บทที่ 2508

เฮ่อหย่วนเจียงถอนหายใจและพูด “สมัยก่อนแม่ของคุณมีชื่อ เสียงโด่งดังมากๆ ที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด! เธอยังเป็น นักเรียนหญิงจีนที่เรียนดีที่สุดในประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด และเธอยังเป็นประธานนักเรียนจีนในมหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ดอีกด้วย เธอยังเป็นผู้ริเริ่มธุรกิจเงินร่วมลงทุนทาง อินเทอร์เน็ตของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด และบริษัทชั้นนำ มากมายในซิลิคอนแวลลีย์ สมัยนั้นก็ได้รับเงินลงทุนจากแม่ของ คุณ และค่อยๆพัฒนาจนกลายเป็นบริษัทชั้นนำในทุกวันนี้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฮ่อหย่วนเจียงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พูด ด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้าและเสียดาย “แม่ของคุณ ในสมัยก่อน เป็นผู้หญิงที่มีอำนาจและอิทธิพลมากๆ ในมหาวิทยาลัยสแตนฟ อร์ดและซิลิคอนแวลลีย์…”

“เธอไม่เพียงมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม ยังมีเสน่ห์ และมีความรู้ มากๆ และเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมากๆ และฐานะทางบ้าน ก็ร่ำรวยมากๆเหมือนกัน!”

“สิ่งสำคัญที่สุดคือ ฐานะทางบ้านร่ำรวยมากๆ และตัวเองยัง เป็นคนที่ขยันมากๆด้วย เธอประสบความสำเร็จอย่างมาก และ ในชีวิตของฉันเคยเห็นแค่แม่ของคุณเพียงคนเดียว…

“สมัยนั้นนักเรียนจีนอย่างพวกเรา รวมถึงนักเรียนผิวขาวที่ ชอบอวดดี เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่เธอ รัศมีของพวกเราทุกคนโดนแม่ของคุณบดบังจนหมด…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่อหย่วนเฉียงถอนหายใจและพูด “สมัยนั้น มีค่ากล่าวหนึ่งในมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดว่า นักธุรกิจจำนวน มากที่ซิลิคอนแวลลีย์ หนึ่งในสามของผู้ชายทั้งหมดต่างก็ชื่น ชอบแม่ของคุณ คำพูดนี้เมื่อฟังดูแล้วโอเวอร์เกินไป แต่ในสมัย นั้น ชื่อเสียงของแม่คุณ ทุกคนในซิลิคอนแวลลีย์ต่างเคยได้ยิน และทุกคนก็รู้จักเธอ ให้ความเคารพและนับถือเธอมากๆ

สําหรับเรื่องราวต่างๆ ของแม่ อันที่จริงเเฉินพึ่งจะได้ยินเป็น ครั้งแรก

แม่ของเขาเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด และการ ลงทุนที่ซิลิคอนแวลลีย์ ในตอนนั้นเยเฉันยังไม่ได้เกิดเลย

หลังจากเย่เฉินเกิดแล้ว คุณแม่ก็เป็นศรีภรรยาที่ดีของคุณพ่อ ดังนั้น ในความทรงจำของเเฉิน แม่ของเขาไม่ได้เป็นนักธุรกิจที่ มีความสามารถ

และเย่เฉินรู้เรื่องของแม่น้อยมากๆ โดยเฉพาะเรื่องต่างๆก่อน ที่ตัวเองจะเกิด เพราะแม่เป็นคนที่ไม่โอ้อวด และไม่พูดเรื่องพวก นี้ให้ตัวเองฟัง

ตอนนี้เมื่อได้ยินเรื่องที่เฮ่อหยวนเจียงพูดมา ทำให้เยเฉินให้ ความสนใจกับเรื่องเหล่านี้มากๆ และถามทันที “ด็อกเตอร์เฮ่อ คุณยังรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแม่ของฉันอีกหรือเปล่า?”

เฮ่อหย่วนเจียงพูดอย่างจริงจัง “ยังมีอีกมากมาย…พูดสามวัน สามคืนก็พูดไม่จบ…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฮ่อหย่วนเจียงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้า และถอนหายใจ” หลังจากแม่ของคุณเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่จินหลัง เพื่อนนักเรียนร่วมชั้นหลายสิบคนเหมาเครื่องบินไปที่จินหลิงเพื่อ หาคุณในชั่วข้ามคืน และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น คนที่มาอีกจำนวน มากก็เป็นเพื่อนของแม่คุณตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยสแตนฟ อร์ด ถึงแม้ฉันจะเป็นคนที่เติบโตมาในจินหลิง และตอนนั้นฉัน ขอความช่วยเหลือจากทุกคนในจินหลิงที่ฉันรู้จัก แต่ฉันก็หาคุณ ไม่เจอ”

“หลังจากนั้น พวกเราที่เป็นสมาคมศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ดมากกว่าสามร้อยคน และยังมีเพื่อนของแม่คุณในซิลิ คอนแวลลีย์อีกเกือบร้อยคน พวกเราได้ร่วมมือกันเพื่อตามหา คุณจากทั่วโลก และหามาสิบปี แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลย หลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหน?”

เย่เฉินคาดคิดไม่ถึงจริงๆ หลังจากพ่อแม่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของแม่ เคยค้นหาตัวเองมาสิบปี

เขารู้สึกซาบซึ้ง ถอนหายใจและพูด:”ด็อกเตอร์เฮ้อ อันที่จริง หลายปีมานี้ ฉันอยู่ที่จินหลิงตลอด”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็พูดเรื่องที่ถังซื้อไม่เอาตัวเองไปซ่อนไว้ที่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และอธิบายให้เฮ่อหย่วนเจียงเข้าใจ

เฮ่อหย่วนเจียงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ฉันคาดคิดไม่ถึง จริงๆ คุณจะอยู่ที่จินหลิงมาโดยตลอด…

เย่เฉินถามเขา:”ด็อกเตอร์เฮ่อ คุณรู้จักพ่อของฉันไหม?”
เย่อหย่วนเจียงส่ายหัวและพูด “สมัยที่พ่อกับแม่ของคุณคบหา กัน พวกเราไม่เคยเจอหน้ากัน พวกเราแค่รู้ว่าพ่อของคุณเป็น คุณชายของตระกูลเยีแห่งเช่นจิง แต่รายละเอียดต่างๆพวกเรา ไม่รู้เลย ตอนที่พ่อแม่ของคุณแต่งงานที่เป็นจิง ตอนนั้นฉันกับ ภรรยาตั้งใจจะมาร่วมงาน แต่ตอนนั้นทางฝั่งอเมริกาเกิดเรื่องขึ้น ทำให้พวกเราไม่สามารถมาร่วมงานได้

ขณะพูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”อเมริกากับประเทศ จีนห่างกันมากเกินไป ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ หลังจากพ่อกับแม่ของ คุณแต่งงานแล้ว จนถึงตอนที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่จินหลิง ฉันเคย เจอหน้าแม่ของคุณแค่สามครั้ง และครั้งสุดท้าย ก็คือครั้งที่เธอ พาคุณไปที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด…”