บทที่ 1583

อิโตะ นานาโกะรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของเยเฉินที่อยู่เหนือเกิน กว่าความรู้ความเข้าใจของตนเองไปไกล

อาจารย์ยามาโมโตะ คาซึกิเคยกล่าวไว้หลังจากที่เขาได้รับ บาดเจ็บ ว่าฝ่ามือนั้นของเเฉินที่ทําร้ายเขา ไม่ใช่แค่มีกำลัง ดุร้าย แต่ยังมีพลังในอันแข็งแกร่งที่กล่าวถึงในศิลปะการต่อสู้ แบบจีน สิ่งที่ทำลายกล้ามเนื้อและเส้นเลือดของเขาลงก็คือพลัง ในนี้นั่นเอง

ยามาโมโตะ คาซึกิยังเคยประมือกับปรมาจารย์นินจาบางคน อีกด้วย แม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริงของเขาจะแย่ กว่าปรมาจารย์นินจาไม่น้อย แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถรับมือ กับกระบวนท่าของปรมาจารย์นินจาได้หลายท่า ไม่เหมือนตอนที่ อยู่ต่อหน้าเเฉิน เขาไร้ซึ่งพลังที่จะหลบเลี่ยง

นี่เห็นได้ว่าความแข็งแกร่งของเยเฉินนั้นอยู่เหนือกว่า ปรมาจารย์นินจาญี่ปุ่นมาก

อิโตะ นานาโกะตระหนักได้ถึงจุดนี้ ดังนั้นจึงรู้อย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าจะเป็นพ่อของเธอก็ดี หรือตระกูลอิโตะก็ดี ทั้งหมดล้วน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน

อย่างไรก็ตาม นางาฮิโกะ อิโตะกลับยังไม่ทราบถึงจุดนี้ เขาแค่รู้สึกว่า เย่เฉินนั้นแข็งแกร่งกว่ายามาโมโตะ คาซึกิอยู่บ้าง และแกร่งกว่าบอดี้การ์ดที่ใกล้ชิดทั้งสองคนของเขาก็เท่านั้น แต่หากเปรียบเทียบกับปรมาจารย์นินจาจริงๆ เย่เฉินจะต้องด้อย กว่าหลายส่วนแน่

ทานากะ โคอิจิหลังจากได้ยินคำพูดของ อิโตะ นานาโกะแล้ว ทั้งร่างก็นิ่งงันไปด้วยความตะลึงทันที เขารีบเอ่ย “คุณหนู ผม เข้าใจความหมายของคุณแล้ว คุณโปรดวางใจ ถ้าหากท่าน ประธานเกิดความขัดแย้งกับคุณเย่ขึ้นมา ผมจะพยายามเกลี้ย กล่อมเขา!”

อิโตะ นานาโกะส่งเสียงอึมตอบรับ จากนั้นจึงถอนหายใจ เบาๆและพูดว่า “ตามนี้เถอะทานากะซัง หากมีเรื่องอะไรแค่บอก ฉันทันทีก็พอ”

ทานากะโคอิจิรีบพูด “ได้ครับคุณหนู อย่างนั้นกระผมไม่ รบกวนการพักผ่อนของคุณแล้ว!”

หลังจากวางสาย อิโตะ นานาโกะถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ

ทั้งสองข้าง จากนั้นจึงแหงนมองท้องฟ้า ในใจเศร้าโศก

ในช่วงนี้ เธอคิดถึงเย่เฉินอยู่ทุกวันและทุกคืน รอคอยที่จะได้ พบเขาอีกครั้ง ในขณะเดียวกันในใจของเธอก็รู้สึกว่า โอกาสที่ ตนจะได้พบเขาอีกครั้งนั้นน้อยมาก

แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่า เย่เฉินจะมาที่ญี่ปุ่น!

