอมรับ ผิดแล้ว พ่อก็อย่าถือสาแม่เลย ยกโทษให้แม่ครั้งนี้ได้ไหม?

ขณะพูด ก็รีบกล่าวเสริมอีกประโยคว่า “เงินไม่มีแล้วก็หาใหม่ ตอนนี้บริษัทของฉันกำลังไปได้สวย เชื่อว่าจะมีรายได้มากขึ้น เรื่อย ๆ!”
เซียวฉางควนกล่าวด้วยความโมโหว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องของเงิน สองล้าน แต่เป็นเรื่องของนิสัย! เธอดูแลเงินเก็บของทั้งครอบครัว แต่เธอไม่มีความรับผิดชอบ เธอกลับเอาเงินไปเสียการพนันจน หมดแล้วก็ไม่ยอมบอกให้พวกเราทราบ เรื่องนี้ฉันจะไม่มีวันให้ อภัย!”

จากนั้นเซียวฉางควนก็กล่าวอีกครั้งว่า “หวั่นลูกลองคิดดู เธอเสียเงินพนันไปทั้งหมดแต่ก็ไม่พูด เผื่อว่าสักวันพ่ออาจ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เหมือนครั้งที่แล้ว และพ่อกำลังจะ ตาย พ่อรอให้เธอจ่ายเงินเพื่อช่วยชีวิต ปรากฏว่าเธอไม่สามารถ เอาเงินออกมาได้ จะทำอย่างไร? แล้วถ้าเรื่องเดียวกันเกิดขึ้นกับ ลูกหรือเย่เฉิน พ่อควรจะทำอย่างไร?”

“เงินนี้ไม่ได้เป็นเพียงเงินออมของครอบครัวเราเท่านั้น แต่ ยังเป็นเงินที่พึ่งพาในอนาคตของเราด้วย! เธอไม่มีความรับผิด ชอบต่อครอบครัวเรา คนเช่นนี้ ยังจะเก็บเธอไว้ในบ้านทำไม? ตามความเห็นของพ่อ ตัดความสัมพันธ์กับเธออย่างเด็ดขาดจะดี กว่า เพื่อป้องกันไม่ให้เธอมีโอกาสทำร้ายพวกเราได้อีกใน อนาคต!”

เซียวชูหนถอนหายใจ และตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดี

สิ่งที่พ่อพูดเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แม่เสียเงินไปมากมายในคราว เดียวกัน นิสัยเลวร้ายเกินไปจริง ๆ

แต่ว่า ถึงจะพูดอย่างไร เธอก็เป็นแม่แท้ ๆ ของตนเอง เวลานี้หม่าหลันตกใจกับน้ำเสียงที่เด็ดขาดของเชียวฉางควนเธอกอดขาไว้แน่น แล้วก็ก้มกราบ ร้องไห้และกล่าวว่า “คุณ สามี…..คุณสามี….. คุณจะหย่ากับฉันไม่ได้ ฉันขาดคุณไม่ได้ ฉัน รู้ว่าตนเองทำผิดแล้ว คุณยกโทษให้ฉันสักครั้ง ถ้าคุณไม่ยกโทษ ให้ฉัน ชีวิตของฉันอยู่ไปจะมีความหมายอะไร? ให้ฉันตายเสียจะ ดีกว่า!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ปล่อยขาของเซียวฉางควน แล้ววิ่งไปที่ ระเบียง

เชียวชูหนตกใจ รีบวิ่งตามไป

บ้านตนเองอยู่ชั้นสิบห้าเผื่อว่าแม่คิดสั้นจริง ๆ นี่มันทำให้ เสียชีวิตได้เลยนะ!

เซียวฉางควนมองอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ซูหวั่นลูกไม่ ต้องสนใจเธอ ลูกปล่อยให้เธอโดด ยังไงพ่อก็ไม่เชื่อ! เข้าตำรา หนึ่งร้องไห้ สองตีโพยตีพาย สามฆ่าตัวตาย แม่ของลูกเป็นนัก แสดงชั้นครู ทักษะนั้นเธอฝึกจนชำนิชำนาญแล้ว!”

เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ เธอก็ตะโกนว่า “เชียวฉาง ควน คุณจะบังคับให้ฉันตายจริง ๆ ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นฉันก็ กระโดดลงไป ทำให้คุณรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต!

พูดจบ เธอก็วิ่งไปถึงระเบียนแล้ว เปิดหน้าต่าง จะปืนออกไป ข้างนอก

เซียวซูหนรีบกอดเอวของเธอไว้ ร้องไห้และกล่าวว่า “แม่จะ ทำอะไร มีเรื่องอะไรเราคุยกันดี ๆได้ไหม……
หม่าหลันร้องไห้อย่างหนัก และกล่าวว่า “ยังจะพูดอะไรได้ อีก พ่อของลูก ใจร้ายอยากให้แม่ตาย แม่ยังจะมีหน้าอยู่บนโลก นี้ได้อย่างไร!”