บทที่ 646

พูดจบ เฉินจือข่ายหันหลังแล้วเดินจากไป

อู่ตงไห่นั่งลงกับพื้น เขาใช้มือปิดหน้าแล้วร้องไห้อย่างเงียบ

เกียรติยศศักดิ์ศรีที่สะสมมาทั้งชีวิต วันนี้ถูกเหยียบย่ำจน ไม่มีอะไรเหลือ!

เมื่อชีวิตคนถึงจุดนี้ แม่งฉิบหายมันยังมีความหมายอะไร? ประเด็นหลักคือ ตนเองจะสู้ตระกูลเย่ได้อย่างไร? แม้ว่า ความแค้น ในวันนี้จะลึกเท่าท้องทะเล แต่ตนเองก็ไม่มีทางที่จะ ล้างแค้นได้ หรือแม้แต่จะคิดก็คิดไม่ได้……….

ยังมีเรื่องอะไร ที่ทำให้คนเจ็บปวดมากกว่านี้ไหม?

ยังมีอีก!

บนตึกต็อก คลิปวิดีโอรายการเล่นตลกที่พ่อลูกตระกูลหลิว โพสต์ยังคงแพร่กระจายไปอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ยอดไลน์มี มากกว่าสามล้านครั้ง ซึ่งดังไปทั่วอินเทอร์เน็ตแล้ว……

สิบนาทีต่อมา นักบินสองคนบนเฮลิคอปเตอร์ และช่าง เครื่องหนึ่งคนได้นั่งแท็กซี่มาแล้ว

ในที่สุดอู่ตงไห้ก็ได้เห็นผู้ช่วยชีวิตของตนเองมาถึงแล้ว ทั้งสามคนได้พาตนเองและลูกชายอู๋ซินขึ้นบนรถก่อน จากนั้นก็พาสุนัขรับใช้ทั้งห้าคนขึ้นด้วย คนขับรถพาพวกเขาไปที่ สนามเด็กเล่นของโรงเรียนประถมที่เฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ ทั้ง สามคนพาคนทั้งเจ็ดคนขึ้นเฮลิคอปเตอร์ด้วยความยากลำบาก เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นในความมืด แล้วรีบบินกลับไปที่หาง

ตอนที่พ่อลูกตระกูลมาเมืองจินหลิง พวกเขามาด้วยเครื่อง บินเจ็ทส่วนตัว ด้วยความหยิ่งยโสโอหังมาก!

แต่ใครจะคาดคิดว่า เมื่อตอนที่ทั้งสองคนจากไป มือและ เท้าของพวกเขาหัก และได้รับความอับอาย ราวกับสุนัขที่ถูกปลิด ชีพ!

อู่ตงไห้กับอู๋ซินสองพ่อลูกอยู่ในห้องโดยสารบนเครื่องบิน มองไปที่ทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันเจริญรุ่งเรืองของเมืองจินหลิง แล้ว ก็กอดคอกันร้องไห้

ไม่มีใครคาดคิดว่า การเดินทางมาเมืองจินหลงครั้งนี้ จะจบ ลงด้วยสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้

สองคนพ่อลูกร้องไห้เป็นเวลานาน และในที่สุดก็คลาย อารมณ์โศกเศร้าลงไปบ้าง อู๋ซินจับมือที่พักของตนเอง แล้วกล่า วอย่างโมโหง่า “พ่อ ผมไม่เข้าใจ ไอ้ขยะเย่เฉิน เป็นเพียงลูกเขย แต่งเข้าตระกูลเล็ก ๆ ทำไมถึงมีความสามารถเช่นนี้ พวกจางจื่อ โจวห้าคนก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!

ขณะพูด เขาพูดอย่างโมโหอีกว่า “ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผมรู้สึกว่า ที่ตระกูลเย่พุ่งเป้ามาที่พวกเรา ไม่ใช่เพราะว่าไอ้ขยะ อย่างจางจื่อโจวทำร้ายคนของป้ายจินฮานกงจนได้รับบาดเจ็บแต่ดูเหมือนว่าตระกูลเย่ช่วยเย่เฉิน!”

สีหน้าของอู่ตงไห่ซีดเซียว แล้วกล่าวว่า “ลูกคิดมากเกินไป แล้ว! เย่เฉินเป็นเพียงลูกเขยยาจกแต่งเข้าเท่านั้น และตัวเขาเอง มีความสามารถนิดหน่อยเท่านั้น เมื่อก่อนเขาอาจเคยฝึกฝนกับผู้ เชี่ยวชาญมาก่อน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูล เย่!”

