บทที่ 497

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนี้ ก็พูดทันทีว่า “บ้านพักตากอากาศ Tomson Riviera C11 แกเอาโฉนดบ้านมาที่นี่ด้วยตัวเอง ถ้าแก กล้าโทรแจ้งตำรวจ ฉันจะฆ่าแม่ยายของแก! ”

เย่เฉินตอบอืม และพูดเบาๆ “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสายไป เย่เฉินก็เดินกลับไปที่ห้องพิเศษ และ ทักทายกับเซียวฉางควน พูดว่า: “พ่อครับ ผมธุระต้องไป พวกพ่อ อยู่ต่อได้เลย ต้องการอะไรก็บอกบริกร ทุกอย่างนี้จดไว้ในบัญชี หงห้าทั้งหมด”

“ได้” เซียวฉางควนพยักหน้า ตบไหล่เเฉิน และพูดว่า “ลูกเขยที่ดีของฉัน วันนี้ขอบคุณลูกมากๆ ถ้าไม่ใช่เพราะลูก วันนี้ พ่อคงต้องอับอายแน่

เยเฉันยิ้มเล็กน้อย “พ่อ ผมเพิ่งรู้วันนี้ จริงๆ แล้วหลายปีมานี้ พ่อก็ลำบากมาไม่น้อย ผมที่เป็นลูกเขยก็ควรจะช่วยพ่อรักษาหน้า บ้าง! ”

เขียวฉางควนซาบซึ้ง พยักหน้า และไม่วายที่จะถอนหายใจ เย่เฉินไม่ได้บอกอะไรกับเขา ลุกขึ้นออกประตู และเดินไป เขาไม่ได้กลับบ้านไปเอาโฉนดบ้าน แต่หยุดรถแท็กซี่ และตรง

ไปที่ Tomson Riviera
ระหว่างทาง เขาโทรหาหงห้า

ทันทีที่สายติด ท่านหงห้าก็ถามด้วยความเคารพว่า “อาจาร เย ท่านมีอะไรจะรับสั่ง? ”

เยเฉันพูดว่า “พาคนไปที่ Tomson Riviera กับฉันหน่อย แม่ยายของฉันแพ้พนันไพ่นกกระจอกไปกว่าหกสิบล้านหยวน ตอนนี้ถูกคนกักตัวไว้ ฉันว่าเรื่องนี้มันผิดปกติไปหน่อย 80% น่า จะถูกคนโกง นายไปกับฉันหน่อย ไปดูสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ท่านหงหาฟังจบ ก็โกรธมาก!

แม่ง ในเมืองจินหลิง ยังมีคนที่ไม่มีตา กล้าวางแผนหลอก แม่ยายของอาจารย์เ

แม่งมึงอยากตายแน่เลย

ดังนั้น เขาจึงพูดทันทีว่า “อาจารย์เย่ ผมจะพาคนไปรวมกับ

ท่านทันที และฟันให้ไอ้พวกชั่วนั้นให้ตาย!”

ไม่นาน เยเฉันก็มาถึงที่ Tomson Riviera และเจอบ้านพัก ตากอากาศที่แม่ยายอยู่

หลังจากเคาะประตูและเข้าไป เขาก็เห็นในห้องนั่งเล่น มี นักเลงหลายสิบคนล้อมรอบหม่าหลันที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย หม่า หลันถูกตบไม่น้อยหน้าทั้งใบทั้งแดงและบวม ผมกระเซิงน่า สงสารอย่างมาก

นอกจากนั้น ยังมีหญิงวัยกลางคนอีกสองคนที่เเฉินไม่รู้จัก มองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง แม้แต่เฉียนหงเล่นก็อยู่ที่นี่
เก๋เฉินผงะไปชั่วขณะ คนคนนี้ ท่าไมถึงอยู่ที่นี่?

เฉียนหงเย็นเห็นเย่เฉิน รู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็ สงบลง

เธอรู้สึกว่า แม่ยายของนายเสียเงินก็ไม่ได้เสียให้ฉัน ฉันแค่ สนุกๆ นายจะทำอะไรกับฉันได้

ในเวลานี้ หม่าหลันเห็นเขามา เธอก็น้ำตาไหล และคร่ำครวญ “เย่เฉิน ลูกเขยที่ดีของฉันทำไมเพิ่งมา แม่รอลูกรอจนร้อนรนจะ ตายแล้ว! ”

เยเฉันมองไปที่แม่ยายที่เละไม่มีชิ้นดี และถามว่า: “แม่ แค่เล่น ไพ่นกกระจอก ทําไมถึงเสียเงินกว่าหกสิบล้าน? ”

“ฉันจะรู้ได้ว่าตัวเองดวงไม่ดีขนาดนี้! ”

หม่าหลานร้องไห้พูดว่า “ป้าใหญ่ของลูกพาฉันมาเล่นไพ่นก กระจอก ฉันคิดจะเล่นๆ ก็เลยเล่น ใครจะไปรู้ว่าเล่นกับพวกเธอ แค่ไม่กี่รอบ ยิ่งแพ้ก็ยิ่งเยอะ พวกเธอบังคับให้ฉันเอาบ้านพัก ตากอากาศของลูกมาจำนอง แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

จากนั้น หม่าหลันก็พูดด้วยสีหน้าโกรธ “ฉันสงสัยว่าคนพวกนี้ จงใจที่จะโกงเงินฉัน! ”

เย่เฉินหัวเราะแห้ง และพูดว่า “ไม่ต้องสงสัยแล้ว พวกเธอ กําลังโกงแม่”

ในเวลานี้เหอเหลียนโพล่งออกมา: “นี่ อย่ามาพูดจาว่าร้ายคน อื่น! พวกเราเล่นไพ่นกกระจอกด้วยความสมัครใจ แม่ยายแกโชคไม่ดีแพ้เยอะไปหน่อยจะโทษคนอื่นได้ไง?

เหอหัวเฉียงที่อยู่ด้านข้างโพล่งออกมา “ป้ารอง ป๋าจะเสีย เวลาพูดกับมันทำไม ผมพูดกับมันเอง! ”

พูดเสร็จ มองเย่เฉิน พูดอย่างเป็นซาว่า “รีบส่งโฉนดบ้านมา จากนั้นก็เสร็จโอนบ้านโดยสมัครใจ ไม่อย่างนั้น แกและแม่ขาย ของแกอย่าได้คิดว่าวันนี้จะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้

“อือ”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ฉันไม่ได้เอาโฉนดบ้านมา เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ เธอก็ร้อนรนทันที!

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป โกรธจนควันออกหู ก็โพล่งออกมา ว่า: “เย่เฉิน แกจะฆ่าฉันรึไง!? ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ ให้แก เอาโฉนดบ้านมาช่วยฉัน! แกไม่มีหูรึไง?”

เยเฉันพูดอย่างนิ่งๆ : “ขอโทษด้วย บ้านหลังนี้ผมสัญญากับชู หวั่น รอเดือนหน้าปรับปรุงเสร็จ จะพาเธอย้ายเข้าไปอยู่ ผมไม่ สามารถผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้

หม่าหลันด่าว่า “แกอยากให้หนเข้าไปอาศัยในบ้านพัก ตากอากาศนั้น โดยกตัญญูไหม? ถ้าแกไม่ให้บ้านพักตากอากาศ ฉันต้องตายแน่! ”

เย่เฉินพูดเบาๆ “มีผมอยู่ แม่ไม่ตายหรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