ก่อนหน้านี้ เยเฉันกับเธอห่างกัน โดยมีมหาสมุทรขวางกั้น เธอ อยู่ที่ปลายทะเลนี้ ส่วนเย่เฉินอยู่ที่ปลายทะเลฝั่งนั้น
ตอนนี เยเฉันและเธออยู่บนแผ่นดินเดียวกัน ห่างกันเพียงแค่ 400 กิโลเมตรเท่านั้น หากขับรถแค่สี่หรือห้าชั่วโมงก็สามารถไป ถึง หากนั่งชินคันเซ็นแค่สองชั่วโมงก็ไปถึงแล้ว

เมื่อนึกถึงเเฉินที่ตนคิดถึงอยู่เช้าเย็น อยู่ห่างจากตนออกไป เพียงขับรถไม่กี่ชั่วโมง อิโตะ นานาโกะก็อยากจะพบเขามาก จริงๆ

แต่ว่าเมื่อคิดถึงการเคลื่อนไหวของตนที่ไม่สะดวกนัก หากไป ที่โตเกียวพบเขา ในตอนนี้พ่อของเธอก็จะรู้เรื่อง เธอก็ทำได้แค่ เพียงล้มเลิกความคิดนั้นอย่างไม่เต็มใจอีกครั้ง

ในเวลานี้ เมฆดำที่ปกคลุมบนท้องฟ้า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันค่อย ๆ สลายหายไป ดวงดาวทีละดวงๆ ค่อย ๆ โผล่ออกมาจากหมู่ เมฆ

อิโตะ นานาโกะถอนหายใจและพูดกับตัวเองว่า “ดูเหมือนว่า คืนนี้จะไม่มีหิมะตกแล้ว…”

พูดเสร็จ เธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือ สองมือควบคุมรถเข็น จาก นั้นจึงออกจากลานที่เงียบเชียบ กลับไปยังที่ห้องของเธอ

ด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้อิโตะ นานาโกะแช่ตัวใน บ่อน้ำพุร้อนอยู่พักหนึ่ง

ความเจ็บปวดทางกายของเธอยังคงรุนแรงมาก แทบจะเกิด ขึ้นตลอด 24 ชม. ไม่ว่าเวลาไหนเธอก็รู้สึกเจ็บปวดทรมาน

ในขั้นต้น แพทย์แนะนำให้เธอสวมต่อPain pump Painpump คืออุปกรณ์อย่างหนึ่งที่จะสามารถฉีดยาแก้ปวดโดย อัตโนมัติด้วยความเร็วคงที่ไปยังเส้นเลือดของเธออย่างต่อเนื่อง

โดยทั่วไปแล้ว ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หรือเพิ่งเสร็จสิ้นการ ผ่าตัด ควรสวมPain pump ปวดได้อย่างมาก แบบนี้จะสามารถบรรเทาอาการ

แต่ อิโตะ นานาโกะกลับไม่ยอมใช้มัน

นั่นเป็นเพราะยาแก้ปวดจะทำให้เส้นประสาทของเธอเสียหาย เมื่อเธอกินยาแก้ปวดไปเป็นเวลานานแล้ว ต่อไปมันก็จะยิ่งยาก สําหรับเธอในการฟื้นตัว อีกทั้งยังมีโอกาสอย่างยิ่งที่จะกลาย เป็นคนที่ไม่สามารถฝึกศิลปะการต่อสู้ได้อีกต่อไปในอนาคต

ดังนั้น เธอจึงกัดฟันยืนหยัดมาโดยตลอด อาศัยความมุ่งมั่น อันแรงกล้า ต้านทานความเจ็บปวดในร่างกายของตน

น้ำพุร้อนธรรมชาติในที่พักถูกสูบมาจากบ่อน้ำพุร้อนใต้ดิน

มันอุดมไปด้วยแร่ธาตุและซีลีเนียม เป็นผลดีต่อร่างกายอย่างยิ่ง

อีกทั้งยังสามารถบรรเทาความเจ็บปวดทางกายได้ในระดับหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากร่างกายของเธอยังได้รับบาดเจ็บ เธอ จึงไม่สามารถแช่น้ำพุร้อนเป็นเวลานานและไม่ควรเกินหนึ่ง ชั่วโมงต่อวัน ดังนั้นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของอิโตะ นานา โกะในทุกๆวันก็คือเวลาที่แช่น้ำพุร้อน

ขณะแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อน อิโตะ นานาโกะก็นึกถึงเยเฉิน นอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอนึกถึงตนเองที่พกพาความเขินอายของหญิงสาวเข้าไปหา เขาที่เขตคฤหาสน์ที่เยเฉันอาศัยอยู่