อู๋ซินกล่าวว่า “แล้วทำไมตระกูลเยถึงช่วยเขา?! อีกอย่าง พวกเขาก็แซ่เย่เหมือนกัน หรือไม่พวกเขาเป็นญาติห่าง ๆ กันหรือ เปล่า?”

อู่ตงไห่สายศีรษะ แล้วกล่าวว่า “ลูกเห็นไหมว่าตระกูลเย ปกป้องคนในตระกูลขนาดไหน? ไม่ว่าจะเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัย และผู้จัดการล็อบบี้ ก็ไม่ยอมให้ใครรังแก ซึ่งพวกเขา สามารถหักหน้ากับตระกูลได้ด้วยเหตุนี้! ถ้าหากเย่เฉินเป็น ญาติห่าง ๆ ของตระกูลเย่ ตระกูลเยจะนิ่งดูดายให้เขาอยู่ใน ฐานะลูกเขยแต่งเข้าในเมืองจินหลิงได้อย่างไร?”

อู่ตงไห่กล่าวต่อไปอีกว่า “พ่อเคยได้ยินมาว่า ครอบครัว ภรรยาดูถูกเหยียบหยามเย่เฉินเป็นอย่างมาก ประเด็นสำคัญ คือครอบครัวของภรรยาของเขาแม้แต่ตระกูลชนชั้นสามก็ไม่ถึง ด้วยซ้ำไป ถ้าหากเขาเป็นญาติห่าง ๆ ของตระกูลเย่จริง ๆ ตระ กูลเย่ต้องสั่งสอนทำให้ครอบครัวภรรยายอมอ่อนข้อเขาแล้ว!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อู่ตงไหก็รู้สึกเสียใจ และกล่าวว่า “ถ้ารู้ ตั้งแต่แรกว่าเย่เฉินจะเป็นคนที่มีความสามารถเช่นนี้ พ่อก็จะระดมยอดฝีมือสิบหรือยี่สิบคน ฆ่าเขาเสียในครั้งเดียว! ถึงจะ นําบากตอนแรกแต่มันก็ทำให้เรื่องจบในคราวเดียว ! จะได้ไม่มี ปัญหามากมายในภายหลัง!

เมื่อเอ่ยถึงเย่เฉิน อู๋ซินรู้สึกเกลียดเขาเข้ากระดูกด่า และรีบ ถามว่า “พ่อ ต่อจากนี้เราจะจัดการอย่างไรกับเย่เฉิน ทุกอย่างที่ เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นเพราะเย่เฉิน! หากไม่ใช่เพราะเขาทำร้ายพวก จางจื้อ โจวห้าคน พวกเขาก็คงไม่ล่วงเกินเฉินจือข่าย ตระกูลเ ไม่สามารถตำหนิเราได้ ยังไงก็จะไม่ปล่อยเขาไว้อย่างแน่นอน!

อู่ตงไห่กล่าวอย่างเย็นชา “สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่เอื้อ อ่านวยต่อพวกเราเป็นอย่างมาก ถ้าจะจัดการเย่เฉินตอนนี้ มัน ไม่ใช่เรื่องฉลาด รอให้พวกเรากลับไปที่ซูหางก่อน พวกเราถ่อม ตนสักพัก และรอให้พายุลูกนี้ผ่านไป แล้วค่อยพิจารณาวางแผน ระยะยาว!”

อู๋ซินตกใจและถามว่า “พ่อ เย่เฉินทำให้ตระกูลของเราต้อง เสียหน้าต่อหน้าผู้คนทั้งประเทศ หรือว่าพ่อจะช่างมัน?”

อู่ตงไห่กล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “จะช่างมันได้อย่างไร? ใครก็ตามที่กล้าล่วงเกินตระกูลของพวกเรา ต้องชดใช้ด้วย ชีวิต! การแก้แค้นเย่เฉิน ความแค้นสำหรับที่มันหักมือและขา และความแค้นที่ย่ำยีศักดิ์ศรีของตระกูล พ่อจะต้องให้เขาชดใช้ ด้วยเลือด! ให้เขาตายโดยไม่มีที่ฝังไร้ดินกลบหน้า!!!”